Θυμάμαι μια εποχή...

...που οι ελληνικές ομάδες επέλεγαν ξένους για να κάνουν τη διαφορά και πραγματικά την έκαναν. Οι προτιμήσεις ήταν κυρίως από την αμερικανική αγορά, χωρίς να σημαίνει ότι οι παίχτες από τις υπόλοιπες χώρες ήταν σαπάκια. Θυμάμαι ποιοτικούς ξένους που έβγαζαν τίμια το ψωμί τους και ρίζωναν στη χώρα μας, όπως οι Κόστνερ, Ουίγκινς, Φορντ, Τσίτουμ, Ρέντφορντ, Μπέργουολντ, Ζντοβς, Μικ. Θυμάμαι ξένους υψηλότατου επιπέδου, όπως οι Μακντάνιελ, Μποντίρογκα, Ράτζα, Ίνγκραμ, Μπέρι, Νόρις, Ουίλκινς, Στογιάκοβιτς, Τζόνσον, Μπλάκμαν, Μαλόουν, Φάντερμπερκ, Μπάρλοου, Μπέιλι, Ντόναλτσον, Σκάιλς, Σκοτ, Γκέιτς, Χιλ, Τζόουνς, Μάξεϊ. Σίγουρα ξεχνάω πάρα πολλούς. Στον Άρη θυμάμαι πραγματικά μεγάλους ξένους. Θυμάμαι τον τεράστιο Ορτίθ. Τον παιχταρά Γκάρι Γκραντ. Τον μπυρόβιο Τάρπλεϊ. Τον σκόρερ Τόνι Γουάιτ. Τον τρελό Χάρολντ Έλις. Τον γιγάντιο Σακλφορντ. Τον σταθερότατο Πάσπαλι. Τον τρομερό Αρλάουκας. Τον απείθαρχο Σόλομον.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το επίπεδο έχει πέσει πάρα πολύ. Το άνοιγμα των συνόρων, οι νατουραλιζέ, οι κοινοτικοί και η αύξηση του αριθμού των ξένων έριξαν την ποιότητα. Η αθρόα προσέλευση Ευρωπαίων παιχτών στο πάλαι ποτέ κραταιό N.B.A. έχει διαταράξει τις ισορροπίες, καθώς και το γεγονός ότι σπεύδουν όλοι να γίνουν ντραφτ από πολύ μικρή ηλικία. Η πλάκα είναι ότι το άθλημα το απαξιώνουν οι ίδιοι οι μπασκετμπολίστες. Το αποτέλεσμα είναι να βλέπεις μπάσκετ χαμηλού επιπέδου. Να κυριαρχεί η μετριότητα, την οποία προσπαθούν κάποιοι, είτε λόγω ρομαντισμού είτε λόγω λακαμίας, να μας πλασάρουν ως θέαμα και ποιότητα. Λες και δεν ξέρουμε τι σημαίνει μπάσκετ. Ρε άμπαλοι, Αρειανοί είμαστε.

Και κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκινάει άλλη μια σεζόν για τον Άρη μας που τον βρίσκει να κρατάει με νύχια και δόντια τα γραφεία της. Με τις ευλογίες του Δαμιανίδη το μπάτζετ με το ζόρι φτάνει το ένα μύριο. Με τις ευλογίες του Μπλατ ήρθε ο Ντρούκερ. Με τις ευλογίες του Ντρούκερ υπογράψαμε κάποιους ξένους. Ο πρώτος είναι ο Πιρς που δεν έδειξε και κάτι φοβερό. Όπως και να έχει το παιδί τραυματίστηκε και στη θέση του ήρθε ο Μπράουν. Μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για τελείως διαφορετικό στυλ παίχτη. Τέλος πάντων. Στους ψηλούς (;) αποκτήσαμε τον Ντάντστον. Είναι φιλότιμος, φθηνός και εργάτης, αλλά δεν είναι ψηλός. Σε παλαιότερες εποχές του ελληνικού μπάσκετ αυτός ο παίχτης το πολύ πολύ να έπαιζε στην Α' ΕΣΚΑ ή να έδενε τα κορδόνια  του Μάρκο Μιλίσεβιτς (cult φιγούρα). Δεν μπορεί το παλικάρι, αλλά δεν φταίει αυτός. Κάποιοι τον επέλεξαν. Είναι οι ίδιοι που έφεραν τον Τάκερ.

Χρόνια είχα να δω τέτοια πάστα παίχτη. Θυμίζει Αμερικανό παλαιάς κοπής. Θυμίζει άνθρωπο που ξέρει μπάσκετ. Θυμίζει ξένο που έρχεται κυριολεκτικά να κάνει την διαφορά. Και την κάνει. Ποικιλία κινήσεων εντός και εκτός ζωγραφιστού, ορμητικός στο ένας εναντίον ενός και σχετικά καλό σουτ από την περιφέρεια. Παίζει καλή ατομική άμυνα, κλέβοντας κάποιες μπάλες, ενώ συνεισφέρει και στην ομαδική άμυνα, κατεβάζοντας πολλά ριμπάουντ, κυρίως αμυντικά. Ουσιαστικά το μόνο μελανό σημείο του είναι τα λάθη, έχοντας 2,5 σε κάθε ματς, αλλά ψιλοαντισταθμίζονται από τις δυο ασίστ που μοιράζει σε κάθε ματς. Το πρόβλημα είναι ότι οι αντίπαλοι έχουν πάρει πρέφα ότι ο Τάκερ αποτελεί το βαρύ πυροβολικό μας και κάνουν ότι μπορούν για να τον σταματήσουν. Κάποιες φορές το καταφέρνουν, κάποιες άλλες, όχι. Το πρόβλημα εντείνεται όταν δεν μπορεί να βρει πεδίο δράσης κι ο Ταπούτος. Τότε βραχυκυκλώνουμε παντελώς. Ποιος να βγάλει το φίδι από την τρύπα; Οι ψηλοί που δεν υπάρχουν; Ο φιλότιμος Χαραλαμπίδης; Ο λοβοτομημένος -ελέω Ομπράντοβιτς- Χατζηβρέττας; Ο Μπορόβνιακ που χάνεται συνεχώς στις περιστροφές; Ή μήπως ο δανεικός Σλούκας που προετοιμάζεται για την νέα σεζόν με τον Ολυμπιακό;

Αφήστε που όταν μας παίζουν ζώνη χάνουμε τα αυγά και τα πασχάλια. Λογικό είναι. Η άμυνα ζώνης σπάει μέσα από την ρακέτα κι όχι με το να σπας τα σίδερα κατόπιν βομδαρδισμού τριπόντων.  Κι εσύ παίχτη στη ρακέτα δεν έχεις. Πλάκα πλάκα τι να τον κάνεις; Εδώ πέρυσι είχαμε τον Μπετς, αλλά πάλι τρίποντα πετούσαμε κι ας ούρλιαζε ο Μπλατ σαν παλαβός να περάσει η μπάλα στον Άγγλο. Κάποιοι κατηγορούν τον Ντρούκερ. Τι να κάνει κι αυτός; Σίγουρα έχει κάνει λάθη, αλλά αυτός φταίει που εδώ και πόσα χρόνια δεν μπορούμε να κάνουμε ένα πικ εν ρολ; Αυτός φταίει που έχουμε τραγικά ποστοστά στις βολές; Τι να κάνουμε κι εμείς; Να τον διώξουμε; Και ποιος θα τον αποζημιώσει; Και ποιος θα έρθει στη θέση του; Ο Σφαιρόπουλος; Καταραμένη φτώχεια. Δεν βαριέσαι, Άρης είσαι.

Πάντως, η ομάδα δεν πατάει καλά στα ποδάρια της. Είναι σταθερά ασταθής και σε κάθε ματς δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Μπορεί σε έναν αγώνα να πετύχουμε 90 πόντους και στον επόμενο με το ζόρι να φτάσουμε τους 60. Η δε άμυνα αποτελεί αίνιγμα προς δυνατούς λύτες. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, ότι θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι καλό στην Ευρώπη. Μέχρι τότε υπομονή. Και κάτι τελευταίο: στους μεγάλους ξένους του Άρη βάλτε και τον Τάκερ. Ή μήπως όχι;

Υ.Γ.1 Αυτός ο Ντικούδης που πέρυσι θύμιζε πρώην αθλητή, τι έπαθε ξαφνικά;

Υ.Γ.2 Τα γραφεία της Κ.Α.Ε. Άρης ρωτάνε αν τελικά υπέγραψε ο Λίνος νέο συμβόλαιο.

Υ.Γ.3 Αυτός ο Τόμας έδειξε καλά στοιχεία. Για να δούμε.

Υ.Γ.4 Ο κιθαρίστας των Helloween, Michael Weikath, γράφει το 1996 για λογαριασμό του ''Time of the Oath'', το παρακάτω κομμάτι που αποτελεί σίγουρα ένα από τα πιο υποτιμημένα τραγούδια της μπάντας.

If i knew that I'm your only one, I could live and make it through time, but if one day you'd just be gone, I wouldn't know how to ever get by, how can I make you feel secure, we're both the same I'm King and you are Queen...