Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Grexit

Οι στιγμές είναι δύσκολες. Η αγωνία στο κατακόρυφο. Πάμε για χιτσκοκικό, γκρανκινιολικό φινάλε (sic!). Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει και τι μας επιφυλάσσει το εγγύς μέλλον. Θα πληρωνόμαστε σε ευρώ; Σε δραχμές; Σε κάποιο άλλο νόμισμα; Θα επιστρέψουμε στην ανταλλαγή προϊόντων; Ουδείς ξέρει. Η παρέα του Τσίπρα, όμως, και του Βαρουφάκη δεν αστειεύεται: είναι αποφασισμένη να διαπραγματευτεί σκληρά με τους κακόβουλους δανειστές που θέλουν να πλήξουν την Ελλάδα. Να την σαμποτάρουν και, κατόπιν, να την απομυζήσουν. Οι Έλληνες, επομένως, νοιώθουν ήσυχοι και ασφαλείς. Η εθνική κυριαρχία βρίσκεται στην ευφράδεια του Τσίπρα, η οικονομία στις γραβάτες του Βαρουφάκη και η εθνική άμυνα στα tweets του Καμμένου. Δεν έχει σημασία που ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. δεν έχει πράξει τίποτα από αυτά που υποσχέθηκε προεκλογικά. Και, φυσικά, ούτε πρόκειται να πράξει.


Ο Κοντονής, όμως, αυτός ο ευκλεής άντρας, ο υπέρμαχος της διαφάνειας και της δικαιοσύνης, έχει αποφασίσει να μιλήσει με έργα. Με πράξεις. Δεν αρκούν οι συνεντεύξεις σε τηλεόραση, ραδιόφωνα και εφημερίδες. Ούτε το γεγονός ότι για να φτιάξει το κουλτουριάρικο μούσι και την επιμελώς ατημέλητη κόμη του απαιτείται μία ώρα κάθε πρωί. Οι φήμες, μάλιστα, υποδηλώνουν ότι ο οργανισμός του Υφυπουργού Αθλητισμού έχει φτάσει στα όριά του. Υπερκόπωση έχει πάθει. Δεν πρέπει, όμως, να σταματήσει να κυνηγάει ανεμόμυλους. Το ελληνικό ποδόσφαιρο τον έχει ανάγκη. Το κοινό τον έχει ανάγκη. Κι ο ίδιος έχει ανάγκη τη δημοσιότητα που του προσφέρει όλο αυτό το νταβαντούρι. Διότι, όπως έχουμε πει αμέτρητες φορές, η εξουσία συνιστά ισχυρότατο ναρκωτικό. Χωρίς κέντρο απεξάρτησης.

Υ.Γ.1 Με ρώτησε κάποιος γιατί ο Άρης έφτασε να παίζει Γ' Εθνική. Η απάντησή μου ήταν λιτή και απέριττη. Όταν βγάζεις, του είπα, δέκα δραχμές και ξοδεύεις είκοσι, αργά ή γρήγορα θα βουλιάξει το καράβι.

Υ.Γ.2 Για το τσου λου δεν έχω να σχολιάσω κάτι το ιδιαίτερο. Δεν μάθαμε κάτι καινούριο. Η απουσία του Βεράτι στο εντός έδρας ματς της Παρί με την Μπάρτσα αποδείχθηκε καταλυτική. Ο Ιταλός είναι πραγματικά αναντικατάστατος. Το ίδιο ισχύει και για την απουσία του Μόντριτς: όποτε απουσιάζει ο Κροάτης, η Ρεάλ μοιάζει κομμένη στα δύο. Αλλά η Ρεάλ είχε να αντιμετωπίσει το πείσμα του Σιμεόνε να μην δεχθεί γκολ. Και συχνά τέτοιου είδους πείσματα σε οδηγούν σε αποκλεισμό.

Υ.Γ.3 Πολύ όμορφο κομμάτι.

Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Σαν το γάλα

Τι εστί Πάσχα; Δύσκολο το ερώτημα. Επίπονο. Δυσεπίλυτο. Το Πάσχα, βλέπετε, δεν είναι μόνο αρνί και κοκορέτσι ή μαγειρίτσα και γαρδούμπες. Ούτε ρουκέτες, πυροτεχνήματα και φωτοβολίδες, σαν αυτές που πετάνε αυτοί οι αθεόφοβοι στη Χίο και μετατρέπουν το νησί σε Ουκρανία. Όπως, δηλαδή, συμβαίνει σε αρκετά ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος. Όχι, βέβαια. Οι ημέρες του Πάσχα αντιπροσωπεύουν κάτι περισσότερο από φαγητό, όργιο κατανάλωσης και αργία. Και φαίνεται να έχουν μια θετική επίδραση στο κοινωνικό σύνολο· φαίνεται να αναδύεται η ανθρωπιά μας. Κι αυτή η ανθρωπιά μεταδίδεται έντονα, σαν πυρετός. 


Πώς αλλιώς θα ικανοποιηθούν οι επαίτες και οι ζητιάνοι, οι οποίοι, λόγω των ημερών, πλημμυρίζουν κάθε στέκι; Εδώ, όμως, μιλάμε για οργανωμένα πράγματα. Ο ορισμός του σκοπέτου. Το πρωί στήνουμε καραούλι στον φούρνο, το μεσημέρι στο super market και το απόγευμα πάμε στα φανάρια της Λεωφόρου Κατεχάκη, στη διασταύρωση με την οδό Πίνδου. Σας παρακαλώ, μην κοροϊδεύετε, πρόκειται για δύσκολη δουλειά. Ξέρετε τι είναι να κάθεσαι δέκα ώρες σε ένα αυτοσχέδιο καρεκλάκι; Πιάνεται ο κώλος σου. Και να πρέπει να κρατάς και ένα πλαστικό ποτηράκι για να ρίχνουν οι περαστικοί τα χρήματα. Τενοντίτιδα παθαίνεις. Εάν προσθέσεις και τις δύο ώρες ορθοστασία στην Λεωφόρο Κατεχάκη, τότε μιλάμε για εργασία οχτώ ωρών, μία ώρα υπερεργασία και τρεις ώρες υπερωρία. Εξαντλητικό ωράριο.

Υπάρχουν, ωστόσο, κι άλλου είδους επαίτες, πιο «επίσημης» μορφής, που δράττονται της ευκαιρίας. Αυτές τις ημέρες, βλέπετε, επικρατεί ένας ψυχολογικός εκβιασμός. Οι περισσότεροι, έστω αρκετοί, προσπαθούν να εκβιάσουν την αγάπη -ή «αγάπη»- που, για δικούς τους λόγους, τόσο πολύ λαχταρούν. Από ένα ζευγάρι που έχει μαλώσει και «πρέπει αυτές τις μέρες να βρίσκεται μαζί», μέχρι την Εκκλησία, δηλαδή έναν οργανισμό που παράγει μαζική θρησκευτική κουλτούρα και ρευστοποιεί καθετί που προσφέρει κέρδος. Η Εκκλησία, λοιπόν, αναβιώνει στιγμές του ένδοξου παρελθόντος. Οι πιστοί συρρέουν τη Μεγάλη Βδομάδα στις εκκλησίες και προσφέρουν χρήμα και δόξα. Δεν έχει σημασία που οι περισσότεροι επισκέπτονται τους ναούς για να δουν κανά μιλφάκι, να κάνουν κουτσομπολιό ή να μην χαρακτηριστούν από την κυρία Σούλα που μένει στο διπλανό διαμέρισμα άπιστοι και άθεοι. Σαν το Τσίπρα, πρώην άθεος και νυν πιστός, που διεξάγει μεγάλη μάχη για να μαζέψει/εκμαιεύσει ψήφους από όπου μπορεί. Ούτε παίζει ρόλο που το βράδυ της Ανάστασης όλοι εξαφανίζονται μετά τις 12:01 για να φάνε μαγειρίτσα και γαρδουμπάκια. Αυτό, πάντως, έχει εξήγηση. Μετά την εξαντλητική νηστεία της μίας βδομάδας, όπου ο καθένας νηστεύει ό,τι φαγητό θέλει, ο οργανισμός έχει φτάσει στα όρια του. Είναι τόσο εξασθενημένος που αναζητά εναγωνίως πηγές ενέργειες και, μάλιστα, υψηλής περιεκτικότητας σε πρωτεΐνη. Για αυτό και καταφεύγει σε συκώτια, αυγά, καρδούλες και νεφράκια. Εξάλλου, αν δεν νηστέψεις, δεν είσαι καλός Χριστιανός.

Το Πάσχα, λοιπόν, δεν προσδιορίζεται μονάχα σε γλέντια και αργία. Το Πάσχα δοκιμάζεται η πίστη σου. Δίνεις λεφτά στους επαίτες, πας στην εκκλησία, νηστεύεις, είσαι πιο ευάλωτος και φανερώνεις μια ανυπέρβλητη τάση για αγάπη. Προσπαθείς να αποδείξεις -κυρίως στους άλλους- πόσο καλός Χριστιανός είσαι. Και το κάνεις τόσο καλά που πείθεις μέχρι και τον εαυτόν σου. Και προφανώς αναφέρομαι στην εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού που πλασάρουμε στο Facebook και στο Ιnstagram. Ξοδεύουμε, βλέπετε, τόσο πολύ χρόνο και κόπο στο να αναρωτιόμαστε τι γνώμη έχουν οι άλλοι για εμάς που αμελούμε τεχνηέντως να εξερευνήσουμε το βαθύτερο εγώ μας. Διότι ο πραγματικός μας εαυτός, το είδωλο που αντικρίζουμε στον ψυχολογικό μας καθρέφτη, αδυνατεί -δυστυχώς!- να αντιληφθεί ότι η ανθρωπιά δεν έχει ημερομηνία λήξης σαν το γάλα.

Σάββατο 4 Απριλίου 2015

«Έπαιξε σαν ιταλική ομάδα»

Αρκετές φορές, ακόμα και μέσα από αυτό το blog, όταν μια ομάδα πετυχαίνει μια νίκη, κυρίως εκτός έδρας, λέμε ότι η πλευρά που επικράτησε, συνήθως με χαμηλό σκορ, «έπαιξε σαν ιταλική ομάδα». Αυτό λέγεται για την ευκολία με την οποία η συγκεκριμένη ομάδα μπορεί να κρατήσει ένα σκορ. Για να πάρεις την νίκη, όμως, δεν αρκεί να παίξεις άμυνα, αλλά και να σκοράρεις. Μια ιταλική ομάδα, βλέπετε, παίζει με χαμηλό τέμπο, ωστόσο, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να βάλει ένα γκολ και, ακόμα πιο άνετα, οπισθοχωρώντας με τάξη και πειθαρχία, σαν τους αρχαίους Σπαρτιάτες, να προστατεύσει το σκορ. Μια τέτοια αμυντική φιλοσοφία μεταλαμπαδεύεται και στους μη γηγενείς παίχτες.


Τρανό παράδειγμα, ακόμα και σήμερα, η Παρί. Αν εξετάσει κανείς προσεκτικά την εντεκάδα της Παρί, μιας ντελικάτης, υποτίθεται, ομάδας, θα διαπιστώσει ότι σχεδόν όλοι οι παίχτες προέρχονται από το ιταλικό πρωτάθλημα. Κι όταν η ομάδα καλείται σε παιχνίδια υψηλής επικινδυνότητας και ιδιαίτερης μεταχείρισης να αντιπαρατάξει δύναμη, πάθος, πείσμα, ομαδικότητα και αλληλοκάλυψη, δεν έχει κανένα πρόβλημα να το κάνει: απλά ανασύρει το ιταλικό mentality και επιστρατεύει τα παραπάνω εφόδια σε μέγιστο βαθμό. Κάτι παρόμοιο έκανε φέτος με την Τσέλσι, κάτι παρόμοιο έκανε πέρυσι με την Μπαρτσελόνα, κάτι παρόμοιο αναμένεται να κάνει και αύριο με την Μαρσέιγ. Η Παρί, ωστόσο, συμπεριφέρεται έτσι όταν έχει να αντιμετωπίσει ιδιαίτερους αντιπάλους και συνθήκες. Άλλες ομάδες, όπως η Εθνική του Ρεχάγκελ, με αποθέωση το Euro 2004, σε μια ακλόνητη επίδειξη τακτικού ρεαλισμού, είχε αναγάγει την άμυνα σε επιστήμη. Ικανοποιητική αποτελεσματικότητα στην επίθεση, συνειδητή παραχώρηση χώρου στον αντίπαλου και άμυνα υψηλού επιπέδου.

Σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω μια διευκρίνιση. Ο όρος «άμυνα» έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες καταδικαστέες. Άμυνα παίζει κι ο Μουρίνιο, αλλά δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τον ντροπιαστικό ημιτελικό απέναντι στην Μπαρτσελόνα, τότε που ο Πορτογάλος ήταν προπονητής στην Ίντερ. Άμυνα παίζει κι ο Γκουαρντιόλα, σαφώς πιο ελκυστική, με κυρίαρχο σκοπό να κλέψει μπάλα και να πάρει την κατοχή. Άμυνα έχει παίξει κι ο Άρης του Κούπερ, με την αλληλοκάλυψη και την πειθαρχία να αποδεικνύονται εξέχοντα εφόδια, χωρίς, ωστόσο, να ξεχνάει την επίθεση: οι εμφανίσεις και τα αποτέλεσματα στην Ευρώπη ήταν πραγματικά το επιστέγασμα σκληρής σωματικής και νοητικής δουλειάς.

Και μπορεί η Ιταλία να εξάγει αυτοκίνητα, ελαιόλαδο, ζυμαρικά και ενδύματα, αλλά η άμυνα, και κυρίως η τακτική συμπεριφορά που εφαρμόζεται στο χόρτο, συνδυάζοντας δύναμη με φινέτσα και ταλέντο με ομαδικότητα, έχει αφήσει ανεξίτηλη κληρονομιά στο μυαλό των ποδοσφαιρόφιλων. Και δεν είναι μόνο το σύνολο, δηλαδή η ομάδα, αλλά και οι μονάδες. Η Ιταλία είχε παλιά Σιρέα και Μπαρέζι, Κοστακούρτα και Μαλντίνι (φώτο), και, πιο πρόσφατα, Καναβάρο και Νέστα. Δυστυχώς, όμως, η παραγωγή γηγενών αμυντικών παιχτών -κι όχι μόνο- βρίσκεται σε πτώση. Οι ομάδες δεν επενδύουν στις ακαδημίες, έχει παρατηρηθεί μια στροφή σε ξένους παίχτες και έχει σταματήσει ο εμβολιασμός της Εθνικής Ιταλίας με νέο αίμα.

Κλείνοντας, επιτρέψτε μου να αντιγράψω ένα σχόλιο που διάβασα σε μια αθλητική ιστοσελίδα: «Γι’ αυτό και η ''ιταλική άμυνα'' είναι ένα επουσιώδες αλλά και μεγαλειώδες κεφάλαιο στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ανέκαθεν άλλωστε το ''αμύνεσθαι'' περικλείει μέσα του και κάτι το ηρωικό. Η άμυνα των Ιταλών είναι η αποθέωση την τακτικής, της δύναμης, της ομαδικότητας, της αλληλοκάλυψης, του καθαρού μυαλού. Ενίοτε και σκληρή, τόσο όσο χρειάζεται για να κερδίσει τον χαρακτήρα της χαλύβδινης, της ατσάλινης, της αδιαπέραστης».

Υ.Γ.1 Έχω αρχίσει να γράφω ένα άρθρο για τους άνδρες. Θα το δημοσιεύσω μετά τα αρνιά του Πάσχα. Θα ήθελα να γράψω και για τον Τσίπρα, αλλά...

Υ.Γ.2 ...και μόνο που σκέφτομαι ότι θα γράψω τα αυτονόητα εκνευρίζομαι. Το μόνο που θα πω είναι ότι ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης κι όλα αυτά τα ανομοιογενή στοιχεία που απαρτίζουν την Κυβέρνηση, έχουνε πέσει στον λάκκο που οι ίδιοι έσκαψαν. Η προεκλογική καμπάνια, βλέπετε, περιείχε τόσες υπερβολές, δηλαδή ακριβώς αυτό που επιθυμούσε ο ελληνικός λαός, που αναπόφευκτα δημιουργήθηκαν υψηλές προσδοκίες από τους ψηφοφόρους, οι οποίες, πιθανότατα, θα εκπυρσοκροτήσουν σε μια υγιή μερίδα πολιτών. Δεν αποτελεί, φυσικά, έκπληξη ότι ακόμα δεν έχει γίνει τίποτα από αυτά που υποσχέθηκαν. Ούτε ότι ο ελληνικός λαός δεν αλλάζει μυαλά: χορτάτος λαός δεν επαναστατεί.

Υ.Γ.3 Genesis!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...