Η φύση, ο μεγάλος λευκός και η Αρειανάρα

Με το που ήρθε ο Τσιώλης θέσαμε έναν στόχο. Κι ο στόχος επιτεύχθηκε. Κάναμε πέντε συνεχόμενες νίκες που ήρθαν μέσα από αντίξοες συνθήκες: τραυματισμοί, αποβολές, αποχωρήσεις, ανατροπές, πίεση, άγχος. Παρόλα αυτά κατορθώσαμε και εκπληρώσαμε το χρέος μας. Ένα χρέος που δεν θα χρειαζόταν να εκπληρώσουμε αν ήμαστε πιο προσεκτικοί σε αρκετά παιχνίδια, κατά τα οποία χάσαμε αρκετούς βαθμούς. Αυτό είναι το πρώτο σκέλος της αλήθειας. Το δεύτερο έχει να κάνει με το αν αξίζαμε να είμαστε στα play off. Η απάντηση με βάση τη συνολική επίδοση και απόδοση της ομάδας είναι αρνητική. Δεν αξίζαμε να βρισκόμαστε στην πεντάδα. Επομένως, είμαι ευχαριστημένος με την εκπλήρωση του χρέους, αλλά απογοητευμένος που δεν βρισκόμαστε στις πρώτες πέντε θέσεις. Να σας το πω με πολύ απλά λόγια: πως θα την παλέψω χωρίς την Αρειανάρα μέχρι την επόμενη σεζόν; Τα play off χωρίς την παρουσία του Άρη δεν έχουν την ίδια γλύκα και δηλώνω εκ των προτέρων ότι μάλλον θα απέχω της όλης διαδικασίας. Καλά να πάθουμε όμως. Ας προσέχαμε. Τα λάθη και οι εμμονές πληρώνονται και μάλιστα όχι μόνο οικονομικά. Το νερό όμως έχει μπει στο αυλάκι. Ο Τσιώλης κατόρθωσε να διαχειριστεί υποδειγματικά την υφιστάμενη κατάσταση κι ως εκ τούτου ευελπιστώ ότι θα κάνει καλή δουλειά. Αρωγοί σε αυτή την προσπάθεια θα είμαστε όλοι εμείς που ακολουθούμε τον Άρη. Εξάλλου, το λέει και το σύνθημα: Άρη θυμήσου μια ζωή μαζί σου. Η δίψα, η πίστη, η ελπίδα και η προσήλωση είναι ανεξάντλητα στοιχεία. Ο ίδιος ο κόσμος είναι ανεξάντλητος. Γράφοντας όλα αυτά αρχίζω και συνέρχομαι. Η Αρειανάρα έκανε το καθήκον της, ο κόσμος φώναζε ασταμάτητα, τα εφόδια υπάρχουν και τα καλύτερα έρχονται. Το καλοκαίρι μας δίνεται η δυνατότητα να φτιάξουμε κάτι πολύ καλό και να εκμεταλλευτούμε την ανεπάρκεια των ανταγωνιστών μας. Μακάρι να το καταφέρουμε.

Πάμε μια βόλτα και στην Ισπανία. Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι όποιος αγωνίζεται απέναντι στην Μπάρτσα πρέπει να παίζει πίσω από την μπάλα και τη σέντρα μπας και τσιμπήσει το Χ. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και οι εξαιρέσεις ελάχιστες, αν όχι μηδαμινές. Πρόκειται πραγματικά για εσφαλμένη άποψη. Η ίδια η Μπαρτσελόνα έχει αποφασίσει να ακολουθήσει το συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού. Η ίδια η Μπαρτσελόνα έχει αποφασίσει να φρενάρει το ρυθμό. Η ίδια η Μπαρτσελόνα έχει αποφασίσει να παίζει ποδόσφαιρο κατοχής και κατ' επέκταση ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Οι αντεπιθέσεις δεν την ενδιαφέρουν ιδιαίτερα. Το στυλ παιχνιδιού που έχει υιοθετήσει δεν εφαρμόζεται από ανάγκη λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών του εκάστοτε αγώνα, αλλά είναι προσωπική της επιλογή. Για κάποιους μπορεί να φαίνεται βαρετό, για κάποιους άλλους αξιοθαύμαστο. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Κι όμως η Μπαρτσελόνα δεν κάνει κάτι παράλογο. Αντίθετα, ακολουθεί τη λογική που πρέπει να διέπει το ποδόσφαιρο. Απλότητα και ορθολογισμός. Για παράδειγμα, είναι κοινώς αποδεκτό ότι η μπάλα τρέχει πιο γρήγορα από τον παίχτη. Ο Γκουαρδιόλα το εκμεταλλεύεται, έχοντας στην μηχανή του τα σημαντικότατα γρανάζια Τσάβι και Ινιέστα. Το αποτέλεσμα είναι να κυνηγά ο αντίπαλος την μπάλα μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ και αναπόφευκτα να κουράζεται. Κι αν η μπάλα χρειάζεται κουβάλημα, τότε έρχεται ο Μέσι κι ο Πικέ. Αν όμως πρέπει να εκθειάσουμε την ομάδα της Βαρκελώνης, τότε ας το πράξουμε (και) για την αμυντική συμπεριφορά της. Η τακτική της συνέπεια σε θέματα επιστροφών και αλληλοκαλύψεων είναι πραγματικά για σεμινάριο. Ας μην ξεχνάμε ότι η κατοχή μπάλας προέρχεται από τα αμέτρητα κλεψίματα στο χώρο της μεσαίας γραμμής, ως απόρροια της ασφυκτικής πίεσης που υποβάλλεται ο αντίπαλος. Μια μεσαία γραμμή που συχνά παίρνει βοήθειες από τα ακραία μπακ, τα οποία συχνά μετατρέπονται σε κεντρικά χαφ.

Επομένως, ανεξαρτήτως αντιπάλου, ο Πέπε έχει επιλέξει ένα συγκεκριμένο τρόπο επιθετικής ανάπτυξης και αμυντικής σύμπτυξης. Δεν προσαρμόζεται σε κανέναν αντίπαλο, αλλά αφήνει τους αντιπάλους της να προσαρμοστούν πάνω της, μπας και βρουν το αδύνατο της σημείο. Έχω την εντύπωση ότι το να βρεις τα αδύνατα σημεία της Μπάρτσα είναι σαν να ψάχνεις υγιεινά προϊόντα σε καταστήματα fast food. Αυτό σημαίνει ότι η ομάδα είναι ανίκητη; Όχι βέβαια. Κανείς δεν είναι ανίκητος, παρά μόνο η φύση. Άρα πως μπορείς να κερδίσεις αυτή την Μπαρτσελόνα; Θεωρώ ότι δεν υπάρχουν και πολλοί τρόποι, αλλά κατά τη γνώμη μου αν θες να αυξήσεις τις πιθανότητες επιτυχίας θα πρέπει να ποντάρεις σε τρία πράγματα. Πρώτον, δεν βάζεις δυο και τρεις παίχτες πάνω στο Μέσι, διότι με αυτό το τρόπο αποδυναμώνεις ποσοτικά και ενδεχομένως ποιοτικά την μεσαία σου γραμμή, δίνοντας παράλληλα υπερπολύτιμη ελευθερία κινήσεων σε Τσάβι και Ινιέστα. Δεύτερον, το να ξεκινάς με έναν επιθετικό για να θωρακίσεις με επιπλέον παίχτη το κέντρο σου είναι σαν να δίνεις στην άμυνα της Μπάρτσα φραπεδιά, γυαλιά ηλίου και αντηλιακό. Τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα, όταν αυτός υποστηρίζεται από ατομιστές, ποζεράδες και απείθαρχους συμπαίχτες. Επομένως, ξεκινάς με δυο επιθετικούς και  κάνεις τον σταυρό σου. Προσοχή όμως: επιλέγεις γρήγορες μπαλαδόφατσες και ποντάρεις στα αργά πόδια του Πουγιόλ, περιμένοντας να γίνει κάποια αναμπουμπούλα ή κάποια αντεπίθεση για να απομονώσεις τον Πουγιόλ και να παίξεις το ένας εναντίον ενός. Τρίτον, δεν αφήνεις τον εαυτό σου να κλειστεί πίσω. Από τη στιγμή που η Μπάρτσα δεν αρέσκεται σε αντεπιθέσεις και προτιμά να κάνει παιχνίδι σε λίγα τετραγωνικά, ανεβάζεις τις γραμμές σου ψηλά και εκμεταλλεύεσαι τους κενούς χώρους. Ειδικά, η διάταξη της άμυνας πρέπει να είναι με έξυπνο τρόπο στημένη κι όχι απλά να βρίσκονται τέσσερα κορμιά σε ευθεία. Σημαντική παράμετρος σε αυτή την περίπτωση είναι αν θα παίξεις τεχνητό offside ή όχι. Με λίγα λόγια προσπαθείς να ''υποχρεώσεις'' την Μπάρτσα να προσαρμοστεί πάνω σου κι όχι το αντίθετο. Από τα παραπάνω ο Μουρίνιο δεν έκανε σχεδόν τίποτα. Με την τακτική που επιλέγει απέναντι στους Καταλανούς μπορεί κάποιες φορές να μη χάνει, αλλά οι πιθανοτήτες για νίκη είναι απειροελάχιστες. Ωστόσο, δεν είναι τυχαίο ότι μόλις η Ρεάλ έμεινε με δέκα παίχτες ανέβασε την απόδοσή της. Στην αναρχία, στην αταξία και στους κενούς χώρους (υποτίθεται ότι) η Ρεάλ είναι πιο καλή. Έπεται συνέχεια.

Υ.Γ.1 Όταν παίζει Ο.Σ.Φ.Π. - Π.Α.Ο. και το Σ.Ε.Φ. δεν είναι γεμάτο δεν μπορείς να πεις και πολλά πράγματα. Η κατάντια συνεχίζεται.

Υ.Γ.2 Η Σίτι επιβλήθηκε επί της Γιουνάιτεντ. Υποτίθεται ότι κάπως έτσι παίρνει κιλά η φανέλα. Θα έχει ενδιαφέρον η συνέχεια. Προσωπικά, η ομάδα του Μαντσίνι δεν με πείθει. Τουλάχιστον ακόμα.

Υ.Γ.3 Για την μπασκετική Αρειανάρα τι να πω; Ιδανικοί αυτόχειρες. Όποιος θέλει να αυτοκτονήσει ας πάρει μαθήματα από την ομάδα του Λευτέρη Σούμποτιτς.

Υ.Γ.4 Οι Great White δεν γνώρισαν ποτέ επιτυχία στην Ευρώπη. Στην Αμερική όμως είναι γνωστοί. Μάλιστα, για κάποιο διάστημα ήταν πολύ γνωστοί. Ένας λόγος για την διασημότητά τους είναι το τραγούδι που ακολουθεί.

I look in your eyes, they touch my soul, my love is hard to hide, I'm never alone when we're apart, I feel you by my side...how could I belong to someone else, when holdin' you feels so right, and here in my heart, where no one else will ever be, we've made it so far, so lock the door and throw away the key...don't turn your back on me, you're all I need...