Οι ρεπόρτερ του Χίτλερ και οι ταρζανιές

Στις 16 Δεκεμβρίου 1944 εκτοξεύεται η Μάχη των Αρδεννών. Η επίθεση αποτελούσε ευφύημα του ίδιου του Χίτλερ. Η επιχείρηση σκόπευε αφενός μεν να διακόψει την αθρόα έλευση και διακίνηση εφοδίων πάσης φύσεως των Συμμάχων, αφετέρου δε να πετύχει το διαχωρισμό των Αγγλικών και Αμερικανικών δυνάμεων στο δυτικό μέτωπο. Ως απώτερος σκοπός τέθηκε η κατάληψη του λιμένα της Αμβέρσας. Ο Χίτλερ κατάφερε υπό απόλυτη μυστικότητα να συγκεντρώσει ποιοτικές δυνάμεις και με όπλο τον συνεχή αιφνιδιασμό ήλπιζε να τρομοκρατήσει τους αντιπάλους του. Το σχέδιο, όμως, ήταν αρκετά φιλόδοξο και διακατεχόταν από αντικειμενικές δυσκολίες. Οι τεθωρακισμένες μεραρχίες για να κινηθούν αστραπιαία απαιτούσαν μεγάλες ποσότητες καυσίμων που η Γερμανία δεν διέθετε. Ως εκ τούτου, αποφασίστηκε το εξής παράλογο: οι μονάδες θα χρησιμοποιούσαν τα συμμαχικά καύσιμα που θα έβρισκαν στις αποθήκες που θα καταλάμβαναν (!). Επρόκειτο πραγματικά για μέγα τακτικό λάθος που επηρέαζε άμεσα και αμετάκλητα τον στρατηγικό σχεδιασμό. Δεν είναι δυνατόν να καταστρώνεις τα πλάνα σου και να οριοθετείς στόχους, θεωρώντας τις πιθανότητες και τα ενδεχόμενα ως δεδομένα. Για την ιστορία αναφέρω ότι η επίθεση των Γερμανών, παρά την αρχική επιτυχία της, εξασθένησε σχετικά γρήγορα και απέτυχε. Η μερική απουσία καυσίμων, μεταξύ άλλων, έπαιξε το ρόλο της.

Και πάμε στον Παναθηναϊκό. Στην τρέχουσα ανάρτηση ας δουλέψουμε συνειρμικά. Θα παραβλέψω τις παπαριές που άκουγα και διάβασα κατά την προετοιμασία. Θα παραβλέψω τις υπερβολές που άκουγα και διάβαζα μετά το ματς στη Δανία. Θα παραβλέψω τις κωλοτούμπες που άκουγα και διάβαζα μετά τον αποκλεισμό από την Οντένσε. Παραβλέπω, λοιπόν, τις ταρζανιές και συνεχίζω.

Εν τέλει, αυτοί οι δημοσιογράφοι τι θέλουν; Δεν τους αρκεί το ότι με πολύ κόπο έχουν κατορθώσει να μπουν στο Hall of Fame της μιζέριας, τους ψεύδους και της ανίκητης ηλιθιότητας; Τα γραπτά και τα λόγια τους ουδεμία συνέπεια παρουσιάζουν. Κυριολεκτικά όπου φυσάει ο άνεμος. Η άποψή τους αλλάζει από βδομάδα σε βδομάδα. Είναι δυνατόν να υποστηρίζουν ότι χωρίς τα λεφτά του τσου λου η ομάδα δεν έχει στον ήλιο μοίρα; Δηλαδή πριν είχε και δεν το ξέραμε; Είναι δυνατόν να υποστηρίζουν ότι η ομάδα κατέστρωνε τα πλάνα της με τα λεφτά του τσου λου, προκειμένου να μπαλώσει τις τρύπες τις; Μπα; Τόσο σίγουρα τα είχανε; Και τώρα που τα λεφτά από το τζαμπιόλι πήγαν στα χέρια του γυμνού βασιλιά τι κάνουμε; Βάζουμε λουκέτο στο μαγαζί με την αιτιολογία ότι δεν καταφέραμε να μετατρέψουμε τις υποθέσεις και τις αβάσιμες επιθυμίες μας σε δεδομένα; Η ζωή δεν λειτουργεί μόνο με υποθέσεις και επιθυμίες. Κυρίως λειτουργεί με γεγονότα. Με χειροπιαστά πράγματα. Με δεδομένα. Αυθεντικά δεδομένα. Το ίδιο κι ένας πόλεμος. Το ίδιο κι ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος. Αλλά ποιος να κάτσει να συλλέξει και να αναλύσει δεδομένα; Ο Χίτλερ που στα τελευταία στάδια του πολέμου κουνούσε φανταστικές μονάδες πάνω στο χάρτη και δεν άκουγε κανέναν; Ο Γόντικας που προσπαθεί δικάβαλο με τον Φερέιρα να διαχειριστούν, έστω όπως μπορούν, την υφιστάμενη κατάσταση; Οι δυο ''σωτήρες'' που έφεραν την ομάδα σε αυτό το σημείο και κατόπιν εξαφανίστηκαν από προσώπου γης; Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού που έχουν στερέψει από κρίση και λογική; Οι δημοσιογράφοι; Θεέ και κύριε.

Η ζωή, όμως, απαιτεί και όνειρα. Προοπτική. Σχέδια. Όνειρα εναρμονισμένα με τις δυνατότητες σου. Προοπτική οριοθετημένη βάσει δουλειάς και πλάνου. Σχέδια βασισμένα σε κάποια ισχυρά σου σημεία. Τι όνειρα μπορεί να κάνει ο φίλος του Παναθηναϊκού; Τι προοπτική μπορεί να έχει ένας σύλλογος σε αυτή την κατάσταση; Τι σχέδια μπορούν να προκύψουν μέσα από την εναλλαγή ακατανόητης αποθέωσης και συνεχούς γκρίνιας; Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν θέλουν να ακούν για δεύτερη ή τρίτη θέση. Κι ας το παραδέχονται και οι ίδιοι, στις μεταξύ τους συζητήσεις, ότι αυτή η ομάδα στόχους διεκδίκησης του πρωταθλήματος δεν (μπορεί να) έχει. Φαίνεται πως άλλο να το λένε κι άλλο να το ακούνε. Εντούτοις, για ποια διεκδίκηση μιλάμε; Πώς θα κοντράρεις τις άλλες ομάδες; Με τι υλικό; Μήπως με το καλύτερο ρόστερ όλων των εποχών και προπονητή τον Νιόμπλια; Ένας Νιόμπλιας που όταν ανέλαβε -με τις ευλογίες του Πατέρα- τα ηνία της ομάδας από τον Κάτε, ισοπέδωσε σχεδόν τα πάντα. Να θυμίσω ότι από το καλύτερο ρόστερ όλων των εποχών έφυγαν οι Γκοβού, Σισέ και Σίλβα. Οι υπόλοιποι έμειναν. Παραμένει ακόμα το καλύτερο κύριοι δημοσιογράφοι; Από ό,τι ξέρω μια ποδοσφαιρική ομάδα αποτελείται από δυο ντουζίνες ποδοσφαιριστές. Αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι ένα ρόστερ ποδοσφαιρικής ομάδας συγκροτείται ή εξαρτάται (αποκλειστικά) από τρία ονόματα θα αυτοκτονήσω με κουραμπιέδες. Εκτός αν οι υπόλοιποι παίχτες που απάρτιζαν το ρόστερ μεταμορφώθηκαν εν μία νυκτί σε μετριότητες (και σακατιές). Μήπως ήταν από πριν μετριότητες; Παρακαλώ να απαντήσει ο κύριος Δομάζος. Και έρχομαι εγώ ο περήφανος Αρειανός με τη λίγη μπαλίτσα που ξέρω και ρωτάω: μήπως το περσινό ρόστερ ήταν υπερτιμημένο; Μήπως η κατάκτηση του πρωταθλήματος και του κυπέλλου τύφλωσε τα ματάκια μας; Μήπως κάποιοι νόμιζαν ότι με τον Πατέρα στην Προεδρία κάποια πράγματα θα ήταν δεδομένα;

Κι όλα αυτά συμβαίνουν με τη(ν) (πολυμετοχική) διοίκηση απούσα. Ο ραλίστας έχει παραδώσει πνεύμα και κάνει πείσματα. Καλά κάνει, κατά τη γνώμη μου. Η ασυγκράτητη αχαριστία τιμωρείται. Η προβατοποίηση γυρνάει μπούμερανγκ. Ωστόσο, τη φετινή σεζόν πρέπει και ο ίδιος να σκεφτεί κάποια πράγματα και να κανονίσει οριστικά την πορεία του. Επαναλαμβάνω τη λέξη κλειδί: οριστικά. Για όσους δεν γνωρίζουν, με τα τωρινά δεδομένα, το οριστικά σημαίνει πρωτοδικείο ή πώληση. Ο νοών νοείτω. Για να έχουμε, όμως, καλό ερώτημα: γιατί συνεχίζετε και βρίζετε τον Τζίγγερ, αντί να εντοπίσετε τα κότερα του Βγενό και του Πατέρα και να τα στολίσετε με γιαούρτια και αυγά; Εξάλλου, όλοι οι πολυμετοχικοί ευθύνονται. Όλοι φταίνε. Την ώρα που εσείς επικεντρώνεστε στον Τζίγγερ το ρόστερ ουρλιάζει για ποιοτικές ενέσεις. Ποιο ρόστερ; Το καλύτερο ρόστερ όλων των εποχών. Υπενθυμίζω ότι τα λόγια αυτά δεν είναι δικά μου. Οι δημοσιογράφοι της ομάδας το γράφανε. Είναι οι ίδιοι που τώρα το απαξιώνουν. Τι άλλο γράφουν οι δημοσιογράφοι; Ότι μετά την αποχώρηση των Σισέ και Σίλβα ηγετικό ρόλο αναλαμβάνει ο Λέτο. Ποιος; Ο Λέτο. Ένας άτακτος και άναρχος παίχτης που θεωρεί το μαρκάρισμα ποδοσφαιρική ταπείνωση. Ένας παίχτης τακτικά ανεπαρκής για να παίξει ποδόσφαιρο. Θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε. Όταν δεν έχεις πραγματικούς ηγέτες ψάχνεις εναγωνίως να βρεις. Προσπαθείς διακαώς να βαφτίσεις τον πρώτο τυχόντα. Οι δημοσιογράφοι ψήφισαν το Λέτο ως ηγέτη. Να μου το θυμηθείτε θα είναι οι ίδιοι που θα τον κράζουνε σε λίγο καιρό. Όπως ακριβώς έκαναν και με το Σαριέγκι. Μόλις ψηφίσθηκε αρχηγός -από τους συμπαίχτες του για να μην ξεχνιόμαστε- τον χαιρέτησαν. Μόλις αποκλείστηκε η ομάδα από τους Δανούς άρχισε ο χλευασμός του στυλ: «που πας με το Βάσκο αρχηγό». Λες και η αρχηγία συνάδει με την ποδοσφαιρική ικανότητα, τη θέση στο χόρτο, την εθνικότητα, την εξωτερική εμφάνιση, το μέγεθος της μύτης και ενδεχόμενο αποκλεισμό ή πρόκριση. Η ασχετοσύνη σε όλο της το μεγαλείο. Αν η ομάδα περνούσε τους Δανούς θα φώναζε κανένας για την αρχηγία του Σαριέγκι; Δεν νομίζω.  

Η τελευταία μόδα των δημοσιογράφων ακούγε στο όνομα Κάστρο. Δεν έχω δει τον παίχτη, δεν γνωρίζω τις ικανότητές του κι ως κ τούτου αδυνατώ να εκφέρω άποψη. Προφανώς κι αυτοί δεν τον έχουν δει να αγωνίζεται. Αυτό, όμως, δεν τους εμπόδισε να τον παρουσιάζουν ως κάτι το εξαιρετικό. Να τον πλασάρουν ως τον ποδοσφαιρικό Μεσσία. Να τον εμφανίζουν ως τον παίχτη που θα ρίξει τα τσιμέντα. Φυσικά έρχεται δεύτερος μετά τον Ίλια Ίβιτς. Έχουν ξεσαλώσει οι άνθρωποι. Τα βρήκανε όλα εκτός από το ναυάγιο της μεταγραφής του. Τόσο σίγουρο τον είχανε. Όπως τα λεφτά του τσου λου. Όπως τα συμμαχικά καύσιμα. Για αυτό στα γραπτά τους τον παρουσιάζανε ως παίχτη του Παναθηναϊκού. Εκτός αν εννοούσαν το κάστρο της Μπάρμπι ή τον Φιντέλ (Κάστρο). Τότε πάω πάσο. Υπάρχει και το Κάστρο του Πλαταμώνα. Κι ως γνωστόν, τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Οι δημοσιογράφοι φρόντισαν για αυτό. Πάντως, ο Υπουργός έπεσε διάνα όταν έλεγε ότι τελικά δεν θα έρθει. Οι δημοσιογράφοι; Το χειρότερο είναι ότι βρίσκονται σε ένα δικό τους κόσμο. Το χείριστο είναι ότι ουδείς τους βάζει χέρι. Αυξάνουν την πίεση και τις απαιτήσεις στο μέγιστο -χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος- και μάλιστα σε μια ομάδα με αρκετά προβλήματα. Γιατί; Πρέπει να καταλάβουν ότι η (συντριπτική) πλειονότητα της οπαδικής/φίλαθλης κοινότητας δεν επιθυμεί παρασκήνια, προσκήνια, υπερβολές και ασύστολα ψεύδη. Διψάει για ειλικρίνεια. Μολαταύτα, φαίνεται ότι οι δημοσιογράφοι διψούν για τη βάναυση υποβίβαση της ομάδας. Οφείλω να τους πληροφορήσω ότι το καταφέρανε. Τα ποδοσφαιρικά και επικοινωνιακά  αντισώματα του Παναθηναϊκού πνέουν τα λοίσθια. Όπως η Γερμανία μετά το τέλος της μάχης των Αρδεννών.

Είχαμε, όμως, και το ματς με τη Μακάμπι. Οι δημοσιογράφοι έκαναν πάρτι. Δώσε τους πικρές ήττες και πάρε τους τη ψυχή. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το ασκείς κριτική. Δεν παίζει ρόλο αν γνωρίζεις ή όχι. Δεν παίζει ρόλο αν υποκρίνεσαι ή όχι. Όποιος σέβεται τον εαυτό του πρέπει να ασκεί κριτική. Προς τους άλλους. Η κριτική προς το είδωλο που βλέπουμε στον καθρέφτη μας συνιστά επίπονη και αποφευκτέα διαδικασία. Το να κράζεις, όμως, παίχτες, προπονητές και διοίκηση είναι άκρως διασκεδαστικό. Εκ των υστέρων φυσικά. Η χρονική υστέρηση υποδηλώνει ασφάλεια. Όπως το να κράζεις τους πολιτικούς. Τους ψηφίζεις, τους (υπο)στηρίζεις και μετά τους μουτζώνεις. Το ξέρεις εκ των προτέρων ότι πιο πολύ θα σχολιάζουν, παρά θα πράττουν, αλλά τους προτιμάς. Τα ίδια πρόσωπα βεβαίως βεβαίως. Λες και τους ψηφίζεις αποκλειστικά και μόνο για να τους κράζεις. Μαζοχιστική ψυχεδέλεια.

Είχαμε μείνει στους δημοσιογράφους και στις αντιδράσεις τους μετά το ματς με τους Οβραίους. Οι περισσότεροι τιμούσαν τις φατρίες τους. Τι σημαίνει αυτό; Ο ένας έκραζε τον Φερέιρα. Προφανώς αγνοεί ότι αν δεν ήταν ο Πορτογάλος με τα κονέ του, η ομάδα αυτή τη στιγμή θα κατέβαινε με παίχτες από τη δεύτερη ομάδα. Και ο Σερ Άλεξ να ερχόταν η ψυχολογία της ομάδας θα έμενε ίδια και απαράλλαχτη. Γιατί; Διότι, μια ποδοσφαιρική ομάδα συνιστά ένα σύστημα. Ανοιχτό. Δυναμικό. Ζωντανό. Το σύστημα δεν είναι αποστειρωμένο. Αφουγκράζεται την ψυχοσύνθεση των οπαδών. Επηρεάζεται από αυτήν. Όπως γίνεται αντιληπτό, οι περισσότεροι οπαδοί έχουν εκτροχιαστεί και συμπαρασύρουν την ομάδα σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ο επόμενος υποστήριζε ότι φταίει ο Γόντικας. Από πότε φταίνε οι διαχειριστές και οι υπάλληλοι; Άλλος έκραζε τον Τζίγγερ. Πέφτει ο ήλιος και βγαίνει το φεγγάρι. Ποιος φταίει; Ο Τζίγγερ. Κάποιοι θυμήθηκαν τους ''σωτήρες''. Που βρίσκονται; Μάλλον στα κότερά τους. Βουρ με αυγά και γιαούρτια. Εντούτοις, επαναλαμβάνω ότι φταίνε όλοι οι πολυμετοχικοί. Οι δημοσιογράφοι του Π.Α.Ο., όμως, συνεχίζουν ακάθεκτοι. Δεν τους εμποδίζει τίποτα. Έχουν χωριστεί σε εχθρικά στρατόπεδα εντός φίλιου εδάφους. Κάθε άνθρωπος που ασχολείται με τα του Π.Α.Ο. οφείλει να υποστηρίξει κάποιον από τους πολυμετοχικούς. Για να ρωτήσουμε τον Γκόντζο, το Νικολογιάννη και το Βασιλαρά. Για να ρωτήσουμε το Γόντικα, το Δομάζο και τον Αντωνιάδη. Είμαι σίγουρος ότι κάτι παραπάνω ξέρουν. Νταξ, κάποιοι είναι δημοσιογράφοι ή διαχειριστές. Οι βετεράνοι που έχουν φορέσει τη φανέλα; Που την έχουν ματώσει; Την έχουν ιδρώσει; Σαν τους Έλληνες πολιτικούς που βάζουν το κομματικό και προσωπικό συμφέρον πάνω από αυτό της πατρίδας. Και το δούλεμα συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Αυτή είναι, λοιπόν, η πολυπόθητη συσπείρωση της πολυμετοχικότητας. Να τη χαίρεστε. Με το αγωνιστικό, άραγε, ποιος ασχολείται; Με το ότι ο Π.Α.Ο. ήταν -και εξακολουθεί να είναι- μια αργή ομάδα ποιος ασχολείται; Με το ότι η αμυντική προσήλωση (συνεχίζει να) στέκεται σε ερασιτεχνικό επίπεδο ποιος ασχολείται; Με το ότι οι παίχτες δεν τρέχουν και βλέπουν την μπάλα σαν σκαμπό για να ξεκουραστούν ποιος ασχολείται; Με το ότι υπάρχουν άνθρωποι που υποδύονται τους ποδοσφαιριστές ποιος ασχολείται; Και ένα τελευταίο ερώτημα: τι μερίδιο ευθύνης αναλογεί στους παίχτες; Μήπως έχουν βολευτεί με το διοικητικό μπάχαλο; Για να ρωτήσουμε τον Κώστα Κατσουράνη που έλεγε πριν σαράντα μέρες ότι ο Παναθηναϊκός θα παρουσιαστεί καλύτερος από πέρυσι. Το μόνο που δεν είπε είναι σε τι θα παρουσιαστεί καλύτερος.

Εν κατακλείδι, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι το να γίνεις μετά Χριστόν προφήτης είναι πολύ εύκολο, πολύ πιασάρικο και πολύ ανήθικο. Αν έχεις τα καλαμπαλίκια γράψε την αλήθεια την στιγμή που τη διακρίνεις. Γράψε με σύνεση. Με συνέπεια. Με ειλικρίνεια. Κι όταν κάνεις λάθος παραδέξου το, γαμώ το κέρατό μου. Στην περίπτωση του Χίτλερ ουδείς τολμούσε να του πει την αλήθεια: υπήρχε φόβος. Στην περίπτωση του Π.Α.Ο. -και του κάθε Π.Α.Ο.- ουδείς θέλει να μας πει την αλήθεια: υπάρχει δόλος. Και μην κράζεις απλά για να κράξεις. Πρότεινε λύσεις. Ανάλυσε δεδομένα. Σκέψου. Κρίνε. Δυστυχώς, εξακολουθούμε να πέφτουμε θύματα των αξιοπερίεργων κινήτρων των δημοσιογράφων. Όπως έχω πει πολλάκις, οι περισσότεροι εξ' αυτών έχουν επιλέξει λάθος επάγγελμα. Η καυτή πατάτα, όμως, βρίσκεται στα χέρια μας. Ανέκαθεν βρισκόταν. Τι κάνουμε εμείς για αυτό; Έστω ότι αυτοί εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, ασχέτως αν κοροϊδεύουν τους φιλάθλους/οπαδούς, προσβάλλουν την αξιοπιστία του μέσου που τους πληρώνει και θίγουν την ομάδα ή το πρόσωπο που υποστηρίζουν ή ''υποστηρίζουν''. Εμείς τι συμφέροντα εξυπηρετούμε;

Υ.Γ.1 Να φύγει ο Τζίγγερ. Ωραία. Να έρθει ποιος; Αν φύγει, χωρίς να βρεθεί υγιής αντικαταστάτης, η ομάδα βαδίζει προς διοίκηση πρωτοδικείου για πρώτη φορά στην ιστορία της. Όπως για πρώτη φορά καθυστερούν οι πληρωμές. Καταφέρατε -περί κατορθώματος πρόκειται- και σπαταλήσατε δεκάδες εκατομμύρια. Αντέδρασε κανείς; Όχι. Έκραζε κανείς τον Αντωνίου και δεν το ξέρω; Όχι. Φώναζε κανείς όταν παίρνατε το Ροντρίγκο Σόουζα; Τον Χριστοδουλόπουλο; Τον Κλέιτον; Το Μελίσση; Όχι. Σχολίασε κάποιος τα πεπραγμένα του Πατέρα που διατυμπάνιζε ότι ελέγχει το παρασκήνιο; Όχι. Σχολίασε κάποιος τα μεγάλα λόγια του Βγενόπουλου; Όχι. Οι δημοσιογράφοι τουλάχιστον δεν φώναζαν, δεν έκραζαν και δεν σχολίαζαν. Τότε εξυμνούσαν. Οι οπαδοί; Το ίδιο. Η πικρή αλήθεια είναι ότι θέλετε να είστε πρώτοι. Θέλετε ένα Πρόεδρο να τα βάζει με όλους και με όλα. Θέλετε τίτλους με κάθε κόστος. Με κάθε τίμημα. Με κάθε τρόπο. Θεμιτό ή αθέμιτο. Ο Τζίγγερ, όμως, δεν είναι τέτοιος άνθρωπος. Αποδεδειγμένα δεν είναι. Για αυτό δεν τον θέλετε. Κυρίως οι νεότεροι φίλοι του Π.Α.Ο. που μεγάλωσαν με τους τίτλους του Ολυμπιακού. Συνέχεια στο επόμενο υστερόγραφο.

Υ.Γ.2 Τείνω να πιστέψω ότι ένα εκ των μεγαλυτέρων προβλημάτων που αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο και γενικά ο αθλητισμός είναι η έλλειψη ρομαντισμού. Δεν εντοπίζεται συναίσθημα. Δεν υπάρχει αρρώστια. Υγιής αρρώστια. Απαιτείς μόνο τίτλους. Παίρνει τίτλο η ομάδα και μεγαλώνει το πουλί σου. Σαν να έχεις μια γκόμενα και να την κοροϊδεύεις. Να προσποιείσαι. Να υποκρίνεσαι. Να μην την αγαπάς. Απλά να βγαίνεις έξω μαζί της για να βλέπει ο κόσμος ότι έχεις γκόμενα. Τι κερδίζεις με αυτόν τον τρόπο; Δωρεάν είσοδο στο κλαμπ της υπερβολής και της μεγαλομανίας. Εμφανίζεται μόνο ικανοποίηση του εγώ, γκρίνια και μιζέρια. Αυτή η κατάσταση αποτελεί τη νέα μόδα των φιλάθλων/οπαδών. Κυρίως εκείνων που βρίσκονται σε μικρή ηλικία. Οι μεγαλύτεροι νομίζω ότι καταλαβαίνουν πλήρως τι εννοώ.

Υ.Γ.3 Η μπασκετική Αρειανάρα αρχίζει να παίρνει μπρος. Πάμε μωρή αρρώστια.

Υ.Γ.4 Μην περιμένετε να ασχοληθώ με την Εθνική Ελλάδος. Ούτε με τους απόντες θα ασχοληθώ μήτε με τους παρόντες. Αφού οι ίδιοι οι (Έλληνες) παίχτες δεν ενδιαφέρονται. Αφού οι ίδιοι οι (Έλληνες) παίχτες φέρονται απαξιωτικά.  Αν ασχοληθώ με κάποιον θα το πράξω μόνο για ένα πρόσωπο: το μεγαλύτερο παίχτη του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ. Από τους ελάχιστους σύγχρονους -ίσως ο μοναδικός- που μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στα μεγαθήρια του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Κι όταν λέω μεγαθήρια εννοώ ακριβώς αυτό που λέει η λέξη. Οι Πέτροβιτς, Σαμπόνις, Ντίβατς, Μαρτσουλιόνις, Γκάλης, Κούκοτς και σία καταλαβαίνουν τα λεγόμενά μου. Κι αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Τι να υποστηρίζει, άραγε, ο Κωνσταντίνος;

Υ.Γ.5 Το τραγούδι που ακολουθεί είναι αφιερωμένο στον Αντάρτη. Άκυρο. Η τραγουδάρα που ακολουθεί είναι αφιερωμένη στον Αντάρτη. Οι περισσότεροι, μόλις το ακούνε, γίνονται U.F.O. Εσείς;