Καμικαζιές

Απαραίτητη προϋπόθεση για να διαβάσει κάποιος το παρόν άρθρο είναι να ενημερωθεί για την αποκρυπτογράφηση Κούπερ. Μετά την παραίτηση του Αργεντινού η διοίκηση έπρεπε να επιλέξει σε ποιον θα ανέθετε τις τύχες της ομάδας. Είχε επαφές με διάφορους τεχνικούς, κυρίως ισπανόφωνης προέλευσης, αλλά δεν προκρίθηκε κάποιος από αυτούς. Τελικώς κατέληξε στον Μιχαλήτσιο. Ένας καμικάζι -έτσι αυτοχαρακτηρίστηκε- καθόταν στον πάγκο. Την ομάδα την γνώριζε απ' έξω κι ανακατωτά, αλλά αυτό δεν σημαίνει  απαραίτητα ότι διαθέτει την απαιτούμενη ικανότητα.

Στην πραγματικότητα αυτό που είχε να κάνει ήταν δυο πράγματα: το πρώτο να διαχειριστεί την υφιστάμενη κατάσταση και το δεύτερο να βρει λύση για τη φτωχή επιθετική συγκομιδή της ομάδας. Μπορώ να πω ότι τελικά τίποτα από τα δυο δεν πραγματοποιήθηκε. Έχουμε πει ότι το να διαχειρίζεσαι είναι ευκολότερο από το να στήνεις. Επομένως, πως θα μπορούσα να εμπιστευτώ τον Μιχαλήτσιο  για να στήσει την ομάδα για τη νέα σεζόν; Μάλλον δεν θα μπορούσα. Εξάλλου, για αυτό ο Κόντης είχε ήδη από τις αρχές του Φεβρουαρίου συνομιλίες με τον Τσιώλη για να αναλάβει το καλοκαίρι. Όσο για το επιθετικό πρόβλημα της ομάδας προσπάθησε ανεπιτυχώς να αλλάξει τον τρόπο ανάπτυξης. Στα ματς με Εργοτέλη, Π.Α.Ο.Κ. και Α.Ε.Κ. ήταν φανερό ότι κάτι πήγαινε να αλλάξει. Ο Μιχαλήτσιος προσπαθούσε να ''υποχρεώσει'' την ομάδα να περνάει στρωτά την μπάλα από γραμμή σε γραμμή. Άλλωστε, το είχε δηλώσει ρίχνοντας μάλιστα κάποια βελάκια προς τον Κούπερ, λέγοντας: ''Ο τρόπος που αγωνίζεται ο Άρης έχει πεθάνει, η μπάλα πρέπει να περνάει από τα χαφ κι όχι να ψάχνουμε να βρούμε τους επιθετικούς με μακρινές μπαλιές από την άμυνα''. Αδυνατούσε, όμως, να καταλάβει ότι κάτι τέτοιο με το υπάρχον υλικό ήταν πολύ δύσκολο να γίνει, ειδικά μεσούσης της περιόδου. Κι όμως σε αυτά τα τρία ματς το δείγμα ήταν ενθαρρυντικό. Δεν μπορείς, όμως, να ασκήσεις ουσιαστική κριτική και να βγάλεις πορίσματα μόνο από τρία ματς. Έπρεπε να περιμένουμε. Και περιμέναμε. Και είδαμε. Ο Μιχαλήτσιος δεν μπορούσε να κάνει την διαφορά. Το passing game που ήθελε να παίζουμε δεν γινόταν να υλοποιηθεί με τα υπάρχοντα χαφ. Ο μοναδικός που έδειξε κάποια στοιχεία για ξεδίπλωμα παιχνιδιού και οξυδέρκεια για κάθετο ποδόσφαιρο ήταν ο Περέιρα που μάλλον ήρθε κατά λάθος. Από κει και πέρα το χάος. Κάτι Καστίγιο, κάτι Μπομπαντίγιες, κάτι Πορτίγιες και κάτι Σακάτες. Οι δυο πρώτοι απείθαρχοι και αμετανόητοι, ενώ παράλληλα έδειχναν μηδαμινή διάθεση συνεργασίας μέσα στο γήπεδο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δηλώσεις του Τσέζαρεκ μετά το ματς στη Λάρισα που ''κάρφωναν'' τον Μπομπαντίγια. Οι δηλώσεις βέβαια ήταν περιττές: το βλέπαμε μόνοι μας στο χόρτο. Αλλά πείτε μου ειλικρινά: θα έπαιζαν επί Κούπερ οι Μπομπαντίγια και Καστίγιο στην κατάσταση που είναι και με τα μυαλά που κουβαλάνε; Ας ελπίσουμε ότι με τον Τσιώλη θα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Για τον Πορτίγια τι να πω; Αφήστε να πω για τον Σακάτα, ο οποίος είναι τρεχαλατζής και φιλότιμος, αλλά λειτουργεί πιο πολύ ανασταλτικά και μέχρι στιγμής δεν έχει δείξει ιδιαίτερες επιθετικές αρετές.

Σε αυτό το σημείο υπενθυμίζω ότι οι χειμερινές μεταγραφές έγιναν λίγες ώρες αφότου παραιτήθηκε ο Κούπερ. Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, απλή σύμπτωση είναι. Το σημαντικό είναι ότι επί Μιχαλήτσιου η ομάδα έχασε την αμυντική συνοχή και τα τρεξίματα που είχε με τον Κούπερ. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί το εντός έδρας ματς με την Μάντσεστερ Σίτι, στο οποίο ο Μιχαλήτσιος ήταν σχεδόν άριστος, έστω κι αν χρησιμοποίησε διαφορετική διάταξη, δίνοντας παράλληλα μεγάλο μήκος στον άξονα, χρησιμοποιώντας τον πυραυλοκίνητο Πρίττα σε ρόλο σκούπας μπροστά από Γκιάρο και Λαζαρίδη για να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους και τα ρίσκα. Ακριβώς σε αυτό το ματς έπρεπε ο Μιχαλήτσιος και κυρίως η διοίκηση να δείξουν ότι πάνω από τον Άρη δεν είναι κανείς. Ο Κόκε μαθαίνει ότι δεν θα ξεκινήσει εντεκαδάτος και φεύγει από το ξενοδοχείο. Απαράδεκτη συμπεριφορά από τον αρχηγό της ομάδας. Σε αυτές τις περιπτώσεις για να κρατήσεις τις ισορροπίες επιβάλλεις άμεση και παραδειγματική τιμωρία. Εμείς του χαϊδέψαμε λίγο τα αυτάκια, τον αφήσαμε να κάνει δυο προπονήσεις μόνος του, του ρίξαμε κάποιο πρόστιμο κι όλα μέλι γάλα. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά τον βάλαμε να ξαναπαίξει κιόλας. Μόλις τον είδα στο εντός έδρας παιχνίδι με τον Ηρακλή να βγαίνει από την φυσούνα με το περιβραχιόνιο και τα λάβαρα στο χέρι σάστισα και αισθάνθηκα χαζός. Φυσικά, η διοίκηση ευθύνεται σε τεράστιο βαθμό για αυτό το συμβάν, αλλά βλέπετε το διοικείν δεν είναι όσο απλή υπόθεση όσο νομίζουν μερικοί. Όμως, τι σόι καμικάζι είσαι, ρε Μιχαλήτσιο; Πάρε την κατάσταση στα χέρια σου, κάρφωσε τον παίχτη στον πάγκο, άσε τον να δίνει πετσέτες και νερά σε εκείνους που βγαίνουν αλλαγή και κόψε αυτά τα επικοινωνιακά κόλπα της διοίκησης ότι με τον Κόκε όλα είναι εντάξει. Αλήθεια, ο σύνδεσμος πως και δεν έβγαλε μπαράζ ανακοινώσεων κατά του αρχηγού; Μάλλον πιο εύκολα σβήνει ο ήλιος. Τέλος πάντων.

Και πάμε στις δηλώσεις που έκανε κατά καιρούς. Ήδη προαναφέραμε τις ενστάσεις του περί ανορθόδοξης ανάπτυξης. Μετά το ματς με τον Ηρακλή το ξεφτίλισε. Καρφώνει εκ νέου τον προκάτοχό του, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, λέγοντας ότι ο Κούπερ είχε θέσει ως στόχο την παραμονή, ενώ ο ίδιος κυνηγούσε - προφανώς ανεπιτυχώς - τα play off. Ακόμα και τώρα δεν έχω καταλάβει τα κίνητρα που κρύβονται πίσω από αυτά τα λεγόμενα. Αν ήθελε να αποποιηθεί τις ευθύνες από πάνω του, τότε διάλεξε λάθος τρόπο και χρόνο. Αντί να εκθέσει τον Κούπερ, εξέθεσε τον εαυτό του. Αλλά είπαμε ότι είναι καμικάζι. Το γεγονός ότι στο κοουτσάρισμα είναι αδύναμος και δεν έπαιρνε ρίσκα συγχωρείται. Το να δηλώνεις όμως παπαριές δεν συγχωρείται και δεν δικαιολογείται. Η ουσία των πραγμάτων είναι ότι η επιλογή Μιχαλήτσιου μάλλον υπήρξε αποτυχημένη. Εννοείται, ότι ο άνθρωπος δεν φταίει, μην τρελαθούμε. Σε μια εταιρία την ευθύνη την έχει πάντα η διοίκηση. Και ποιος εκλέγει την διοίκηση; Ρητορικό το ερώτημα.

Προσωπικά πίστευα ότι ο Μιχαλήτσιος διαθέτει το πακέτο για να σταθεί στον πάγκο του Άρη, έστω κι ως υπηρεσιακός. Έκανα λάθος. Παρέλαβε την ομάδα δυο βαθμούς μακριά από την πέμπτη θέση και  ανέβασε την διαφορά στους οχτώ. Κατά τα άλλα κυνηγούσε τα play off. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν βαθμολογικό, αλλά αγωνιστικό. Είναι δεδομένο ότι προέρχεται από τα σπλάχνα του Άρη και την πονάει την ομάδα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αρκεί. Χρειάζεται ικανότητα εντός και εκτός χόρτου. Ακόμα κι αν όλες οι δηλώσεις του έκρυβαν αλήθειες οφείλεις να γνωρίζεις πότε είναι το σωστό timimg για να τις ξεστομίσεις. Όσο για τους παίχτες ενδέχεται να ένιωσαν απελευθερωμένοι στις προπονήσεις και στο χόρτο, λόγω της απουσίας των κουπερικών απαιτήσεων, αλλά αν δεν έχεις πλάνο στο παιχνίδι σου δεν πας μακριά. Πάντως, ο ίδιος ως πιστός στρατιώτης του Άρη - και εσχάτως καμικάζι - ανέλαβε την ομάδα σε ένα κρίσιμο σημείο και το σίγουρο είναι ότι είχε καλές προθέσεις. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι διαδέχτηκε τον Κούπερ και είχε μπροστά μια πλειάδα από δύσκολα ματς, όπως τα ντέρμπι κόντρα σε Π.Α.Ο.Κ., Α.Ε.Κ., Ολυμπιακό, καθώς και τα νοκ άουτ παιχνίδια με την Μάντσεστερ Σίτι. Ωραίο χρονικό σημείο δεν διάλεξε ο Κούπερ για να παραιτηθεί; Μάλλον ποτέ δεν θα μάθουμε την πραγματική αλήθεια. Μέχρι τότε περιμένουμε την αγωνιστική ανάταση της ομάδας. Θα κλείσω με μια εύλογη απορία του Καρπετόπουλου: ''Είναι δυνατόν να έλυνε ο Μιχαλήτσιος αυτό που δεν μπόρεσε να λύσει ο Κούπερ;''. Θαρρώ πως όχι.  Εσείς τι λέτε;

Να γράψω και δυο λόγια παραγράφους για το Μπάγερν - Ίντερ. Οι φιλοξενούμενοι είχαν την ευτυχία να προηγηθούν αρκετά νωρίς, πράγμα που σήμαινε ότι μπορούσαν να παίξουν αυτό που είχαν μάθει επί Μουρίνιο: σφιχτή άμυνα και ξαφνικές αντεπιθέσεις με απότομο ξεδίπλωμα και άνοιγμα του πλάτους. Οι Γερμανοί όμως είχαν διαφορετική άποψη. Παρά την συνεχή δυσλειτουργία του Λουίς Γκουστάβο και του Μπρένο, πίεζαν αποτελεσματικά και δυσκόλευαν αρκετά τους Μότα και Καμπιάσο. Συγχρόνως, έκλεισαν καλά τον Μαϊκόν, ντούμπλαραν και απομόνωσαν τον Σνάιντερ αρκετά μέτρα πίσω από την περιοχή τους και άπλωσαν το παιχνίδι τους στα άκρα με αιχμές του δόρατος τους Ρόμπεν και Ριμπερί. Αμφότεροι είναι εκρηκτικοί ποδοσφαιριστές που έχουν την ποιότητα να υπερκερούν τους προσωπικούς τους αντιπάλους και είτε να σουτάρουν είτε να βγάζουν σέντρες ξυράφι. Ως εκ τούτου, η Μπάγερν κατάφερε να ανατρέψει το σκορ και να στραγγαλίσει την Ίντερ, δίχως μάλιστα να φρενάρει τον ρυθμό. Κι όλα αυτά χωρίς τις επελάσεις του Λαμ από την δεξιά πλευρά. Σε αυτό το σημείο οφείλω να αποδώσω ειδική μνεία σε έναν ποδοσφαιριστή που έχει μετατραπεί σε ένα σύγχρονο αμυντικό χαφ και κάθε σεζόν παρουσιάζεται καλύτερος και ωριμότερος. Φυσικά αναφέρομαι στον Σβαϊνστάιγκερ, ο οποίος πραγματικά με έχει εντυπωσιάσει, παρά την αντίθετη άποψη του Σπυρόπουλου. Ο Γερμανός έπαιζε για δυο και έριξε πολύ οριζόντιο τρέξιμο. Αναπόφευκτο ήταν να κουραστεί.

Στο δεύτερο ημίχρονο το τέμπο είχε πέσει αισθητά, σαφώς προς όφελος των Ιταλών. Η Ίντερ προσπαθούσε να αναλάβει - αρχικά ανεπιτυχώς - τα ηνία του αγώνα, ενώ η Μπάγερν ήθελε να κυκλοφορήσει την μπάλα και να ροκανίσει τον χρόνο (κλισέ). Στο πρώτο μέρος όταν ο Σέζαρ έκανε την γκάφα και πρόσφερε το γκολ στον Γκόμεζ για την ισοφάριση, τον έπιασε η κάμερα να ξεστομίζει με πάθος την λέξη puta, ελληνιστί πουτάνα. Αυτή η πουτάνα η μπάλα λοιπόν, έκανε τα κέφια στον Σνάιντερ με το σκορ να γίνεται 2-2 και τον Κάνθαρο να εκτίθεται για τα λεγόμενά του προς τον Σβαϊνστάιγκερ: άπλωσε το ποδάρι ρε ταγάρι να κόψεις την μπάλα. Όσο περνούσε ο χρόνος η Ίντερ γινόταν πιο απειλητική, ενώ η Μπάγερν με τον Ρόμπεν να έχει βγει αναγκαστική αλλαγή (ψιλο)αποσυντονίστηκε. Είναι προφανές ότι ο Άλτιντοπ δεν είναι Ολλανδός και σίγουρα δεν είναι ιπτάμενος. Το παιχνίδι είχε ένταση, πάθος και αγωνία, αλλά όχι μεσαίες γραμμές που σίγουρα επηρέαζε την Μπάγερν στο να κρατήσει την μπάλα στα πόδια της. Το τόπι ανεβοκατέβαινε και ο χρόνος κυλούσε υπέρ των Βαυαρών. Γύρω στο 88' λεπτό, ο Καμπιάσο κάνει μια μακρινή μπάλα στα τυφλά, ο Μπρένο την κατεβάζει για τον αεικίνητο Ετό, ο οποίος την στρώνει στον Πάντεφ που κεραυνοβολεί. Η πρόκριση άνηκε στην Ίντερ. Κι όμως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αν ο Γκόμεζ, γύρω στο 75' λεπτό, έδειχνε περισσότερο αλτρουιστής και έδινε την πάσα στον Ριμπερί. Τα ''αν'' όμως δεν παίζουν μπάλα. Ας πρόσεχαν. Το γεγονός είναι ότι η Μπάγερν έχασε την πρόκριση μέσα από τα χέρια της ή αν θέλετε την έκλεψε η Ίντερ. Ο Βαν Γκάαλ το φυσάει και δεν κρυώνει.

Υ.Γ.1 Για τον Τσιώλη θα τα πούμε σε μη προσδιορισμένη στιγμή.

Υ.Γ.2 Μέγας κιθαρίστας. Μέγας μπλουζίστας. Η κιθάρα του μας ταξίδευε. Μας υπνώτιζε. Μας αιχμαλώτιζε. Μπορεί να απεβίωσε πρόσφατα, αλλά είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι μέσω των μουσικών του δημιουργιών θα μείνει για πάντα αθάνατος. Τα σέβη μου στον Gary Moore.