Στοίχημα και επιβεβαίωση

Στις αρχές Ιουνίου ο Βαλβέρδε απέρριψε την πρόταση του Ολυμπιακού, λέγοντας μάλιστα ότι δεν τον ήθελε πραγματικά ο Κόκκαλης και πως η πρόταση έγινε υπό την πίεση του κόσμου. Είναι προφανές ότι ο Βάσκος δεν γνωρίζει τι εστί Κόκκαλης. Στο μυαλό του Βαλβέρδε - και του κάθε Βαλβέρδε - το ''θέλω πραγματικά'' ισοδυναμεί με το ''μου δίνεις όσα γουστάρω''. Δεν προξενεί καμία εντύπωση το γεγονός ότι με την είσοδο του Μαρινάκη στο παιχνίδι ο Βάσκος ήρθε αμέσως. Ο Μαρινάκης ήθελε να κάνει δυναμικό μπάσιμο προς τέρψιν των οπαδών και των φυλλάδων κι ο Βάσκος ήθελε λεφτά. Η συμφωνία ήταν πολύ εύκολο να επιτευχθεί. 

Ήρθαν ποιοτικές μονάδες κι όλα έδειχναν ότι η περσινή σεζόν θα αποτελούσε γρήγορα παρελθόν. Και ερωτώ: ήρθαν πράγματι ποιοτικοί παίχτες ή τα χάλια των υπολοίπων μεγαλώνουν στα μάτια μας τον Ολυμπιακό; Μάλλον η απάντηση βρίσκεται κάπου στην μέση και τείνει προς το δεύτερο σκέλος. Πάντως, στον Πειραιά θα πρέπει να κάνουν τεμενάδες που αποκλείστηκαν από την Ευρώπη. Βρέθηκε το άλλοθι για να φύγει ο Λίνεν, βρέθηκε ο χρόνος για να γίνει προετοιμασία, έφυγε η ενδεχόμενη κούραση, έφυγε η πίεση. Είναι όντως έτσι; Δεν νομίζω. Ο Λίνεν θα έφευγε ούτως ή άλλως. Σιγά μην τον κρατούσε ο Μαρινάκης. Από κει και πέρα προετοιμασία δεν έγινε ποτέ. Δεν φταίει ο Λίνεν για αυτό, αλλά ο ανύπαρκτος σχεδιασμός της ομάδας. Επομένως, η κούραση δεν έφυγε: ζει και βασιλεύει. Το ίδιο και οι θλάσεις. Για αυτό στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα δεν έχει τρεξίματα και ζορίζεται. Το ίδιο ισχύει και για την πίεση. Δεν έφυγε, απλά μεταφέρθηκε αποκλειστικά στις εγχώριες διοργανώσεις και θα ήταν μεγαλύτερη αν οι αντίπαλοι ήταν σε καλύτερη κατάσταση.

Παρόλα αυτά η ομάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση. Μπορεί στην αρχή του πρωταθλήματος να μην μπορούσε να αλλάξει δυο πάσες, αλλά στην πορεία βρήκε ένα ρυθμό και μια σταθερότητα, έστω για τα πρώτα 35'-40' λεπτά. Αυτό το διάστημα όμως είναι αρκετό για να σε πιέσει ασφυκτικά και να βάλει γκολ. Αν δεν υπήρχαν και τα εγκληματάκια του Βάσκου θα είχε μεγαλύτερη βαθμολογική διαφορά από τον δεύτερο. Το πρόβλημα είναι ότι όποια παιχνίδια έχουν πίεση και ένταση ο Ολυμπιακός βραχυκυκλώνει εντός και εκτός χόρτου. Κι όταν λέω βραχυκυκλώνει τους παίρνει όλους η μπάλα: παίχτες, προπονητής, διοίκηση, κόσμος. Και τότε βγαίνει ο τρισμέγιστος Αλέφας και κάνει λόγο για τιτίκες. Έχει δίκιο: η ομάδα είναι αρκετά soft εκτός από τον hardcore Μαρινάκη που έχει βαλθεί να συνθλίψει κάθε πετραδάκι που κρατάει όρθιο το οικοδόμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αλλά ας μην ξεφεύγουμε. Η ομάδα βραχυκυκλώνει και για άλλους λόγους, όπως όταν ο αντίπαλος απενεργοποιεί -τον περιορισμένων δυνάμεων- Ιμπαγκάζα: το έκανε ο Κούπερ στο Καραϊσκάκη και ο Χάβος στην Τούμπα. Επιπλέον, το επιθετικό πλάνο του Βάσκου δεν προκρίνει τις σέντρες, αλλά τις κούρσες των εξτρέμ και την κίνησή τους προς την μεγάλη περιοχή. Επομένως, μόλις κλείσεις καλά τις πτέρυγες και εμποδίσεις τις μπούκες, αυτόματα περιορίζεις τις απειλές αποκλειστικά στον άξονα. Όπως γίνεται κατανοητό η ομάδα έχει δεδομένες αδυναμίες που εντείνονται στα εκτός έδρας ματς, όπου απουσιάζει η ψυχολογική ώθηση του Καραΐσκάκη. Όχι του Έλληνα επαναστάτη, αν και πιστεύω ότι θα μας ενημερώσει το ΣΚΑΪ επ' αυτού.

Χάνεις λοιπόν, από τον Π.Α.Ο. με προσωπικό σόου του Βαλβέρδε και φωνάζεις για διαιτησία. Αποκλείεσαι στο κύπελλο από τον Π.Α.Ο.Κ. για λόγους που ξέρουν μόνο τα δοκάρια κι ο Βάσκος κι αντί να ψάξεις τα πραγματικά αίτια της ήττας, κάθεσαι και αναλώνεσαι σε ανούσιες δηλώσεις. Αγνός και καθαρός αποπροσανατολισμός. Έχεις κι αυτούς τους εκφωνητές να περιγράφουν διαφορετικό αγώνα από αυτόν που βλέπεις και σου γυρίζουν τα μυαλά. Πέφτει κάτω ο Ζαϊρί λόγω ισχυρών πλευρικών ανέμων κι ο εκφωνητής βλέπει φάουλ. Πάει να κοντρολάρει ο αριστεροπόδαρος Ραούλ Μπράβο με το δεξί πόδι, βγάζει την μπάλα πλάγιο άουτ κι ο εκφωνητής λέει ότι δεν βγήκε. Πραγματικά ξεχνάς κι αυτά που ξέρεις.

Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφερθώ σε κάποιους παίχτες της ομάδας. Ξεκινώ από τον Ριέρα που είναι πραγματικά για λύπηση. Ξέρει μπάλα, αλλά σέρνεται του κερατά. Η πλάκα είναι ότι αν δεν τον έχεις δει να αγωνίζεται και τσεκάρεις τα στατιστικά του θα αναφωνήσεις τι γίγαντας είναι αυτός. Κι όμως μάλλον για νάνο πρόκειται. Συνεχίζω με τον Ντούντου. Ο παίχτης έχει κάποια προσόντα, αλλά φέτος του έχει βγει η ψυχή στο τρέξιμο. Ουσιαστικά δεν είναι κόφτης και πλην αυτού έχει να υποστεί και την έμπνευση του Βαλβέρδε να βάζει δίπλα του όποιον φοράει ερυθρόλευκη φανέλα και ποδοσφαιρικά υποδήματα. Κι εδώ παρουσιάζεται το πρώτο παιδί του Βαλέρδε: ο αργός, σχετικά άτεχνος, συνήθως τραυματίας, αλλά καλόπαιδο Ουρτάδο. Και για να κλείσω το θέμα Ντούντου, νομίζω ότι θα πρόσφερε περισσότερα αν έπαιζε στη θέση του δεύτερου παιδιού του Βαλβέρδε: του Φουστέρ. Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει τον ρόλο του στην εντεκάδα. Το σίγουρο είναι ότι οι περισσότεροι αντίπαλοι προπονητές προτιμούν να μπλοκάρουν τον Ιμπαγκάζα, παρά τον Φουστέρ. Και ακριβώς επειδή αποτυγχάνουν να μαρκάρουν αποτελεσματικά τον Ιμπαγκάζα βλέπουμε τον Φουστέρ να πιάνει καλή απόδοση. Με λίγα λόγια η απόδοσή του είναι πλασματική. Μου φαίνεται ότι τα κάνει όλα μέτρια κι ότι δεν μπορεί να κινηθεί γρήγορα σε μεγάλες αποστάσεις και ανοιχτούς χώρους. Για να αντιμετωπίζει τον Κουλουχέρη της Αρειανάρας και τον Ουριμπάρι του Αστέρα είναι καλός, δεν χωράει αμφιβολία επί τούτου. Άφήστε που είναι ο νέος εκτελεστής των πέναλτι. Αλλά αν πας εις τας Ευρώπας με τον Φουστέρ θα κλάψουν μανούλες. Τέλος πάντων. Το σίγουρο είναι ότι ο Ολυμπιακός θέλει τουλάχιστον ένα ικανό αμυντικό χαφ. Διότι, με τον (υπερ)φιλότιμο Μοντεστό και τον Ιμπαγκάζα ως κόφτες δεν βλέπεις προκοπή. Άσε που μόλις ο αντίπαλος πρεσάρει την άμυνα του Ολυμπιακού ψηλά, εμφανίζεται η φρίκη και ο πανικός. Βλέπω, για παράδειγμα, αυτόν τον Ποτουρίδη να τον πλησιάζει ο αντίπαλος στα πέντε μέτρα και φεύγει η μπάλα ρουκέτα προς τον ουρανό. Λες και παίζει ο Έλληνας Σαριέγκι. Κλείνοντας την τρέχουσα παράγραφο ας υποβάλλω ένα ερώτημα προς κάθε ενδιαφερόμενο: γιατί η απόδοση του Μέλμπεργκ έχει πέσει τόσο πολύ; Αφήστε που μόλις πέφτει ο Σουηδός, ακολουθεί κι ο Αβραάμ.

Και πάμε στον Μιραλάς που έχει ξεχωρίσει με τις εμφανίσεις του. Έχει έκρηξη, ταχύτητα, μπούκα και κάτι που δεν μαθαίνεται: εκμεταλλεύεται στο έπακρο τα λάθη των αντιπάλων, φτιάχνει φάσεις μόνος του και τις τελειώνει άκρως ικανοποιητικά. Είναι καλός παίχτης ο Βέλγος κι ας τον έφερε ξώφαλτσα ο Σωκράτης. Εδώ πάλι όμως προκύπτει ένα θέμα. Βλέπετε υπάρχει και -ο κάνω κοντρόλ με το καλάμι- Πάντελιτς. Ποιος από τους δυο είναι προτιμότερο να παίζει; Μήπως και οι δυο; Υποθέτω πως εξαρτάται από τον αντίπαλο, αν και κατά τη γνώμη μου ο Μιραλάς στον ασβέστη χαντακώνεται και αντί να ταλαιπωρεί τους αντιπάλους του, ταλαιπωρεί τον εαυτό του και την ομάδα του. Θυμηθείτε τι λέγαμε παραπάνω για το επιθετικό πλάνο του Βαλβέρδε και τις σέντρες.

Το ρεζουμέ είναι ότι ο Βαλβέρδε προσπαθεί να στήσει μια ομάδα και  παράλληλα να την στέψει πρωταθλήτρια. Δεδομένου ότι οι υπόλοιποι είναι σαπάκια το εγχείρημα δεν είναι τόσο δύσκολο.  Έχει κάνει λαθάκια, αλλά σε γενικές γραμμές την τσουλάει ικανοποιητικά την ομάδα. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα το πάρει το κατσαρόλι. Το πραγματικό στοίχημα για το Βάσκο είναι να προετοιμάσει την ομάδα για τη νέα σεζόν και φυσικά για το τζαμπιόλι. Θα πρέπει να επιβεβαιώσει ότι είναι πράγματι ένα εργατικό μυρμήγκι. Η ομάδα έχει παίχτες μεγάλους σε ηλικία και ενδεχομένως θα γίνουν αρκετές μεταγραφές. Ήδη ο Μαρινάκης εκτελεί ότι κινείται. Κυριολεκτικά το εκτελεί. Απαιτούνται λεπτοί χειρισμοί και πολλή δουλειά, δηλαδή λέξεις άγνωστες στην ελληνική πραγματικότητα. Ειδάλλως, θα πει νωρίς αντίο στην Ευρώπη και κατ' επέκταση στο χρήμα του τσου λου. Κι αυτό θα είναι το λιγότερο.

Υ.Γ.1 Περί Φετφατζίδη και λοιπών κλώνων θα τα πούμε σε ανύποπτο χρόνο, σε μια ανάρτηση που θεωρώ ότι είναι από τις πιο ώριμες που έχω γράψει.

Υ.Γ.2 Οι Hammerfall ιδρύθηκαν στο Γκέτενμποργκ της Σουηδίας το έτος 1993. Το πρώτο άλμπουμ,  ονόματι ''Glory To The Brave'', κυκλοφόρησε το 1997, ενώ τρία χρόνια αργότερα ο Oscar Dronjak γράφει για λογαριασμό του ''Renegade'' το παρακάτω αισθησιακό κομμάτι, ερμηνευμένο από τον Joacim Cans. Όλο δικό σας.

You were the wind beneath my wings, taught me how to fly, with you I lived among the Kings, how could this ever die...missing you, in my heart you are The One, and you always will be, and you always will be, my Little One you are...