Τα ''θέλω'' και το υλικό του Τσιώλη

Η εταιρική κουλτούρα μιας επιχείρησης έχει τις ρίζες της στη φιλοσοφία και στα πιστεύω της ως προς το πως διοικεί και το πως επιχειρεί. Συσχετίζεται άμεσα με το προσωπικό πάσης φύσεως και την ηθική ακεραιότητα, τη συμπεριφορά, τις πρακτικές, τις παραδόσεις, τα έθιμα και τους τρόπους δράσης. Θα το λέω μέχρι να βάλει γκολ ο Τόργκελε: οι ποδοσφαιρικές ομάδες συνιστούν επιχειρήσεις. Εταιρίες. Ανώνυμες εταιρίες. Ως εκ τούτου, η εξωστρέφεια πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Η επικοινωνία πρέπει να θεωρείται αναπόφευκτη. Το να ικανοποιείς τα θέλω των πελατών σου πρέπει να θεωρείται αυτονόητο. Εν προκειμένω, αν δεν σας καλύπτει ο όρος ''πελάτες'' αντικαταστήστε τον με τον όρο ''οπαδοί''. Κι όταν μιλάμε για Π.Α.Ε. θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο λόγος των οπαδών/πελατών έχει βαρύνουσα σημασία ως προς τη διαμόρφωση εταιρικής κουλτούρας. Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι συγκριτικά με άλλες ομάδες η εταιρική κουλτούρα του Άρη βρίσκεται σε προηγμένο στάδιο. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του πάλαι ποτέ Προέδρου της ομάδας Γιάννη Αγγέλου προς τον Αλκέτα Παναγούλια: «Οι προπονητές σου Αλκέτα μου είπαν ότι είσαι καλός παίκτης, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό, εμείς θέλουμε να βγάλουμε και καλούς ανθρώπους στην κοινωνία». Αν δεν είσαι Αρειανός δεν μπορείς να συλλάβεις την περηφάνεια, την πίστη και τη δίψα αυτής της ομάδας. Η φυγή του Μενδρινού δεν είναι τυχαία. Ο παίχτης αμαύρωσε την εικόνα του συλλόγου, έστω κι από σπόντα. Το ότι η ομάδα φέρεται κατά του γυμνού βασιλιά δεν είναι τυχαίο. Το σύστημα του Άρη αναγνωρίζει ότι ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος. Το διαχρονικό γεγονός ότι ο Άρης δεν ανοίγει πόδια σε οποιοδήποτε άθλημα δεν είναι τυχαίο. Αυτή είναι η φιλοσοφία του. Αυτή είναι η εταιρική του κουλτούρα. Είμαι βέβαιος ότι αρκετοί από εσάς θεωρείτε ότι γράφω χαζομάρες. Ίσως είναι κι έτσι. Ίσως έχετε γαλουχηθεί με διαφορετικά ιδανικά από εμάς που έχουμε περάσει τόσα δεινά και παρόλα αυτά στεκόμαστε περήφανα στο πλευρό του Θεού του Πολέμου. Δεινά που αν περνούσαν άλλες ομάδες ίσως να μην είχαν ορθοποδήσει ποτέ. Για αυτό είμαστε Άρης. 

Φαίνεται ότι τον τελευταίο καιρό έχω την τάση να ξεφεύγω. Συγχωρέστε με. Ενδέχεται να φταίει το καλοκαιράκι. Γιατί έγραψα τη μακροσκελή εισαγωγή; Όσο παράξενο κι αν σας φαίνεται έχει να κάνει με τον Μήτρογλου. Το ότι ο παίχτης δεν ήθελε να παίξει στον Ατρόμητο, αλλά στον Άρη είναι βέβαιο. Το ότι ο Ολυμπιακός δεν ήθελε να τον δώσει στον Άρη, αλλά στον Ατρόμητο είναι εξίσου βέβαιο. Οι λόγοι είναι γνωστοί τοις πάσι. Η ένσταση του Κάνθαρου έγκειται στο εξής: έστω ότι ο Τσιώλης είναι προπονητής και σκέφτεται αποκλειστικά την αγωνιστική απόδοση της ομάδας. Έστω ότι θεωρεί τον Μήτρογλου καλό και χρήσιμο παίχτη. Η διοίκηση τι κάνει για όλα αυτά; Από την μία πλευρά οφείλει να ικανοποιήσει τα θέλω του προπονητή κι από την άλλη πρέπει να σκεφτεί την ομάδα. Την εταιρική της κουλτούρα. Προσέξτε τις λέξεις που χρησιμοποιώ: ''οφείλει'' και ''πρέπει''. Κατά την ταπεινή γνώμη του Κάνθαρου, αν η διοίκηση πράγματι προσπάθησε να κλείσει τον παίχτη έκανε μέγιστο φάουλ. Δεν αναφέρομαι για την ικανότητά του -την οποία θα αναλύσουμε παρακάτω- αλλά για την αψεγάδιαστη καγκουριά του. Σε αυτό το σημείο αποδίδω τιμές στο Μπουρνάζι και στα club της παραλιακής και ευχαριστώ όλους αυτούς που συντέλεσαν στη μετακίνηση του παίχτη προς τον Ατρόμητο και γλίτωσαν τον Κάνθαρο από την αηδία που θα ένοιωθε, βλέποντας τον Μήτρογλου με το Θεό του Πολέμου στο στήθος. Υποθέτω ότι με βρίσκετε υπερβολικό. Ίσως και να είμαι. Ίσως να είμαι ρομαντικός. Ίσως να είμαι ορθολογικός. Πολύ απλά είμαι Αρειανός.

Και περνάμε στην πεμπτουσία του άρθρου. Ο Τσιώλης έχει δηλώσει πολλάκις ότι θα εξαντλήσει τα περιθώρια για την απόκτηση σέντερ μπακ και επιθετικού κι ότι προτίθεται να δώσει ευκαιρίες στα νέα παιδιά. Μακάρι τα μικρά Αρειανάκια να αγωνιστούν και να πάνε καλά. Υπενθυμίζω ότι η μεταχείριση και η αξιοποίηση των φυτωρίων πρέπει να γίνεται βάσει τακτικού πλάνου κι όχι λόγω βάναυσης αναγκαιότητας. Επομένως, αν ο προπονητής κρίνει ότι οι Τοπούζης, Κανούλας και Αγγελούδης μπορούν να καλύψουν τη θέση παρέα με τον Τσέζαρεκ, τότε ουδέν πρόβλημα. Ο Τσιώλης βρίσκεται καθημερινά στις προπονήσεις και ξέρει από πρώτο χέρι τι ψάρια πιάνουν οι παίχτες. Εμείς δεν έχουμε ιδέα τι γίνεται στις προπονήσεις. Αυτός είναι ένας κύριος λόγος που κράζουμε τους προπονητές. Προσοχή: πολλοί είναι αυτοί που φωνάζουν για σέντερ μπακ και επιθετικό. Έχουν δίκιο. Κι εγώ μαζί τους είμαι, αλλά θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε δυο βασικότατα πράγματα και να ικανοποιήσουμε κάποιες προϋποθέσεις. Πρώτον, ότι αυτοί που ενδέχεται να έρθουν να μπορούν να κάνουν τη διαφορά και δεύτερον να είναι μέσα στις οικονομικές δυνατότητες της ομάδας. Οι οικονομικές υπερβάσεις και θυσίες δεν είναι επιθυμητές. Άρα, η μεταγραφή επιθετικού ή κεντρικού αμυντικού δεν πρέπει να γίνει για λόγους εντυπωσιασμού ή για λόγους εισιτηρίων διαρκείας. Πιστέψτε με ότι αν η ομάδα αποδίδει καλή μπάλα και καλό ποδόσφαιρο το Χαριλάου θα γεμίζει, ανεξαρτήτως των διαρκείας. Επιπλέον, δεν θέλω μόνο οπαδική ποσότητα, αλλά κυρίως οπαδική ποιότητα. Επαναλαμβάνω ότι η απόκτηση επιθετικού ή αμυντικού, αν πραγματοποιηθεί, πρέπει να γίνει με μοναδικό γνώμονα τις αναπηρίες της ομάδας και τους υπάρχοντες οικονομικούς πόρους. Ελπίζω η διοίκηση να δώσει σύντομα στίγμα περί των προθέσεών της σχετικά με αυτό το ζήτημα. Για την ακρίβεια έπρεπε ήδη να έχει δώσει. Και επανέρχομαι στο θέμα Μήτρογλου. Αυτός ο παίχτης θα έδινε το κάτι παραπάνω; Ας είμαστε σοβαροί. Ο Μήτρογλου είναι από τους ελάχιστους επιθετικούς που έχω δει στη ζωή μου, ο οποίος κάνει κίνηση πίσω από το σέντερ μπακ. Απίστευτα πράγματα. Επιπλέον, δεν μαρκάρει, δεν τρέχει, δεν είναι γρήγορος, δεν έχει άλμα, δεν έχει κεφαλιά. Διαθέτει, όμως, μηδενική τακτική παιδεία και ελάχιστη διάθεση για δουλειά. Ο Βαλβέρδε δεν τον υπολογίζει, ουδεμία ομάδα ενδιαφέρθηκε να δώσει λεφτά για να τον αποκτήσει, μυαλό στο καγκουριασμένο κεφάλι του δεν έχει και θα τον πάρει ο Άρης; Τα πιστόλια του και σε άλλη παραλία. Εξάλλου, έχουμε ήδη δυο ''κακά'' παιδιά, δεν θέλουμε άλλα. Ούτως ή άλλως η ομάδα έχει καλούς μεσοεπιθετικούς που στο ελληνικό πρωτάθλημα μπορούν να κάνουν τη ζημιά. Θα μιλήσουμε παρακάτω για αυτό το θέμα.

Και πάμε στα σέντερ μπακ. Με το σύστημα που ακολουθεί ο Τσιώλης και κυρίως με τη διάταξη που τηρεί η ομάδα διακρίνω πρόβλημα. Τους Γιαννίτση και Κοτσώνη δεν τους έχω σπουδάσει κι ως εκ τούτου αδυνατώ να εκφέρω ολοκληρωμένη άποψη. Μπορώ, όμως, να εκφέρω άποψη για τον Γκιάρο και συγκεκριμένα για την απουσία αυτού. Όταν ακούω την φράση ''ξένο σέντερ μπακ στην Ελλάδα'' ξεχωρίζω αμέσως δυο ονόματα: Χέντρικσεν και Γκιάρο. Ο Βραζιλιάνος είναι η επιτομή του εγκεφαλικού σέντερ μπακ. Άριστη γνώση των δυνατοτήτων του. Οξυδέρκεια. Έγκαιρες επεμβάσεις. Γρήγορο μυαλό που υποκαθιστούσαν τα αργά του πόδια. Πολύ καλή επικοινωνία με τους συμπαίχτες του. Είχε, όμως, μέτρια μεταβίβαση και δεν μπορούσε να προωθήσει το παιχνίδι ικανοποιητικά. Ωστόσο, δεν είναι τυχαίο ότι υπήρξε ενεργό μέλος της Εθνικής Βραζιλίας. Δεν είναι τυχαίο ότι δίπλα του όλοι παρουσίασαν βελτίωση. Μερική εξαίρεση αποτελεί ο ''πολύς'' Λέμπο. Τα παραδείγματα των Αβραάμ, Νασούτι και Λαζαρίδη είναι αδιαμφισβήτητα. Ο Γκιάρο με την εμπειρία και την ικανότητά του κράταγε πολλές φορές το κέντρο άμυνας μόνος του. Κάπως έτσι, ο Λαζαρίδης, ως αριστερό κεντρικό μπακ, συχνά πυκνά έβγαινε να καλύψει τον φιλότιμο -πλην ανεπαρκή- Μίτσελ. Ένας Μίτσελ που κοιτάει τον αντίπαλο σαν γκόμενα. Όταν τον έχει μπροστά του, διότι συνήθως βλέπει την πλάτη του. Ακόμα και μέσα στην περιοχή ή στα στημένα το ίδιο μοτίβο ισχύει. Μαρκάρει τον αντίπαλο από πίσω. Ακριβώς το ίδιο πράγμα έγινε και στο φιλικό με τα Γιάννενα. Μάρκαρε τον παίχτη από πίσω και υπέπεσε σε πέναλτι. Περιττό να θυμίσω πόσα γκολ φάγαμε πέρυσι από την πλευρά του. Ένα αριστερό άκρο άμυνας το οποίο πέρυσι πολλές φορές -εκτός από τον Λαζαρίδη- κάλυπταν οι Βαγγέλι και Χαβίτο ερχόμενοι από τη δεξιά πλευρά (!). Να δω φέτος ποιος θα τρέχει να καλύπτει τον παίχτη. Ο Πορτίγια; Ο Παπαστεριανός; Ο Οικονομόπουλος; Ο Τόχα; Ο Νέτο προερχόμενος από έξω δεξιά; Ο φούφουτος; Το πρόβλημα του Μίτσελ το είχε εντοπίσει ο Κούπερ. Θέλω να πιστεύω ότι ο Τσιώλης δεν θα το υποτιμήσει. Τα μέχρι τώρα δεδομένα μου δείχνουν ότι θα δεινοπαθήσουμε. Η επιθετική φιλοσοφία του Τσιώλη θα συμβάλλει σε αυτό. Αυτό που προκύπτει είναι ότι από τη στιγμή που δεν φαίνεται να υπογράφουμε κάποιον παίχτη, ο Λαζαρίδης αναλαμβάνει τον ρόλο του Γκιάρο. Μακάρι να αντεπεξέλθει και να πιάσει τα στάνταρ της προηγούμενης σεζόν. Έτσι δεν είναι κύριε Σάντος; Μακάρι κι ο παρτενέρ του (Παπαζαχαρίας;) να τιθασεύσει την πίεση και να φανεί αξιόπιστος.

Πριν μιλήσαμε για σύστημα και διάταξη. Πρόκειται για δυο διαφορετικά πράγματα. Ένα σύστημα μπορεί να λάβει αρκετές διατάξεις στον αγωνιστικό χώρο. Το σύστημα αποτελεί γενική έννοια, ενώ η διάταξη ειδική. Η διάταξη θέτει περισσότερες παραμέτρους. Δεν λογίζει μόνο τη θέση του παίχτη στο χώρο, αλλά επιπρόσθετα την αποστολή και την κίνηση αυτού. Κυρίαρχη θέση κατέχουν τα αμυντικά χαφ. Ανέκαθεν κατείχαν. Οι ποδοσφαιράνθρωποι παλιά έλεγαν: «δείξε μου τα χαφ σου να σου πω ποιος είσαι». Όπως έγραψε πρόσφατα ο Καρπετόπουλος: «Πάντα ένας μεγάλος αμυντικός χαφ με ποιότητα και προσωπικότητα θα διαφοροποιεί τις καλές από τις αληθινά μεγάλες ομάδες». Το να κόβεις ή να κλέβεις την μπάλα από τον αντίπαλο -κάτι που κάνουν πολλοί- είναι σημαντικό. Το κάνουν, όμως, και άλλοι. Απαιτούνται κι άλλα προσόντα. Τα έχουμε; Ο Άρης σαν στυλοβάτη της μεσαίας γραμμής έχει τον Φατί. Πραγματικός σκύλος. Γαβγίζει και δαγκώνει. Καλό αντιαεροπορικό, δυνατός στις μονομαχίες, πολλά μέτρα στο πλάτος και έτι περισσότερα στον άξονα. Μέχρι και το πόδι του δοκιμάζει. Δυστυχώς, δεν μπορεί να πασάρει με ακρίβεια και δεν ορίζεται ως η αποθέωση της δημιουργίας, αλλά δείχνει όρεξη και διάθεση. Μακάρι να αντέξει και να μην τρέχει μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ. Ειδάλλως, θα αναγκαστούμε να αμολήσουμε το έτερο σκυλί του πολέμου: τον πυραυλοκίνητο Πρίττα. Ας ελπίσουμε ότι ο Γάλλος, εκτός της περιοχής ευθύνης του, δεν θα χρειαστεί να μπαλώνει τη θέση του αριστερού μπακ και του κεντρικού αμυντικού. Ας ελπίζουμε ότι οι λοιποί παίχτες που συγκροτούν τον ρόμβο θα του δίνουν βοήθειες και ανάσες. Σε αυτό το σημείο θα μιλήσω για τις αλληλοκαλύψεις. Το να ξέρεις να καλύπτεις το συμπαίχτη σου είναι άκρως σημαντικό για την ευρυθμία της αμυντικής λειτουργίας. Δεν αρκεί να λες ότι αλληλοκαλύπτω. Πρέπει να ξέρεις πότε πρέπει να αλληλοκαλύψεις. Σημειωτέον, όταν λέμε αλληλοκάλυψη εννοούμε τρέξιμο. Το τρέξιμο είναι πάλι μια σχετική έννοια. Δεν αρκεί να τρέχεις πολύ. Πρέπει να τρέχεις ποιοτικά. Να έχεις επίγνωση των τετραγωνικών. Να αφήνεις την μπάλα να τρέχει για εσένα. Να κάνεις σωστή κατανομή δυνάμεων. Ένα αριθμητικό κριτήριο είναι η στατιστική. Αν έχεις υψηλά ποσοστά κατοχής και αρκετές ευκαιρίες για γκολ, έχοντας τρέξει λιγότερα χιλιόμετρα από τον αντίπαλό σου, τότε βρίσκεσαι σε καλό δρόμο. Επί παραδείγματι, ένας παίχτης που κατανέμει άριστα τις δυνάμεις του είναι ο Πάμπλο Γκαρσία (επαναστάτης). Αντίθετα, ο Καραγκούνης τρέχει λες και του έχουν δέσει στην πλάτη ένα καλάμι με ένα καρότο να κρέμεται μπροστά από τη μουσούδα του. Το ίδιο και ο Σακάτα (πουλέν) που συμπεριφέρεται λες και είναι χαμστεράκι που τρέχει πάνω στη ρόδα άσκησης. Θα δανειστώ έναν μπασκετικό όρο: όταν εφαρμόζουμε την αλληλοκάλυψη πρέπει να γνωρίζουμε πότε η πλευρά μετατρέπεται σε αδύνατη (weak side) και να αντιδρούμε άμεσα, ώστε να ελαχιστοποιούνται τα κενά. Αν π.χ. ο Φατί πάει προς τα αριστερά της μεσαίας γραμμής για να καλύψει τον Μίτσελ ή να ντουμπλάρει αντίπαλο θα πρέπει να λάβουν μέρος κάποιες αυτοματοποιημένες κινήσεις. Θα πρέπει, φερειπείν, ο Καπετάνος από την κορυφή του ρόμβου να κατηφορίσει 6-8 μέτρα. Παρόμοια πρέπει να πράξει κι ο ένας εκ των δυο επιθετικών. Παράλληλα, ο Νέτο που θα βρίσκεται έξω δεξιά θα πρέπει να συγκλίνει προς τον άξονα. Ο αριστερός κεντρικός οπισθοφύλακας πρέπει να ελέγξει και το αριστερό άκρο άμυνας. Ο δεξιός κεντρικός οπισθοφύλακας πρέπει να προωθηθεί περίπου τέσσερα μέτρα και να θέσει υπό τον πλήρη έλεγχο του το κέντρο αμύνης. Ο Βαγγέλι ως δεξί μπακ θα πρέπει να ανέβει ελάχιστα παραπάνω μέτρα από τον δεξιό κεντρικό μπακ, να συγκλίνει ελαφρώς προς τον άξονα, να θέσει υπό την εποπτεία του την αδύνατη πλευρά και να βγει μπροστά σε ενδεχόμενη αντεπίθεση. Υπενθυμίζω ότι η μπάλα παραμένει στην αριστερή πτέρυγα. Βέβαια, όλα αυτά ισχύουν στην απόλυτη θεωρία. Στην πράξη επικρατούν ιδιάζουσες συνθήκες. Το σίγουρο είναι ότι όλες οι αλλαγές θέσεων πρέπει να γίνουν τάχιστα. Σκοπός αυτών των κινήσεων είναι πρωτίστως να κλείσουν οι διάδρομοι, καλύπτοντας το χώρο και δευτερευόντως, μέσω της ασκούμενης πίεσης, να αποκτήσεις κατοχή. Συνήθως, οι περισσότεροι προπονητές θέλουν να κλέβουν την μπάλα. Με αυτόν τον τρόπο πιάνεις ανοργάνωτη την άμυνα του αντιπάλου και βγάζεις εύκολα την κόντρα, είτε μοιράζοντας παιχνίδι από τον άξονα είτε ενεργώντας το όβερλαπ. Αρκεί να θες να παίξεις την κόντρα. Εμείς θέλουμε; Νομίζω ότι στα πλαίσια της ορμητικότητάς μας (συμ)περιλαμβάνονται και οι -βάσει πλάνου- αντεπιθέσεις. Ειδικά εκτός έδρας. Η πάστα των μεσοεπιθετικών μας ενισχύει την εν λόγω άποψη. Το ερώτημα που ανατέλλει είναι το εξής: μπορούν τα κεντρικά και ακραία χαφ να αλληλοκαλύπτουν ιδανικά, όπως κάλυπτε ο Βιτόλο, ο Χαβίτο ή ο Παλαθουέλος ή όπως καλύπτει ο Πρίττας και ο Φατί; Θα μαρκάρουν αποτελεσματικά π.χ. οι Καστίγιο, Πορτίγια και Τόχα; Δεν είμαι τόσο σίγουρος για αυτό, ασχέτως πληρώματος χρόνου.

Σε αυτό το σημείο θα προσπαθήσω να εξετάσω τον άξονα σε όλο το μήκος του. Ξεκινάμε με τον όρο ''επιμήκυνση''. Λέγοντας επιμήκυνση εννοούμε την σύνδεση των γραμμών με έξτρα παίχτη ή παίχτες π.χ. μπροστά από τον τερματοτοφύλακα, μπροστά από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο ή πίσω από τους επιθετικούς. Ουσιαστικά σημαίνει βάθος, σημαίνει ''έχω τις γραμμές κοντά''. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όσο μεγαλύτερη επιμήκυνση έχει ο άξονας τόσο λιγότεροι χώροι γίνονται διαθέσιμοι για τον αντίπαλο. Αυτό επιτρέπει στον προπονητή να κλειδώσει την άμυνα και να αποκτήσει ευελιξία κινήσεων αναφορικά με την επιλεγόμενη (επιθετικογενή) τακτική, ειδικά από τη στιγμή που διαθέτει στοιβαρά ακραία μπακ και μπαλαδόφατσες στην επίθεση. Δυστυχώς, στον Άρη μόνο ο Αλβανός σκύλος λογίζεται ως πεινασμένο ακραίο μπακ. Τουλάχιστον, διαθέτουμε κάποιες μπαλαδόφατσες στην επίθεση. Πάντως, και πέρυσι δεν είχαμε προβλήματα από τον άξονα και μάλιστα με 4-4-2 στην ευθεία. Το πρόβλημα εντοπιζόταν στη σύνδεση κέντρου και επίθεσης με τον Κόκε να αδυνατεί να κάνει την διαφορά. Επιπλέον, με την επιμήκυνση προσπαθείς να ελέγξεις καλύτερα την μπάλα και να αποκτήσεις γρήγορη κυκλοφορία. Εντούτοις, παραδέχεσαι ότι υπάρχει πρόβλημα αναφορικά με την τεχνική επάρκεια του άξονα, ειδάλλως δεν θα επέλεγες να παίξεις με βάθος. Η παραδοχή είναι το πρώτο βήμα, η λύση είναι το δεύτερο. Προσπαθείς, δηλαδή, να αντισταθμίσεις την έλλειψη ποιότητας με ποσότητα. Ο Κούπερ προσπάθησε να καλύψει την έλλειψη ποιότητας με αδιάκοπο και συνεχές τρέξιμο και να το διευθετήσει με μακρινές μπαλιές. Στην Ελλάδα τζίφος, στην Ευρώπη διάνα. Στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπου συχνά έπρεπε να αποκτούμε πρωτοβουλία κινήσεων και να αντιμετωπίζουμε κλειστές άμυνες, αποτύχαμε. Αντίθετα, στην Ευρώπη, όπου είχαμε ανοικτούς χώρους -και υψηλότερο κίνητρο- το τρικ δούλεψε ικανοποιητικά. Ο Τσιώλης, επειδή προτιμά τις κοντινές πασούλες, επέλεξε το ρόμβο για να μην καταλήξει στις μακρινές μπαλιές. Το είχε κάνει κι ο Μιχαλήτσιος στο εντός έδρας ματς με τη Σίτι, βάζοντας τον τιτανοτεράστιο Πρίττα να λειτουργεί ως σύρτης μπροστά από τα κεντρικά μπακ. Ανέφερα προηγουμένως τον όρο ''τεχνική επάρκεια του άξονα''. Με ανησυχεί το πως θα αντιδρούμε σε καταστάσεις, κατά τις οποίες ο αντίπαλος πιέζει ψηλά. Ο Βαλβέρδε μας είχε δυσκολέψει αρκετά σε αυτό το κομμάτι. Πόσοι, όμως, προπονητές στην Ελλάδα πιέζουν ψηλά; Συνυπολογίζω και το ότι τα κεντρικά μπακ δεν είναι κλώνοι του Πικέ ή του Λούσιο και άμεσα προκύπτει η αναγκαιότητα του πόσο γρήγορα και ασφαλή πρέπει να φτάνει το τόπι στους μπαλοκουβαλητές, ήτοι στη βάση (π.χ. Φατί) και στα άκρα του ρόμβου (π.χ. Πορτίγια και Νέτο). Από την άλλη πλευρά, είναι γεγονός ότι οι μεσοεπιθετικοί μας έχουν ικανότητες. Καστίγιο, Σολτάνι και Νέτο μπορούν να κάνουν μπούκες και αλληλοσυμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Ο μπούκλας σε συνθήκες αρχής και τάξης βραχυκυκλώνει, αλλά σε συνθήκες ανοργάνωτης αντίπαλης άμυνας είναι εξαιρετικός. Επιπλέον, οι δυο πρώτοι έχουν την ικανότητα να κάνουν κάτι που δεν γινόταν πέρυσι: ντρίμπλα και κίνηση με ή χωρίς την μπάλα. Ας ελπίσουμε ότι θα είναι και φρόνιμα παιδιά. Σε αυτό το σημείο οφείλω να πω ότι αυτός που κάνει κίνηση άνευ μπάλας, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να δεχτεί και πάσα. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι από τη στιγμή που ο παίχτης κάνει την κίνηση πρέπει να του δώσουν και την μπάλα. Λάθος. Ο σκοπός της κίνησης χωρίς την μπάλα είναι να ανοίξουν οι κλειστοί χώροι, να βρεθούν διάδρομοι και να τραβήξεις παίχτη ή παίχτες. Εν προκειμένω, θεωρώ ότι ο επιθετικός (Τσέζαρεκ;) είναι αυτός που πρέπει να τραβάει κορμιά για να ανοίξει χώρο για τις μπούκες του Σολτάνι και του Καστίγιο. Επί Κούπερ, προσπαθούσαμε να περάσουμε με γεμιστά την μπάλα στον Κόκε με μοναδικό σκοπό να την κατεβάσει ή έστω να την ''σπάσει'' σε κάποιον που έκανε κίνηση στην πλάτη της άμυνας, όπως ο Χαβίτο, ο Κάλβο ή ο Ρουίζ. Ο συνδετικός κρίκος του Κόκε έχει χαθεί. Ευτυχώς. Επρόκειτο πραγματικά για μια χρονοβόρα διαδικασία. Πλέον, αν θέλουμε να κάνουμε μακρινή μπαλιά ψάχνουμε απευθείας τον παίχτη που κάνει την κίνηση στην πλάτη της άμυνας, χωρίς να περιλαμβάνεται μεσάζοντας. Ο Καπετάνος και ο Πορτίγια την έχουν τη μακρινή πάσα. Επιπλέον, μου φαίνεται ότι οι κάθετες θα πολλαπλασιαστούν. Όσοι περισσότεροι παίχτες κινούνται συγχρόνως, τόσο πιο πολύ μπερδεύεται ο αντίπαλος, τόσο πιο πολύ ανοίγουν οι χώροι.  Το να κάθονται οι παίχτες και να αλλάζουν πασούλες λες και είναι ακούνητα αγαλματάκια είναι ανεπίτρεπτο στο ποδόσφαιρο. Παλαιότερα, για να δουν πόσα απίδια πιάνει ο σάκος πετούσαν την μπάλα ψηλά και σου έλεγαν να την στοπάρεις. Πλέον, σου λένε να τρέξεις τα εκατό μέτρα και σε χρονομετράνε. Μολαταύτα, κάποιες βασικές αρχές του ποδοσφαίρου παραμένουν αναλλοίωτες. Για παράδειγμα το σουτ. Αν δεν σουτάρεις δεν βάζεις γκολ. Υποθέτω ότι πέρυσι παίζαμε με μπάλες που περιείχαν άμμο κι όχι αέρα. Ας ελπίσουμε ότι φέτος θα δοκιμάζουμε τα ποδάρια μας. Επίσης, αν δεν πατάς περιοχή ελαχιστοποιούνται οι όποιες πιθανότητες για γκολ. Υποθέτω ότι πέρυσι οι αντίπαλες περιοχές είχαν κροκόδειλους, φίδια και σκορπιούς. Πάντως, η αρχή είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντική. Εκτός από το σουτ και το πάτημα περιοχής έχουμε και την πάσα. Θέλω να πιστεύω ότι τα φαινόμενα τύπου Τόχα θα εκλείψουν. Αν θελήσω να δω περιστροφές γύρω από τον άξονα βάζω στο βίντεο τα Looney Tunes και απολαμβάνω τον τρισμέγιστο Tasmanian Devil ή επιλέγω ΕΤ1 και παρακολουθώ τον gentleman Κωστάλα να περιγράφει καλλιτεχνικό πατινάζ. Ο Κολομβιανός δεν ταιριάζει για τη βάση, την κορυφή ή τα άκρα του ρόμβου κι αν θέλετε τη γνώμη μου δεν μπορεί να εναρμονιστεί με τις επιταγές του γρήγορου ποδοσφαίρου.  

Θέλω να βλέπω παίχτες και μπάλα σε κίνηση. Το ίδιο θέλει κι ο Τσιώλης. Το ζητούμενο είναι να πασάρεις με τη μία. Έτσι γίνονται οι συνδυασμοί. Τα τριγωνάκια. Τα ένα δύο. Έτσι γίνονται οι αυτοματισμοί. Αφήνεις την μπάλα να τρέχει για σένα, έχοντας ως κέρδος την καλή κυκλοφορία και την κούραση του αντιπάλου. Δεν ταλαιπωρείς το τόπι, τους συμπαίχτες, τον προπονητή, το θεατή και τον εαυτό σου. Όταν βλέπεις τον παίχτη να ''παίζει πολύ'', τότε υπάρχει κρίση ομαδικότητας και αγωνιστικής ταυτότητας. Ελπίζω ο Καστίγιο να ''παίζει καλά'' χωρίς να ''παίζει πολύ''. Το επιθυμητό είναι το γρήγορο ποδόσφαιρο κι όχι το βιαστικό. Το ιδανικό είναι να έχουμε ταχύτητα στα πόδια, αλλά και στο μυαλό. Τι σημαίνει αυτό; Είπα προηγουμένως ότι πρέπει να πασάρουμε με την μία. Μια πάσα εξαρτάται από δυο συνιστώσες: τον πομπό και το δέκτη. Σε αντίθεση με όσα πιστεύει ο περισσότερος κόσμος η πάσα εξαρτάται κυρίως από το δέκτη κι όχι τον πομπό. Γιατί; Διότι, δεν περιμένεις να έρθει το τόπι στα πόδια σου. Πας εσύ πάνω στην μπάλα. Διότι, πολύ πριν υποδεχτείς την μπάλα πρέπει να γνωρίζεις τι θα την κάνεις. Οι περισσότεροι παίχτες πρώτα ''κολλάνε'' το τόπι στο πόδι και μετά αποφασίζουν τι θα την κάνουν. Το αποτέλεσμα είναι να ''καις'' καλές πάσες και να καθυστερείς ή να χάνεις την μπάλα. Κλασικό παράδειγμα καθυστέρησης ο Τόχα κι ο -αινιγματικός και εσχάτως πολυθεσίτης- Κασναφέρης. Κλασικό παράδειγμα απώλειας ο Σακάτα κι ο Χαβίτο παλαιότερα. Αν κατέχεις την μαγεία της ντρίμπλας τι περιμένεις; Ντρίμπλαρε. Αν έχεις πόδια που εκτοξεύουν ρουκέτες μην το σκέφτεσαι. Βομβάρδισε. Αν δεν έχεις κανένα από τα δυο προαναφερθέντα στοιχεία πάσαρε με τη μία. Ποιοι παίχτες του Άρη είναι ικανοί να ντριμπλάρουν; Ο Σακάτα δεν μπορεί. Τουλάχιστον, έχουμε τον Καστίγιο, το Σολτάνι και το Νέτο. Να σουτάρουν; Ο Καπετάνος, ο Νέτο, ο Καστίγιο κι ο Σολτάνι μάλλον ναι. Ίσως κι ο Τσέζαρεκ με τον Πορτίγια και τον Φατί. Να δώσουν πάσα με την μία; Ο Παπαστεριανός, ο Πρίττας κι ο Φατί είναι σίγουρα καλύτεροι από τον Τόχα στην γρήγορη πάσα. Ακόμα κι ο Μίτσελ είναι καλύτερος από τον Κολομβιανό σε αυτό το κομμάτι. Στην ιδανική περίπτωση κατά την οποία έχεις υποδεχτεί σωστά την μπάλα και γνωρίζεις εκ των προτέρων πως να την μεταχειριστείς, έχεις ολοκληρώσει ένα πολύ σημαντικό βήμα για το επιθετικό ξεδίπλωμα της ομάδας. Το να απλώνει μια ομάδα το παιχνίδι της σαν βεντάλια μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα με μια κάθετη. Το πρόβλημα στην ομάδα είναι ότι όσο εύκολα θα βγάζουμε κάθετες, άλλο τόσο θα της δεχόμαστε. Οι λόγοι αναλύθηκαν παραπάνω. Η ευτυχής συγκυρία είναι ότι αγωνιζόμαστε στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπου οι περισσότερες ομάδες βγάζουν αντεπίθεση με δυο, άντε δυόμισι παίχτες. Πιθανολογώ ότι θα γλιτώσουμε κάποια γκολ. Αν δεν είχαμε και τον Μίτσελ θα γλιτώναμε ακόμα περισσότερα. Ο Αγτζίδης, άραγε, πόσο χειρότερος είναι; Από την άλλη πλευρά, αν δεν είχαμε τον Τόχα θα πετυχαίναμε περισσότερα τέρματα. Ο Κατίδης πόσες φορές παραπάνω περιστρέφεται από τον Κολομβιανό; Συνεχίζω τα απανωτά ερωτήματα. Μπορει ο Λαζαρίδης να καλύψει το κενό του Γκιάρο; Όχι σε απόλυτο βαθμό, αλλά σίγουρα είναι αξιόλογος, αξιόπιστος και σταθερός. Μπορεί ο Φατί να κόψει; Ο Πρίττας; Βέβαια. Ο Παπαστεριανός; Ίσως. Ο Τόχα; Είναι ντελικάτος για αυτή τη δουλειά. Μπορεί ο Καπετάνος να δημιουργήσει; Ο Νέτο; Υποθέτω πως ναι. Ο Πορτίγια; Ίσως. Ο Σακάτα και ο Τόχα; Όχι. Ο Τριανταφυλλάκος κι ο Γιαννώτας; Άγνωστο. Μπορεί ο Σολτάνι να τελειώσει τις φάσεις; Ο Καστίγιο; Έτσι πιστεύω. Ο Τσέζαρεκ; Αν θυμηθεί τον καλό του εαυτό, ίσως. Θέλουμε μπομπάτο σέντερ μπακ; Ναι. Θέλουμε γκολτζή; Ναι.

Οδεύουμε προς τον τερματισμό του άρθρου. Ίσως σας φαίνονται πολλά αυτά που έγραψα, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι είναι άκρως ελάχιστα. Τουλάχιστον, ελπίζω να είναι κατανοητά αν και το γνωστικό υπόβαθρο του αντικειμένου εκ μέρους των αναγνωστών μάλλον είναι απαραίτητο. Όπως και να έχει, σας ζητώ συγνώμη αν σας κούρασα με τις φλυαρίες μου. Επεχείρησα να αποκρυπτογραφήσω κάποιες κύριες έννοιες του ποδοσφαίρου συναρτήσει της Αρειανάρας. Προσπάθησα να αποτυπώσω τις εντυπώσεις μου από τον Τσιώλη, όπως ακριβώς τις έχω αντιληφθεί μέσα από τις δηλώσεις του, το υπάρχον υλικό, την περσινή χρονιά και τα τωρινά φιλικά. Υπενθυμίζω ότι τα φιλικά τα γράφω στα παπάρια μου. Δεν με νοιάζουν οι πειραματισμοί και τα αποτελέσματα. Αδιαφορώ αν στα φιλικά ο Φατί παίζει σέντερ φορ, ο Πορτίγια βρίσκεται στην κορυφή του ρόμβου κι ο Σακάτα αγωνίζεται ως δεξί μπακ. Ωστόσο, μπορείς να διακρίνεις ενδεχόμενη τεχνική ανεπάρκεια. Δεν περιμένω να διαβάσετε όλο το κείμενο. Κατανοώ ότι είναι εκτενές. Εν τέλει, όσοι ελάχιστοι το πράξετε, θα χαρώ να ακούσω την γνώμη σας. Θα χαρώ να συζητήσουμε για τεχνικά και τακτικά θέματα. Θα χαρώ να συζητήσουμε για ποδόσφαιρο.

Υ.Γ.1 Ο Κάνθαρος δεν είναι θαυμαστής του Τόχα. Δεν εκτιμώ τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, ούτε το μεγάλο του παπαρδέλι. Ωστόσο, οφείλω να αναγνωρίσω ότι είναι λεβεντιά. Ο λόγος; Διαβάστε: «Το ότι δέχτηκα αυτή τη μείωση αποδοχών δεν σημαίνει ότι αγάπησα και τον Άρη. Νιώθω πολύ άνετα στην ομάδα, νιώθω οικεία, με έχουν αγκαλιάσει με τον καλύτερο τρόπο προπονητές, συμπαίκτες και διοίκηση. Μου έδειξαν εμπιστοσύνη και προσωπικά πιστεύω πολύ στον Άρη και στην ομάδα που χτίζουμε τώρα». Όπως γίνεται σαφές η πρώτη πρόταση χαρακτηρίζεται απογυμνωμένη από οπαδιλίκια του κώλου. Ο παίχτης ανέβηκε στην εκτίμηση μου.

Υ.Γ.2 Κάτι πήρε το αυτί μου για πρόταση από την Κιέβο προς τον Σηφάκη ύψους 500 χιλιάδων γιούρο. Αν θυμάμαι σωστά ο Σηφάκης είναι ο τερματζής της Εθνικής Ελλάδος. Κατά την γνώμη μου ο παίχτης κοστίζει περίπου ένα χαρτί, ίσως και παραπάνω. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Επιπλέον, θέλω να πιστεύω ότι η διοίκηση θα του προτείνει σύντομα νέο συμβόλαιο. Αν, εν τέλει, πωληθεί ο Σηφάκης πρέπει να βρούμε ενδεκαδάτο τέρμα. Ο Βελλίδης δεν μπορεί να πάρει φανέλα βασικού. Τουλάχιστον ακόμα.

Υ.Γ.3 «Eίμαστε άνθρωποι των άκρων γενικά, από τη μία φωνάζουμε να παίξουν τα νέα παιδιά, απ την άλλη με μια κακή εμφάνιση τα φορτώνουμε όλα στα νέα παιδιά. Από τη μια, λέμε να μη φέρουμε πολλούς ποδοσφαιριστές, από την άλλη θέλουμε ποδοσφαιριστές». Τάδε έφη Γιάννης Κόντης.'Εχει άδικο;

Υ.Γ.4 Το πρώτο ματς μεταξύ Οντένσε και Π.Α.Ο. δεν το είδα. Διάβασα, όμως, τις απόψεις διάφορων ρεπόρτερ και δημοσιογράφων και πραγματικά απόρησα. Περιέγραφαν τον Π.Α.Ο. σαν δουλεμένο σύνολο και τους Δανούς λες και ήταν σακατιές. Το ότι η ομάδα θέλει τερματοφύλακα, αριστερό μπακ, αμυντικό χαφ, ένα εξτρέμ σε κάθε πλευρά και έναν επιθετικό μάλλον το θεωρούν ήσσονος σημασίας. Η διοικητική ανυπαρξία, πλέον, θεωρείται δεδομένη. Είδα το δεύτερο ματς και κατάλαβα. Η αλήθεια έλαμψε. Οι κωλοτούμπες ήδη άρχισαν.

Υ.Γ.5 Η επόμενη ανάρτηση πραγματεύεται ένα κουίζ που πιθανολογώ ότι θα σας δυσκολέψει ιδιαίτερα.

Υ.Γ.6 Στην προηγούμενη ανάρτηση δεν έβαλα τραγούδι. Επανανορθώνω πάραυτα. Το σημερινό μενού περιλαμβάνει τους υπέρτατους Παπαϊούδες με ένα επίκαιρο έπος και την καμπυλάτη J.Lo. σε ένα άκρως καλοκαιρινό κομμάτι. Καλή απόλαυση.