Ζαχαροπλαστική και μπάλα

Κατά την τελευταία δεκαετία ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τη ζαχαροπλαστική. Ίσως θυμάστε τα γλυκά που είχα φτιάξει στην πρωτοχρονιάτικη ανάρτηση. Η όλη κατάσταση ξεκίνησε από την εποχή που εργαζόμουν σε ένα cafe-restaurant. Έβλεπα τους μάγειρες να φτιάχνουν τιραμισού, μηλόπιτες, brownies και ομολογώ ότι η όλη διαδικασία μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Η επόμενη κίνηση ήταν να πάω στον Σεφ και να του ζητήσω συνταγές και συμβουλές. Ο Σεφ ήταν καλή ψυχούλα και με βοήθησε σε ότι του ζήτησα. Με το που πήρα τις συνταγές στα χέρια μου, παρέα με τον πάλαι ποτέ καλύτερο μου φίλο, ξεκινήσαμε τις γλυκές απόπειρές μας στο χώρο της ζαχαροπλαστικής. Θυμάμαι ότι η αρχή ήταν δύσκολη, αλλά γρήγορα μπήκαμε σε τροχιά γύρω από την (απόλυτη) επιτυχία. Είχαμε καλή συνεργασία και φυσικά καλή όρεξη. Ωστόσο, δεν παρασκεύαζα  γλυκά αποκλειστικά με τον φίλο μου. Έφτιαχνα μόνος μου και μάλιστα πολλές φορές πειραματιζόμουν με νέες συνταγές. Όντας (ψιλο)πεπειραμένος συνήθως ότι έφτιαχνα έβγαινε από πολύ καλό έως τέλειο.

Η ενασχόλησή μου με τα γλυκά εκτοξεύτηκε στα ύψη όταν μπήκε στη ζωή μου το πρόσωπο. Μαζί φτιάξαμε πάρα πολλά γλυκά. Δοκιμάσαμε πάμπολλες συνταγές, αυτοσχεδιάσαμε αρκετές φορές και το κυριότερο ήταν ότι βλέπαμε τη διαδικασία ως παιχνίδι κι όχι ως αγγαρεία. Η επιβράβευση δεν ερχόταν μόνο από την χαρά της δημιουργίας, αλλά και από το αποτέλεσμα. Είχαμε αποκτήσει μεγάλη εμπειρία κι ως εκ τούτου οι πιθανότητες να κάνουμε κάτι λάθος ήταν (απειρο)ελάχιστες. Συγκεντρώναμε τα υλικά στον πάγκο, ακολουθούσαμε την διαδικασία και μπίνγκο. Μέχρι και παραγγελίες παίρναμε.

Στο ποδόσφαιρο όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν σημαίνει ότι όταν συγκεντρώνεις τα ίδια υλικά και χρησιμοποιείς τις ίδιες τεχνικές θα σου βγαίνει πάντα το ίδιο μείγμα. Όχι βέβαια. Ενδέχεται να ακολουθείς την ίδια συνταγή και κάθε φορά να προκύπτει διαφορετικό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα παίζεις στο Χαριλάου με αντίπαλο τον Εργοτέλη και τον χρόνο και βάζεις μέσα τον Τσέζαρεκ που σκοράρει στις καθυστερήσεις. Τον ξαναβάζεις στα επόμενα ματς ως αλλαγή για να βάλει το νικητήριο γκολ, αλλά δεν προλαβαίνει καν να δει τι χρώμα έχει η μπάλα. Αντιμετωπίζεις την Α.Ε.Κ. εκτός έδρας, πετάς τον Νέτο έξω δεξιά και τον βλέπεις να τρυπάει την αντίπαλη άμυνα σαν το μπιχλιμπίδι που τρυπάει τα σου για να φτιάξουμε προφιτερόλ. Στο επόμενο ματς τον ξαναβάζεις έξω δεξιά και το μόνο που τρυπάει είναι το νερό κι αυτό με δυσκολία. Παίζεις με την Ατλέτικο Μαδρίτης και την κερδίζεις δικαιότατα. Στον επόμενο αγώνα, απέναντι στον Πανιώνιο, παίζουν οι ίδιοι παίχτες με το ίδιο σύστημα και χάνουν με κατεβασμένα τα χέρια. Αντιμετωπίζεις την Κέρκυρα, περνάς  τον Καστίγιο δίπλα στον Κόκε να παίζει κρυφός επιθετικός και σκοράρει. Δεν σημαίνει ότι κάθε φορά που παίζει κρυφός φορ θα κουνάει τα δίχτυα. Μπλεντάρεις τα ίδια υλικά, δουλεύεις με τα ίδια συστατικά, αλλά την μια φορά προκύπτει λαχταριστό τσιζκέικ με μαρμελάδα βατόμουρο και την αμέσως επόμενη βγαίνει με σάλτσα καρμπονάρα. Άντε να φας τσίζκεικ με σάλτσα καρμπονάρα. Ούτε ο Τζόι δεν θα το έτρωγε, θα το φάνε οι Αρειανοί;

Σύμφωνα με τα παραπάνω, προκύπτει ότι ο εκάστοτε προπονητής πρέπει να ξέρει να φτιάχνει πανακότα και κορμό σοκολάτας για να μπορέσει να καταρτίσει μια εντεκάδα. Δεν ξέρω αν ο Κούπερ κι ο Μιχαλήτσιος έχουν καλή σχέση με την κουζίνα, αλλά είναι βέβαιο ότι πολλές από τις συνταγές που ακολούθησαν δεν βγήκαν. Σε αυτό το σημείο θα συγκρατηθώ και δεν θα κάνω λόγο για εμμονές ή μανατζεριλίκια. Όπως κάποιοι ζαχαροπλάστες που έχουν κόλλημα με το ξύσμα πορτοκαλιού και το προσθέτουν σε ιλιγγιώδεις ποσότητες ακόμα και σε  φρεσκοστυμμένη πορτοκαλάδα. Ή κάποιοι άλλοι που αν το βούτυρο δεν είναι Κέρκυρας και το γάλα δεν είναι Adoro αρνούνται πεισματικά να βάλουν μπρος τα μίξερ και τους φούρνους. Ξεκινάει λοιπόν η σεζόν. Φυσικά έχουμε κάνει μια ντουζίνα μεταγραφές έτσι για να έχει να γράφει κάτι ο Πετρουλάκης και κατόπιν βλέπουμε τα πρώτα δείγματα γραφής. Διαπιστώνουμε ότι η ομάδα έχει σοβαρές αδυναμίες σε καίριες θέσεις, όπως στα εξτρέμ, στο αριστερό μπακ, στα αμυντικά χαφ, ακόμα και στη θέση του επιτελικού μέσου. Και καθώς επισημοποιείς ότι σου λείπουν σημαντικά υλικά πλησιάζει ο Γενάρης. Ώρα για μεταγραφές λοιπόν. Εμείς, όμως, έχοντας τους Κόντη και Φερέρ ως Καγκελάριους των μεταγραφών ψωνίζουμε κυριολεκτικά από το πάνω ράφι. Τόσο πάνω που δεν το φτάνει κανένας άλλος παρά μόνο εμείς.

Τα ψώνια μας τα είχαμε γράψει σε προηγούμενο άρθρο που μάλλον στην πορεία προέκυψε προφητικό. Τι κάναμε λοιπόν; Ας φέρω ένα παράδειγμα. Έστω ότι θέλουμε να φτιάξουμε κέικ σοκολάτας. Τι θα πράξουμε; Θα πάμε να πάρουμε τα απαιτούμενα υλικά (αλεύρι, γάλα, αυγά,  βανίλια, ζάχαρη, κουβερτούρα κ.λπ.) προσέχοντας παράλληλα την ποιότητά τους και την ημερομηνία λήξης. Αν τα υλικά που προμηθευτήκαμε έχουν λήξει ή/και δεν είναι καλής ποιότητας θα πετύχει το γλυκό; Φυσικά όχι. Εμείς πήραμε τον Σακάτα (πουλέν) που νομίζει ότι σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου κερδίζει ο πιο γρήγορος. Πήραμε τον ανέτοιμο και απείθαρχο - πλην ορεξάτο - Καστίγιο που προετοιμάζεται όμορφα και ωραία για την νέα σεζόν στο αμερικάνικο πρωτάθλημα. Πήραμε τον - χωρίς να το ξέρουμε - ταλαντούχο Περέιρα για να ξεπληρώσουμε στην Πάρμα τον δανεισμό του Κάλβο και τέλος πήραμε τον Μπομπαντίγια που είναι ικανό(τατο)ς, άτακτος και (ψιλο)ατομιστής. Σαν να φεύγει το αλεύρι από το μπολ και να προσπαθεί να γίνει από μόνο του κέικ σοκολάτας. Πόσοι από αυτούς θα μείνουν και του χρόνου; Άντε να μείνει ο Σακάτα. Μακάρι να μείνουν όλοι και να δουλέψουν. Ξέχασα, πήραμε και τον μέγιστο Πορτίγια. Το μοναδικό υλικό με ικανοποιητική ημερομηνία λήξης, αλλά δυστυχώς χαμηλής ποιότητας.

Και ερωτώ όλους εσάς τους ηρωικούς αναγνώστες μου. Πως είναι δυνατόν να φτιάξεις ομάδα όταν υπογράφεις παίχτες για μισή σεζόν; Όταν υπογράφεις παίχτες για μία σεζόν και τους διώχνεις στα μέσα αυτής; Πως είναι δυνατόν να φτιάξεις ομάδα όταν κάθε, μα κάθε καλοκαίρι υπογράφεις τουλάχιστον μια ντουζίνα παίχτες αμφιβόλου ποιότητας; Όταν εμπιστεύεσαι τα υπάρχοντα υλικά επανειλημμένως κι όμως αυτά σε δικαιώνουν σπανιότατα; Όταν δείχνεις επιείκεια σε βασικά συστατικά αντί να επιβάλλεις άμεση και παραδειγματική τιμωρία; Υποθέτω ότι δεν είναι δυνατόν. Ο Κάνθαρος δεν είναι Γιωργάκης να σας πει ότι λεφτά υπάρχουν. Δυστυχώς, λεφτά δεν υπάρχουν. Προσπαθούμε με το ελάχιστο οικονομικό κόστος να ''τσιμπήσουμε'' την μέγιστη απόδοση. Με βάση τα οικονομικά της Π.Α.Ε. αυτό είναι θεμιτό. Κανείς δεν θα κατηγορήσει την  εκάστοτε διοίκηση για αυτό. Εξάλλου, η ομάδα θεωρείται οικονομικά νοικοκυρεμένη. Το να έχω μια διοίκηση περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων δεν είναι κατακριτέο. Το να έχω όμως μια διοίκηση περιορισμένων διαχειριστικών ικανοτήτων, σίγουρα αποτελεί σημαντικότατο πρόβλημα για την ομαλή και εύρυθμη λειτουργία της επιχείρησης. Το σίγουρο είναι ότι απαιτείται αλλαγή πλεύσης. Πρέπει να αλλάξουμε μεταγραφικό μοντέλο. Βαρέθηκα να βλέπω τυχάρπαστους και γυρολόγους να φοράνε την φανέλα με τον Θεό του Πολέμου στο στήθος. Η δεύτερή μας ομάδα βγήκε πρωταθλήτρια. Μπορώ να δω κάποια μικρά και διψασμένα Αρειανάκια να παίρνουν συμμετοχές στην πρώτη ομάδα; Να τα δοκιμάσουμε σε πραγματικές συνθήκες μάχης και να δούμε πόσα ψάρια πιάνουν. Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν αξίζει ούτε ένας. Για παράδειγμα, ο Κατίδης πόσο χειρότερος είναι από τον Πορτίγια; Πόσο πιο αδύναμος είναι ο Αγτζίδης από τον Μίτσελ στο ένας εναντίον ενός; Ή πόσο πιο άμπαλος μπορεί να είναι ο Μπουγαΐδης από τον Κουλουχέρη;

Από το παρόν άρθρο προκύπτουν ορισμένα κομβικά σημεία. Πρώτον, μου αρέσει να φτιάχνω και να τρώω γλυκά. Δεύτερον, το ποδόσφαιρο δεν είναι μαγειρική και ζαχαροπλαστική, όπου η επιτυχία της συνταγής είναι δεδομένη. Κάθε φορά είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή. Επομένως,  για να έχεις επιτυχίες, διάρκεια και συνέπεια πρέπει να έχεις τον κατάλληλο Σεφ προπονητή και να του παράσχεις τα απαραίτητα υλικά. Και last but not least, χρειαζόμαστε μακρόπνοο προγραμματισμό που να λειτουργεί υπό καθεστώς ευελιξίας. Χρειαζόμαστε βαθιές τομές στην μεταγραφική πολιτική.  Πρέπει επιτέλους να υιοθετήσουμε έναν ορθολογικό σχεδιασμό. Πρέπει να καταλήξουμε σε κάποιο εταιρικό πλάνο, εκ του οποίου θα προκύπτει κάποιο συγκεκριμένο αγωνιστικό σχέδιο. Θεωρώ πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να βάλουμε τα απαραίτητα θεμέλια κι όχι κεραμίδια πριν από αυτά. Ας τα κάνουμε όλα αυτά και σας εγγυώμαι ότι στο μέλλον θα είμαστε σε θέση να ελαχιστοποιούμε την αποτυχία, όπως ακριβώς ο Κάνθαρος με τα υπέροχα γλυκά του. Η αρχή έγινε με την πρόσληψη Τσιώλη. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν έχουμε την ικανότητα και κυρίως την υπομονή για να υλοποιήσουμε τις παραπάνω προτάσεις. Εσείς τι λέτε;

Υ.Γ.1 Ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε. Μήπως ήρθε η σειρά μας;

Υ.Γ.2 Σε ανύποπτο χρόνο θα σας αναφέρω κάποια αποσπάσματα από τον πύρινο λόγο του Αρχιμανδρίτη Ιτέας που έλαβε μέρος στο απομακρυσμένο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, το οποίο βρίσκεται στην ορεινή Φωκίδα, στον δρόμο προς την Καλλιθέα.

Υ.Γ.3 Είχα σκοπό να σας βάλω ένα ''σοκολατένιο'' τραγουδάκι του Joe Dassin, αλλά τελικώς προτίμησα ένα μουσικό έπος των φοβερών Testament. Όλο δικό σας.