Προφίλ και ''μαγκιά''

Στο σχολείο όλοι γνωρίζουν τα ρεμάλια της κάθε τάξης. Με ονοματεπώνυμο παρακαλώ. Μάλιστα, το να έχεις πάρε δώσε μαζί τους θεωρείται ''μαγκιά''. Όσο πιο ρεμάλι, τόσο περισσότερο ανυψώνεται το πρεστίζ, τόσο περισσότερο ισχυροποιείται το προφίλ. Στον στρατό όλοι αναγνωρίζουν τον βυσματία που παίρνει τηλέφωνο τον μπαμπάκα του για να αποφύγει την σκοπιά, το ''αλάνι'' που ψάχνεται συνεχώς για μανούρες και τον χαφιέ που καρφώνει - μέχρι και - κουτάλια στον τοίχο. Ο διοικητής και τα στελέχη μπορεί να έχουν μαύρα μεσάνυχτα για το ποιος φαντάρος είναι επιμελής, πειθαρχημένος, συνετός και εργατικός, αλλά τον βυσματία, το ''αλάνι'' και τον χαφιέ τους έχουν από κοντά. Μην τα χάσουν τα κελεπούρια. Στο εργασιακό περιβάλλον όλοι ξέρουν ποιος είναι ο στριμμένος, ο ανάποδος κι ο κομπλεξικός. Αυτός που είναι πίσω από τις κουρτίνες και δουλεύει σαν σκύλος ίσως να είναι παντελώς άσημος, αλλά δεν βαριέσαι: ανέκαθεν υπήρχαν αυτοί που δούλευαν κι αυτοί που γκρίνιαζαν. Όσοι παρακολουθούν τηλεόραση ξέρουν από πρώτο χέρι όλα τα παρτάλια που εμφανίζονται στο γυαλί. Γνωρίζουν τι χρώμα βρακί (δεν) φοράει η Σκορδά, πόσες φορές χαμογέλασε ο Ρουβάς, πόσα λίτρα βενζίνη έκαψε με την Πόρσε η Τζούλια, τι έκανε ο Κωστέτσος στην (άγρια) Μύκονο και πολλά άλλα. Δώσε τους κουτσομπολιό και πάρε τους την ψυχή.

Αυτά τα πρότυπα έχουμε, αυτά προβάλλουμε. Μέχρι εδώ όλα καλά. Το πρόβλημα είναι ότι (θέλουμε να) τα μιμούμαστε κιόλας. Κι αν αδυνατούμε να επιτύχουμε τη μίμηση, τότε στρεφόμαστε στη ζήλεια, στον φθόνο. Ακριβώς όπως γίνεται με τους πολιτικούς που ψηφίζουμε για να μας κυβερνούν. Όλοι τους κράζουμε, αλλά αν ήμαστε στη θέση τους θα κάναμε τα ίδια και χειρότερα. Το γιατί λειτουργούμε καθ' αυτόν τον τρόπο είναι σχετικά γνωστό. Το αυλάκι των αξιών και της κριτικής σκέψης που μας τροφοδοτούσε κάποτε έχει στερέψει. Ως εκ τούτου, δεν προξενεί εντύπωση ότι μια τηλεοπτική εκπομπή που πραγματεύεται τα έργα του Καστοριάδη ή του Αριστοτέλη θα πατώσει, ενώ ο Λαζόπουλος (αλήτης) θα ''σπάσει'' όλα τα κοντέρ. Εδώ κοτζάμ Γιωργάκης βγαίνει σε απευθείας σύνδεση κι όλοι αλλάζουν κανάλι. Από το να δουν τον Έλληνα Πρωθυπουργό να διαβάζει τον λόγο που του γράψανε οι συνεργάτες του, προτιμούν να κάτσουν να δουν τα ρεπορτάζ του κώλου που πλασάρουν τα κανάλια ή να παρακολουθήσουν σειρές του στυλ: ''Βαγγέλη ψάξου'', ''Ο Αλέξης πήγε για κούνιες'', ''Βουρ για αδειοδότηση'', ''Ο Αχιλλέας έβγαλε μαλλιά και έβαλε φίμωτρο'', ''Ο Ζαγόρ μίλησε κι ο Αδάμ σώπασε'', ''Κόντη αλάνι άναψε ντουμάνι'' και ''Οι κασέτες έγιναν (άφαντοι) δίσκοι''. Παρόλα αυτά, όσοι δεν παρακολουθήσουν την συνέντευξη του Γ.Α.Π. θα σπεύσουν να την κριτικάρουν, συνήθως με αρνητικό τρόπο, έτσι για να εκφράσουν τη γνώμη τους. Δυστυχώς, παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε ένα πλέγμα μαλακίας. Κι όπως έχουμε πει στο πρόσφατο παρελθόν αν στην Ελλάδα φορολογούσαν τη μαλακία θα είχαμε χεστεί στο δίφραγκο. Το λυπηρό είναι ότι στο εν λόγω πλέγμα μπλεχτήκαμε μόνοι μας. Ηθελημένα. Εκούσια. Πλέον, έχει μπει στο D.N.A. μας. Όπως ο Στρος-Καν, μόλις βλέπει καμαριέρα δεν μπορεί να τιθασεύσει τις (σεξουαλικές) ορμές του, έτσι κι ο λαός γουστάρει τσοντάκι, μπινελίκι, βία, απελπισία και ρεζιλίκι. Διότι, είναι ανήμπορος να καλλιεργήσει αντιστάσεις. Ηθικές αντιστάσεις. Άμεση προέκταση είναι ότι προβάλλεται το άσχημο, το ανήθικο, το άτιμο, το ανάξιο. Έμμεση προέκταση είναι ότι μπερδεύουμε την (αυθεντική) μαγκιά με τα προαναφερθέντα επίθετα. Πραγματικά θλιβερό.

Επομένως, όλος αυτός ο ντόρος για τον ''επαναστάτη'' Τσε (και βάρα) είναι υπερβολικός. Υπερβολικά υπερβολικός. Αφενός μεν τον Γκαρσία δεν τον μάθαμε χθες, αφετέρου δε (είναι άκρως προκλητικό να) αγνοούμε επιδεικτικά όλα τα επιπλέοντα σκατά που προβάλλονται σε καθημερινή βάση από τα Μ.Μ.Ε. Δηλαδή, ο Ουρουγουανός μας πείραξε; Φυσικά δεν (πρέπει να) προξενεί εντύπωση: κινούμαστε συνεχώς στα άκρα και εκτός ορίων. Όμως, πρέπει να καταστεί σαφές ότι το πρόβλημα δεν είναι ο Γκαρσία κι ο κάθε Γκαρσία. Το πρόβλημα δεν είναι το κάθε επιπλέον σκατό. Το πρόβλημα είναι όλοι αυτοί που υποστηρίζουν τον παίχτη. Που τον επευφημούν. Με πρώτο και καλύτερο τον Ζαγοράκη και την επιλεκτική του σιωπή. Η ασυλία του πραγματικά τσακίζει κόκκαλα. Τους οπαδούς του Π.Α.Ο.Κ. που έχουν ανάγει τον ποδοσφαιριστή σε λαϊκό ήρωα, ο οποίος αντιστέκεται (;) περήφανα στο αθηναϊκό κατεστημένο, προτάσσοντας ως ασπίδα τον ακέραιο (;) και αληθινό (;) χαρακτήρα του. Ωστόσο,  οφείλω να δηλώσω - μετά σεβασμού στον καραγκιοζοπαίχτη - ότι κι ο Καραγκιόζης λαϊκός ήρωας είναι και μάλιστα χωρίς να μοιράζει μπουνίδια. Ο κόσμος του Π.Α.Ο.Κ. που στο Ο.Α.Κ.Α. την έβγαλε με τον Τσουκαλά μπορεί να συνεχίσει να τον αποθεώνει για τις γροθιές στον Μίτσελ και στον κάθε Μίτσελ. Το ίδιο και οι (κωλό)δημοσιογράφοι της ομάδας, οι οποίοι έχουν κερδίσει πανάξια μια θέση στο Hall of Fame της μιζέριας και της σαχλαμάρας. Οι προσπάθειές τους απέδωσαν καρπούς. Εύγε. Κι όταν καθυστερεί η δόση του συμβολαίου ποιος είναι ο πρωτεργάτης των απεργιών που ξεσηκώνει τους συμπαίχτες του; Σωστά μαντέψατε. Αλλά βλέπετε, τότε δεν υπάρχει αποθέωση. Ούτε καν αναφορά. Μην καταστρέψουμε το προφίλ του παίχτη που με τόσο κόπο χτίστηκε από τον ίδιο, τις φυλλάδες και τον κόσμο. Κρίμα είναι, έστω κι αν αυτή η καταραμένη δόση καθυστερεί αρκετές φορές. Πρόσω ολοταχώς για προβατοποίηση.

Καθώς μεγαλώνω ηλικιακά και αποκτώ συνεχώς νέες παραστάσεις, συνειδητοποιώ, μέσω της πνευματικής και νοητικής ωρίμανσης, ολοένα και πληρέστερα, ότι στη σύγχρονη εποχή που βιώνουμε, αρκετές λέξεις έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα, έχοντας ως συνέπεια την απαίτηση άμεσου επαναπροσδιορισμού αυτών. Εν προκειμένω, ποια είναι η έννοια της λέξης ''μαγκιά''; Να περνάω με κόκκινο φανάρι και να μπινελικώνω αυτούς που περνάνε με πράσινο; Να ''τρώω'' τη σειρά του συμπολίτη μου στην ουρά του σούπερ μάρκετ ή της τράπεζας και να ζητάω και τα ρέστα; Ο Κάνθαρος έχει παντελώς διαφορετική άποψη για το τι εστί μαγκιά. Ας το αντιστοιχήσουμε και στο ποδόσφαιρο. Τι σημαίνει ποδοσφαιρική μαγκιά; Να πιάνω τον αντίπαλο και να του χώνω μπουνιά στην κοιλιακή χώρα; Να σπρώχνω τον διαιτητή και να πετάω μπινελίκια; Να δηλώνω ενώπιον της κάμερας ότι στον επόμενο αγώνα το γήπεδο πρέπει να είναι μπουρδέλο; Να κλωτσάω επίτηδες καλάμια, αστραγάλους και γόνατα; Υποθέτω πως όχι. Αν θες να (απο)δείξεις ότι διακατέχεσαι από ποδοσφαιρική μαγκιά παίξε το τόπι που ξέρεις. Συνεργάσου με τους συμπαίχτες σου. Άκου τον προπονητή σου. Βοήθησε την ομάδα σου. Παραδέξου τα λάθη σου. Κάνε την αυτοκριτική σου. Παίξε σωστά, βγάλε ποδοσφαιρικό τσαμπουκά και υποχρέωσε τον αντίπαλο να σου βγάλει το καπέλο λόγω αγωνιστικής παρουσίας, αντί να αναγκάσεις τον διαιτητή να σου βγάλει (κόκκινη) κάρτα λόγω πνευματικής ανεπάρκειας. Αυτό σημαίνει (ποδοσφαιρική) μαγκιά. Την μαγκιά την αναγνωρίζει ο συνάνθρωπός σου, ανεξαρτήτως της ιδιότητας που φέρει, δεν τη διαλαλείς μόνος σου, δεν καυχιέσαι για αυτή και φυσικά δεν υπερηφανεύεσαι. Εν αντιθέσει, με την ''μαγκιά'' που την διατυμπανίζεις με πάθος, όπως ακριβώς χτυπάει η Μπούλμπα τα τύμπανα στο Χαριλάου. Ο Αχιλλέας Μπέος είχε δηλώσει ότι το ποδόσφαιρο είναι αντρικό σπορ. Έχει δίκιο. Επομένως, άνθρωποι ως ο Γκαρσία δεν (πρέπει να) έχουν θέση σε μια πολιτισμένη κοινωνία. Ποδοσφαιριστές ως ο Γκαρσία δεν (πρέπει να) έχουν θέση σε μια ποδοσφαιρική κοινωνία. Πρέπει να απομονωθούν. 

Το λυπηρό είναι ότι στον βωμό της οικονομικής κρίσης (ή ''κρίσης'') κάνουμε ότι θέλουμε. Για να το θέσω καλύτερα νομίζουμε ότι κάνουμε ότι θέλουμε. Έχουμε βρει το άλλοθι. Έχουμε βρει την δικαιολογία. Μακάρι το πρόβλημα να ήταν οικονομικό. Ίσως τότε υπήρχε λύση. Δυστυχώς, είναι κοινωνικό και εντοπίζεται στον κάθε έναν από μας. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που μαστίζεται από υπερκατανάλωση και υπερβολή οποιασδήποτε μορφής. Το αποτέλεσμα είναι κάθε τομέας της ζωής να έχει υποστεί ποιοτική υποβάθμιση. Εντούτοις, υπενθυμίζω ότι δεν γίνεται να αλλάξει ο κόσμος γύρω μας, αν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι. Μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να αποθεώνουμε τον Γκαρσία και τον κάθε Γκαρσία. Μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να δίνουμε αξία στους Λαζόπουλο, Μπέο, Πάνια, Ψινάκη, Μαρινάκη, Τζούλια, Αναστασιάδη, Ψωμιάδη (Ζορό) και σε όλους αυτούς, οι οποίοι χωρίς να παράγουν αξιόλογο έργο, κερδίζουν λεφτά ή φήμη από την - πάσης φύσεως - ανεπάρκειά μας. Μέχρι τότε θα εξακολουθούμε να επαναλαμβάνουμε το ίδιο μοτίβο: δεν μας ενδιαφέρει πόση καλή μπάλα παίζει κάποιος, πόσο καλά τραγουδάει, πόσο καλά πρωταγωνιστεί στην τηλεόραση ή πόσο καλά γράφει στην εφημερίδα, αλλά το πόσο καλά υπηρετεί το προφίλ που έχει φτιάξει ή έχουμε φτιάξει εμείς γι’ αυτόν. 

Υ.Γ.1 Αυτή η ιστορία με τα αποδυτήρια των διαιτητών πρέπει να τελειώσει, ασχέτως αν ο μπουκαδόρος είναι τιμωρημένος ή όχι. Δεν νοείται Πρόεδρος ομάδας να επισκέπτεται, κατά το ημιχρόνιο, το δωματιάκι των διαιτητών με υποτιθέμενο σκοπό να τους επηρεάσει και μάλιστα χωρίς να γράφεται το οτιδήποτε στο φύλλο αγώνος.

Υ.Γ.2 Όσο για την ένσταση της Α.Ε.Κ. δεν έχω να πω πολλά. Έτσι έκριναν, έτσι έπραξαν. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του.

Υ.Γ.3 Τρία χρόνια έμεινε στην ομάδα. Οι εμφανίσεις του ήταν σχετικά μέτριες με αρκετά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του. Όμως, δεν φταίει αποκλειστικά εκείνος.  Το παράδοξο στην όλη υπόθεση είναι ότι όταν έλειπε από την εντεκάδα η μεσαία γραμμή παρέπαιε. Ουδείς μπόρεσε να τον αντικαταστήσει. Λυπηρή διαπίστωση για το υλικό του Π.Α.Ο. Παρόλα αυτά, ο Κάνθαρος αναγνωρίζει τον επαγγελματισμό του παίχτη και δεν μπορεί να του προσάψει κάποια κατηγορία. Έστω κι αν η συνεισφορά του ήταν δυσανάλογη με τις αποδοχές του. Μάλιστα, μπορώ να πω ότι κέρδισε την (μερική) εκτίμησή μου. Καλή συνέχεια ρε Σίλβα.

Υ.Γ.4 Οι Πανελλήνιες τέλειωσαν. Το ίδιο και οι επιτηρήσεις. Ο Κάνθαρος θυμάται τα σχολικά του χρόνια και σας παρουσιάζει το κομμάτι που άκουγε καθημερινά όταν έδινε τις δικές του Πανελλήνιες.