Πρεμιέρα!

Ένας από τους λόγους που λατρεύω διοργανώσεις τύπου EURO είναι η νηφαλιότητα με την οποία σχολιάζει το κοινό. Θέλω να πω ότι, απαλλαγμένοι από οπαδικές παρωπίδες, εμμονές και κολλήματα, βλέπεις μια άπλετη αντικειμενικότητα που σπάνια συναντάς στους Έλληνες φιλάθλους, ακόμα και οπαδούς. Αυτό σημαίνει ότι η αντικειμενικότητα δεν είναι σαν τον Bigfoot: υφίσταται κανονικότατα, αλλά αρκετοί «ξεχνάνε» να την επιστρατεύσουν. Ίσως, εν τέλει, να έχουν δίκιο όσοι κάνουν λόγο για αποκλειστική ύπαρξη συμφερόντων και εγωισμού. Τέλος πάντων.

Πρεμιέρα, λοιπόν. Άγχος η Γαλλία, ανεμελιά η Ρουμανία. Ας ξεκινήσω από τους τυπικά φιλοξενούμενους, διότι δεν κατάλαβα τι ήθελα να πετύχουν οι διοργανωτές. Ο Ιορντανέσκου δεν είναι αφελής. Γνωρίζει ότι η Γαλλία συνιστά μια ομάδα εκλάμψεων και διαθέτει μονάδες που μπορεί να σου κάνουν τη ζημιά σε αόριστη χρονική στιγμή. Ως εκ τούτου, φαίνεται λογική η απόφαση να παίξει άμυνα πίσω από τη σέντρα, κλείνοντας διαδρόμους, καλύπτοντας διαγώνια και προσπαθώντας να χτυπήσει στην κόντρα. Νομίζω ότι το πλάνο του Ρουμάνου προπονητή ήταν ορθολογικό. Με αφετηρία τον Κίρικες, ο οποίος έκοβε, κουβαλούσε μπάλα και κατεύθυνε την άμυνα, οι Ρουμάνοι έριξαν τον μεταβολισμό του παιχνιδιού, δεν δίστασαν με πρωτεργάτες τους Ρατ και Σαπουνάρου να ανοίξουν το πλάτος σε φάση (αντε)επίθεσης και, εφαρμόζοντας με τους Στάνκου και Αντόνε σε καίριες στιγμές ένα είδος ελαστικής άμυνας στο τερέν του αντιπάλου, εκμεταλλεύτηκαν σε μεγάλο βαθμό την αδυναμία της αμυντικής τετράδας. Ακόμα και το long ball παιχνίδι που πρόκρινε ο Ιορντανέσκου ήταν σωστό: οι Γάλλοι ανέβαζαν ψηλά τις γραμμές τους, οι Ρουμάνοι έκλεβαν την μπάλα και, κατόπιν, την εκτόξευαν μπροστά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την μερική αξιοποίηση των ακροβολισμένων παιχτών που είχε η Ρουμανία μπροστά για να βγει στην κόντρα και στο γεγονός ότι οι Γάλλοι έπρεπε να σπαταλήσουν περισσότερες δυνάμεις για να επιστρέψουν στην άμυνα.

Ο Ντεσάν, όμως, είχε την τύχη να διαθέτει δυο παίχτες σε μεγάλη βραδιά. Ο Καντέ, αυτό το σκυλί του πολέμου, ήταν κυρίαρχος στην μεσαία γραμμή. Χωρίς ίχνος υπερβολής, έχω την εντύπωση ότι ήταν αλάνθαστος. Ήξερε πότε και που να τρέξει, γνώριζε πότε και που να πασάρει. Άρχοντας στον χώρο ευθύνης του. Από εκεί και πέρα, ο Παγιέ (φώτο) ήταν απόλαυση. Τρομερός στο ένας εναντίον ενός, με κοφτερές σέντρες και creativity στο παιχνίδι του, αποτελούσε μόνιμη πηγή κινδύνων για την αντίπαλη άμυνα. Επομένως, είχαμε Κάντε στην άμυνα, Παγιέ στην επίθεση και μετά το χάος. Οι υπόλοιποι παίχτες κινήθηκαν σε ρηχά νερά. Ο Γκριεζμάν, αν και δραστήριος, αν και στο παρελθόν έχει παίξει στα φτερά, φαίνεται ότι του ταιριάζει καλύτερα ο ρόλος πίσω από τον επιθετικό. Ο Ματουιντί, αν και γνώριζε τη διάταξη, δεν έγινε ποτέ ο κρυφός φορ που μας έχει συνηθίσει στην Παρί και περιορίστηκε σε μια μέτρια βραδιά, ενώ ο Πογκμπά -ναι, δεν θα σταματήσω να το λέω- μου φαίνεται ένας υπερτιμημένος ποδοσφαιριστής που αρέσκεται να αναλώνεται σε επίδειξη ικανοτήτων. Όσον αφορά την αμυντική τετράδα, τα σχόλια είναι περιττά. Ο Εβρά έχασε κάθε μονομαχία, έκανε ανόητα μαρκαρίσματα και απέδειξε ότι η εμπειρία ίσως να μην παίζει και τόσο μεγάλο ρόλο. Ο Σανιά ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα, ενώ το κεντρικό αμυντικό δίδυμο δεν ενέπνεε καμία εμπιστοσύνη. Θεωρώ ότι αν βρισκόντουσαν στην αποστολή οι Βαράν και Σακχό, οι Ραμί και Κονσιελνί δεν θα έβλεπαν ενδεκάδα στο EURO. Τέλος, ακόμα κι ο Ζιρού, ο οποίος στο σύστημα του Ντεσάν είναι υπερχρήσιμος, φαινόταν εγκλωβισμένος, χωρίς βοήθειες και με αρκετά νεύρα.

Εν κατακλείδι, οι πειθαρχημένοι Ρουμάνοι μπλόκαραν το προβλέψιμο σύνολο των Γάλλων, αλλά δεν κατάφεραν να περιορίσουν τις απρόβλεπτες μονάδες τους. Όσο στενά και να μαρκάρεις έναν παίχτη, όσα σχέδια και να έχεις καταστρώσει για να τον εγκλωβίσεις, υπάρχουν φορές που η ικανότητα, η ποδοσφαιρική ευφυΐα ή η φόρμα ενός παίχτη αποδεικνύεται ανίκητη. Τι περισσότερο θα μπορούσε να κάνει ο Ιορντανέσκου; Βλέποντας ότι η Γαλλία διαθέτει μια ανούσια κατοχή και στηριζόμενη μονάχα σε ομαδικές εκλάμψεις και ατομικές ενέργειες, θα μπορούσε, προϊόντος χρόνου, να πιέσει περισσότερο την ασταθή αμυντική γραμμή των Γάλλων και, αντί να πάει για το Χ, να κλέψει το παιχνίδι. Θα μπορούσε, με άλλα λόγια, να τους φοβηθεί λιγότερο. Όπως και να έχει, παρακολουθήσαμε ένα καλό παιχνίδι και μακάρι να συνεχίσουμε έτσι!

Υ.Γ.1 Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ. Κάθε επαφή δεν είναι φάουλ. Πόσω μάλλον όταν ο τερματοφύλακας σε μια διεκδίκηση μπορεί να χρησιμοποιήσει και τα χέρια του.

Υ.Γ.2 Συνεχίζουμε δυνατά!