Απλότητα υπό τη συνοδεία πιάνου

Έχουμε πει κατά καιρούς ότι το να παίζεις άμυνα είναι σχετικά εύκολο. Κυρίως, απαιτείται δουλειά, πειθαρχία και προσήλωση στο αμυντικό πλάνο που οριοθετεί ο προπονητής. Όμως, τι εννοούμε όταν λέμε άμυνα; Τεχνητό οφσάιντ; Μεγάλο μήκος στον άξονα; Ασφυκτικό πρέσινγκ; Χαλαρή επιτήρηση του αντιπάλου; Ζώνη ή ζώνες; Μαν του μαν; Κατενάτσιο; Συνδυασμός των παραπάνω; Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να υπάρχουν τρεξίματα και αλληλοκαλύψεις. Επιπλέον, δεν αρκεί απλά να λες ''παίζω άμυνα'': πρέπει να προσδιορίσεις τον σκοπό. Προσπαθείς να μη δεχτείς γκολ, αλλά με ποιον τρόπο; Αμύνεσαι για να αναγκάσεις τον αντίπαλο να υποπέσει σε λάθος; Αμύνεσαι για να κλέψεις μπάλες; Αμύνεσαι υπέρ βωμών και εστιών; Ένας σοβαρός προπονητής όταν θέτει τον σκοπό του αμυντικού πλάνου συνήθως προσαρμόζεται στο να κλέβει μπάλες. Ο λόγος; Να αποκτήσει (γρήγορα) κατοχή μπάλας και (ενδεχομένως) να πιάσει τον αντίπαλο σε συνθήκες ανοργάνωτης άμυνας. Πώς αλλιώς θα σκοράρεις αν δεν έχεις το τόπι στα πόδια σου; Αφού εξακριβώσεις το είδος και τον σκοπό της άμυνας, πρέπει να επιλέξεις το ιδανικό σύστημα και την ιδανική διάταξη σε απόλυτη συνάρτηση με τους παίχτες που διαθέτεις και τις ιδιαίτερες συνθήκες του εκάστοτε αγώνα. Παράλληλα, οφείλεις να λάβεις σοβαρότατα υπόψη σου τα κιλά της φανέλας που φοράνε οι παίχτες σου.

Αν έχεις ταλαντούχους τύπους που γουστάρουν το άναρχο ποδόσφαιρο και γουστάρουν να τρέχουν με (και χωρίς) την μπάλα, τι σόι κοντρολαρισμένο ποδόσφαιρο να παίξεις; Προφανώς, θα επιλέξεις την κόντρα και το ανοιχτό γήπεδο. Υπενθυμίζω ότι το ατομικό ταλέντο συνάδει με την απροβλεψιμότητα. Προσοχή: μια μεγάλη ομάδα, ως προς τον τρόπο παιχνιδιού, πρέπει να είναι (απόλυτα) προβλέψιμη, ενώ οι παίχτες που εφαρμόζουν το αγωνιστικό πλάνο πρέπει να είναι ακριβώς το αντίθετο. Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν ο προπονητής προσπαθεί να καλουπώσει αυτούς τους παίχτες και να τους μετατρέψει σε κάτι που δεν είναι και μάλλον δεν θα γίνουν ποτέ. Το πρόβλημα εντείνεται όταν βρεθείς με την πλάτη στον τοίχο κι ο μόνος τρόπος για να σωθείς είναι να βγάλεις τα καλούπια. Όμως, γιατί τα είχες βάλεις εξαρχής; Δεν καταλαβαίνεις ότι με αυτόν τον τρόπο η προβλεψιμότητα της ομάδας πάει στο βρόντο; Το αποτέλεσμα είναι να παρουσιάζεις μετριότατη εικόνα. Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια ομάδα που έχει στο παλμαρέ της εννέα κύπελλα πρωταθλητριών και δυο κύπελλα Ουέφα. Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια ομάδα, της οποίας η φιλοσοφία είναι συνυφασμένη με την επίθεση, την ορμητικότητα και το θέαμα. Ας μην ξεχνάμε ότι οι ίδιοι οι οπαδοί της αρχίζουν την γιούχα όταν βλέπουν ότι η ομάδα δεν παράγει φάσεις και δεν πετυχαίνει γκολ. Ας μην ξεχνάμε ότι η ίδια η ομάδα είναι μεγαλύτερο μέγεθος από τον αλαζόνα και εγωιστή προπονητή που κάθεται στον πάγκο της. Νομίζω ότι η τελευταία πρόταση είναι μακράν η σημαντικότερη. Το χειρότερο είναι ότι ο ίδιος δεν το καταλαβαίνει ή για να το θέσω καλύτερα δεν θέλει να το καταλάβει. Το χείριστο είναι ότι αρχίζουν να το καταλαβαίνουν όλοι οι άλλοι.

Σε αντίθεση με την άμυνα, η επίθεση απαιτεί ορισμένες αρετές, οι οποίες σπάνια προκύπτουν μέσα από την προπόνηση. Η ποδοσφαιρική ευφυΐα αναπτύσσεται, αλλά δεν ξεφυτρώνει μόνη της. Όμως, ανατέλλουν κάποια ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο επίθεσης. Για παράδειγμα, θα κάνεις παιχνίδι από τον άξονα ή θα πλαγιοκοπήσεις; Θα προκρίνεις κάποιον παίχτη ως κρυφό κυνηγό; Θα ανεβαίνουν τα ακραία μπακ; Θα παίξεις με target man; Θα υπάρχουν εναλλαγές θέσεων; Θα έχεις δώσει ελευθερία κινήσεων σε κάποιον συγκεκριμένο παίχτη; Μήπως θα επιλέξεις ένα συνδυασμό όλων αυτών; Αναφορικά με τον σκοπό τα πράγματα απλοποιούνται σε μέγιστο βαθμό: πολύ απλά πρέπει να βάλεις περισσότερα γκολ από τον αντίπαλό σου. Επομένως, καταρτίζεις την επιθετική γραμμή ανάλογα με τους διαθέσιμους παίχτες και τις ανάγκες του αγώνα. Όμως, για να πετύχεις περισσότερα τέρματα από τον αντίπαλό σου πρέπει να έχεις και αξιόπιστη αμυντική λειτουργία. Σημαντικό είναι να θυμάσαι ότι όσο καλή άμυνα και να παίζεις αν δεν μπορείς να βάλεις την μπάλα στο πλεχτό δεν υπάρχει προκοπή. Τι να συμβαίνει, άραγε, όταν διαθέτεις πειθαρχημένους παίχτες με άψογη φυσική κατάσταση, ποδοσφαιρικό μυαλό και τακτική παιδεία - συνοδευόμενη με αξιοθαύμαστη τακτική συνέπεια - που συγκροτούν ένα συμπαγές σύνολο σε άμυνα και επίθεση; Θεωρώ πως όλοι γνωρίζουμε την απάντηση.

Αν έχεις δημιουργικούς τύπους που παίζουν σε λίγα τετραγωνικά και προτιμούν τις μικρές και πολλές πάσες, τι σόι αντεπίθεση να βγάλεις; Προφανώς, θα παίξεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Και θα εφαρμόσεις αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού, ανεξαιρέτως ποιον έχεις απέναντί σου. Η προβλεψιμότητα που λέγαμε παραπάνω. Φυσικά, στα ματς υψηλής έντασης ο προπονητής θα βάλει τις δικές του πινελιές. Ποιος προπονητής; Αυτός που δεν προσπαθεί να μετατρέψει τους ποδοσφαιριστές του σε κάτι που δεν είναι και δεν θα γίνουν ποτέ. Αυτός που έχει εμφυσήσει στους παίχτες του έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας. Αυτός που τους εμπνέει να παίξουν αυτό που ξέρουν στο μέγιστο βαθμό.  Και το ξέρουν καλά οι άτιμοι. Διότι, αυτό που γίνεται είναι η μετουσίωση της θεωρίας σε πράξη ακριβώς στον απόλυτο βαθμό. 

Αυτό που βλέπουμε είναι ποδόσφαιρο. Αγνό, καθαρό, απλό ποδόσφαιρο. Και η απλότητα συνάδει με την τελειότητα. Κι όταν δεν θες ή δεν μπορείς να κατανοήσεις κάτι, αναμενόμενο είναι να το χλευάσεις. Να το μειώσεις. Να το υποβαθμίσεις. Να γκρινιάξεις. Να δικαιολογηθείς. Ίσως, διότι, ο εγωκεντρισμός σου δεν σου επιτρέπει να δεις την αλήθεια κατάματα. Κι όταν δεν καταλαβαίνεις τα λάθη σου και δεν διορθώνεσαι μέσα από αυτά, τότε είναι βέβαιο με μαθηματική ακρίβεια ότι θα τα ξανακάνεις. Όταν δεν καταλαβαίνεις γιατί χάνεις, τότε το ενδεχόμενο να ξαναχάσεις - και μάλιστα με παρόμοιο τρόπο -  είναι κάτι παραπάνω από ορατό. Κι όταν γράφω ήττα δεν εννοώ μόνο αγωνιστικά. Ο Κάνθαρος είναι της άποψης ότι άνθρωπος που δεν ξέρει να χάνει, δεν ξέρει να κερδίζει. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην μπάλα. Τέλος, δηλώνω ότι είμαι χαρούμενος που προκρίθηκε το ποδόσφαιρο. Είμαι χαρούμενος που παρακολουθώ ιδίοις όμμασι αυτήν την ομάδα. Ελπίζω να είστε κι εσείς.

Υ.Γ.1 Δεν ξέρω από βέσπα. Ούτε γνωρίζω πως να παριστάνω τον σωματοφύλακα ενός βουλευτή, τον ποιητή και τον κλώνο του πράκτορα 007. Είμαι καλοφαγάς, αλλά δεν μπορώ να φάω δέκα μακαρονάδες. Δεν έχω πέντε αδερφές να παντρέψω και σχετικά πρόσφατα ξαναήρθαν οι Γερμανοί. Ενδεχομένως να είμαι καλός άνθρωπος, αλλά σίγουρα δεν είμαι ο Καζαμπούμπου. Κι όσες φορές έχω πάει στο αστυνομικό τμήμα, ποτέ δεν έχω εισπράξει σφαλιάρα από κάποιον που προσποιείται τον αστυφύλακα. Είσαι τιτανοτεράστιος ρε Βέγγο. Τιτανοτεράστιος.

Υ.Γ.2 Υπενθυμίζω για πολλοστή φορά ότι δεν αναφέρομαι σε αποτελέσματα, αλλά στην αγωνιστική παρουσία των ομάδων.

Υ.Γ.3 Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο άλλαζε ο ήχος τους. Ίσως, διότι, το ίδιο έπραξαν και οι Paradise Lost, ασχέτως αν οι My Dying Bride ακόμη αντιστέκονται. Το κομμάτι που ακολουθεί προέρχεται από το δεύτερο άλμπουμ των Anathema. Πιάνο και πάλι πιάνο.