Οι κηδείες, το κατσαβίδι κι ο καμβάς

Η Α.Ε.Κ. κρατάει τον Μανωλά για να τον πουλήσει κι όχι για να αποτελέσει συμπαγές κομμάτι του ρόστερ. Ο Π.Α.Ο.Κ. προσπαθεί να κρατήσει τον Βιτόλο για να μην γνωρίσει η επιλεκτική σιωπή του Ζαγοράκη τη μήνη των οπαδών κι όχι για να αποτελέσει ο Ισπανός τα πνευμόνια του Πάμπλο Γκαρσία. Ο Π.Α.Ο. δεν κρατάει ούτε έναν: όσοι θέλουν φεύγουν. Στον Ολυμπιακό η απουσία υγιούς ανταγωνισμού επιτρέπει στην ομάδα να πορεύεται με σέρβικα μανατζεριλίκια, πράγμα που σημαίνει ότι στην Ευρώπη θα πιάσει πολλά μποφόρ. Τελικά ποιες ομάδες παρουσιάζουν πλάνο; Υπάρχουν; Ναι υπάρχουν. Ο Άρης και ο Ατρόμητος. 

Ο Ατρόμητος προσπαθεί αθόρυβα να καλύψει τις αγωνιστικές αναπηρίες και σε μεγάλο βαθμό το καταφέρνει. Η φυγή των Μπαζίνσκι και Ολιβέιρα είναι ευλογία για την ομάδα. Οι δυο παίχτες ήταν από τους χειρότερους αμυντικούς του πρωταθλήματος. Το ελαφρυντικό που τους προσάπτω έγκειται στο ότι ο Δώνης αρέσκεται να παίζει με την άμυνα ψηλά και σε ευθεία γραμμή. Δύσκολα πράγματα. Ωστόσο, οι δυο παίχτες έχουν σοβαρές αμυντικές αδυναμίες και μηδενική συγκέντρωση. Κι όλα αυτά, έχοντας μπροστά τους δυο σκύλους που ακούνε στα ονόματα Σαρμιέντο και Νεμπεγλέρας. Ειδικά ο τελευταίος αν ήξερε περισσότερη μπάλα θα έπαιζε σε μεγάλη ομάδα του εξωτερικού. Το να βρεις χειρότερα ή έστω ισάξια σέντερ μπακ πραγματικά θα είναι τεράστια επιτυχία. Επομένως, λαμβάνοντας υπόψη τα προβλήματα των υπολοίπων ομάδων, την ατομική βελτίωση του Δώνη -όπως μας έδειξε σε αρκετά παιχνίδια- και τον σωστό προγραμματισμό της ομάδας πιστεύω ακράδαντα ότι στο νέο πρωτάθλημα θα έχουμε ενδιαφέροντα αποτέλεσματα. Θα έχουμε πολλές κηδείες. Φυσικά, Γερουλάνου και Μπιτσαξή επιτρέποντος. Διότι, δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Ποιες ομάδες θα τιμωρηθούν, ποιες θα υποβιβαστούν, ποιες θα προβιβαστούν, ποιες θα παραμείνουν, ποιες θα συγχωνευτούν, ποιες θα χρεοκοπήσουν και πάει λέγοντας. Προς το παρόν τηρούμε στάση αναμονής. Για τον έτερη ομάδα που εμφανίζει αγωνιστικό πλάνο, τον Άρη, θα τα πούμε στην επόμενη ανάρτηση. Υπόσχομαι ότι θα γράψω ένα χορταστικό άρθρο.

Επανέρχομαι στην πρώτη παράγραφο. Σύμφωνα με όσα έγραψα για Μανωλά και Βιτόλο προκύπτει ένα βασικό σημείο που επιβάλλεται να κατανοήσουμε πλήρως. Πάρτε ένα κατσαβίδι και βιδώστε το καλά στο μυαλό σας: οι ποδοσφαιριστές χέστηκαν για τις φανέλες, τις ομάδες και τους οπαδούς. Το μόνο πράγμα που αγαπάνε είναι τα λεφτά και τίποτα άλλο. Τα παραδείγματα ουκ ολίγα, ενώ οι λιγοστές εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Δυστυχώς, το φαινόμενο της σημαίας σπανίζει ολοένα και περισσότερο. Δεν εννοώ ότι η προσωπολατρεία (πρέπει να) είναι ανεπιθύμητη, αλλά εμείς ξεπερνάμε τα όρια σε προκλητικό βαθμό και αποθεώνουμε με το ελάχιστο δείγμα γραφής. Ο Μανωλάς, ο Βιτόλο, ο Κόκε, ο Πάντελιτς, ο Ίβιτς, ο Κάλβο, ο Λέτο, ο Ριέρα κι ο Σισέ δεν θα βρίσκονται για πάντα εδώ. Το ίδιο και ο Ζαγοράκης, ο Μαρινάκης, ο Αδαμίδης, ο Μπέος και όλοι αυτοί οι παράγοντες που νομίζουν ότι πρέπει να πρωταγωνιστούν, διότι βάζουν λεφτά ή πλάτες. Τεράστιο λάθος. Οι πρωταγωνιστές είναι οι ποδοσφαιριστές, διότι προσφέρουν θέαμα. Ένα θέαμα το οποίο απευθύνεται στο φίλαθλο/οπαδικό κοινό, ήτοι στους πελάτες του προϊόντος που ονομάζεται ποδόσφαιρο. Στο χέρι μας είναι να προστατεύσουμε αυτό που τόσο πολύ αγαπάμε. Δυστυχώς, υπάρχουν κι αυτοί που δεν το γουστάρουν για διάφορους λόγους. Ίσως, διότι, όταν ήταν μικροί δεν έπαιζαν μπάλα στις αλάνες και δεν γυρνούσαν σπίτια τους με ματωμένα γόνατα. Ίσως, διότι, έχουν γαλουχηθεί με διαφορετική κουλτούρα περί αθλητισμού. Ίσως, διότι, το βλέπουν ως μέσο προσωπικής προβολής και χρηματικού κέρδους. Ειλικρινά δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι εκλείπει ο ρομαντισμός. Απουσιάζει το συναίσθημα. 

Να πω και κάποια πράγματα για τον Σισέ. Ο άνθρωπος είναι σταρ. Αναφέρομαι εντός γηπέδου. Εκτός γηπέδου δεν τον θεωρώ σταρ. Ο Κάνθαρος δεν ανέχεται τις γκλαμουριές και προσπαθεί να κρίνει χωρίς να υπολογίζει την ιδιότητα του εκάστοτε ποζερά. Όπως έχουμε πει στο πρόσφατο παρελθόν, αυτό που μας τσουρουφλίζει είναι το πόσο καλά ο καθένας υπηρετεί το προφίλ που έχει φτιάξει ή έχουμε φτιάξει εμείς για αυτόν. Βέβαια, το τι πιστεύω για το κοινωνικό στάτους του Σισέ μάλλον έχει μικρή σημασία. Να τον κρίνουμε εντός των γραμμών; Να τον κρίνουμε. Για την Ελλάδα ο Σισέ είναι πολυτέλεια. Έχει κάποια προσόντα που σπανίζουν σε επιθετικό που αγωνίζεται στο ελληνικό πρωτάθλημα. Διαθέτει ταχύτητα, έκρηξη, άλμα, σωστές τοποθετήσεις, καλό τελείωμα με πόδι και κεφάλι. Στερείται ιδιαίτερης τεχνικής, δημιουργικότητας και ομαδικότητας, αλλά την δουλειά του την έκανε. Και την έκανε καλά. Πολύ καλά. Με παιάνες και διατυμπανισμούς. Παρατηρώντας την ομάδα το αναμενόμενο θα ήταν η παραμονή του Γάλλου επιθετικού, διότι δημιουργούσε την πλάνη ότι η ομάδα ήταν λειτουργική. Το λογικό θα ήταν η πώλησή του. Για την ακρίβεια θα έπρεπε να έχει πωληθεί από τον Ιανουάριο, αλλά πιθανολογώ ότι δεν υπήρχαν αγοραστές.

Ως εκ τούτου, οι αντίπαλοι γνώριζαν ότι αν μπλοκάρεις τον Γάλλο, αυτόματα μπλοκάρεις όλη την ομάδα. Τα κεντρικά χαφ της ομάδας δεν είχαν τρεξίματα και δεν μπορούσαν να πατήσουν περιοχή, ενώ παράλληλα η ομάδα δεν είχε εξτρέμ. Να είναι καλά ο Νιόμπλιας που κατάφερε να ξηλώσει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ότι αυτοματισμό είχε χτίσει ο Κάτε. Επομένως, το αγωνιστικό πλάνο του Π.Α.Ο. περιλάμβανε το να φτάσει η μπάλα με κάθε τρόπο στον Σισέ. Με γιόμες, με σέντρες, με κόντρες, με οτιδήποτε. Η παρουσία του Γάλλου εγκλώβιζε το παιχνίδι της ομάδας και το έκανε προβλέψιμο σε άκρως κατανοητή μορφή. Η ομάδα, όντας ευνουχισμένη, έπαιζε πιο πολύ για να στείλει την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή, παρά για να παίξει και να σκοράρει οργανωμένα. Το μεγάλο ερώτημα που ανατέλλει είναι το ποιος θα τον αντικαταστήσει. Η απάντηση είναι πολύ απλή: κανένας. Ο παίχτης είναι μεγάλος σκόρερ και μεγάλη πολυτέλεια για να αντικατασταθεί έτσι απλά. Η ουσιαστική αντικατάστασή του συνάδει με τη θέσπιση ενός ορθολογικού αγωνιστικού πλάνου και την εισαγωγή κάποιων βασικών στοιχείων του ποδοσφαίρου όπως ομαδικότητα, αποφασιστικότητα και πειθαρχία. Το να κάτσεις να ψάξεις τον αντι-Σισέ είναι άσκοπο. Όπως άσκοπο είναι να περιμένεις να καλυφθεί η Α.Μ.Κ. Αναρωτιέμαι αν θα υπάρχει κάποια κύρωση εις βάρος της ομάδας. Μιας ομάδας της οποίας το διοικητικό καράβι πορεύεται χωρίς ιστία με μοναδικό κουπί τα πορτογαλικά κονέ του Φερέιρα. Όλοι μαζί να πούμε ένα μπράβο στους σωτήρες. Το έργο στον καμβά του Παναθηναϊκού προμηνύεται άχρωμο.

Υ.Γ.1 Για το μπάσκετ τι να πω; Συναντήσεις, συνελεύσεις, συμβούλια και τζίφος. Μηδέν εις το πηλίκιον που λέει κι ο Τζέφρυ. Κι έχεις τον Τζεβελέκη να σου λέει ιστορίες περί ανέμων και υδάτων. Rephrase. Κι έχεις τον Τζεβελέκη να σου λέει ιστορίες για αγρίους.

Υ.Γ.2 Μαθήματα περί σημαίας από τον Μπερλουσκόνι: «Όταν πήγα στη Μίλαν ο μόνος που προϋπήρχε στην ομάδα πριν από μένα ήταν ο Μαλντίνι. Θα φύγει από την ομάδα μόνο όταν αυτός θελησει». Μπορεί να σας φαίνεται παράξενο, αλλά αυτά που έχει πετύχει ο τρελός Ιταλός στο Μιλάνο είναι εκπληκτικά. Ίσως, διότι, ήξερε να εκτιμά πως υπήρχε Μίλαν και πριν από αυτόν, καθώς και το ότι θα υπάρχει μετά το τέλος της βασιλείας του. Πόσοι (Έλληνες) παράγοντες μπορούν συνειδητά να εφαρμόσουν τις παραπάνω απόψεις;

Υ.Γ.3 Δεν μπορώ να το κρύψω. Το παραδέχομαι. Είμαι S.M.F.