Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Οι ψευδαισθήσεις



Υ.Γ.1 Επικρατεί η ψευδαίσθηση, τουλάχιστον για ορισμένους οπαδούς και μερικούς αδαείς, ότι το να γράφεις συνθήματα υπέρ της αγαπημένης σου ομάδας σε τοίχους, πινακίδες, κάδους σκουπιδιών και πόρτες υποδηλώνει επίδειξη δύναμης και αντιπροσωπεύει μεγάλο αριθμό υποστηρικτών. Αν, δηλαδή, πάρω ένα κίτρινο σπρέι και γεμίσω όλη την Αθήνα με «Άρης», αυτό θα σημαίνει ότι οι Αρειανοί έχουν κατακλύσει την Αθήνα; Όχι, βέβαια. Δεν θέλω κουταμάρες. Αλλά και οι πολιτικοί δεν πάνε πίσω. Έχουν την εντύπωση, σαν ένα είδος ανυπόστατης ψευδαίσθησης, ότι αν παραβρεθούν σε πολυάριθμες εκδηλώσεις, ποικίλης ύλης, όπως συνέβη στο ταφικό μνημείο της Αμφίπολης, θα (απο)δείξουν στον κόσμο το ενδιαφέρον τους για τα κοινά. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν ισχύει. Ψήφους προσπαθούν να εκμαιεύσουν -και, προφανώς, δημοσιότητα. Ανεπιτυχώς, θέλω να πιστεύω. Διότι, για να έχουμε καλό ερώτημα, ποιος σώφρων άνθρωπος θα πάει να ψηφίσει τον Σαμαρά ή τον Τσίπρα, επειδή επισκέφτηκε το ταφικό μνημείο στην Αμφίπολη ή επειδή έδωσε συγχαρητήρια σε κάποιον Ολυμπιονίκη; Μόνο ένα κομματόσκυλο θα το έκανε αυτό, αλλά οι καιροί που έδεναν τα σκυλιά με λουκάνικα έχουν παρέλθει: κόπηκε η μάσα και το πελατειακό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας βρίσκεται -γιατί άραγε;- υπό κατάρρευση. Έστω κι αν ακόμα η σκέψη μας και τα κριτήρια μας δεν διακατέχονται από μια νοητική ροή και προσανατολισμό προς το κοινό συμφέρον: είναι, βλέπετε, εξαιρετικά δύσκολο να ξεριζωθούν νοοτροπίες δεκαετιών σε πέντε, μόλις, χρόνια. Ωστόσο, οι πομφόλυγες πρέπει να εξαϋλωθούν. Κι αυτό ισχύει και για τον Σαββίδη. Ωραία τα photoshop με το σύνθημα στην Αμφίπολη, αλλά οι φίλοι του Π.Α.Ο.Κ. θα πρέπει -επιτέλους!- να αποφασίσουν τι θέλουν. Το ξέρω ότι το τελευταίο διάστημα ήταν απασχολημένοι με το αν η αποστολή του Άρη θα επέστρεφε από την Βουλγαρία με τα πόδια ή το πούλμαν, αλλά μάλλον θα πρέπει να ασχοληθούν και λίγο με αυτόν τον κυκλοθυμικό τύπο που αλλάζει εταιρικό πλάνο κάθε εξάμηνο και παριστάνει τον ποδοσφαιράνθρωπο.

Υ.Γ.2 Η γκρίνια προς τον Αρσέν Βενγκέρ, αυτόν τον πραγματικό manager, αποτελεί αιτία για επιστημονική έρευνα. Λες και δεν έχουν μάθει εδώ και 19 ολόκληρα χρόνια ποια είναι η φιλοσοφία του! Αρκετοί, πάντως, θεωρούν ότι ο Αλσατός τεχνικός (κλισέ) έχει stand by παίχτες τους οποίους θα ανακοινώσει μόλις η ομάδα προκριθεί στους ομίλους του τσου λου. Ας μην ξεφύγουμε, όμως. Παρακολούθησα, λοιπόν, το δεύτερο μέρος του αγώνα Έβερτον - Άρσεναλ. Από ό,τι κατάλαβα, σύμφωνα με τον σχολιασμού του ημιχρόνου από τον Άγγλο σπίκερ, η ομάδα του Λίβερπουλ κυριάρχησε στο πρώτο μέρος. Πέταξε δύο τεμάχια και, ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, στο δεύτερο ημίχρονο παραχώρησε χώρο στον αντίπαλο και προσπάθησε (;) να παίξει με αντεπιθέσεις. Η αντίδραση του Αρσέν αστραπιαία: οι εσωτερικές και εξωτερικές αλλαγές, επέφεραν μία άνοδο των γραμμών, μεγάλο πλάτος, πολλά όβερλαπ, καθώς και ένα χαμηλό τέμπο, στα όρια του υπνωτικού, που ξαφνικά μετατρεπόταν σε επιθετική έξαρση. Σημείο αναφοράς; Ξεκινώ με τον Ζιρού, ο οποίος με εξέπληξε ευχάριστα. Ο Γάλλος δεν συνιστά φορ ολκής, αλλά προχθές ήταν κινητικός, με άριστες τοποθετήσεις, και πολύ καλά τελειώματα. Πραγματικό θωρηκτό που απασχολούσε δύο αμυντικούς και επέτρεπε στους συμπαίχτες του να πατάνε περιοχή, όπως συνέβη στο γκολ του Ράμσεϊ. Συνεχίζω με τον Μερτεζάκερ. Για κεντρικός αμυντικός γνωρίζει και ποδόσφαιρο και μπάλα. Σε υψηλό, να προσθέσω, βαθμό. Αλλά έχει ένα μειονέκτημα: είναι αργός. Και για αυτό χρειάζεται δίπλα του έναν γρήγορο παρτενέρ. Θέλω να πιστεύω ότι ο Αρσέν το γνωρίζει αυτό, εξού και οι φήμες για τον Μανωλά. Μην ξεχάσω και τον Καθόρλα, τον οποίο θεωρώ μπαλαδόφατσα και κάπως υποτιμημένο. Μπήκε ως αλλαγή, περνώντας μπροστά από τον Μονρεάλ, με τον Οζίλ να μετατίθεται στον άξονα, και δημιούργησε πολλά προβλήματα στον Κόλεμαν. Και σβήνω με την Έβερτον. Έβαλε δύο τεμάχια και κωλοέκατσε. Είχε την ψευδαίσθηση ότι, εύκολα ή δύσκολα, θα έπαιρνε το ματς. Τελικά πήρε έναν βαθμό και θα μπορούσε να μην πάρει κανέναν! Επέδειξε αλαζονεία και μηδενική αντίδραση στις αλλαγές, σε πρόσωπα και τακτική, του Αρσέν. Δεν έδειχνε καν διάθεση, πλην εξαιρετικών περιπτώσεων, να παίξει με αντεπιθέσεις, έστω να τρέξει με την μπάλα στα πόδια στο ανοιχτό γήπεδο. Λες και ήθελε, σαν ένα είδος μπάσκετ, να ροκανίσει τον χρόνο. Τα λάθη, όμως, στο ποδόσφαιρο, αν και όχι πάντοτε, πληρώνονται.

Υ.Γ.3 Η Ατλέτικο, παρά τις απώλειες της, δείχνει ότι, και φέτος, θα αποτελέσει έναν σκληροτράχηλο αντίπαλο, ο οποίος, σαν την Φρουρά του Μεγάλου Ναπολέοντα, πεθαίνει αλλά δεν παραδίνεται. Ο πρώτος τίτλος της σεζόν, και μάλιστα απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης, είναι ήδη δικός της. Ας μην έχουν οι αντίπαλοι την ψευδαίσθηση ότι η αρμάδα του Σιμεόνε θα ξεφουσκώσει σαν μπαλόνι. Κατ' εικόνα και καθ' ομοιώσιν, λοιπόν.

Υ.Γ.4 Τι μαλακία είναι αυτό το πράγμα με το Ice Bucket Challenge; Αναρωτιέμαι, πόσο ανόητη εμμονή; Για να καταλάβω, κάποιοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι με αυτόν τον τρόπο εκπληρώνουν το κοινωνικό και πολιτικό χρέος τους;

Υ.Γ.5 Πώς γίνεται και δεν το έχω ποστάρει τόσα χρόνια;



Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Insert coin to continue

«Σαν την Χαλκιδική δεν έχει», λένε οι Θεσσαλονικείς. Δεν ξέρω αν βρίσκετε υπερβολική μια τέτοια άποψη, αλλά για μένα ισχύει σε απόλυτο βαθμό. Το κριτήριο; Συναισθηματικό. Εκεί, βλέπετε, περνούσα τα καλοκαίρια μου. Τοποθεσία; Νέα Πλάγια. Με σήμα κατατεθέν τα επικά λουκάνικα, τη λαχταριστή μπουγάτσα, την υπέροχη πίτσα και το φοβερό σνίτσελ. Με την γεύση, σαν αμβροσία, να μένει ίδια και απαράλλαχτη επί όσο θυμάμαι τη ζωή μου. Απίστευτη συνέπεια! Δεν είναι, όμως, μόνο τα φαγητά. Ούτε η χρυσή άμμος της απέραντης παραλίας ή το θρυλικό Totem, ένα μπαράκι που, κάποτε, μάζευε όλον τον κόσμο και γινόταν κυριολεκτικά χαμός. Οφείλω να αναφέρω και τα παιδιά με τα οποία μεγάλωσα εκεί πέρα. Μπορεί να τα έβλεπα μόνο τα καλοκαίρια, μπορεί, ως Αθηναίος (χαβουζιάρης), να μην είχα την ευχέρεια/ευκολία να επισκεπτόμουν τα Νέα Πλάγια τόσο συχνά όσο αυτοί, μπορεί κάποια παιδιά που κάναμε παρέα να «χάθηκαν στον δρόμο», αλλά χαίρομαι ιδιαίτερα κάθε φορά που τους συναντώ. Τέλος, και παρακαλώ να μην με κοροϊδέψετε, ένας επιπλέον λόγος που λατρεύω αυτό το μέρος είναι το Wonder Boy (φώτο). 


Τι είναι το Wonder Boy; Ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι που έπαιζα όταν ήμουν πιτσιρικάς. Με τρομερό gameplay, απλούστατη πλοκή και πολύ καλά, πάντοτε για την εποχή του, γραφικά. Θεωρώ, λοιπόν, ότι είναι το καλύτερο video game που έχω παίξει. Προσοχή, όμως: αναφέρομαι στο Wonder Boy in Monster Land, ήτοι την δεύτερη έκδοση της σειράς. Θυμάμαι να κάθομαι και να παρατηρώ όσους το έπαιζαν. Δεν είναι, βλέπετε, εύκολο παιχνίδι. Υπάρχουν κόλπα και μυστικά, τα οποία για να τα μάθεις πρέπει να παρακολουθήσεις κάποιον έμπειρο παίχτη. Κι εγώ καθόμουν και παρατηρούσα. Και κάποια στιγμή αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου. Με τον καιρό έγινα κι εγώ έμπειρος. Θυμάμαι να το φτάνω στην τελευταία πίστα και να κάθονται από πάνω μου δυο ντουζίνες άτομα να με κοιτάνε και να αγωνιούν για το αν θα (το) τερμάτιζα ή όχι. Σπάνια τους απογοήτευα.

Αυτό το παιχνίδι, λοιπόν, το βρήκα πάλι φέτος μετά από χρόνια. Το μηχάνημα δεν δεχόταν δραχμές, δεν είχα πλήθος κόσμου πάνω από το κεφάλι μου, είχα ξεχάσει αρκετά από τα κόλπα και τα μυστικά του παιχνιδιού, αλλά η έλξη που ασκούσε πάνω μου ήταν το ίδιο ισχυρή. Αδιαφιλονίκητη, θα μπορούσα να πω. Βάζω, επομένως, με λαχτάρα, ένα κέρμα στη σχισμή και ξεκινώ να παίζω. Κι όπως μοχθώ, γινόμενος πάλι παιδί, να θυμηθώ τα κόλπα και τα μυστικά, κάποια στιγμή, περίπου στα μισά του παιχνιδιού, τέλειωσαν οι ζωούλες μου! Ο ήρωας χάθηκε, ο παίχτης, απογοητευμένος, κατέβασε το κεφάλι και η οθόνη έδειξε «Insert Coin to Continue». Ακριβώς, δηλαδή, ότι συμβαίνει στον Άρη.

Υ.Γ.1 For the record, το παιχνίδι το τερμάτισα με τη δεύτερη φορά. Δεν ξεχνιέται, τελικά, η τέχνη!

Υ.Γ.2 Τι θα γίνει με αυτόν τον Μανωλά; Στον Ολυμπιακό θα μείνει; Όπως οι γεροντοκόρες στο ράφι; Τόσες ομάδες υπάρχουν, δεν βρίσκεται μία να τον πάρει; Η Μπάγερν Μονάχου, για παράδειγμα. Έστω η Μπαρτσελόνα. Μπας και γλιτώσουμε από τα ρεπορτάζ του κώλου.

Υ.Γ.3 Ο Σαββίδης, λέει ο Κώστας Καίσαρης, έραψε τσέπες σε παντελόνια και σακάκια. Τι απέγιναν, άραγε, οι Ντρογκμπά και Ροναλντίνιο;

Υ.Γ.4 Από το νέο άλμπουμ των Iced Earth.


Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

Περί άγχους

Στις 30/12/2012 έγραφα: «Η διατήρηση του αυτοελέγχου σε κρίσιμες στιγμές, συνιστά, θεωρώ, μεγάλο προσόν. Η αντιμετώπιση μιας δύσκολης/έκρυθμης/ψυχοφθόρας κατάστασης με τη λογική και την υπομονή, χωρίς ακραία συναισθήματα πανικού, άγχους και θυμού, αποτελεί τον καλύτερο σύμβουλο. Προσοχή, όμως: το γεγονός ότι παραμένω, ή δείχνω, ψύχραιμος και δεν αντιδρώ υπό καθεστώς τρέλας, δεν σημαίνει ότι δεν με νοιάζει, δεν με απασχολεί ή δεν με ενδιαφέρει κάτι. Ούτε ότι δεν προγραμματίζω το μέλλον και δεν κανονίζω τις επόμενες κινήσεις μου. Αλίμονο! Τι έπρεπε να κάνω, δηλαδή; Να φωνάζω και να οδύρομαι ή να πανικοβάλλομαι και να γκρινιάζω; Κι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να το αντιληφθεί κάποιος που έχει συνηθίσει να είναι νευρικός, γκρινιάρης και αγχώδης. Βλέπετε, καλώς ή κακώς, η ψυχραιμία -και η υπομονή: άκρως υποτιμημένη αρετή- δεν επιβάλλεται ή μαθαίνεται: κάποιοι την έχουν, κάποιοι δεν την έχουν. Και συνήθως, ένας άνθρωπος που δεν την έχει, ερμηνεύει την ψυχραιμία του άλλου σαν αδιαφορία, οκνηρία, αδράνεια, απάθεια, αμέλεια, αεργία (!!!) κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Πραγματικά πρόκειται για άκρως επιφανειακή, βιαστική, σκληρή και άδικη κριτική -δυστυχώς, προς μεγάλη μου λύπη, πίκρα και στενοχώρια δεν αποτέλεσα εξαίρεση του κανόνα».


Έναν χρόνο μετά, η θεματολογία δεν είχε αλλάξει ιδιαίτερα: «Θυμάμαι, κάποτε, που έδινα ένα μάθημα στο Πανεπιστήμιο. Η ιδιαιτερότητα προσδιοριζόταν στο ότι το μάθημα δινόταν προφορικά. Βρισκόμαστε, λοιπόν, έξω από την αίθουσα και περιμένουμε τον καθηγητή. Ξάφνου, αντιλαμβάνομαι ότι κάτι τσουλάει στραβά. Παγώνω την εικόνα και διαπιστώνω ότι αρκετοί συμφοιτητές μου είχαν λυγίσει, με την κυριολεξία της λέξης, από το άγχος. Μα καλά, σκέφτηκα, αν συμπεριφέρονται έτσι για ένα μάθημα που δίνεται προφορικά, τι θα κάνουν όταν η ζωή τούς παρουσιάσει μεγαλοπρεπώς τα πραγματικά προβλήματα; Οι σκέψεις αυτές διαλύθηκαν βίαια από την παρέμβαση δυο συμφοιτητρίων μου. Με πλησιάζουν και μου λένε: «Δεν διάβασες, ε;». Αναρωτήθηκα, πιστεύω εύλογα, πως σκατά κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα. Κι όταν εξέφρασα αυτό το ερώτημα προς εκείνες, μου απάντησαν το αμίμητο: ''Μα δεν φαίνεσαι αγχωμένος!''. Δυστυχώς αυτή η κατάσταση με ταλανίζει ακόμα και σήμερα».

Ποιος είναι ο κοινός παρανομαστής των παραπάνω αποσπασμάτων; Οι γυναίκες. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως. Στο μυαλό μιας γυναίκας αν κάποιος είναι χαρούμενος πρέπει να πετάει πυροτεχνήματα και να ουρλιάζει, σαν τον μανάβη της λαϊκής αγοράς (φώτο), από χαρά, αν είναι λυπημένος να ακούει νυχθημερόν το πένθιμο εμβατήριο του Chopin και τους φίλους να του λένε πόσο γαμάτος, αλάνθαστος και σωστός είναι, κι αν είναι αγχωμένος να γκρινιάζει, να κλαίει και να οδύρεται μπας και τον λυπηθούν οι Θεοί του Άγχους, της Ανυπομονησίας και της Γκρίνιας. Οι μεταφραστικοί μηχανισμοί, λοιπόν, του γυναικείου φύλου απαιτούν ολοκληρωτικό ρεκτιφιέ. Μεταφράζουν την υπομονή και την ψυχραιμία, δυο άκρως υποτιμημένες αρετές, ως αδιαφορία, τεμπελιά ή ανοχή. Και αρνούνται να πιστέψουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και διαχειρίζονται καταστάσεις και να δείχνουν αυτοέλεγχο. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, αυτό ισχύει και για αρκετούς άντρες. Άντρες, δηλαδή, που είτε είναι όντως αδιάφοροι -δηλώνω χωρίς ντροπή και πάθος ότι οι άντρες αυτής της συνομοταξίας χαλάνε την πιάτσα-, είτε είναι απλά νευρικοί/αγχώδεις, είτε δεν μπορούν να τιθασεύσουν δύσκολες/έντονες καταστάσεις που απαιτούν ειδικούς χειρισμούς. Η διαφορά, πάντως, μεταξύ των δύο φύλων έγκειται στο ότι ένας άντρας αναγνωρίζει το πρόβλημα και είναι πιο ευέλικτος στο να πιστέψει στην ύπαρξη υπομονετικών ανθρώπων, και η γυναίκα, ενώ το βλέπει με τα ίδια της τα μάτια, το χλευάζει και το υπονομεύει. Ίσως να φταίει και η πολυπλοκότητα της σκέψης μιας γυναίκας που τα απλά τα μετατρέπει σε σύνθετα. Όπως, επίσης, η συχνή τάση να αποφεύγει την ατομική ευθύνη και να αρέσκεται να κατηγορεί τους άλλους. Τέλος πάντων.

Οδεύοντας προς τον επίλογο, οφείλω να τονίσω ότι το άγχος, πάντοτε εντός οριοθετημένου πλαισίου, μας παρακινεί, σαν καύσιμο δημιουργίας, και μας κρατάει σε εγρήγορση. Το πρόβλημα αναδύεται όταν φτάνουμε στα άκρα. Τι πρέπει να κάνει κάποιος για να μην φτάσει στα άκρα; Ποια είναι η λύση; Ουσιαστικά δεν υφίσταται. Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, η ψυχραιμία και η υπομονή δεν επιβάλλεται ή μαθαίνεται. Δεν υπάρχει κάποιο Πανεπιστήμιο που να διδάσκει υπομονή και ψυχραιμία. Ούτε μπορεί να επιβάλλει κανείς σε κάποιον να είναι ψύχραιμος ή υπομονετικός. Να θυμόμαστε ότι κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας στηρίξει αν εμείς -πρωτίστως!- δεν θέλουμε να στηρίξουμε τον εαυτόν μας. Χρειάζεται, συνεπώς, καλλιέργεια εσωτερικών αντιστάσεων, σωστή ανάγνωση του νοητικού λεξικού και ανάπτυξη δικλείδων ασφαλείας. Κοπιαστική, δηλαδή, και μάλλον χρονοβόρα διαδικασία. Για αυτό και κανείς δεν προτιμά μια τέτοια λύση -όμως, όσοι το επιχειρούν, αυτοί οι ελάχιστοι, δεν το μετανοιώνουν και αναβαθμίζονται προσωπικά. Τι προτείνω, λοιπόν; Δεν θα προβώ σε ευφυολογήματα του στυλ «να μετατρέπετε το άγχος σε θετική ενέργεια» ή «ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος». Ούτε σε απλοϊκές συμβουλές του τύπου «να τρώτε καλά και να κοιμάστε επαρκώς». Εν κατακλείδι, η συμβουλή που έχω να δώσω είναι να ανακαλύψετε την ψυχοθεραπευτική επίδραση των χόμπι και των ταξιδιών. Από όλα έχει ο μπαξές: χορός, παζλ, ποδόσφαιρο, συλλογή νομισμάτων, ψάρεμα, τρέξιμο, φωτογραφία, σερφ κ.ά. Και όταν λέω ταξίδια, εννοώ ακόμα και μια μονοήμερη εκδρομή, έστω μια δίωρη βόλτα. Μην βαριέστε και μην υποτιμάτε την ψυχολογική και νοητική ανακούφιση που μπορεί να σας προσφέρει ένα όμορφο χόμπι ή μια ωραία απόδραση από την σπαρακτική τριβή της καθημερινότητας και τους φρενήρεις ρυθμούς της πόλης. Τα υπόλοιπα εξαρτώνται από εσάς.

Υ.Γ.1 Μην με κατηγορείτε για το ότι δεν γράφω αναρτήσεις ποδοσφαιρικού περιεχομένου, αλλά δεν βρίσκω κάτι ενδιαφέρον. Κι όπως έχω αναφέρει πολλάκις στο παρελθόν, μην ασχολείστε με φιλικά παιχνίδια!

Υ.Γ.2 Μου είπαν πρόσφατα για ένα παλικάρι που έχει μια γκόμενα εδώ και χρόνια, συζεί μαζί της και πάει και πηδάει άλλες. Αυτό θα πει γνήσιο αρσενικό. Αυτό θα πει ανασφάλεια.

Υ.Γ.3 Νομίζω ότι άπαντες περιμένουν με λαχτάρα τις διακοπές τους. Εύχομαι να περάσετε όλοι όμορφα και να δημιουργήσετε ευχάριστες εμπειρίες/αναμνήσεις. Ο γράφων θα αναχωρήσει στις 9 Αυγούστου για τη μαγευτική Χαλκιδική. Θέλω να πιστεύω ότι μέχρι τότε θα προλάβω να γράψω μια ανάρτηση ακόμα.

Υ.Γ.4 Ο ήλιος, όντας ανυπόμονος, αρχίζει να δύει. Η θάλασσα, αρνούμενη να ξεσηκωθεί, κάθεται εκεί, γαλήνια, δεκτική στα βλέμματα όσων την θαυμάζουν. Με την επιφάνειά της, λεία και επίπεδη,  να διαταράσσεται γλυκά από δυο παιδάκια που ρίχνουν βότσαλα στο νερό. Εσύ; Εσύ κάθεσαι σε μια αναπαυτική ξαπλώστρα. Δίπλα σου βρίσκεται η όμορφη παρέα σου. Ανάμεσά σας επαφίεται μόνο ηρεμία και χαλάρωση. Α! Και ένα κουβαδάκι με πολύ πάγο και λίγες μπύρες. Ξάφνου, εισβάλλει ανώδυνα ο παρακάτω ήχος. Σαν μελωδικό νέκταρ. Κι όλα, έτσι απλά, μετατρέπονται έτι ωραιότερα.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...