Τόχα, αλλά το έχασα

Το να διδάξεις κάποιον να παίζει άμυνα είναι σχετικά εύκολο. Του λες πως να μαρκάρει το ''κακό'' πόδι του αντιπάλου, πως να αλληλοκαλύπτει τον συμπαίχτη του, πως να κλείνει γρήγορα τους κενούς χώρους. Του ζητάς να είναι πειθαρχημένος και συνεπής στα αμυντικά του καθήκοντα. Του εξηγείς ότι το μαρκάρισμα δεν είναι ποδοσφαιρική ταπείνωση. Ξεκινώντας από τον κάθε παίχτη ξεχωριστά το εφαρμόζεις στο σύνολο. Προσπαθείς να ''υποχρεώσεις'' όλη την ομάδα να αμύνεται ως ένα σώμα και μια καρδιά. Συνήθως, αυτός που επιχειρεί να προσδώσει τέτοια ταυτότητα σε ένα σύνολο τα καταφέρνει. Τα πράγματα όμως στην επίθεση δεν είναι τόσο απλά. Δεν αρκεί μόνο να λες, να εξηγείς και να ζητάς. Δεν φτάνει να γνωρίζουν οι παίχτες μόνο τα στοιχειώδη. Επιπλέον, χρειάζονται ικανότητες και αρετές. Απαιτείται δημιουργικότητα και φαντασία. Απαιτείται ποδοσφαιρικό μυαλό. 

Είναι φανερό ότι η Αρειανάρα στερείται αυτών των στοιχείων. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι οι επιθετικοί. Ξεκινάει από τις πίσω γραμμές και συγκεκριμένα από το κέντρο που ταλαιπωρείται από την έλλειψη πολυσύνθετων χαφ. Επίσης, δεν έχουμε ακραία χαφ με μπούκα και σουτ. Το αποτέλεσμα είναι να περιμένουμε πολλά πράγματα από τα ακραία μπακ που προφανώς δεν μπορούν να τα δώσουν. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η επιθετική μας ανικανότητα πολλές φορές έχει εκθέσει και την άμυνα. Πάντως, απόψε η άμυνα δεν είχε πρόβλημα. Πολύ λογικό από την στιγμή που ο Βιερίνια και ο Σαλπιγγίδης ήταν απλές αναφορές στο φύλλο αγώνα, ο Ίβιτς έβλεπε την μπάλα σαν σκαμπό για να κάτσει κι ο Μούσλι έτρεχε πέρα δώθε σαν ηλικιωμένος σκύλος που κυνηγούσε φρίσμπι.

Ουσία όμως δεν είχαμε κι εμείς. Μπορεί να είχαμε την κατοχή, αλλά είναι φανερό ότι ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας δεν μπορούμε να παίξουμε, λόγω έλλειψης ποιοτικών παιχτών. Μπορεί να είχαμε την υπεροχή, αλλά ήταν άκαρπη (κλισέ). Το αποτέλεσμα ήταν να φτάνουμε σχετικά εύκολα έξω από την περιοχή του Π.Α.Ο.Κ., αλλά μέχρι εκεί. Όσα σουτ επιχειρήσαμε - πλην ελαχίστων - πήγαν σε μυστήριο λαϊκού ήρωα, οι περισσότερες κάθετες κόπηκαν και όσες φορές φτιάχναμε κάτι καλό το χαλούσαμε μόνοι μας. Ο Χάβος έδωσε σωστά χώρο στον Άρη για να κλείσει τις τρύπες στην - έχουσα βάθος - αμυντική του διάταξη, αφού έβλεπε ότι ο Τσουκαλάς δεν είναι Βιτόλο κι ο Ίβιτς δεν μπορεί να καλύψει στον άξονα. Ο Γκαρσία που δεν μπορεί να στρίψει και δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα, ξέρει μπάλα που του επιτρέπει να γνωρίζει πότε πρέπει να στρίψει και πότε πρέπει να τρέξει. Άριστη κατανομή δυνάμεων από τον Πάμπλο (επαναστάτης). Όσο για τους Λίνο και Σνάουτσερ δεν το κούνησαν ρούπι από τις θέσεις του, προφανώς λόγω εντολών από τον πάγκο.

Από την άλλη, ο Μιχαλήτσιος ακολούθησε μια συνταγή που έμοιαζε αρκετά με Κούπερ. Μεγάλο πλάτος στο γήπεδο, αδιάκοπο τρέξιμο, μαχητικότητα στις μονομαχίες, αλλά πολύ κοκό και από αυγό τίποτα. Τουλάχιστον απόψε είδα ότι σε ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού παίξαμε με κάτω το τόπι κι όχι με βαθιές μπαλιές των σέντερ μπακ για το κεφάλι του Κόκε. Όμως, είναι προφανές ότι ο Πορτίγια δεν είναι αριστερό χαφ κι ούτε θα γίνει. Επίσης, έχω αμφιβολίες για το αν μπορεί να παίξει στον άξονα. Είναι προφανές ότι ο Κόκε όσο σημαντικός είναι για την ομάδα, άλλο τόσο περιττεύει. Δεν νοείται να έχεις οργανωτικό ρόλο και να μην μπορείς να σουτάρεις ή να κάνεις μια προσωπική ενέργεια βρε αδερφέ. Είναι προφανές ότι ο Τόχα είναι απλώς ένας μέτριος (προς καλός;) παίχτης που δεν μπορεί να κάνει την διαφορά. Αντίθετα, ο Φατί διαθέτει πληρέστερο πακέτο και είναι το μοναδικό κεντρικό χαφ που μπορεί να σουτάρει και να κάνει μια προσωπική ενέργεια. Τέλος πάντων.

Και φτάνουμε στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, οπότε αρχίζουν τα κόλπα και τα στοιχήματα. Ο Χάβος βλέπει ότι η ομάδα δεν μπορεί να τρέξει και ότι με δυσκολία αλλάζει τρεις πάσες και ποντάρει στην ταχύτητα. Βάζει τον Κουτσιανικούλη (κλώνος του Μέσι) και τον Αθανασιάδη ευχόμενος ότι θα γίνει κάποια αναμπουμπούλα και θα μπει κάποιο γκολ. Για να βάλεις όμως κάποιο γκολ πρέπει να έχεις και την μπάλα στα πόδια σου κι ο Π.Α.Ο.Κ. σπάνια την είχε. Από την άλλη ο Μιχαλήτσιος περνάει στην θέση του Πορτίγια τον Καστίγιο με την ελπίδα ότι θα κάνει κάποια προσωπική ενέργεια και θα πάρει το ματς. Δεν του έκατσε. Ίσως έπρεπε να ρισκάρει νωρίτερα. Προσωπικά λαχταρούσα να δω τον Ιάπωνα. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.

Το ζήτημα είναι ότι ο Π.Α.Ο.Κ. ήρθε για να μην χάσει και το κατάφερε σχετικά εύκολα. Εμείς θέλαμε την νίκη, αλλά δεν τα καταφέραμε για τον απλό λόγο ότι δεν μπορούσαμε. Δεν βαριέσαι, Άρης είσαι. Το λυπηρό για τον Π.Α.Ο.Κ. είναι ότι δεν έχασε κι ως εκ τούτου δεν θα χρησιμοποιήσει το καλοδουλεμένο άλλοθι που έστηνε όλη την βδομάδα περί κυπέλλου και τιμωρίας έδρας. Όσο για τους παίχτες μας πρέπει να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει πλέον ο Κούπερ για να τους στηρίζει. Θα πρέπει μόνοι τους να στηρίξουν τον εαυτό τους. Έχουμε και δύσκολη συνέχεια. Σε αυτό το σημείο που φτάσαμε δηλώνω ότι προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της Ευρώπης, το πρώτο πράγμα που πρέπει να μας νοιάζει είναι το αποτέλεσμα κι όχι η εμφάνιση. Και κάτω από αυτές τις συνθήκες ο ιδανικός άνθρωπος για το πετύχει αυτό είναι ο Μιχαλήτσιος.

Υ.Γ.1 Ο Χαβίτο είναι ένας μέτριος ποδοσφαιριστής που χαρακτηρίζεται από εντυπωσιακή σταθερότητα. Ακόμα θυμάμαι τις επικές διαφωνίες στο φόρουμ του Emperor μεταξύ φανατικών φίλων και πολέμιων του παίχτη. Ναι είναι χαζογκόλης, ναι δεν μπορεί να ντριμπλάρει, ναι μπερδεύεται μόνος του. Η αλήθεια όμως είναι ότι το καλοκαίρι του 2006 που ήρθε στον Άρη οριοθέτησε μια νέα σελίδα στην ομάδα. Ίδρωσε την φανέλα και δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα. Από τον Άρη κέρδισε φήμη και λεφτά με αντάλλαγμα τις υπηρεσίες του και την 100% επαγγελματική του συμπεριφορά. Αν μπορούσα να τον συναντήσω το μόνο που θα του έλεγα είναι ευχαριστώ.

Υ.Γ.2 Τρία χρόνια μετά το αρκετά καλό ''Face the Heat'', οι τεράστιοι Scorpions κυκλοφορούν εν έτει 1996, το σχετικά μέτριο ''Pure Instict''. Το έβδομο κομμάτι του άλμπουμ αποτελεί μία από τις καλύτερες ερωτικές μπαλάντες της μπάντας.

Υou make me dream, by the look in your eyes, you give me the feel, I've been longing for, I wanna give you my soul, all my life, cause you are the one, I've been waiting for, I've been waiting for so long, when you came into my life, it took my breath away...