Η ανθρώπινη φύση και η (ανύπαρκτη) όπισθεν

Πριν από κάθε μεγάλο ματς έχουμε δηλώσεις. Πολλές δηλώσεις. Εκ των πραγμάτων, ο φετινός τελικός δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Και πως να συμβεί αυτό, όταν από την μία πλευρά έχουμε την Μάντσεστερ κι από την άλλη την Μπαρτσελόνα; Δυο ομάδες με πολλούς τίτλους στην κατοχή τους, αρκετούς ποιοτικούς παίχτες στην σύνθεσή τους, δυο ικανότατους προπονητές στον πάγκο τους και φυσικά πολλούς θαυμαστές. Τα προαναφερθέντα δεδομένα μας οδηγούν σε ένα σχετικά απλό συμπέρασμα: την ύπαρξη εχθρών. Διότι το όμορφο είναι ζηλευτό. Ειδικά όταν αυτός που ζηλεύει δεν είναι ομορφόπαιδο. Επίσης, το να είναι κάποιος πρώτος προκαλεί φθόνο. Διότι, αυτός που φθονεί, προτιμά να χλευάσει τον πρωταθλητή, παρά να κάτσει να διορθώσει τις δικές του αδυναμίες και να ισχυροποιήσει τα θετικά του σημεία. Φυσικά όλα αυτά είναι άκρως λογικά. Με δυο λέξεις ονομάζεται ανθρώπινη φύση.

Είμαι της άποψης ότι το να έχει μια ομάδα δυναμική αντιπαλότητα ή έντονο ανταγωνισμό με κάποια άλλη δείχνει ότι το σύστημα αναπνέει. Ότι υπάρχει ως ισχυρή οντότητα. Ότι δεν φυτοζωεί. Γιατί γράφω τη λέξη σύστημα; Διότι ακριβώς αυτό είναι μια ομάδα. Ένα σύστημα. Δυναμικό σύστημα. Και μέσα από αυτές τις καταστάσεις προκύπτει βελτίωση, αναμόρφωση, εξέλιξη. Ακόμα και η περίπτωση της έχθρας μπορεί να προσφέρει πολύτιμη τροφή για σκέψη. Αρκεί να εντοπίζεται εντός οριοθετημένου πλαισίου. Ειδάλλως, ξεφεύγει από τα αγωνιστικά και ποδοσφαιρικά δεδομένα και μετατρέπεται σε κοινωνική παθογένεια. Επομένως, ουδεμία έκπληξη προξενούν οι δηλώσεις ορισμένων ποδοσφαιράνθρωπων. Για παράδειγμα, του Κρόιφ. Όλοι θέλουν να κλέψουν λίγη δόξα. Εν προκειμένω, τους ποδοσφαιριστές και τους προπονητές των δυο φιναλίστ δεν τους λογαριάζω, διότι πριν από τέτοιους αγώνες αναλώνονται σε τετριμμένες δηλώσεις. Εξάλλου, αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές. Ανέκαθεν ήταν. Οι σωστοί ποδοσφαιριστές και προπονητές που έχουν λίγο μυαλό στο κεφάλι τους μιλούν με έργα, με πράξεις. Μιλούν στον αγωνιστικό χώρο.  Όχι με λόγια (του αέρα). Αλλά βλέπετε ότι το ποδόσφαιρο είναι άθλημα της μάζας. Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία της μάζας δεν μπορεί να αφουγκραστεί την ουσία του αθλήματος. Την ομορφιά του. Την ικανοποίηση που σου προσφέρει. Σύμφωνα με τα παραπάνω, έπεται ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο τριγωνάκια, τάκλιν, πάσες, συστήματα και σουτ. Το σύστημα πρέπει να επικοινωνεί. Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ μια έξαρση στα λεγόμενα mind games. Στα επικοινωνιακά τρικ. Ο σκοπός προφανής. Κρύβουμε τις αδυναμίες μας. Φέρνουμε την πίεση στο αντίπαλο στρατόπεδο. Αποπροσανατολίζουμε. Όταν είσαι ανίκανος να διαπεράσεις την αγωνιστική πανοπλία του αντιπάλου σου, προσπαθείς να τον κονταροχτυπήσεις με επικοινωνιακούς τρόπους. Διαχρονικό παράδειγμα ο Μουρίνιο. Όπως, οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα και μπλέκουν τα κομματικά με το συμφέρον του τόπου και της πατρίδας, έτσι και στον αθλητισμό επικρατεί ο οπαδισμός και το μισθοφοριλίκι.

Η Μάντσεστερ χθες αποτέλεσε εξαίρεση. Το σύστημά της στάθηκε αξιοπρεπέστατα. Προσπάθησε να παίξει στα ίσια τον αντίπαλό της και δεν τα κατάφερε. Μπορεί να έχασε, αλλά πρόκειται για μια ήττα με ψηλά το κεφάλι. Πρόκειται για μια ήττα με γνώση. Ξεκίνησε πολύ δυνατά και πράγματι αιφνιδίασε τον αντίπαλό της, αλλά το ζητούμενο είναι η διάρκεια, η οποία απέναντι στους Καταλανούς έρχεται σπανιότατα. Όμως, πώς μπορείς να κερδίσεις αυτή την Μπαρτσελόνα; Για να γίνει αυτό πρέπει να κόψεις μαχαίρι την επικοινωνία μεταξύ των Τσάβι, Ινιέστα και Μέσι. Πρέπει να κόψεις τα τριγωνάκια μεταξύ αυτών των τριών παιχτών, οι οποίοι με την υποστήριξη του Μπούσκετς -ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο- ήταν εκτός συναγωνισμού. Το βάναυσο ερώτημα που ανατέλλει είναι το πως θα σταματήσεις αυτή τη συνεργασία. Κατά τη γνώμη μου ο μόνος τρόπος για να το πετύχεις είναι να παίξεις όσο το δυνατόν πιο πειθαρχημένα το μαν του μαν. Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι προπονητές διστάζουν να εφαρμόσουν αυτή την τακτική, διότι θεωρούν ότι δεν θα αντέξουν σε βάθος 90λεπτου. Συν τοις άλλοις, είχαμε και κάποια λάθη από πλευράς Φέργκιουσον. Ξεκίνησε σωστά τους Ρούνεϊ και Ερνάντεζ, αλλά τοποθέτησε δίπλα στον Κάρικ τον Γκιγκς και αυτόματα ο άξονας αποδυναμώθηκε σε τρεξίματα. Κατά την ταπεινότατη άποψη του Κάνθαρου, ο Γκιγκς μπορούσε να προσφέρει μόνο στον ασβέστη, προκειμένου να εκμεταλλευτεί τους κενούς χώρους από τις επελάσεις του Ντάνι Άλβες.

Ωστόσο, δεν ήταν μόνο τα λάθη του τσίχλα. Με το που είδα την σύνθεση της Μπάρτσα σκέφτηκα ότι δεν το χάνει το τρόπαιο. Το να αντικατασταθούν τα αργά ποδάρια του Πουγιόλ (τρισμέγιστος) στην αρχική εντεκάδα με τον Ματσεράνο θεωρώ ότι ήταν κίνηση ματ. Επίδειξη οξυδέρκειας από τον Πέπ που δείχνει ότι γνωρίζει πλήρως τα πλενοκτήματα και τα μειονεκτήματα των παιχτών του. Ο Γκουαρντιόλα πρέπει να αισθάνεται ευτυχής που έχει την χαρά να συνεργάζεται με πραγματικούς επαγγελματίες. Με αυθεντικούς σταρ που λάμπουν με το αντισταριλίκι τους. Που εμφανισιακά μοιάζουν και συμπεριφέρονται ως κανονικοί άνθρωποι. Βλέπω τον Ινιέστα και έχω την αίσθηση ότι αν τον συναντήσω στο μπακάλικο θα μου χαμογελάσει και θα μου ευχηθεί καλημέρα. Βλέπω τον Μέσι και μου θυμίζει κάποιον που μπορεί να τον δω σε ένα περίπτερο να ψάχνει με αγωνία τι παγωτό θα φάει. Βλέπω τον Τσάβι και μου έρχεται στο μυαλό ένας κανονικός άνθρωπος που παίρνει το μετρό και πάει στη δουλειά του. Ούτε ποζεριές, ούτε γκλαμουριές, ούτε ''μαγκιές''. Είπαμε ότι οι πρωταγωνιστές είναι οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές. Είμαι της άποψης ότι χθες καταρρίφθηκε το οικοδόμημα των ψεύτικων προφίλ με τα οποία βομβαρδιζόμαστε συνεχώς. Η Μπάρτσα είναι το καλύτερο σύστημα, διότι τα στοιχεία που το αποτελούν είναι αληθινά. Πραγματικά. Αυθεντικά. Κι ο τσίχλας με τους παίχτες του έρχονται δεύτεροι στη λίστα, διότι κατάφεραν να τιθασεύσουν τα ανθρώπινα ένστικτά τους και να αναγνωρίσουν την μεγαλειώδη ανωτερότητα των αντιπάλων τους. Θέλει κότσια για να παραδεχθείς κάποια πράγματα και να δεις κατάματα την αλήθεια.

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, καταλήγουμε σε τρία πράγματα. Πρώτον, το μέγιστο όπλο της Μπάρτσα είναι ότι με τον τρόπο της καταφέρνει και απογοητεύει τον αντίπαλο. Κατά τη διάρκεια του ματς σου δίνει να καταλάβεις ότι δεν μπορείς να βγεις αλώβητος. Με το πέρας του παιχνιδιού, η απογοήτευση μετατρέπεται σε αναγνώριση και θαυμασμό. Ο σεβασμός προϋπάρχει, εκτός αν λέγεσαι Μουρίνιο. Δεύτερον, νομίζω ότι -πλέον- είναι κοινώς αποδεκτό πως η Μπαρτσελόνα δεν διαθέτει όπισθεν. Η Μπάρτσα είναι το πιο γρήγορο, το πιο όμορφο, το πιο λαμπερό ποδοσφαιρικό αμάξι που έχω δει στη ζωή μου. Φυσικά, μετά την Αρειανάρα του Όγιος. Πλακίτσα κετς. Φτάνοντας στο τρίτο και τελευταίο στοιχείο, κλείνουμε όπως ξεκινήσαμε: με δηλώσεις και επικοινωνία. Η ατάκα που πέταξε ο Γκάρι Λίνεκερ πριν το ματς ήταν άκρως πετυχημένη: ''If Barcelona turn up, they win''. Τόσο απλά.

Υ.Γ.1 Καλά, ρε Σάντος, θα μας τρελάνεις; Είναι δυνατόν να καλείς στην Εθνική τον Κοτσόλη; Ειλικρινά πες μου. Είναι δυνατόν να καλείς στην Εθνική τον Κοτσόλη; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχουμε τους απίθανους δημοσιογράφους του Π.Α.Ο. που χαιρετίζουν τη εν λόγω επιλογή. Δεν έχουμε χάσει την μπάλα. Έχουμε πάθει κάτι χειρότερο. Η μπάλα μας έχει χάσει.

Υ.Γ.2 Μπασκετική Αρειανάρα κάνε το χρέος σου. Ο Κάνθαρος σε πιστεύει. Πατήστε εδώ για λινκ.

Υ.Γ.3 Μετά από λαϊκή απαίτηση, ο διαχειριστής του blog επαναφέρει την μουσική συνοδεία, αλλά με διαφορετική θεματολογία. Ξεκινάμε άκρως δυναμικά.