Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Αυτά γεύτηκα

Το Euro τέλειωσε. Αυτό σημαίνει ότι θα περιμένουμε το Μουντιάλ, θα πρέπει να σκεφτούμε νέους τρόπους για να γεμίζουμε πλέον τα βράδια μας κι ότι μάλλον θα ξαναβρούμε τη χαμένη σιλουέτα μας: τα πατατάκια, οι μπύρες, τα σουβλάκια, οι πίτσες και τα μπάρμπεκιου πήραν φωτιά. Κι αν τα παραπάνω προϊόντα είναι ιδιαίτερα εύγευστα και νόστιμα, τι συμβαίνει με την περίπτωση του Euro; Τι γεύση μας άφησε; Ας ξεκινήσουμε, εξετάζοντας τρία σημεία που χρήζουν αναφοράς:
  • Πρέπει να καταλάβουμε ότι στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει ή προκρίνεται πάντα ο καλύτερος.
  • Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι το Euro χωρίζεται σε δυο φάσεις: τα προκριματικά και τα τελικά -τέτοιου είδους διοργανώσεις δεν είναι εθνικό πρωτάθλημα, δηλαδή ένας μαραθώνιος που αποτελείται από τριάντα ή σαράντα αγωνιστικές.
  • Οι ομάδες, όπως κάθε ανοιχτό σύστημα, ταλανίζονται από πάθη, αινιγματικά σταυρόλεξα και δυσεπίλυτα προβλήματα, ενόσω διακατέχονται από διαφορετικούς σκοπούς και κίνητρα.   
Και περνάμε στην επεξήγηση των τριών σημείων. Με βάση το πρώτο σημείο υπάρχουν ισχυρές αμφιβολίες για το αν έπρεπε η Ισπανία να προκριθεί από τον όμιλο. Με εξαίρεση το ματς απέναντι στην Ιρλανδία, στα υπόλοιπα δυο παιχνίδια, με Ιταλία και Κροατία, είχε τόσα νεκρά διαστήματα που θύμιζε τον Άρη επί Πολωνού Γκουαρντιόλα. Προσοχή: επί του παρόντος, δεν εξετάζω αν η ομάδα έκανε συντήρηση δυνάμεων ή αυτές οι εμφανίσεις ήταν απόρροια τακτικών λαθών· απλώς καταγράφω την κατάσταση. Για παράδειγμα, η Κροατία ήταν πιο συμπαγής ομάδα, πιο διψασμένη, έτρεξε περισσότερο και υπήρχαν στιγμές που η ασκηθείσα πίεση στο τερέν του αντιπάλου και οι αντιδράσεις σε δύσκολες συνθήκες, από πάγκο και χόρτο, ήταν υποδειγματικές. Θυμηθείτε την ορθή τακτική συμπεριφορά και την εύστοχη καθοδήγηση από τον πάγκο στις περιπτώσεις που βρέθηκε πίσω στο σκορ στα ματς με Ιταλία και Ισπανία. Κι όμως, αυτή η ομάδα δεν προκρίθηκε! Το ίδιο θα μπορούσε να πει κάποιος για την Ρωσία -στην αρχή της ασφάλειας, μεταξύ άλλων, εκφράζω σοβαρές αμφιβολίες ως προς το αν η Ελλάδα άξιζε την πρόκριση. Παράλληλα, είδαμε να περνάει, και μάλιστα καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση, η Αγγλία. Τι μας έδειξε η Αγγλία; Ότι ένα δυνατό εθνικό πρωτάθλημα δεν φτιάχνει απαραίτητα και μια εξίσου δυνατή Εθνική ομάδα -κι ας παρουσιάστηκε η ομάδα εναρμονισμένη με τον τακτικό ρεαλισμό του Χόντγκσον: δεν είναι πάντα αρκετό.


Και περνάμε στο δεύτερο σημείο. Τα τελικά του Euro, αν και τηρούν ορισμένες ομοιότητες με τα προκριματικά, διαφέρουν ως προς ένα βασικό σημείο: τον χρόνο. Τα προκριματικά ολοκληρώνονται σε ένα πολύ μεγάλο χρονικό εύρος, ενώ τα τελικά μόλις σε έναν μήνα -και για κάποιους πολύ νωρίτερα. Και θα πρέπει να θυμόμαστε ότι μια ομάδα δεν είναι υπολογιστής που αποτελείται από μηχανικά εξαρτήματα. Το να βρεθεί σε κακή φόρμα, να αποκτήσει άσχημη ψυχολογία, να προκύψουν τραυματισμοί ή να ανατείλουν έριδες είναι κάτι αναμενόμενο -προφανώς είναι και ανεπιθύμητο. Και, συνδυάζοντας τις παραπάνω προτάσεις με το τρίτο σημείο, προκύπτει ότι υπήρχαν ομάδες που στα τελικά του Euro φάνηκαν εκτός κλίματος. Για παράδειγμα, οι Γάλλοι και τα εσωτερικά προβλήματα που τους ταλανίζουν εδώ και καμιά εξαετία. Μπροστά στους Ολλανδούς, όμως, οι Γάλλοι είναι ήμερα γατάκια. Με την πορεία που είχαν κάνει στα προκριματικά οι Ολλανδοί, θα έπρεπε να είχαν περάσει αέρα από τους ομίλους -εντούτοις, θυμηθείτε την χρονική μεταβολή μεταξύ προκριματικών και τελικών. Και έχεις τον Ρόμπεν να βγαίνει πριν το ματς με την Πορτογαλία και να δηλώνει ότι για την απόδοση της ομάδας στο τουρνουά ευθύνεται ο εγωισμός. Και μόλις ξεκινάει ο αγώνας έναντι στην Πορτογαλία, βλέπεις τον Ρόμπεν να δίνει πάσα από το αριστερό του πόδι στις διαφημιστικές πινακίδες και στον αντίπαλο: λες και δεν είχε συμπαίχτες -μήπως εννοούσε τον εγωισμό των υπολοίπων; Μια Ολλανδία που πριν δυο χρόνια έφτασε στον τελικό του Μουντιάλ. Το σημαντικό, όμως, έγκειται με ποια τακτική συμπεριφορά πορεύτηκε προς τον τελικό του Μουντιάλ και πως παρουσιάστηκε δυο χρόνια αργότερα, δηλαδή τώρα. Συμπέρασμα: για μια Εθνική ομάδα τα δυο χρόνια φέρουν σημαντική επίδραση πάνω στην ψυχοσύνθεση, στους σκοπούς και στα κίνητρα αυτής. Και για αυτό, αποδεχόμενοι την μεγάλη επιτυχία της Ισπανίας να κατακτήσει τρεις σερί τίτλους, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε την αντίδραση των Ισπανών στο Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Και περνάμε σε ορισμένες σκόρπιες σκέψεις. Σε αυτή τη διοργάνωση είδαμε την επίτευξη αρκετών τερμάτων, χωρίς όμως να προέρχονται από άκρατη επιθετικότητα. Ελάχιστες ομάδες παρουσίασαν ικανή τάση και ισχυρή επιθυμία για το γκολ -δεν εννοώ απόλυτη αφέλεια και άγνοια κινδύνου, αλλά επίτευξη του σκοπού (γκολ) που διέπει το ποδόσφαιρο. Για παράδειγμα, οι Κροάτες, οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί -και οι τρεις αποκλείστηκαν από τους ομίλους: τυχαίο; Τα γκολ της Γερμανίας ήταν υπολογισμένα με μαθηματική ακρίβεια: όλα έκρυβαν προσήλωση στο αγωνιστικό πλάνο -εξαιρείται το ματς με την Ελλάδα, όπου οι Γερμανοί ήταν καταιγιστικοί. Η αποθέωση, όμως, αυτής της κατάστασης συνοψίζεται στο ζευγάρι του τελικού. Μέχρι εκείνο το σημείο, οι Ισπανοί, με εξαίρεση τον ματς με τους Ιρλανδούς, έδειχναν ότι στερούνται επιθετικότητας, ενώ οι Ιταλοί έπαιζαν ανοιχτό ποδόσφαιρο και κυνηγούσαν το γκολ. Οξύμωρο; Έτσι πιστεύω. Ο τελικός, όμως, φανέρωσε διαφορετικά στοιχεία -κυρίως για τους Ισπανούς που αποφάσισαν να σοβαρευτούν (;) και να κάνουν επίδειξη δύναμης και υπεροχής.

Εκτός, όμως, από την έλλειψη επιθετικότητας, διέκρινα, τουλάχιστον για τις περισσότερες ομάδες, έλλειψη αμυντικής προσήλωσης και σταθερότητας. Οι προβληματικές άμυνες, ή για να είμαι πιο ακριβής οι προβληματικές αμυντικές γραμμές, αποτελούσαν σύνηθες φαινόμενο. Ακόμα και ομάδες που έχουν σφυρηλατήσει την ταυτότητά τους στην άμυνα, εμφάνισαν δυσλειτουργία. Για παράδειγμα, η Ελλάδα και η Ιρλανδία. Ακόμα και μεγάλες ομάδες, όπως η Γερμανία, δεχόντουσαν φάσεις -ο Καρπετόπουλος ισχυρίζεται ότι αυτή η Γερμανία δεν ήταν τόσο καλή, όταν έχανε κατοχή. Επίσης, παρατήρησα ότι τα μεγέθη που σπέρνουν τρόμο ήταν μετρημένα στο δάχτυλο του ενός χεριού. Ουσιαστικά, μονάχα η Γερμανία έπαιζε, για όλες τις ομάδες, ακόμα και για τους Ισπανούς, πλην Ιταλών, το ρόλο του μπαμπούλα: ίσως διότι ήταν η μοναδική ομάδα σε όλο το τουρνουά που έπαιξε με συνέπεια ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Κι όμως, η Γερμανία, όντας μία από καλύτερες ομάδες του τουρνουά, όπως και στο Μουντιάλ του 2010, αποκλείστηκε στα ημιτελικά! Το ίδιο συνέβη και με ορισμένους από τους σταρ του αθλήματος. Ο Ιμπραΐμοβιτς -δεν με ξεγελάνε τα γκολ που πέτυχε- ήταν η αποθέωση του περιπάτου. Ο Μπαλοτέλι, παρά τα τέρματα επί της Γερμανίας, παραμένει ένα κορμί που δεν ξέρει να κάνει κίνηση χωρίς την μπάλα και στερείται ποδοσφαιρικής ευφυίας -ας πάει για σπρίντερ. Ο Ριμπερί ήταν εξαφανισμένος, με τις κακές γλώσσες να λένε ότι παίζει στην Εθνική επειδή (του) το επιβάλλει ο μάνατζέρ του, ο Μπενζεμά νόμιζε ότι έπαιζε στη Ρεάλ, ενώ ο Νασρί πάσχει από την ανίατη ασθένεια της μεγαλομανίας και της αλαζονείας. Ο Ρόμπεν, ο Σνάιντερ κι ο Φαν Μπόμελ έπαιζαν σουμπούτεο. Ο μόνος που έδειξε να βελτιώνεται νοητικά και να ωριμάζει ποδοσφαιρικά, έστω και απέναντι στην παιδική χαρά της Ολλανδίας και στην ανεπάρκεια της Τσεχίας, ήταν ο Κριστιάνο, αλλά χρειάζεται απεγνωσμένα βοήθειες.

Και περνάμε στα συστήματα. Ομολογώ ότι υπήρχε ποικιλία. Οι Ιταλοί ξεκίνησαν με 3-5-2 και τέλειωσαν με 4-4-2 σε ρόμβο. Οι Κροάτες προτίμησαν έναν ευπροσάρμοστο 4-4-2, ενώ οι Άγγλοι ένα σφιχτό 4-4-1-1 που πολύ θα ήθελαν να μοιάζει με το 4-6-0 των Ισπανών. Αντίθετα, οι Ουκρανοί προτίμησαν ένα σύστημα με περίεργη διάταξη στον άξονα (4-4-1-1;), ενώ οι Σουηδοί ας πούμε ότι έπαιξαν ένα 4-4-2 που μετατρεπόταν σε 4-4-1 για ευνόητους λόγους που αφορούν μεγάλες μύτες. Οι Ιρλανδοί ήταν οι μόνοι που εφάρμοσαν με θρησκευτική ευλάβεια το 4-4-2 σε ευθεία. Εν γένει, οι περισσότερες ομάδες προκρίνουν, για κάποιο λόγο που αγνοώ, το 4-3-3 -προφανώς έχει μείνει ακόμα στη μόδα. Για παράδειγμα, η Πορτογαλία και η Ελλάδα έπαιξαν 4-3-3, αλλά στην πράξη η διάταξη των παιχτών στο χόρτο δεν είχε καμία σχέση ανάμεσα στις δυο ομάδες. Όμοιο σύστημα, το οποίο έκλινε περισσότερο προς τις επιταγές της Πορτογαλίας, υιοθέτησε η Ρωσία και η Γαλλία, ακόμα και η Πολωνία. Και εδώ ακριβώς εγείρω ισχυρές ενστάσεις ως προς την χρησιμότητα του 4-3-3 και τολμώ να προβλέψω ότι σύντομα το σύστημα αυτό θα εγκαταλειφθεί. Με τα δεκάρια να έχουν εξαφανιστεί, καθώς χρειάζονται απαραιτήτως έναν και δύο κόφτες να τρέχουν για αυτούς, τα ποιοτικά ακραία μπακ να σπανίζουν, τα γνήσια εξτρέμ να τείνουν να εξαφανιστούν και τα σέντερ φορ να μετατρέπονται, είτε σε πλάγια χαφ, είτε σε όρθια ξύλα που παίζουν με την πλάτη, είτε σε κορμιά που λειτουργούν αποκλειστικά εκτός περιοχής, τα δεδομένα υποδεικνύουν την επιστράτευση πασπαρτού παιχτών που τρέχουν σαν σκυλιά, καλύπτουν όσο το δυνατόν περισσότερα τετραγωνικά και στήνουν ένα αμυντικό τοίχος στην μεσαία γραμμή. Με άλλα λόγια, ως κύριος σκοπός θεωρείται η διατήρηση του μηδενός και στην επίθεση έχει ο Θεός. Αυτό σημαίνει ότι οι προσωπικές ενέργειες σπανίζουν (μπούκα, ντρίμπλα, σουτ, κίνηση με μπάλα), παίχτες με ισχυρή προσωπικότητα περιθωριοποιούνται και όλα επαφίενται στην πίεση που θα ασκήσεις στον αντίπαλο, ελπίζοντας ότι θα υποπέσει σε λάθος, θα κουραστεί ή θα αρχίσει να σε κόβει αντικανονικά, μπας και κερδίζεις κανά στημένο. Αν αυτά που γράφω έχουν δόση αλήθειας, τότε οι εμφανίσεις της Ισπανίας πρέπει να μας προβληματίσουν τα μάλα. Ελπίζω να κάνω λάθος.

Υ.Γ.1 Η Τότεναμ αντικατέστησε τον Ρέντναπ με τον Βίλας Μπόας και αρκετοί στην Αγγλία στοιχηματίζουν για το ύψος της αποζημίωσης που θα του δώσουν οι Εγγλέζοι, όταν έρθει η ώρα. Προς το παρόν, το 4-4-2 του Ρέντναπ αποτελεί παρελθόν, ο Μόντριτς θα πάει σε άλλες πολιτείες και όλοι αναμένουν με ενδιαφέρουν να δουν ποιους παίχτες θα φέρει στο Λονδίνο ο Πορτογάλος μαθητευόμενος μάγος.

Υ.Γ.2 Η περίπτωση Αναστόπουλου δεν έκατσε. Δεν πειράζει. Πήραμε Κατσαβάκη. Δεν είναι καθόλου κακή επιλογή. Σε μελλοντική ανάρτηση θα αποκρυπτογραφήσουμε την τακτική φιλοσοφία του Κατσαβάκη. Το ευτυχές είναι ότι δεν έχει παραμεληθεί το αγωνιστικό. Το δυστυχές είναι ότι ο Άρης, όπως και όλες οι ελληνικές Π.Α.Ε., έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει, ώστε να φτάσει τα πρότυπα των ευρωπαϊκών κλαμπ (επικοινωνιακή πολιτική, υπηρεσίες πελατών, μάρκετινγκ, οικονομική διαχείριση κ.ά.).

Υ.Γ.3 Οι Black Sabbath κυκλοφορούν, το 1981, το δέκατο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους με τίτλο ''Mob Rules''. Πρόκειται για το δεύτερο σερί άλμπουμ με τον Dio στα φωνητικά και προφανώς γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Θα χρειαστεί να περάσουν έντεκα ολόκληρα χρόνια, χρονικό εύρος κατά το οποίο έπιασαν διαδοχικά το μικρόφωνο ο Ian Gillian, o Glenn Hughes κι o Tony Martin, μέχρι να ξανατραγουδήσει ο Dio σε άλμπουμ της μπάντας.

16 σχόλια:

  1. Πολύ καλές οι αναλύσεις σου. Μπράβο.

    Για μένα, το "κλειδί" για την επιτυχία μας ομάδας είναι ΠΑΝΩ ΑΠ' ΌΛΑ ΤΟ ΚΛΙΜΑ. Αν υπάρχει οικογενειακό κλίμα και τα μέλη της ομάδας, βάζουν το εμείς πάνω από το εγω, η ομάδα θα πετύχει.

    Και ας μην έχει "παιχαράδες", όπως κάποιες άλλες ομάδες.

    Το παράδειγμα της Κροατίας στο EURO 2012 ή της δύσκολης πρόκρισης της Ιταλίας από τον όμιλο ή το παράδειγμα της Ρωσσίας, μας δίνουν να καταλάβουμε κάτι, το οποίο προσπερνούν όλοι.

    Ποιο είναι αυτό ; ; ; Τα παραδείγματα αυτά μας δίνουν να καταλάβουμε, ότι ένα EURO είναι πολύ πιο δύσκολο από ένα MUNDIAL. Στα πάντα. Και στους αντιπάλους στην κύρια φάση των ομίλων και στην τακτική προσέγγιση των αγώνων.

    Για παράδειγμα, αυτή η Κροατία εάν το EURO αυτο ηταν MUNDIAL θα περνούσε και "σβηστή" μάλιστα, από τους ομίλους. Γιατί, δεν θα είχε τα δύο "λοντάρια" της Ισπανίας και της Ιταλίας.

    Πέρα από αυτό, για την Ισπανία που λέμε. Είναι κατόρθωμα και μπράβο τους οι τρείς σερί κατακτήσεις. Το να διατηρηθείς 6 χρόνια σε top επίπεδο (και λέω 6, γιατί η πορεία τους ξεκίνησε από το φθινόπωρο του 2006 απο τα προκριματικά του EURO) είναι δυκολο.

    Ακόμα πιο δύσκολο, θα είναι να κανουν άλλη μια καλή πορεία στην Βραζιλία το 14. Με δυο χρόνια παραπάνω στον καθε εναν. Άλλος ο Τσάβι το 2008, αλλος τωρα, άλλος το 14. Άλλος ο Τόρρες το 2008, αλλος τώρα, άλλος το 14. Και πάει λέγοντας.

    Πάντως, για τα συστήματα που λες δεν έχεις αδικο. Όμως, θα μας άρεζε περισσότερο να βλέπουμε πιο πολλούς παιχτες με τεχνικά χαρακτηριστικά και γενικότερα θεαματικούς αγώνες, παρά αυτές τις μονομαχίες σώμα με σώμα στο κέντρο του γηπέδου ή οπουδήποτε αλλού.

    Γενικότερα, το άθλημα έχει περισσότερη ανάγκη από παίχτες τύπου Μέσι - Ρονάλντο - Ινιέστα παρά από παίχτες που κύρια χαρακτηριστικά τους έχουν το καταστρεπτικό παιχνίδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. PART I
    Τι κρατάμε - τι αφήνουμε απ' το euro; Σαν θέμα για έκθεση μου μοιάζει. Ξεκινώ:

    * Κρατώ τον άθλο της Ισπανίας. Η (κάποτε αποκαλούμενη loser) σπάει τα ρεκόρ και βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για κορυφαία εθνική ομάδα όλων των εποχών. (Τουλάχιστον σε όσους μετράνε το ποδόσφαιρο με τίτλους.)

    * Κρατώ την πρόκριση της εθνικής μας στους "8". Άθλος! Ιδιαίτερα με τον τρόπο που ήρθε.

    * Κρατώ την εικόνα της Ιταλίας, η οποία κόντρα στην φύση της δεν έπαιξε κατενάτσιο αλλά δημιουργικό ποδόσφαιρο.

    * Κρατώ την λανθασμένη εντύπωση των περισσοτέρων για την δυναμικότητα της Γερμανίας. Ούτε φαβορί, ούτε φόβητρο, ούτε μπαμπούλας. Είναι τυχερή που δεν πήγε τελικό. Εκεί το κοντέρ θα έγραφε πολλά (όπως έπρεπε να γράψει και με την Ιταλία αντί για το τιμητικό 2-1).

    * Κρατώ την (εντυπωσιακή) ωρίμανση του Κριστιάνο. Στην επόμενη διοργάνωση θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του. Αρκεί αυτό για την Πορτογαλία; Όχι!

    * Κρατώ κάποια εντυπωσιακά γκολ, όπως του Ίμπρα ή του super Mario και κάποιες μαγικές ενέργειες (πχ. του Κασάνο στο 1ο γκολ της Ιταλίας με τους Γερμανούς). Δυστυχώς οι ενέργειες αυτές ήταν λιγοστές στην διοργάνωση...

    * Κρατώ την αρχοντιά και την φινέτσα του Πίρλο. Ευφυής, αρχοντικός, αριστοκράτης του ποδοσφαίρου...

    * Κρατώ την μαγική εμφάνιση του Σαμαρά με τους Ρώσους. Όλοι σας και μόνος μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. PART II
    Τακτικά το euro δεν είχε να προσφέρει κάτι, δεν περίμενα κάτι τέτοιο εξάλλου. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως η Ισπανία κατέβηκε στην διοργάνωση με την λογική της Ιταλίας (δεν σπαταλάμε δυνάμεις, περνάμε στο τσακ τον όμιλο και φορτσάρουμε όσο πλησιάζουμε στο τέλος) και η Ιταλία με την λογική της Ισπανίας (ανοικτό, επιθετικό ποδόσφαιρο). Η Ιταλική λογική επικράτησε της Ισπανικής και η Ισπανία πήρε την κούπα. Παράδοξο;

    Στα του 4-3-3 που αναφέρεις έχω να προσθέσω πως ουσιαστικά κανένα σύστημα δεν εγκαταλείπεται. Αφού εξαντληθούν οι δυνατότητές του (κι απ' αυτούς που το εφαρμόζουν και απ' αυτούς που το αντιμετωπίζουν) μπαίνει προσωρινά στην άκρη και εν καιρώ θα επανέλθει. Ουσιαστικά τα ίδια συστήματα ανακυκλώνονται (με μικρές παραλλαγές γιατί αλλάζουν τα δεδομένα) τις τελευταίες 4 δεκαετίες...

    Επιτρέψατέ μου να αναφερθώ για μία ακόμη φορά στον παράγοντα κόπωση, τον οποίο θεωρώ βασικό συστατικό στην κρίση μας για τους ποδοσφαιριστές της διοργάνωσης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Kanthare, υπό normal συνθήκες θα θεωρούσα τον Κατσαβάκη κακή επιλογή. Με τα τωρινά δεδομένα όμως (όχι μονάχα για τον Άρη, εμείς είμαστε σε χειρότερη μοίρα) ίσως αποδειχθεί καλή επιλογή.

    Τέλος (ουφ), στα των Sabbath, λατρεύω την 80ies περίοδο. Μπορεί οι σκληροπυρηνικοί να μιλούσανε περιπαικτικά για Purple Sabbath ή για Black Rainbow (και σε μεγάλο βαθμό είχανε δίκιο), όμως ο μουστάκιας στην σκιά του Blackmore έβγαλε δισκάρες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευχαριστώ Jim! Εννοείται ότι το κλίμα σε μια ομάδα παίζει τεράστιο ρόλο. βΤο έχω ζήσει κι από προσωπική εμπειρία, όταν έπαιζα σε ομάδα, αλλά και ερασιτεχνικά. Και εννοείται ότι το Euro είναι πιο δύσκολο από το Μουντιάλ. Το πρόβλημα της Ισπανίας δεν είναι η επιβάρυνση των παιχτών της με δυο χρόνια παραπάνω. Αν δεις το ρόστερ, σε θεωρητικό επίπεδο ακριβώς οι ίδιοι παίχτες μπορούν να πάνε και στη Βραζιλία. Το πρόβλημα είναι να βρουν το κίνητρο και την προσήλωση. Φυσιολογικό είναι να επέρχεται κορεσμός. Μα, ο κόσμος θέλει να βλέπει παίχτες με μπούκες, ντρίπλες, ωραία τελειώματα, σουτ. Ο Έλληνας πλήρωνε για να δει τον Χατζηπαναγή, όχι τον Μαλιούφα. Τέλος, το ζήτημα των συστημάτων αποτελεί μια ανάρτηση από μόνη της. Είμαι σίγουρος ότι θα έχουμε εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο.

    Μπαλαντέρ, αν το βλέπεις ως έκθεση να σε βαθμολογήσω, βρε παιδί μου και στο τέλος να σε κεράσω και ένα μεγαλοπρεπέστατο κομμάτι κέικ που έφτιαξα χθες τα μεσάνυχτα με τα χεράκια μου! Κοίτα, το Euro μου άρεσε -δεν γινόταν διαφορετικά. Είχε τακτικές συγκινήσεις, μίνι εκπλήξεις και σασπένς, αλλά στερούταν δύναμης, προσωπικών ενεργειών και προσωπικοτήτων. Συμφωνώ ότι το σύστημα που φεύγει εκτός μόδας μπαίνει στην άκρη και επιστρατεύεται ξανά, μόλις οι συνθήκες γίνουν ευνοϊκές. Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με περσινή μόδα, αλλά με μετάλλαξη των χαρακτηριστικών των παιχτών. Ουσιαστικά εξαφανίζονται οι πτέρυγες, εξαφανίζεται ο striker και δομείται μια ποσοτική συσπείρωση στη μεσαία γραμμή. Κάτι σαν πολιορκία κι όχι μάχη εκ παρατάξεως. Δεν είμαι σίγουρος τι ποδόσφαιρο θα προκύψει στο μέλλον, αλλά θα είναι διαφορετικό. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει και αλλαγή κανονισμών (π.χ. η νίκη να δίνει τέσσερις βαθμούς). Εννοείται ότι η κόπωση παίζει σημαίνοντα ρόλο στην απόδοση ενός ποδοσφαιριστή. Και η σωματική, και η νοητική. Μπαλαντέρ, με τα τωρινά δεδομένα η επιλογή του Κατσαβάκη, είδικά από τη στιγμή που δεν ήρθε ο μουστάκιας, είναι εύστοχη. Θα πούμε περισσότερα σε μεραγενέστερο άρθρο. Προηγείται ένα άρθρο πολιτικού περιεχομένου. Και κλείνουμε με μουσική. Purple Sabbath, Black Rainbow και τρίχες κατσαρές! Ο Iommi είναι ο εγκέφαλος των Sabbath. Τέλος. Οι περισσότεροι στέκονται στον Οzzy, αλλά εκείνος είναι που κράτησε υψηλό το επίπεδο της μπάντας. Πρέπει να βάλουμε κάποιο τραγούδι κι από εκείνα τα άλμπουμ. Ήδη μου ήρθε ένα στο μυαλό και το ακούω αυτή την στιγμή. Θα μπει στην επόμενη ανάρτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κάνθαρε,επιλέγω να κρατήσω μόνο,την υπεροψία και το κλάμα των Γερμανών σε συνδυασμό με τη φωνή του Dio το καλύτερο επιδόρπιο !!!

    Κι αυτό το καινούργιο περι... χρήσης τεχνολογίας για τη γραμμή του τέρματος..????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Παρατήρησα ότι οι ομάδες με κακούς προπονητές, π.χ. Ολλανδία-Ουκρανία-Πολωνία, έδειξαν πρόσωπο κατώτερο του ρόστερ.

    Άλλος αξιοσημείωτος παράγοντας είναι αυτός που ανέφερε ο Μπαλαντέρ, η κόπωση. Ο Ντε Ρόσσι, που καθάρισε τα γερμανικά κύματα, ήταν αδύνατο να μπορέσει να κάνει το ίδιο σε ελάχιστες μέρες και η Ιταλία έχασε κάτω τα χέρια. Κόμπλαρε και ο Πραντέλι, κανείς δεν κατάλαβε γιατί βάζει τον Ντιάγκο Μότα, όταν χάνει ήδη με 2-0.

    Τρίτος παράγοντας τα κοράκια, που ήταν σε επίπεδο Μουντιάλ, κάτι που δεν είχαμε συνηθίσει σε Euro. Για αυτό το λόγο περάσαμε πανάξια, σε έναν όμιλο στα μέτρα μας - να τα λέμε αυτά, όταν σε δυό τουλάχιστον παιχνίδια μας πέρασαν πριονοκορδέλα. Για παρακάτω δεν είμαστε με όποια ομάδα και να παίζαμε. Να το πω καλύτερα, από το 10-15% πιθανότητες που είχαμε με τα Πάντσερ, άντε να πηγαίναμε στο 20-25% (με τους Άγγλους).

    Προφανώς και ο Tony Iommi είναι ο εγκέφαλος των Sabbath, ο back laying playmaker. lol

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Συμπαθητικο το Euro 2012, μπορω να πω οτι μονο σε δυο ματς βαρεθηκα, στο Ισπανια-Γαλλια και Ισπανια-Ιταλια.

    *** Η Ισπανια, βαρετη ή οχι, εκνευριστική ή οχι, αυτη τη στιγμη φαινεται να ειναι μια κλαση πανω απο τους υπολοιπους. Εμενα μου εδωσε την εντυπωση οτι επαιξε σε ολο το τουρνουα οσο ακριβως επρεπε για να κερδισει. Κατορθωμα αν σκεφτεις απο ποσους αγωνες ερχονται οι παικτες της.

    *** Η Γερμανια. Εγω ειμαι κλασσικα γερμανοφιλη. Συμφωνω οτι η Γερμανια δεν ηταν το φαβορι/οδοστρωτηρας που μας παρουσιαζαν. Αναρωτιεμαι εαν εχει να κανει με το οτι τα περισσοτερα απο τα στελεχη της, φαγανε "φαπες" στην Ευρωπη με τις ομαδες τους (Μπαγιερν, Ρεαλ και Ντορντμουντ). Εχω αρχισει να πιστευω οτι η γενια αυτη ειναι looser..

    *** Η Ελλαδα. Με σωστο προπονητη, σωστη επιλογη υλικου και σωστη διαχειριση υλικου πιστευω οτι μπορουσαμε ακομη και στους 4. Ή τελος παντων θα ειχαμε πολυ καλυτερη εικονα. Ο Υπουργος εχει δικιο, οι κορακες μας....μπιπ!

    *** Aγγλια. Σορρυ λαντς, μια ηταν η Ελλαδα του Euro 2004.

    *** Ολλανδια, Ρωσσια, Γαλλια. ΜΙΙΑΑΑΑΟΥ! ΜΙΑΑΑΑΟΥ! ΜΙΑΑΑΑΑΟΥ!

    Και παμε στις δυο για μενα καλυτερες ομαδες του τουρνουα ή ας πουμε αυτες με τη μεγαλυτερη προοδο.

    *** Πορτογαλια.
    Αντιπαθω τον Κλαψιαρη απιστευτα. ΜΙΣΩ τον Πεπε. Αλλα η ομαδα τους επαιζε καλυτερα απο αγωνα σε αγωνα. Αν ειχαν και επιθετικους της προκοπης...

    *** Ιταλια.
    Η μεγαλη εκπληξη για μενα. ΠΟΤΕ δεν ημουν φαν της κι εφτασα στην αγωνα με την Γερμανια να υποστηριζω τους Ιταλιανους. Αν ειχαν κι αυτοι καλυτερους επιθετικους... και μια μερα ξεκουρασης παραπανω.. ποιος ξερει!

    ΕμΒιΠι: Πιρλο. Αρχοντας. Η επιτομη του Cool.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εμένα πάντως μετά του συζύγου μία γεύση μας άφησε το Euro...την πίκρα από τον κουβά που φάγαμε στο στοίχημα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αstazzia, δεν είμαι σίγουρος ότι οι Γερμανοί ήταν υπερόπτες. Στους ομίλους πέρασαν με σβηστές τις μηχανές, την Ελλάδα την κατατρόπωσαν και στα ημιτελικά έχασαν από μια Ιταλία που παραδοσιακά τους βγάζει τη ψυχή. Όσο για την είσοδο της τεχνολογίας, μάλλον πρέπει να αποφασίσουμε τι ποδόσφαιρο θέλουμε.

    Υπουργέ, απλά να πω οτι οι Ολλανδοί έφτασαν τελικό Μουντιάλ με τον ίδιο προπονητή (Φαν Μάαρβικ), έστω κι αν η αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδα γύρισε τούμπαλιν στο Euro -εδώ ταιριάζει γάντι η υπεροψία και η υπερεκτίμηση δυνατοτήτων. Σαφώς και η κόπωση παίζει μεγάλο ρόλο. Και η νοητική, και η σωματική. Όσο για την αλλαγή του Πραντέλι, μόνο αυτός γνωρίζει το κίνητρο που κρυβόταν πίσω από αυτή την κίνηση. Ίσως αποφάσισε να πάει για μια αξιοπρεπής ήττα. Ειδάλλως, θα έβαζε κάποιον επιθετικογενή παίχτη, π.χ. τον Τζιοβίνκο. Για τη διαιτησία είχα γράψει δυο αράδες στις αρχικές, πρί το Euro, αναρτήσεις. Λάθη και ανικανότητα δεν παρατηρείται μόνο στην Ελλάδα. Πάντως, σύμφωνα με τους ειδικούς, τα λάθη οφείλονται στην έλλειψη εμπειρίας: υπήρχαν ανακατατάξεις στην Ουέφα στο θέμα των διαιτητών και κυρίως στις ηλικίες. Βρε, και back laying playmaker, και deep laying playmaker, και target man, και winger, και ό,τι θες!

    The Bgt, κι εγώ panzer υποστηρίζω. Διαχρονικά. οι παρατηρήσεις σου είναι εύστοχες -μόναδική ένσταση για την ταμπέλα ''loosers'' που έβαλες στην Γερμανία: μπορεί και να είναι, αλλά ας κάνουμε ακόμα λίγο υπομονή. Το σχόλιο σου -μη ρωτάς γιατί- με έβαλε σε σκέψεις ως προς τους καλύτερους του τουρνουά. Έχω ετοιμάσει μια πολιτική ανάρτηση που θα δημοσιευτεί στις επόμενες μέρες και κατόπιν λέω να γράψω την άποψή μου για τους καλύτερους έντεκα του Euro. Πώς σου/σας φαίνεται ως ιδέα;

    Πέλα, ο κουβάς είναι δεδομένος!

    Καλά να περνάτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ψιτ κάνθαρε, έχω ένα μπρελόκ με κλειδί του Σολ.
    να στο στείλω;
    ακούω πολύ τη μουσική και διαβάζω την ανάρτηση κομματάκι κομματάκι καθώς έχω γίνει και κομματάκια απ τη ζέστη...
    καλό ΣΚ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χάρης

    Φίλε Κάνθαρε, το Euro 2012 τελείωσε. Ήταν πολύ καλύτερο απ' ότι περίμενα. Γιατί θυμάμαι και κάτι Euro 2000 που με έπαιρνε ο ύπνος. Για το παράδοξο με την Εθνική Αγγλίας και την Πρέμιερ Ληγκ συμφωνώ. Κατ' αρχάς, Άγγλοι παίκτες δεν υπάρχουν. Ειδικά στις κορυφαίες ομάδες. Στην Τσέλσυ παίζουν βασικοί 3-4, στην Μάντσεστερ Σίτυ 3, στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 4-5. Στην Άρσεναλ ουσιαστικά ουδείς. Στην Λίβερπουλ δεν υπάρχουν τίποτα αξιόλογοι Άγγλοι παίκτες. Στην Τόττεναμ τα ίδια. Οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι αμυντικοί. Κι αυτοί δεν παίζουν πάντα. Η Πρέμιερ αποτελείται από ένα μωσαϊκό παικτών και εθνοτήτων. Επομένως λογικό είναι να μην έχουν σπουδαία Εθική ομάδα. Σε πλήρη αντίθεση με την Εθνική Ισπανίας και την Λα Λίγκα. Ισπανοί παικταράδες υπάρχουν πολλοί, εντός και εκτός Ισπανίας, και φροντίζουν να αναδεικνύουν όλο και περισσότερους από τα τσικό. Δεν είναι μόνο η Μπαρτσελόνα, όλες οι ισπανικές ομάδες αυτό κάνουν, άλλος καλύτερα κι άλλος χειρότερα.

    Η Εθνική Ολλανδίας, σκεφτόμενος τί παίκτες έχει στο μεσοεπιθετικό κομμάτι (πλην Σνάιντερ που περπατάει πλέον), θεωρώ ότι είναι ποδοσφαιρική ιεροσυλία η οικτρή εικόνα που παρουσίασε. Και μάλιστα, καλύτερος όλων συγκριτικά ήταν ο Φαν Πέρσυ. Τα χαφ έδειξαν τέτοια συνολική εικόνα, που δεν γίνεται να μην τους συγκρίνεις με τους δικούς μας και να πεις "πόσο χειρότεροι είναι τελικά ο Καραγκούνης και ο Μανιάτης από τον Φαν Μπόμμελ και τον Σνάιντερ?". Η αμυντική τους τετράδα είναι τροχονόμοι. Και δεν νομίζω ότι υπάρχουν άλλοι καλύτεροι Ολλανδοί αμυντικοί. Για να δούμε τί θα καταφέρει ο Φαν Χάαλ που προσελήφθη από την Ολλανδικά Ομοσπονδία.

    Όσο για τα συστήματα που λες, το 4-3-3 είναι δύσκολο αλλά πιο ταιριαστό σύστημα σε πολλές ομάδες που δεν έχουν ακραίους χαφ εξτρέμ. Αν έχεις 2-3 γρήγορους και ντριμπλαδόρους φορ τους βάζεις στα άκρα με εντολή να πατάνε περιοχή και να υπερτερούν αριθμητικά των αντιπάλων αμυντικών. Όπως έκανε ο Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό με το να βάζει τον Μιραλλάς στα πλάγια. Βασικά, ως πιο σύγχρονο σύστημα είχε αναδειχθεί πριν 3-4 χρόνια το 4-2-3-1, με 3 δεκάρια επί της ουσίας, αλλά εγκαταλήφθηκε για το 4-3-3. Νομίζω ότι το 4-2-3-1 κάνει μια ομάδα στατική, ενώ το 4-3-3 αφαιρεί τεχνική από το κέντρο αλλά προσθέτει γκάζια, πίεση και επιθετικότητα. Το πλέον εντυπωσιακό, φίλε Κάνθαρε, είναι ο ρόμβος (4-4-2) που έχει καθιερωθεί πλέον στην Σέριε Α αλλά και στην Εθνική Ιταλίας. Ειδικά Μίλαν και Ίντερ το έχουν φορέσει εδώ και 2 χρονάκια. Γιατί ακριβώς εξέλιπαν οι εξτρέμ, και οι επιθετικοί πλέον είναι "κρέατα". Σέντερ φορ παλαιάς κοπής, που είναι επικίνδυνοι μόνο μέσα στην περιοχή. Όπως ο Πατσίνι.

    Η Τόττεναμ είναι μια από τις ομάδες που ξεπετάχτηκαν τα τελευταία χρόνια και την συμπαθώ. Έχει καλό ρόστερ, με Μόντριτς και Φαν Ντερ Φάαρτ να ξεχωρίζουν. Ο Μπέιλ θεωρώ ότι είναι υπερτιμημένος. Γρήγορος είναι, αλλά δεν είναι Γκιγκς, δεν θα πάρει την ομάδα πάνω του. Δυστυχώς, ο αποκλεισμός τους από το Τσάμπιονς Ληγκ με τον τρόπο που έγινε, τους αναγκάζει να πουλήσουν τον Μόντριτς (έτσι κι αλλιώς θα τον πουλούσαν του χρόνου). Αν δεν αντικατασταθεί επάξια, η Τόττεναμ θα πάρει την κάτω βόλτα. Καλύτερα να πουλούσαν τον Μπέιλ παρά τον Κροάτη. Θα πρέπει να καταφέρουν να κρατήσουν το επίπεδο της ομάδας ψηλά, αλλιώς θα τους φάει η Λίβερπουλ όταν ανασυνταχθεί αργά ή γρήγορα. Ο Βίλας Μπόας είναι περίπτωση. Ομάδες σαν την Τόττεναμ, που οι διοικήσεις δεν πιέζουν για πρωτιά, του ταιριάζουν. Παρ' όλα αυτά, δεν τον θεωρώ προπονηταρά. Το Γιουρόπα Ληγκ με την Πόρτο το κατέκτησαν περισσότερο ο Φαλκάο και ο Χουλκ παρά ο Βίλας Μπόας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ❤✿•.¸•.¸¸

    ♡ Bom fim de semana!
    Beijinhos.
    Brasil
    ✿•.¸¸✿⊱╮

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Summertime Blues, λευτεριά στο κλειδί του σολ! Μια χαρά είναι το Σ-Κ. Κι αν έχει ζέστη, πας παραλία και λιώνεις την κορμάρα σου! Τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω.

    Γεια σου Φάνη με τα ωραία σου!

    Χάρη, η Ισπανία βγάζει συνεχώς παίχτες με τακτική παιδεία. Όχι μόνο σε ποσόσητα, αλλά και ποιότητα. Όταν βλέπεις κοτζάμ Μπαρτσελόνα να βασίζεται στα φυτώρια της, σε γηγενείς ποδοσφαιριστές και σε λίγες πινελιές ξένων παιχτών και βλέπεις τον Άρη και τον Άρη να υπογράφει δυο ντουζίνες μισθοφόρους τον χρόνο, καταλαβαίνεις τι γίνεται. Χωρίς υποδομές, φυτώρια και σχέδιο, δεν γίνεται δουλειά και δεν βλέπουμε προκοπή. Για την Ολλανδία είπαμε ότι ήταν η χειρότερη ομάδα του τουρνουά. Και το παράδοξο είναι ότι με τον ίδιο προπονητή στον πάγκο, πριν δυο χρόνια, έφτασε τελικό Μουντιάλ και τώρα μας έδειξε ένα σύνολο επιπέδου σχολικής ομάδας.
    Αυτό που λες για την στατικότητα μιας ομάδας σηκώνει πολύ κουβέντα. Το σημαντικό δεν είναι μόνο πόσα χιλόμετρα τρέχει η κάθε ομάδα, αλλά πόσο ποιοτικά τρέχει και πόσο συχνά αφήνει την μπάλα να τρέχει για αυτήν. Επομένως, το 4-2-3-1 (υποτιμημένο σύστημα), αν μπορεί να τηρήσει την τακτική πληρότητα, κυρίως σε ανασταλτικό επίπεδο, συνιστά ένα εξαιρετικό σύστημα. Κιαν αμ ην ξεχνάμε ότι το ίδιο σύστημα μπορεί να συνοδεύεται από διαφορετική διάταξη. Πολύ φοβάμαι, πάντως, ότι το 4-4-2 σε ρόμβο θα αρχίζει να μετασχηματίζεται σε ένα 3-7-0. Ήδη παρατηρήσαμε την Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα να το εφαρμόζει. Κι αν η Μπάρτσα αποτελεί ειδική περίπτωση, είμαι πολύ περίεργος να δω την τακτική αντίδραση των ομάδων, που απέχουν έτη φωτός από την ιδιοσυγκρασία της Μπάρτσα. Κι αν θες τη γνώμη μου, όλα τα συστήματα κάνουν τη δουλειά τους, αρκεί να έχεις τους κατάλληλους παίχτες για να υποστηρίξουν. Αλλά επαναλαμβάνω ότι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: οι παίχτες αυτοί σπανίζουν. Κι εγώ συμπαθώ την Τότεναμ. Επί Ρεντναπ έπαιζε όμορφο ποδόσφαιρο. Και 4-4-2 παρακαλώ: ένα σύστημα που οι περισσότεροι θεωρούν ντεμοντέ. Δεν ξέρω αν θα πιάσει ο Πορτογάλος στην Τότεναμ. Υποθέτω ότι η θητεία του στην Τσέλσι του έκανε καλό και τον ωρίμασε ψυχολογικά και προπονητικά. Και έχεις δίκιο, όταν λες ότι οι ομάδες που δεν πιέζονται για πρωτειά, του ταιριάζουν. Θα προσπαθήσω να την παρακολουθώ φέτος. Όσο για τους Φαλκάο και Χουλκ, στην Πόρτο συνέθεσαν ένα διαολεμένο δίδυμο. Τέλος.

    Magia, τα σέβη μου και καλώς ήρθες!

    Γεια σου, Akrat. Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...