Οι περιπτώσεις του Άρη

Έχοντας παρακολουθήσει τον Άρη από την αρχή της σεζόν, καθώς και αρκετές από τις υπόλοιπες ομάδες, αναρωτήθηκα ποια είναι τα υφιστάμενα περιθώρια βελτίωσης. Ποια προβλήματα έχουμε και πόσα εξ' αυτών μπορούμε να διορθώσουμε. Κατά την γνώμη μου ο Άρης θα μπορούσε πραγματικά να είναι ο βασιλιάς της ζούγκλας σε δυο περιπτώσεις. Πάμε να τις δούμε.

Πρώτη περίπτωση. Αν συμμετείχαμε σε ένα πρωτάθλημα στο οποίο όλες οι ομάδες παίζουν 4-4-2 ή κάποια παραλλαγή είναι βέβαιο με μαθηματική ακρίβεια ότι θα βγαίναμε πρώτοι. Αυτό δείχνει ότι το πλάνο υπάρχει. Ότι έχει γίνει δουλειά. Ότι ο προπονητής μας δεν είναι μυρουδιάς και απατεώνας. Η πρόκριση στην επόμενη φάση του πρώην Ουέφα δεν είναι τυχαία. Ευτυχώς που πέσαμε με την Ατλέτικο και τη Λεβερκούζεν. Βλέπετε αυτές οι δυο ομάδες παίζουν το ίδιο σύστημα με εμάς. Δεν είναι τυχαίες οι εμφανίσεις που πραγματοποιήσαμε απέναντί τους. Ειδικά αυτό το πράγμα στο Λεβερκούζεν ήταν απίστευτο. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι την καλύτερή μας εμφάνιση στο ελληνικό πρωτάθλημα την έχουμε κάνει με αντίπαλο τον Ατρόμητο του Δώνη. Επειδή όμως οι ομάδες που παίζουν τέτοια συστήματα είναι λίγες, οφείλουμε να βρούμε λύσεις απέναντι σε αυτές που παίζουν με επιπλέον χαφ στη μεσαία γραμμή. Όπως οφείλουμε να βρούμε λύσεις απέναντι σε ομάδες που διατηρούν μικρό πλάτος, κλείνονται πίσω και παίζουν την κόντρα. Δεν είναι τυχαίες οι εμφανίσεις απέναντι σε Γιαγκελόνια, Πανιώνιο, Σέρρες, Λάρισα και Ξάνθη. Απαιτείται δουλειά. Συνεχής δουλειά. Αρκεί αυτό;

Όχι βέβαια. Θες και παίχτες. Ειλικρινά έχω χάσει το μέτρημα στο πόσα γκολ έχουμε δεχτεί από το αριστερό άκρο της άμυνας. Και δεν αναφέρομαι μόνο για φέτος. Από πέρυσι κρατάει αυτή η κολόνια. Πέρυσι είχαμε τον Αράνο, φέτος έχουμε τον Μίτσελ. Φιλότιμος και φτηνός ο Βραζιλιάνος, αλλά δεν αρκεί. Τον είδα με την Καβάλα και για μια ακόμη φορά μάρκαρε το κενό. Μπορώ να αποκτήσω ένα αριστερό μπακ που δεν έχει αμνησία; Αμ, ο Κόκε; Δεν μπορώ να καταλάβω τον ρόλο του. Το ξέρει το τόπι, αλλά έχει χάσει αισθητά την όποια έκρηξη διέθετε. Βγαίνει έξω από την περιοχή για να πάρει μπάλα και κατόπιν τραβιέται  στον ασβέστη, χωρίς μάλιστα το εξτρέμ να αναπληρώνει το κενό του στην καρδιά της αντίπαλης άμυνας. Το αποτέλεσμα είναι να μένει άδεια η περιοχή, ειδικά από την στιγμή που δεν ακολουθούν άλλοι παίχτες. Αλλά ακόμα κι όταν βρίσκεται στο κουτί και εντός πεδίου βολής δείχνει να αδυνατεί να τελειώσει την φάση. Είναι όμως ο μοναδικός που θεωρητικά μπορεί να φτιάξει παιχνίδι και να βγάλει μια κάθετη της προκοπής. Ειλικρινά έχω μπερδευτεί με την περίπτωσή του. Για τον -παρμένζι- Κάλβο τι να πω; Δεν θα πω τίποτα παρά μόνο ότι θέλουμε αριστερό εξτρέμ. Μια βελτιωμένη έκδοση του Ρεγκέιρο μου κάθεται μια χαρά. Άντε να τον βρεις. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί παίζει ο Κουλουχέρης στον Άρη. Θυμάμαι την επικρατούσα λογική όταν ήμουν μικρός και έπαιζα μπάλα στις αλάνες. Οι θεωρητικά καλοί παίχτες έπαιζαν στην επίθεση και οι θεωρητικά άμπαλοι έπαιζαν άμυνα ή τέρμα. Κάτι τέτοιο μου θυμίζει ο Θύμιος. Θα μου πείτε, ποιος να παίξει, ρε Κάνθαρε, όταν υπάρχουν τραυματισμοί; Έλα ντε. Πάντως, να παίξει κάποιος παίχτης προϊόντος σκάουτινγκ χλωμιάζει. Να παίξει κάποιος παίχτης από την Β' Εθνική που είναι τίγκα με φτηνά και ακατέργαστα διαμάντια δεν υπάρχει περίπτωση. Να παίξει κάποιος παίχτης από το φυτώριο αποκλείεται. Έχουμε και τους μάνατζερ να θρέψουμε. Οπότε μένουμε με τον Κουλουχέρη και την ποδοσφαιρική του αντίληψη. Πάντως, δεν είναι μόνο θέμα παιχτών. Παίζουν κι άλλοι συνδυασμοί.

Και κάπως έτσι ερχόμαστε στη δεύτερη περίπτωση. Αν ο Άρης αγωνιζόταν σε γήπεδα που δεν είχαν μεγάλες και μικρές περιοχές είμαι σίγουρος ότι στο πρωτάθλημα θα τερμάτιζε στην πρώτη θέση για τον απλό λόγο ότι έτσι θα εξαφανιζόντουσαν τα φίδια, οι σκορπιοί και οι κροκόδειλοι που φωλιάζουν στα οριοθετημένα με άσπρη γραμμή κουτάκια. Τουλάχιστον αυτό πρέπει να νομίζει ο -αδικώ τον εαυτό μου- Κάλβο, ο -πίνω και μεθώ- Ναφτί, ο Κόκε, ο Χαβίτο, ο Πρίττας, ο Τόχα, ο Φατί και ο Μενδρινός. Μόνο ο Τσέζαρεκ, άντε κι ο Ρουίζ δείχνουν να αδιαφορούν για τα αγρίμια. Εκτός αν φοβούνται τόσο πολύ τους Κωστούλα, Μαουένε, Τζόρβα, Λεοζίνιο, Πετκάκη, Ουριμπάρι, Αργυρίου, Φουστέρ, Τσιρίλο, Ρόκα, Αμπουμπακαρί, Ταλ, Χργκόβιτς, Πατσατσόγλου (γκαντεμόπαιδο), Παρασκευαΐδη, Ζελέσι, Τζάγκι, Πιπίνη, Σαβίνι, Νάστο, Μπαρτολίνι, Κυριαζή, Μπαζίνσκι, Μπαλάφα, Λάτκα, Ρουμπάκη, Σπυρόπουλο, Μοντεστό και Λαγό. Τότε πάω πάσο και κάνω τουμπεκί. Και έστω ότι μέσα στην περιοχή επικρατούν κάθε λογής ''θηρία''. Τι κάνεις; Σουτάρεις. Έτσι μπαίνει το γκολ. Λοιπόν σας πληροφορώ ότι εμείς δεν σουτάρουμε. Πώς θα σπάσεις την αμυντική γραμμή του αντιπάλου αν δεν σουτάρεις; Αν δεν πατάς περιοχή; Αν δεν ανεβαίνουν τα κεντρικά χαφ; Αν δεν μειωθεί το κενό μεταξύ επίθεσης και λοιπών γραμμών; Πολύ απλά δεν θα την σπάσεις. Για αυτό στην Ελλάδα σκοράρουμε με το σταγονόμετρο.

Αυτό που δεν ξέρω είναι τι εντολές δίνει ο Κούπερ και τι κάνουν στις προπονήσεις. Πάντως δεν νομίζω να τους λέει: '' Δεν χρειάζεται να ανεβαίνετε στην επίθεση, διότι έχουμε τον Τσέζαρεκ που τρώει δέκα Πουγιόλ για πρωινό''. Όπως δεν πιστεύω να τους λέει: ''Όταν έχετε την μπάλα στα πόδια σας και είστε φάτσα με το τέρμα, μην σουτάρετε''. Αυτό που σίγουρα τους λέει είναι να κάνουν γιόμες από την άμυνα στο κορμί του Κόκε. Κι αυτό, διότι δεν υπάρχει κάποιος στα χαφ να πάρει την μπάλα από τα σέντερ μπακ, να την κουβαλήσει και να κάνει παιχνίδι. Δυστυχώς δεν έχουμε την οικονομική επιφάνεια και το πρεστίζ για να φέρουμε κάποια μπαλαδόφατσα που θα κόβει, θα οργανώνει, θα πασάρει, θα σουτάρει και θα καταπίνει αμέτρητα χιλιόμετρα στον άξονα. Το αποτέλεσμα είναι να παίζουμε -χωρίς μεγάλη επιτυχία- από τις πτέρυγες και να γινόμαστε προβλέψιμοι. Ο Κούπερ αυτό το ξέρει. Ποια είναι η λύση; Σκάουτινγκ και προτεραιότητα στα φυτώρια και στις υποδομές. Τι άλλο ξέρει ο Κούπερ; Ότι οι παίχτες δεν διαθέτουν την τακτική παιδεία και την τεχνική επάρκεια για να αντιληφθούν και να εφαρμόσουν κάποιες βασικές αρχές του ποδοσφαίρου. Δεν διαθέτουν τις απαιτούμενες ικανότητες. Όχι ότι δεν θέλουν, απλά δεν μπορούν. Επόμενο είναι να ποντάρουμε στο δυνατό και ομοιογενές σύνολο και να μην στηριζόμαστε σε μεμονωμένους παίχτες, όπως ο Π.Α.Ο. με τον Σισέ και η Α.Ε.Κ. με τον Σκόκο. Ποια είναι η λύση; Υπομονή και αυτοπειθαρχία.

Όλα αυτά που έγραψα δεν σημαίνουν ότι είμαστε σαπάκια. Όχι βέβαια. Διαθέτουμε την καλύτερη φυσική κατάσταση του πρωταθλήματος, έχουμε έμπειρο και ικανό προπονητή, αποφασισμένη διοίκηση και φυσικά κόσμο. Επιπλέον, υπάρχει συγκεκριμένο πλάνο και σχέδιο. Αυτό που απομένει είναι η πλήρης προσήλωση και αφοσίωση σε αυτό από τους πάντες. Έχουμε πειθαρχημένο και σχετικά δυναμικό σύνολο που έχει σφυρηλατηθεί στις επιταγές του 4-4-2 και των παραλλαγών του, και απομένει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να βελτιωθούμε περαιτέρω. Μπορεί η επιτυχία του πρώην Ουέφα να τόνισε τα ισχυρά μας σημεία, αλλά δεν σβήστηκαν αυτομάτως και οι όποιες αδυναμίες μας που για να ελαχιστοποιηθούν απαιτούνται ποιοτικές μεταγραφές με γνώμονα τις αναπηρίες την ομάδας και τον μακρόπνοο προγραμματισμό. Όμως, πώς να πετύχεις διάνα, όταν ψάχνουμε παίχτες με λίγα λεφτά που περιμένουμε να αποδώσουν τα μέγιστα; Μακάρι να είχαμε κάποια φράγκα παραπάνω. Για να δούμε τι ψάρια θα πιάσει ο Φερέρ. Όπως και να έχει, κάποιοι από τους τομείς που χρίζουν βελτίωση είναι οι αλληλοκαλύψεις, οι γρήγορες επιστροφές των ακραίων μπακ, οι στημένες φάσεις, συμπεριλαμβανομένων των πλάγιων άουτ, η κίνηση χωρίς την μπάλα, η ορθή διαχείριση αποτελεσμάτων, οι αντιδράσεις μας υπό καθεστώς πίεσης και οι προσαρμοστικοί μας μηχανισμοί σε ματς που απαιτούν ιδιαίτερη μεταχείριση.

Πάντως, πρέπει για μια φορά στη ζωή μας να κρατήσουμε ένα προπονητή και να τον αφήσουμε να δουλέψει. Ας είναι ο Κούπερ αυτός που θα κάτσει για πολλά χρόνια στο πάγκο της ομάδας και κατόπιν κάνουμε ταμείο. Υπάρχει ακόμα πολύ ψωμί μπροστά μας και ο δρόμος προς την σταθερότητα και την καταξίωση μόνο εύκολος δεν είναι. Οφείλω όμως να υπενθυμίσω ότι ο Αργεντινός δεν είναι θαυματοποιός, παρά μόνο ένας κανονικός προπονητής με όλη τη σημασία της λέξης. Κλείνοντας, θα πω κάτι που έχω αναφέρει στο πρόσφατο παρελθόν. Ο Θεός Άρης έχει σηκωθεί από το θρόνο του, έχει πάρει τα όπλα  του και ετοιμάζει την (αντ)επίθεσή του. Ας σταθούμε όλοι δίπλα του.

Υ.Γ. Ας θαυμάσουμε ένα υποτιμημένο κομμάτι από μια πραγματικά πολύ μεγάλη μπάντα.

Tonight I'll dream away and you can still be mine, but I'm dreaming a lie, dreaming a lie, makes me wanna die...'Coz girl, now i see the price of losing you, will be my hell to pay, my hell to pay, each and every day, hear what I say, I still love you...