Ο Μπέος ξέρει (;)

Αυτό που γίνεται στον Άρη τον τελευταίο καιρό δεν έχει προηγούμενο. Με το που ήρθε ο Τσιώλης η ομάδα άρχισε να σκαρφαλώνει τα σκαλιά της βαθμολογίας, προσπαθώντας να εξαντλήσει τις όποιες πιθανότητες διαθέτει. Και τι σκαρφάλωμα. Με αξιοθαύμαστη συνέπεια. Επιθετική παραγωγικότητα, δίψα, συνεχείς ανατροπές, εύστοχες αλλαγές, πάθος, συνεχόμενες νίκες. Φυσικά δεν παίζουμε σπουδαία μπάλα, καθώς είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ξεπεραστεί η αγωνιστική παθογένεια και η τεχνική ανεπάρκεια  ορισμένων ποδοσφαιριστών. Αυτά θα λυθούν (;) το ερχόμενο καλοκαίρι. Στο μεταξύ, μήπως να ξεκινάμε σε κάθε ματς με ένα γκολ εις βάρος μας; Διότι, παρατηρώ ότι η ομάδα δείχνει σωστά αντανακλαστικά σε μια πολύ κρίσιμη καμπή του πρωταθλήματος.

Δεν αναφέρομαι μόνο στο αγωνιστικό, αλλά και στην εν γένει συμπεριφορά της. Για παράδειγμα, στο ματς με την ομάδα του Κατσαβάκη, συνειδητοποιήσαμε εγκαίρως ότι αντιμετωπίζαμε τον Ολυμπιακό Βόλο κι όχι τον Μπέο. Έναν Μπέο που είναι ειδικός στα λεγόμενα mind games. Μένει να δούμε αν αυτά τα επικοινωνιακά παιχνίδια του Αχιλλέα θα σταθούν ικανά να επηρεάσουν συγκεκριμένους φορείς. Υποθέτω ότι ο Μπέος κάτι θα ξέρει παραπάνω, αν και πραγματικά με έχει μπερδέψει με την στάση του. Αδυνατώ να τον ψυχολογήσω. Πάντως, μου δίνει την εντύπωση ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι δικτάτορας τύπου  Αμίν Νταντά, Στάλιν, Πινοσέτ ή Πολ Ποτ. Το σίγουρο είναι ότι μπορώ να ψυχολογήσω την Αρειανάρα. Με έναν διψασμένο κόσμο στο πλευρό της που παρά τις εκάστοτε τριβές στο εσωτερικό του, κάθεται άγρυπνος φρουρός δίπλα στον Θεό του Πολέμου. Και φυσικά δεν περιμέναμε τον Τσιώλη για να μάθουμε ότι διαθέτουμε μέταλλο. Το γνωρίζαμε και το γνωρίζουμε. Μένει να δούμε πόσο ανθεκτικό είναι. Η απάντηση θα δοθεί σε λίγες μέρες στην Ξάνθη.

Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Απαιτείται και η συμβολή του Π.Α.Ο. Ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε ευτυχές τέλος. Ας παίξουμε χωρίς άγχος την μπάλα που μπορούμε κι ότι θέλει ας κατεβάσει. Κανείς δεν θα κατηγορήσει τον Τσιώλη αν δεν μπούμε πεντάδα. Σε μια τέτοια περίπτωση μοναδικοί υπεύθυνοι θα είμαστε εμείς που δεν μπορέσαμε να αξιοποιήσουμε την έδρα μας. Ο Κάνθαρος περιμένει την Κυριακή με μεγάλη λαχτάρα και μακάρι να πάνε όλα καλά.

Υ.Γ.1 Σας χρωστάω την απάντηση από το κουίζ της περασμένης ανάρτησης. Ο εμπνευστής της γαργαρόπουτσας είναι ο Νίκος Κανελλάκης του Ιωνικού. Μεγάλη μορφή που απεβίωσε σχετικά πρόσφατα.

Υ.Γ.2 Στη Σαλονίκη δεν κατάφερα να πάω γήπεδο. Το σημαντικό είναι ότι πήγαμε και επιστρέψαμε με υγεία και ασφάλεια. Προσωπικά πέρασα μια χαρά. Η επαφή με τα παιδιά είναι πραγματικά ανεκτίμητη και δίπλα τους μαθαίνω συνεχώς νέα πράγματα.

Υ.Γ.3 Ήρθε και σηματοδότησε μια νέα εποχή για την ομάδα. Έκατσε αρκετά χρόνια. Αγάπησε και αγαπήθηκε. Θα μπορούσα να του αφιερώσω μια ολόκληρη ανάρτηση, αλλά δεν θα το κάνω. Θα κρατήσω τις καλές του στιγμές και θα του πω ευχαριστώ για την προσφορά του. Απλά να ξεκαθαρίσω δυο πράγματα: πρώτον ότι σημαία δεν υπήρξε ποτέ και δεύτερον ότι ο Άρης θα βρει πολλούς Κόκε, αλλά ο Κόκε δεν θα ξαναβρεί Άρη.

Υ.Γ.4 Ακούστε και απολαύστε μία πραγματική ιέρεια του σκληρού ήχου (κλισέ).

I'm thinking of you, every day and every night, I'm missing your lovin', your face and your eyes...so empty is my heart without you, without you...I remember your brown eyes, you looked so kind, looked at me, sparkled in the night...I want you, I want you, I want you...