Κλεφτοκοτάδες

Χθες παρακολούθησα τον Άρη και την Α.Ε.Κ. Τον Π.Α.Ο.Κ. δεν τον είδα και ως εκ τούτου δεν μπορώ να τον κρίνω. Το καλό είναι ότι και οι τρεις ομάδες πήραν θετικά αποτελέσματα που μεταφράζονται σε καλό πλασάρισμα στην βαθμολογία του Πλατινί.

Θα ξεκινήσω από την Α.Ε.Κ. Κέρδισε 3-1. Μάλιστα. Αν κάποιος δεν είχε δει το ματς και μάθαινε απλώς το σκορ θα έλεγε εύκολη νίκη για την Α.Ε.Κ. Έλα όμως που δεν είναι έτσι. Άλλο το αποτέλεσμα κι άλλο η εμφάνιση. Για μια ακόμη φορά ομάδα χωρίς αρχή και τέλος. Κυριολεκτικά χωρίς αρχή και τέλος. Είναι τυχερή που έπαιζε με την φιλότιμη Χάιντουκ και όχι με καμιά σοβαρή ομάδα γιατί το τρίμπαλο δεν θα το γλίτωνε. Αυτό το πράγμα είναι ομάδα του Μπάγιεβιτς; Αυτό το απείθαρχο σύνολο είναι προϊόν του Ντούσαν; Η ομάδα δεν έχει ακραία μπακ. Η πλάκα είναι ότι κανείς δεν βοηθά αυτά τα μπακ. Οι παίχτες που βρίσκονται μπροστά τους μαρκάρουν με τα μάτια. Χθες ήταν ο Σκόκο (τεμπελόσκυλο του κερατά) και ο Μπερνς. Στον άξονα δεν υπάρχουν χαφ. Δεν υπάρχουν χαφ. Ο Καφές είναι φανερό ότι δεν μπορεί μόνος του και ο Ντιόπ απλά δεν υπάρχει. Χθες υπήρχαν στιγμές που ο Ντιόπ αδυνατούσε να πασάρει στα πέντε μέτρα. Υπήρχαν στιγμές που η (αργοκίνητη) μεσαία γραμμή δεν υπήρχε. Υπήρχαν στιγμές που νοσταλγούσες τον Μάκο. Ρε τον Μάκο! Υπήρχαν στιγμές που η Χάιντουκ φάνταζε Μπάρτσα με αντίπαλο τον Π.Α.Ο. Και να τα σουτ, και να οι κάθετες, και να οι σακούλες από τους Κροάτες. Η ομάδα εξακολουθεί να έχει τρανταχτές αδυναμίες και το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει βελτίωση. Τόσους μηνες τα ίδια κια τα ίδια. Χρειάζεται παίχτες και όπως φαίνεται χρειάζεται και προπονητή.

Και πάμε στην Αρειανάρα! Ευχαριστήθηκα μπάλα. Ευχαριστήθηκα ατμόσφαιρα. Ευχαριστήθηκα αποτέλεσμα. Όλα πήγαν καλά. Ποιος να φανταζόταν ότι μετά την μέτρια εμφάνιση με τον Π.Α.Ο. θα κέρδιζε την Ατλέτικο και μάλιστα χωρίς να καταφύγει σε τακτικές κλεφτοκοτά. Το ευρωπαϊκό κίνητρο όμως είναι ισχυρότατο. Το ενδεχόμενο οι Ισπανοί να μπήκαν σχετικά χαλαροί στο χόρτο δεν με απασχολεί καθόλου. Να μην μπαίνανε χαλαροί. Αυτό δεν μειώνει την εμφάνιση και φυσικά δεν μειώνει την νίκη. Η ομάδα είχε ορθολογικό στήσιμο και σωστή καθοδήγηση από τον πάγκο. Το κυριότερο όμως ήταν ότι είχε συγκεκριμένη αγωνιστική συμπεριφορά - πριν και - μετά το γκολ κι ότι ότι είχε πειθαρχημένη διάταξη στον αγωνιστικό χώρο.

Ο κάθε παίχτης ήξερε τον ρόλο του μέσα στο γήπεδο. Ο Πρίττας απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι συγκαταλέγεται στα κορυφαία χαφ του πρωταθλήματος. Ακούραστος εργάτης, ακολουθεί κατά γράμμα τις εντολές του προπονητή του. Καλό το ντεμπούτο του Φατί, ο οποίος έδειξε να διαθέτει καλά στοιχεία. Θα τον ξαναδούμε όμως τον Γάλλο. Κατά την γνώμη μου η πολύ καλή εμφάνιση πηγάζει από την μεγάλη πίεση του Άρη στο χώρο της μεσαίας γραμμής. Δεν ήταν όμως μόνο ο Σάκαρος κι ο Φατί. Υπήρχε ο Μενδρινός που στα χαρτιά φαινόταν αριστερό εξτρέμ, αλλά στην πραγματικότητα μετουσιωνόταν σε τρίτο χαφ. Ουσιατικά ο τομέας ευθύνης του Μενδρινού απαιτούσε οχι μόνο κάθετο, αλλά και οριζόντιο τρέξιμο. Υπήρχε ο Χαβίτο που όση μπάλα δεν ξέρει, τόσα πνευμόνια και καρδιά διαθέτει. Είπα ότι δεν ξέρει μπάλα; Γράψτε άκυρο. Στην φάση του γκολ ο Χαβίτο λειτουργεί άψογα. Τέτοιες φάσεις σπάνια καταλήγουν σε γκολ. Ο Χαβίτο έχει συγκλίνει προς στον άξονα, ''διαβάσει'' την πάσα του Ρουίζ, κάνει την κίνηση χωρίς την μπάλα, κοντρολάρει με το στήθος, γυρίζει το κορμί του, εκτελεί με το κακό του πόδι και στέλνει το τόπι εκεί που θέλει. Το γκολ αυτό έδωσε στον Άρη τρεις πολύτιμους βαθμούς που του δίνουν το δικαίωμα να ελπίζει ακόμα και για πρόκριση. Έχουμε όμως ακόμα δρόμο. Ας μην ξεφεύγουμε.

Ωστόσο, δεν ήταν όλα ρόδινα. Το ότι κερδίσαμε την Ατλέτικο δεν μας έκανε ξαφνικά ομαδάρα, ούτε εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας τα μειονεκτήματά μας. Για παράδειγμα ο αδύνατος κρίκος φαίνεται να είναι ο Μίτσελ. Όπως πέρυσι είχαμε τον Αράνο, φέτος έχουμε τον Μίτσελ. Τον παρακολουθούσα να χάνεται στις μεταβιβάσεις και στις αλληλοκαλύψεις. Υπήρχαν στιγμές που δεν μάρκαρε παίχτη, αλλά καθόταν και κοιτούσε τον αντίπαλο λες και ήταν γκόμενα. Το ότι ο κίνδυνος ελαχιστοποιήθηκε από τα αριστερά οφείλεται στον Μενδρινό, ο οποίος χθες έκανε πολύ δουλειά. Σε αντίθεση με το αριστερό άκρο άμυνας, στην δεξιά πλευρά δέσποζε ο σκύλος. Είναι προφανές ότι ο Βαγγέλι δεν είναι Πανούτσι, αλλά χθες η δίψα του υπερίσχυσε των όποιων ατομικών μειονεκτημάτων του. Θεωρώ ευτύχημα το ότι δεν έπαιξε ο Νέτο, καθώς και το ότι δεν έπαιξε ο Τόχα. Ο Νέτο σε συνδυασμό με τον Μίτσελ από την άλλη πλευρά της άμυνας αφήνουν αρκετές φορές ακάλυπτο το κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Ευτυχώς αυτό χθες έγινε ελάχιστες φορές, τόσο λόγω της αρχοντικής παρουσίας του Γκιάρο, όσο και της πολύ καλής παρουσίας του Λαζαρίδη, ο οποίος μάλιστα κάλυπτε συχνά πυκνά τον αριστερό οπισθοφύλακα Μίτσελ. Αναφορικά με τον Τόχα μου φαίνεται πολύ ντελικάτος για ματς που απαιτούν ένταση και δύναμη. Ο Κολομβιανός δεν με έχει πείσει ακόμα ούτε ως αμυντικό χαφ, ούτε ως αριστερό χαφ.

Η ομάδα με βάση και τα περσινά δείγματα γραφής μου δείχνει ότι βαρόμετρο είναι η μεσαία γραμμή. Επίσης, φαίνεται ότι διαθέτουμε αρκετά καλή φυσική κατάσταση που μας επιτρέπει να πιέζουμε τον αντίπαλο σχετικά ψηλά, να κλέβουμε μπάλες και να βγαίνουμε στην κόντρα. Να σημειωθεί ότι στην χθεσινή αναμέτρηση η πίεση ξεκινούσε από τους Κόκε και Ρουίζ. Αυτοί οι δυο ήταν η πρώτη γραμμή άμυνας και μπορώ να πω ότι τα πήγανε πολύ καλά, τόσο ανασταλτικά όσο και επιθετικά. Οι αλληλοκαλύψεις έχουν βελτιωθεί σε ικανοποιητικό βαθμό, ωστόσο διαπιστώνω ότι αμυντικά παραμένουμε αδύναμοι στα ακραία μπακ κι ότι δεν έχουμε δουλέψει στα στημένα. Υπάρχει ακόμα δρόμος για να αποκτήσουμε την επιθυμητή αγωνιστική σταθερότητα. Επόμενος σταθμός η Νέα Σμύρνη.