Γυμνός βασιλιάς, απτόητος γαμιάς

Αυτό που γίνεται με τους οπαδούς του πρωταθλητή Ολυμπιακού είναι εκπληκτικό. Άκυρο. Ας το θέσω πιο σωστά. Αυτό που γίνεται με τους οπαδούς του Μαρινάκη είναι εκπληκτικό. Εντούτοις, αρνούμαι να αποδεχτώ ότι τέτοια υποκείμενα χαρακτηρίζονται ως φίλοι του ποδοσφαίρου. Τέτοιες καταστάσεις αποτελούν παρεκκλίνουσες συμπεριφορές και πρέπει να αποκλειστούν. Κράζουμε τους πολιτικούς, τους γείτονες, τους προπονητές, τους Προέδρους και τους δημοσιογράφους, αλλά σε πλείστα θέματα είμαστε κλάσεις χειρότεροι. Αδυνατώ να σκιαγραφήσω τα κίνητρα όλων αυτών, ανεξαρτήτως φέρουσας ιδιότητας, που υποστηρίζουν με τέτοιο πάθος την εκάστοτε Π.Α.Ε. Μακάρι όλοι αυτοί να διοχέτευαν το πάθος τους στο ποδόσφαιρο και στην ομάδα τους. Μακάρι να διοχέτευαν την ενέργειά τους σε αυτό το πανέμορφο ταξίδι που ονομάζεται ζωή. Μακάρι να ακούγαμε περισσότερο και να μιλούσαμε λιγότερο. Δυστυχώς, όπως έχω γράψει επανειλλημένως, διανύουμε μια εποχή κατά την οποία οι λέξεις αποκτούν νέα νοήματα. Εν προκειμένω, τι σημαίνει οπαδός; Να γίνομαι θιασώτης της μιζέριας, της υπερβολής, του ψεύδους και της ανίκητης ηλιθιότητας; Δεν νομίζω. Κάθονται και τον υπερασπίζουν σε εξοργιστικό βαθμό. Αν βγει και πει ότι ο ήλιος είναι χρώματος τυρκουάζ θα αρχίσει ο όχλος να ζητωκραυγάζει. Θλιβερά πράγματα. Η πλάκα είναι ότι υπάρχουν κάποιοι δημοσιογράφοι που αποφάσισαν επιτέλους να εξασκήσουν το επάγγελμα τους και να δηλώσουν την αλήθεια. Όμως, αμέλησαν πως το να αποτυπώνεις την αλήθεια σε επιλεκτικές περιπτώσεις είναι άκρως προκλητικό και ανήθικο. Πραγματικό μπούμερανγκ. Η όλη κατάσταση μου θυμίζει ένα σχόλιο που διάβασα σε κάποια αθλητική ιστοσελίδα. Το εν λόγω σχόλιο πραγματευόταν το παραμύθι του γυμνού βασιλιά. Όλος ο κόσμος έβλεπε ότι ο βασιλιάς στην παρέλαση περπατούσε γυμνός, αλλά κανείς δεν μιλούσε για αυτό κι όλοι σχολίαζαν τα ωραία του ρούχα. Ψυχεδέλεια. Και για να έχουμε καλό ερώτημα: τι σκατά κερδίζει αυτός που υπερασπίζει τον Μαρινάκη και τον κάθε Μαρινάκη; Δόξα; Χρήμα; Φήμη; Προσωπική ικανοποίηση; Αίσθηση υπεροχής; Ψυχολογία ανωτερότητας; Μεγαλύτερο πουλί; Γαμώ το κεφάλι μου, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Κι όλα αυτά για το ποδόσφαιρο. Ένα άθλημα που όσο κι αν το αγαπάμε, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και να παραδεχτούμε ότι συνιστά δευτερεύον και τριτεύον κομμάτι της ζωής μας. Προέχουν άλλα πράγματα. Επικρατούν βαρύνουσες προτεραιότητες.

Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που νομίζει ότι τον κυνηγούν οι πάντες. Το έχω δηλώσει εδώ και πάρα πολύ καιρό: ο άνθρωπος έχει χάσει τον έλεγχο. Στην προσπάθειά του να ξεπεράσει τον Κόκκαλη έχει προβεί σε πληθώρα λαθών. Λάθη τα οποία δεν αναγνωρίζει. Κι αυτό ισχύει πριν ακόμα αναλάβει ως Πρόεδρος της ομάδας. Αυτό που πρέπει να καταλάβει, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, είναι ότι τον Κόκκαλη δεν μπορεί να τον ξεπεράσει. Ο Σωκράτης αποτελούσε μοναδική περίπτωση. Ήταν ένας οπαδός που πολλές φορές έθαβε το συναίσθημα και επιστράτευε τη στυγνή λογική. Επιπλέον, όταν έκανε μαλακίες και λαμογιές είχε την οξυδέρκεια να εξαφανιστεί έως ότου καταλαγιάσει η αιωρούμενη σκόνη. Είναι προφανές ότι ο Μαρινάκης δεν έμαθε από τον Κόκκαλη κι ως εκ τούτου λειτουργεί άνευ φρένων. Βιαστικά. Ανυπόμονα. I want it all and i want it now που τραγουδούσαν και οι Queen. Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται αυτός ο άνθρωπος να φέρει την ιδιότητα του εφοπλιστή. Πρέπει να έχει πολύ έξυπνους και πολύ ικανούς συμβούλους δίπλα του. Δεν εξηγείται αλλιώς. Βέβαια, στον Ολυμπιακό δεν τσουλάνε τόσο καλά τα πράγματα. Έτσι δεν είναι κύριε Μώραλη και κύριε Μητρόπουλε; Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι κανείς δεν τον κυνηγάει, τουλάχιστον στον υπερθετικό βαθμό, με τον ανήθικο τρόπο και με τη συχνότητα που αφήνει ο ίδιος να εννοηθεί. Αν κάποιος έχει πάρει το όπλο του και βάλλει κατά ριπάς προς πάσα κατεύθυνση είναι ο ίδιος ο Μαρινάκης. Κυνηγάει την ουρά του, χίμαιρες, φαντάσματα. Επίσης, μεταξύ άλλων, τα βάζει με την ιστοσελίδα ''Gazzetta'', την εφημερίδα ''Goal'', την εισαγγελέα Πόπη Παπανδρέου, ακόμα και δημοσιογράφους/ρεπόρτερ της ίδιας του ομάδας. Προφανώς, διότι οι άνθρωποι έγραψαν ή έκαναν κάτι που δεν άρεσε στον Πρόεδρο του Ολυμπιακού. Πραγματικό έγκλημα κατά της Ελλάδας. Συν τοις άλλοις, ο άνθρωπος πρέπει να προασπίσει και τα επικοινωνιακά του συμφέροντά. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ελέγχει σεβαστό ποσοστό των Μ.Μ.Ε. Και πώς τιθασεύεις τους ανταγωνιστές σου; Πώς φιμώνεις τους έχοντες αντίθετη άποψη; Με εξώδικα, αγωγές και μηνύσεις. Επίδειξη ''ανωτερότητας''. Επίδειξη ''μαγκιάς''. Έχουμε και ένα προφίλ να συντηρήσουμε. Έχουμε και ένα κόμπλεξ ανωτερότητας να διατυμπανίσουμε.  Εντούτοις, όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Πανούτσος: «Τα Μ.Μ.Ε. δεν τα κρίνουν οι κρινόμενοι, αλλά το κοινό». Άραγε, στις επιχειρήσεις του έτσι συμπεριφέρεται; Συνεχίζουμε, αλλάζοντας ύφος προς δεύτερο ενικό. Αν δεν θέλεις να βελτιώσεις το ποδόσφαιρο και να αποτελέσεις υγιές κομμάτι αυτού, καλό θα ήταν να μην παραμυθιάζεις τον κόσμο και να μας αδειάσεις τη γωνιά. Οι πρώτοι που πρέπει να το καταλάβουν είναι οι φίλοι του Ολυμπιακού και έπονται οι υπόλοιποι. Το να διαλαλείς ότι πρέπει να νοιώθουμε τυχεροί, επειδή βρίσκεσαι στο χώρο του ποδοσφαίρου είναι επιεικώς για γέλια. Το θέμα είναι ότι εμείς κλαίμε. Το να βγαίνεις στις κάμερες και να αναφέρεσαι κατά της βίας είναι τουλάχιστον υποκριτικό. Αφού εσύ την υποθάλπτεις και την προξενείς. Το να δημοσιεύεις γραπτές δηλώσεις, το περιεχόμενο των οποίων συνθέτουν ένα επικό παραλήρημα είναι αστείο. Εφόσον, ισχυρίζεσαι ότι δεν έχεις να φοβηθείς κάτι, γιατί επιτίθεσαι με νύχια και με δόντια;

Μπορεί να βρίσκεται στο χώρο του ποδοσφαίρου σχετικά μικρό χρονικό διάστημα και να μην γνώριζε καλά τα κατατόπια, αλλά κάλυψε γρήγορα το έδαφος. Πόσο καιρό φέρεται στο προσκήνιο; Ένα χρόνο; Πες ένα χρόνο. Στο παρασκήνιο; Ρητορικό το ερώτημα. Η φιλία με τον Πατέρα τον έβαλε πολύ γρήγορα στο πνεύμα: φωνάζω χωρίς λόγο, ουρλιάζω χωρίς λόγο, παινεύω το οπαδικό κοινό και πετάω δηλώσεις χωρίς να βουτάω την γλώσσα μέσα στο μυαλό μου. Ίσως, διότι, δεν υπάρχει μυαλό. Άμπαλος ο Πατέρας, άμπαλος κι ο Μαρινάκης. Η αποθέωση έρχεται με το που βλέπεις τους νυν ποδοσφαιρικούς του κολλητούς. Πόσο έξυπνος είσαι όταν έχεις επαφές στενού τύπου με τον Μπέο; Και για να έχουμε καλό ερώτημα: τι είχες να κερδίσεις από αυτή τη συντροφιά; Ποια ήταν τα κίνητρα; Ποιοι ήταν οι σκοποί; Ποια ήταν τα ανταλλάγματα; Ένας καθηγητής στο Λύκειο μας έλεγε: «Λαγός την φτέρη έτριβε, κακό της κεφαλής του». Προφανώς, τέτοιες παροιμίες είναι πολύ μικρές για το εκτόπισμα του Βαγγέλα. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που επιδεικνύουν άσκοπα και παράλογα την όποια δύναμη διαθέτουν είναι χαμηλής επάρκειας. Πιθανολογώ ότι οι άνθρωποι που βαυκαλίζονται ανούσια και άκαιρα, κάθονται μπροστά από έναν φανταχτερό καθρέφτη, παίζουν το πουλάκι τους και μονολογούν με πάθος: «τι σου κάνω μάνα μου». Το πρόβλημα είναι ότι επί των ημερών του το προϊόν που ονομάζεται ποδόσφαιρο πήρε την κάτω βόλτα. Μην ξεχνάμε την θητεία του ως Πρόεδρος της Σούπερ Λίγκας. Τι έκανε; Όλο μέλι κι από τηγανίτα τίποτα. Όμως, το καημένο το ποδόσφαιρο τι φταίει; Μπορεί για το Μαρινάκη να είναι μπίζνα και ποζεριά, αλλά για τους πραγματικούς φίλους έχει πολύ μεγαλύτερη αξία. Πού εντοπίζεται το συναίσθημα σε όλους αυτούς που μάχονται υπέρ του γυμνού βασιλιά; Προφανώς πουθενά. Ένα ποδόσφαιρο που το αγαπάνε τόσοι πολλοί άνθρωποι. Που πρέπει να το προστατεύσουμε. Να το αγκαλιάσουμε. Ο Βαγγέλης το γάμησε. Ευχαριστούμε ρε γαμιά που διδάσκεις αξίες και ήθος. Συνέχισε να το γαμάς. Συνέχισε να μας γαμάς. Συνέχισε να γαμάς το προφίλ της ομάδας σου, προκειμένου να χτίσεις το δικό σου. Όμως, ο Ολυμπιακός δεν γεννήθηκε την εποχή του Βαγγέλη. Προϋπάρχει της γέννησης του Μαρινάκη και θα υπάρχει μετά το τέλος της Προεδρίας του. Άλλο Π.Α.Ε. Ολυμπιακός κι άλλο Ολυμπιακός. Συνέλθετε όσο είναι καιρός.

Υ.Γ.1 Ο Κάνθαρος δεν είναι ρεπόρτερ, δεν είναι δημοσιογράφος. Δεν βγάζει λεφτά, δεν κερδίζει φήμη, δεν αποκομίζει δόξα. Δεν είναι Παναθηναϊκός, δεν είναι αντιολυμπιακός. Είμαι ένας περήφανος Αρειανός που αγαπάει την ομάδα του και το ποδόσφαιρο κι ως εκ τούτου πονάω όταν το βλέπω σε τέτοια χάλια. Πονάω όταν βλέπω να αποθεώνουμε επικίνδυνους ανθρώπους. Πονάω όταν νοιώθω ότι βιάζουν την νοημοσύνη μου.

Υ.Γ.2 Καταπάτησα έναν όρκο που είχα δώσει με τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να αντισταθώ. Δεν ήθελα να αντισταθώ.Υπόσχομαι ότι δεν θα τον καταπατήσω εκ νέου.

Υ.Γ.3 Εκδράμω εις τας εξοχάς, προκειμένου να υλοποιήσω την καλοκαιρινή υπόθεση εργασίας. Επομένως, ζητώ συγνώμη που δεν θα είμαι ικανός να απαντήσω στα σχόλια σας και να επισκεφτώ τα ιστολόγιά σας. Ως εκ τούτου, η επόμενη ανάρτηση θα αργήσει κάπως. Να έχω καλό καλοκαίρι. Να έχετε καλό καλοκαίρι. Σας αφιερώνω ένα δροσερό τραγουδάκι του Carlos Santana. Μην το χάσετε. Θα σας το τραγουδούσα, αλλά δεν γνωρίζω ισπανικά, Foo Foo. Να είστε όλοι καλά.