Αρειανάρα στη νιοστή

Είναι ψυχολογικά σημαντικό, όταν παίζεις εκτός έδρας, να ξέρεις ότι και γκολ να δεχτείς δεν αλλάζει κάτι, διότι πάλι ένα τέρμα χρειάζεσαι. Είναι ψυχολογικά σημαντικό, όταν παίζεις εκτός έδρας, να ξέρεις ότι αν ανοίξεις το σκορ, αυτόματα αγχώνεις επικίνδυνα τον αντίπαλο. Και το υπερβολικό άγχος συνάδει με πανικό, ανυπομονησία και λάθη. Η Σίτι μπορεί να έχει πολλά λεφτά, αλλά οφείλει να γνωρίζει ότι τα λεφτά δεν προσθέτουν ''βάρος'' στην φανέλα. Το αποψινό ζητούμενο ήταν η ομαδική δουλειά του Άρη να υπερισχύσει της ατομικής ποιότητας της Σίτι, όπως ακριβώς έγινε στο πρώτο ματς. Τελικά δεν το καταφέραμε.

Οι Άγγλοι εντός έδρας είναι αρκετά επιθετικοί και το γήπεδο συχνά γίνεται κατηφορικό. Η Αρειανάρα προκειμένου να μπλοκάρει τον βαρύ οπλισμό της Σίτι, έπρεπε να ρίξει τον μεταβολισμό του παιχνιδιού, να κυκλοφορήσει το τόπι και να παγώσει τον ρυθμό (κλισέ). Για να το κάνει αυτό απαιτείται πλην της ομαδικότητας και ατομική ποιότητα. Φυσικά δεν αρκούν μόνο αυτά. Απαιτείται τρέξιμο. Πολύ τρέξιμο. Πως αλλιώς θα αλληλοκαλύπτεις και θα έχεις κοντά τις γραμμές; Επίσης, έπρεπε να ελαχιστοποιήσει τα λάθη σε κάθε γραμμή του γηπέδου και κυρίως στην άμυνα. Δυστυχώς, όμως, όταν στα πρώτα πέντε λεπτά του παιχνιδιού η Σίτι κερδίζει δυο χαζά φάουλ στην περιοχή ευθύνης του Μίτσελ δεν μπορώ να έχω απαιτήσεις. Όταν ο πιο σταθερός παίχτης της ομάδας (Λαζαρίδης) υποπίπτει σε τέτοιο λάθος δεν μπορώ να έχω απαιτήσεις. Και φυσικά δεν μπορώ να έχω απαιτήσεις από τον Μιχαλήτσιο, ο οποίος ήταν εμφανώς ντεφορμέ και κυνικός σε υπερθετικό βαθμό.

Ο Μαντσίνι για μια ακόμη φορά νόμιζε ότι πήγαινε σε επίδειξη μόδας. Τα γκολ προήλθαν καθαρά από δικά μας λάθη που μας έριξαν αρκετά την ψυχολογία και μας αποδιοργάνωσαν. Δεν είδα κάποιο φόβητρο στο γήπεδο. Η Γιαγκελόνια πιο καλά σημάδια έδειξε. Δυστυχώς όμως η αλαζονεία δεν τιμωρείται πάντα. Ο Τέβεζ με τον Σίλβα ήταν για μια ακόμη φορά εξαφανισμένοι, ενώ αυτό το πράγμα που λέγεται Ντζέκο έβαλε δυο γκολ και χάρηκε. Το θέμα είναι ο τρόπος που τα έβαλε. Το πρώτο από λάθος του Λαζαρίδη και το δεύτερο στο ένας εναντίον ενός απέναντι στον Μίτσελ. Φέρτε πίσω τον Αμπελά χθες. Επιπλέον, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Μαντσίνι δίνει τόση ελευθερία κινήσεων στους επιθετικούς του. Υποτίθεται ότι η ομάδα παίζει 4-3-3, αλλά αν προσέξεις κάτι τέτοιο δεν ισχύει στο γήπεδο. Η διάταξη αλλάζει συνεχώς και μάλλον μπερδεύει τους ίδιους, παρά τους αντιπάλους. Ο μόνος που ήξερε τι έκανε στο γήπεδο από τους γηπεδούχους ήταν ο Μπάρι. Άψογος στα καθήκοντά του. Το αντίπαλο δέος ήταν ο Σάκαρος. Απλά συγκινητικός. Λειτουργούσε με ακρίβεια πυρηνικού αντιδραστήρα. Έκοβε και μοίραζε πάσες. Σε ποιον όμως; Στον Τόχα; Θεέ και κύριε. Στον Σακάτα (πουλέν); Ο Ιάπωνας νόμιζε ότι κερδίζει αυτός που τρέχει πιο ανούσια. Στον Μπομπαντίγια; Αυτός νόμιζε ότι συμμετείχε σε αγώνα επίδειξης ικανοτήτων.

Και στον πάγκο έχουμε τον Μιχαλήτσιο που σκεφτόταν το ματς με την Λάρισα. Θα μας τρελάνεις ρε μάγκα; Φρέσκαρε την ομάδα. Ανακάτεψε την τράπουλα (κλισέ). Βγάλε παιδί μου τον Τόχα και βάλε μέσα τον Κόκε να παίζει πίσω από τον Μπόμπα μπας και του βγάλει καμιά μπαλιά. Ή έστω βάλε τον Τσέζαρεκ. Εσύ τι έκανες; Μου βάζεις τον soft Κόκε μοναδικό προωθημένο και εκθέτεις τον παίχτη και τον εαυτό σου. Τι να κάνει ο Κόκε με τα θηρία; Λάχανο τον φάγανε. Πως να λειτουργήσει χωρίς ελευθερία κινήσεων; Πως να σπάσει το τόπι όταν οι συμπαίχτες του δεν κάνουν κίνηση χωρίς την μπάλα; Μου βάζεις τον Μενδρινό στη θέση του Ιάπωνα και εκτίθεσαι εκ νέου. Διότι, ο Μενδρινός έκανε πολύ δουλειά την στιγμή που εσύ προτιμάς τον Τόχα. Είναι προφανές ότι ένας Φατί δεν φτάνει. Πάλι καλά που ο Πορτίγια ήταν εκτός ευρωπαϊκής λίστας. Ο Μιχαλήτσιος δεν το πίστεψε το παιχνίδι. Όλοι εμείς όμως το πιστέψαμε. Και εγώ που καθόμουν στον καναπέ μου να πάω στο διάολο. Όλοι αυτοί που πήγαν στο γήπεδο και δεν σταμάτησαν δευτερόλεπτο να τραγουδούν; Πραγματική τρέλα. Ο Κάνθαρος άκουγε τα τραγούδια και ανατρίχιαζε. Αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά ότι το οπαδικό κίνημα του Άρη βρίσκεται σε έξαρση. Αποδείχτηκε ότι το ρεπερτόριο συνθημάτων, η δίψα, η πίστη και η τρέλα είναι ανεξάντλητα στοιχεία.

Δεν με νοιάζει που αποκλείστηκα. Αλλά (ψιλο)απογοητεύτηκα από την διαχείριση του αγώνα. Χάνεις 2-0, παίξε τα όλα για όλα. Κυνήγα το γκολ και βάλε φωτιά στο ματς, στο πέταλο και στο φιρμάτο κασκόλ του Μαντσίνι. Πάλεψέ το. Πότε θα ξαναπαίξεις με την Σίτι, ρε Μιχαλήτσιο; Το βέβαιο είναι ότι η ομάδα ξεπέρασε κάθε ευρωπαϊκή προσδοκία και την ευχαριστούμε για αυτό. Μας χάρισε μεγάλες εμφανίσεις, μεγάλες νίκες, μεγάλες χαρές. Και να μην μας τα χάριζε, πάλι θα την ευχαριστούσαμε. Επομένως, κάπου εδώ το ταξίδι έλαβε τέλος μόνο και μόνο για να ξαναρχίσει κάποια άλλη στιγμή. Εμείς θα βρισκόμαστε στο πλευρό του Θεού του πολέμου, ανεξαρτήτως αντιπάλου, τοποθεσίας και συνθηκών. Ευχαριστούμε, ρε Αρειανάρα. Μαζί σου είμαι συνεχώς γκολ.

Υ.Γ.1 Πάμε πάλι με το ίδιο (ρητορικό) ερώτημα: ρε γκιόζηδες το ξέρετε ότι χθες έπαιζε επίσημο ευρωπαϊκό αγώνα μια ελληνική ομάδα με την Μάντσεστερ Σίτι; Τόσο κακό είναι που αυτή η ελληνική ομάδα δεν είναι από την Αθήνα;

Υ.Γ.2 Κάποια στιγμή σήμερα στη δουλειά μου ήρθε κατούρημα. Πάω σφαίρα στην τουαλέτα να αρμέξω την σαύρα, τραγουδώντας παράλληλα με πάθος συνθήματα του Άρη. Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι κατούρησα λίγο και το πουκάμισο που φορούσα. Α ρε Αρειανάρα, για σένα κατουράμε και τα ρούχα μας.

Υ.Γ.3 Ο Ritchie Blackmore και η παρέα του μας προσφέρουν τον δρόμο των ονείρων. Τον ίδιο δρόμο μας προσφέρει η Αρειανάρα κάθε φορά που αγωνίζεται. Τον ίδιο δρόμο βλέπει ο Κάνθαρος κάθε φορά που πέφτει για ύπνο.

Now I know I see what I want it to be, but it's still a mystery, do you remember me on the street of dreams, running through my memory, on the street of dreams, you are on every face I see on the street of dreams...