Το γεύμα της μέλισσας, το μέλι και η σύμπτωση

Είμαστε όλοι έτοιμοι; Ωραία. Ο θρυλικός Μπιλ Σάνκλι δίνει το δικό του στίγμα περί απλότητας: «Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι που στηρίζεται στο να δίνεις και να δέχεσαι πάσες, στο να κάνεις κοντρόλ και να είσαι διαθέσιμος για να πάρεις μπάλα. Είναι τρομακτικά απλό άθλημα». Έχει απόλυτο δίκιο. Η ουσία της δήλωσης είναι απαράλλαχτη. Διαχρονική. Απόλυτη. Στο ποδόσφαιρο του σήμερα, βέβαια, ελάχιστοι ενστερνίζονται την άνωθεν άποψη. Γιατί; Διότι, η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού αδυνατεί να κατανοήσει το ποδόσφαιρο. Νοητικά. Τακτικά. Έχω ετοιμάσει ένα κολοσσιαίο άρθρο επ' αυτού.  Όμως, για ποιο ποδόσφαιρο μιλάμε; Εδώ δεν μπορούμε να συλλάβουμε καθημερινά πράγματα που αφορούν την ίδια μας τη ζωή. Δεν έχουμε καταλάβει το νόημα της ζώνης και του κράνους. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι δεν έχουμε δικαίωμα να ρυπαίνουμε το περιβάλλον. Δεν έχουμε αντιληφθεί ότι οι σκοταδόψυχοι θα παραμείνουν σκοταδόψυχοι σε αέναο επίπεδο. Επιπλέον, είμαστε καχύποπτοι σε βαθμό κακουργήματος. Όταν χαρακτηρίζεται κάτι ως απλό, τότε αμέσως προβληματιζόμαστε για το αν πράγματι είναι απλό κι αν θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε εις πέρας. Αρχίζεις να έχεις αμφιβολίες. Σε πιάνει πανικός και μόνο στη σκέψη ότι δεν θα μπορέσεις να αποκρυπτογραφήσεις την απλότητα. Να την εφαρμόσεις. Να ανταποκριθείς. Αρνείσαι να δεχτείς την ενδεχόμενη αποτυχία κι ως εκ τούτου επιλέγεις να κολυμπήσεις σε δύσκολα/βαθιά/θολά νερά. Και να ''πνιγείς'' ουδείς θα σε κατηγορήσει. Πάρτε, για παράδειγμα, τα γεύματα που προετοιμάζονται στην Αφρική και την Ευρώπη. Ποιο γεύμα θεωρείται απλό; Ποιο θεωρείται τέλειο; Εξαρτάται υπό ποιο πρίσμα το εξετάζει κανείς. Στην Αφρική το απλό γεύμα συνάδει με το τέλειο. Εναρμονίζεται. Ταυτίζεται. Κάθε συστατικό είναι υψηλής ποιότητας, το γεύμα ολοκληρώνεται με λίγα συστατικά και συν τοις άλλοις εκπληρώνονται όλα τα κριτήρια που αφορούν το φαγητό: ικανοποίηση πείνας, υγεία, ευπεψία και καλή γεύση. Αντίθετα, στην Ευρώπη το απλό γεύμα αποτελεί σύνηθες φαινόμενο, αλλά δεν θεωρείται τέλειο. Το τέλειο γεύμα υπόκειται σε διαφορετική κουλτούρα που υποδηλώνει τη χρησιμοποίηση πολλά συστατικών και την πολυπλοκότητα της προετοιμασίας. Λοιπόν, αυτή η κουλτούρα μας έχει κάψει τη γούνα. Προσωπικά, ψηφίζω την έκδοση της Αφρικής. Το απλό είναι τέλειο. Αυτό υποστήριζε, μεταξύ άλλων αθλητάνθρωπων, ο Γιάννης Ιωαννίδης. Αυτό υποστηρίζει κι ο Κάνθαρος. Ευτυχώς που υπάρχει η απλότητα της Μπαρτσελόνα και θυμόμαστε/μαθαίνουμε τι σημαίνει ποδόσφαιρο. Μακάρι να υπήρχε μια Μπαρτσελόνα που να αφορούσε την κοινωνία. Να μπορούσαμε να διδαχτούμε από αυτήν. Φευ!

Υποθέτω ότι παρέκκλινα της πορείας μου. Επανέρχομαι πάραυτα στην πειθαρχημένη σκέψη. Λέγαμε, λοιπόν, για την απλότητα του ποδοσφαίρου. Δυστυχώς, στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όπου δεσπόζει η Ε.Π.Ο.land, είναι εξαιρετικά δύσκολο να παρουσιάσεις στο χόρτο τέτοιο εγχείρημα. Ωστόσο, οφείλεις να προσπαθήσεις. Η διοίκηση, σύμφωνα με τις μεταγραφικές εξελίξεις, αυτό ακριβώς επιχειρεί. Το ίδιο πράττει και ο Τσιώλης με τους παίχτες του. Εμείς; Ποια πορεία θα κανονίσουμε; Ο Κάνθαρος προτείνει το εξής δίπτυχο: ρεαλισμός και σύνεση. Το ρόστερ γέμισε. Παραγέμισε. Πρέπει να ελαφρύνει. Μολαταύτα, ο Τσιώλης έχει γεμάτη την φαρέτρα του. Συν τοις άλλοις, εντάθηκε ο ανταγωνισμός μεταξύ των παιχτών -είναι λίαν σημαντικό. Αυτό που απομένει είναι να (παρα)μείνουμε εκτός δωματίου και να αφήσουμε τον Σεφ να δουλέψει με την ησυχία του. Ας θυμηθούμε τον τέταρτο παράγοντα.

Σήμερα, όμως, έπρεπε να θέσουμε σε κίνηση και τον πρώτο παράγοντα. Δεν τον θέσαμε. Η Ξάνθη έχει δώσει δυνατά παιχνίδια με Ο.Σ.Φ.Π., Α.Ε.Κ. και Π.Α.Ο.Κ. Έπαιξε μεθοδευμένο ποδόσφαιρο και είχε πολύ καλή παρουσία. Μολαταύτα, δεν αποκόμισε ούτε ένα βαθμό. Ομολογώ ότι αυτό με προβλημάτιζε. Μήπως είχε έρθει η ώρα να μην παίξει καλά και να πάρει βαθμό ή βαθμούς; Εν τέλει, και καλά έπαιξε και βαθμό τσίμπησε. Και πάμε στις τέσσερις γραμμές του χόρτου. Το να βλέπεις τον Τόχα εκτός εντεκάδας αποτελεί ισάξια ικανοποίηση με το να σου ζητάει ραντεβού η Τζένη Μπότση (γυναικάρα). Ωστόσο, γρήγορα αυτό το συναίσθημα εξανεμίστηκε, μόλις είδα τον Καστίγιο να στολίζει το μπράτσο του με το περιβραχιόνιο. Δεν κατάλαβα τον λόγο. Ο Καστίγιο δεν εκφράζει τον Κάνθαρο ως αρχηγός του Άρη. Συν τοις άλλοις, έπρεπε να αντέξω το ψυχολογικό βάρος που μου προξενεί η παρουσία του Μίτσελ στο αριστερό άκρο της άμυνας. Τέλος πάντων. Ήταν δεδομένο ότι ένα γρήγορο γκολ θα μας απελευθέρωνε. Δεν το πετύχαμε. Ήταν δεδομένο ότι έπρεπε να εξαργυρώσουμε την ορμητικότητα που είχαμε στο πρώτο τέταρτο. Δεν την εξαργυρώσαμε. Το να βλέπεις, μόλις στο 3' λεπτό, τον Καπετάνο, όντας αμυντικό χαφ, να παίζει το ένα δύο με τον Γιάκομπ, εντός περιοχής, είναι όμορφο. Σου προξενεί ευθυμία. Το να διαπιστώνεις ότι ο Καπετάνος με το καλό του πόδι δεν μπορεί να βρει δίχτυα, ούτε καν εστία, σου προξενεί έναν εκνευρισμό. Το να λήγει το ματς κι εσύ ακόμα να περιμένεις να δεις μια ανάλογη φάση, σου προξενεί θυμό. Πίκρα. Αγανάκτηση. Ο Άρης είχε μια άκαρπη υπεροχή και μια ανούσια κατοχή. Η κατοχή, όμως, τέλειωσε τον Οκτώβριο του 1944, όχι του 2011. Ο Ουζουνίδης ακολούθησε την πεπατημένη. Μετά το αρχικό σοκ, έδωσε χώρο στον Άρη, έκλεισε τους διαδρόμους και έπαιζε άψογα το μαν το μαν και το ντουμπλάρισμα αντιπάλου (π.χ. Καστίγιο, Ούμπιντες). Κι όλα αυτά χωρίς να μπορεί να κυκλοφορήσει την μπάλα και με σχετικά άναρχο κέντρο, ελέω της απουσίας του Βασιλακάκη. Αντίθετα, την μπάλα την κυκλοφορούσε ο Άρης. Ωστόσο, στερούμαστε υπομονής και αγωνιστικής πειθαρχίας. Έβλεπα τον -μη εγκλιματισμένο- Ούμπιντες, πολλάκις, να αφήνει τη θέση του για να καλύψει τον Παπαζαχαρία. Υπενθυμίζω ότι στα χαρτιά έπαιζε ως επιτελικός μέσος. Να δεχτώ ότι είχε τέτοιες εντολές από τον Τσιώλη. Αν και ο Παπαζαχαρίας τα πήγε ικανοποιητικά. Ρε παιδιά, τον Μίτσελ ποιος τον κάλυπτε; Η Ξάνθη, έχοντας ως κύριο εκφραστή τον Πόι, έπαιζε και πίεζε αρκετά από εκείνη την πλευρά, προφανώς λόγω σαφών οδηγιών εκ μέρους Ουζουνίδη. Είχα δηλώσει ότι ο Κούπερ δεν υποτιμούσε το πρόβλημα που έχουμε στο αριστερό άκρο αμύνης και ήλπιζα να μην το υποτιμήσει κι ο Τσιώλης. Οι ελπίδες μου αποδείχτηκαν φρούδες. Ο Αργεντινός είχε δώσει ρητές εντολές στον Λαζαρίδη να καλύπτει τον Μίτσελ. Είναι φανερό ότι επί Τσιώλη κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ο Μίτσελ μοιραία αντικαταστάθηκε. Σπαταλήσαμε ένα ημίχρονο. Αυτό, όμως, είναι το υλικό μας. Και φυσικά αυτός είναι ο Καστίγιο. Ένας παίχτης που θεωρεί το μαρκάρισμα ποδοσφαιρική ταπείνωση και δεν μαρκάρει ούτε τον ίσκιο του, παρά μόνο αν τον προκαλέσει ο αντίπαλος παίχτης, προπονητής, βοηθός, φροντιστής, νερουλάς, πετσετάς. Ως εκ τούτου, ο Μίτσελ έχει ελαφρυντικά. Ο Τσιώλης όχι.

Και πάμε στο δεύτερο μέρος. Ο Κάνθαρος παραλίγο να πάθει συγκοπή, μόλις είδε τις αλλαγές. Δεν σας κρύβω ότι μου πήρε αρκετή ώρα για να αποκρυπτογραφήσω ποιος παίζει που. Για παράδειγμα, ο Πορτίγια κι ο Τόχα. Τους τσάκωσα αρκετές φορές στην αριστερή πλευρά. Σαν ζευγαράκι. Από την άλλη πλευρά, είχαμε ένα παλικάρι με μπουκλίτσες και γαλανά ματάκια που ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα. Ο Βλαχοδήμος, στα λίγα λεπτά που τον αντιμετώπισε, είχε καλή παρουσία και είναι άξιος αναφοράς. Επιπλέον, πώς γίνεται ο Καστίγιο να έχει πατήσει το δεξί του πόδι τρεις φορές και την περιοχή καμία; Και ποιος ήταν ο ρόλος του Γιάκομπ; Απαντώ μόνος μου: να σπάει την μπάλα. Ποια μπάλα; Πόσες φορές την ακούμπησε; Πόσες φορές είδε τι χρώμα έχει; Είναι φανερό ότι έχουμε σοβαρό πρόβλημα στις ομάδες που κλείνονται και παίζουν την κόντρα. Η Ξάνθη το κάνει καλά και μαγκιά της. Κι ας είχε αριστερό μπακ τον Εντιμάρ και τον Μαρσελίνιο εξαφανισμένο. Το αποτέλεσμα είναι να ''αναπτυσσόμαστε'' οριζόντια και με μακρινές μπαλιές που κατέληγαν σε μυστήριο λαϊκού ήρωα. Γιατί; Ρε παιδιά, βάλτε κάτω την μπάλα. Ευτυχώς, ο Φατί έχει μεγάλα αποθέματα βενζίνης στο ρεζερβουάρ του. Μακάρι να μπορούσαμε να τον κλωνοποιήσουμε και να προσθέσουμε στους κλώνους του ένα γονίδιο που θα υπαγορεύει να τρέχει για τρία άτομα και να αγωνίζεται σε πέντε θέσεις. Όσο για τον Βελλίδη, είχα δηλώσει ότι δεν είναι έτοιμος για πρώτος τερματάς. Έχει ικανότητες και φαίνεται ότι δουλεύει, αλλά δεν αρκεί. Το να είσαι πρώτη επιλογή συνοδεύεται με το αντίστοιχο ψυχολογικό φορτίο. Πιστεύω ότι σε δυο χρόνια θα είναι μάχιμος και πανέτοιμος. 

Όπως είπε ένας φίλος Αρειανός με το πέρας του αγώνα: «Πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι που πήραμε το Χ». 'Εχει απόλυτο δίκιο. Πού πήγε, όμως, η απλότητα που εννοούσε ο Μπιλ Σάνκλι; Πού πήγε η -εκ μέρους όλων- προσπάθεια; Ο Κάνθαρος είναι εγκρατής άνθρωπος και δεν θα προβεί σε αφορισμούς. Ούτε σε μηδενισμούς μήτε σε απαξιώσεις. Έχω πίστη στο ρολάρισμα της ομάδας. Έχω πίστη στον προπονητή. Εξάλλου, ο Άρης για μένα είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα που ''πρέπει'' να κερδίζει. Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι δεν λειτουργούν με αυτό το σκεπτικό. Αντιθέτως, διακατέχονται από ωφελιμιστικά και οπορτουνιστικά κριτήρια. Ο Άρης υπάρχει για να γεμίζουμε τις Κυριακές μας. Για να γεμίζει εμάς τους ίδιους. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Και κάθε φορά που βλέπω την Αρειανάρα να πατάει το χόρτο γεύομαι ικανοποίηση, ιδίως σήμερα που είχα να την παρακολουθήσω είκοσι ολόκληρες μέρες. Έστω κι αν σε αυτήν παίζει ο Μίτσελ κι ο Τόχα. Έστω κι αν πρέπει να ανεχτώ τις γκρίνιες και τη μιζέρια κάποιων. Έστω κι αν χρειάζεται ενέσεις ψυχολογίας. Έστω κι αν δεν μπορεί να κερδίσει την Ξάνθη. Όλοι αγαπάνε το μέλι, λίγοι την μέλισσα. Πολλοί γουστάρουν τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο, λίγοι δέχονται πως υπάρχει η ήττα και η ισοπαλία μέσα στο πρόγραμμα. Η μέρα του δαίμονα θα έρθει.

Να πούμε και δυο πράγματα για το Ατρόμητος - Παναιτωλικός. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση. Το ότι μένει ανενόχλητος ο Μήτρογλου, μου δείχνει ότι ουδείς αντίπαλος προπονητής τον υπολογίζει. Μολοταύτα, θα έπρεπε, διότι όλη η ομάδα αγωνίζεται για εκείνον. Ακλόνητο παράδειγμα συνιστούν οι στημένες φάσεις. Έγινε με τον Άρη. Έγινε με τον Π.Α.Ο. Έγινε με τον Παναιτωλικό. Το να ξεμαρκάρεται μόνος του δεν το λογίζω ως πιθανό ενδεχόμενο για τον απλό λόγο ότι κάνει κίνηση πίσω από το σέντερ μπακ, αγνοεί την ύπαρξη του οφσάιντ και δεν μπορεί να πασάρει με ακρίβεια σε ακτίνα τριών μέτρων ή να υποδεχτεί σωστά την μπάλα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να παίξει το ένα δύο. Επιπλέον, είναι απείθαρχος, αργός και δεν έχει ιδιαίτερη διάθεση για μαρκάρισμα. Για αυτό, άλλωστε, δεν τον θέλει ο Βάσκος. Μολονότι οι αδυναμίες του είναι πολλές και τρανταχτές, εκείνος σκοράρει -απόδειξη ότι δεν έχει δουλέψει και δεν έχει δουλευτεί. Χθες, ωστόσο, απέδωσε ικανοποιητικά σε τακτικό επίπεδο. Κι όλα αυτά, απέναντι σε έναν Παναιτωλικό που παρά τη δεδομένη τεχνική ανεπάρκεια αρκετών παιχτών, προσπαθεί να παίξει στρωτό ποδόσφαιρο με όπλο την ταχύτητα, τις αντεπιθέσεις και τον ενθουσιασμό. Έργο Τεννέ. Ωστόσο, οι αλληλοκαλύψεις παραμένουν σε μέτριο επίπεδο. Κι αυτό έργο Τεννέ. Κάθε φορά που ανέβαινε ο Κουτρουμάνος, το χωρικό διάστημα που έμενε ακάλυπτο, ήταν ισόποσο των συνόρων στον Έβρο. Και ποιος να καλύψει το κενό; Ο Καμαρά δεν φημίζεται για τα ανασταλτικά του καθήκοντα. Τα σέντερ μπακ δεν μπορούν. Η ομάδα χρειάζεται μπομπάτο κεντρικό οπισθοφύλακα (Ντολεζάι;). Επίσης, απαιτείται η προσθήκη κάποιου αμυντικού μέσου που να λειτουργεί σαν κυμματοθραύστης μπροστά από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Οι Σιόντης και Μουμίν είναι ντελικάτοι για αυτή τη δουλειά. Μόνο έτσι θα απελευθερωθεί η υποτιμημένη μπαλαδόφατσα που ακούει στο όνομα Θεοδωρίδης. Έχουμε και έναν Χαριστέα να τροφοδοτήσουμε. Τουλάχιστον, ο Άντι, όντας αριστερό μπακ, στέκεται αξιοπρεπώς και δείχνει ότι πρόκειται για εξελίξιμο παίχτη. Αντίθετα, ο Ατρόμητος έχει τον Ζουέλα που λειτουργεί σαν σύρτης μπροστά από Τόμας και Φυτανίδη. Άμα λάχει, μετατρέπεται και σε τρίτο σέντερ μπακ. Χθες, ωστόσο, είχε ανέβει αρκετά μέτρα στον άξονα, παίζοντας ελάχιστα πίσω από τον Τάτο, για να επανέλθει στην περιοχή ευθύνης του κατόπιν της επίτευξης του πρώτου γκολ. Ένα γκολ που προήλθε από στημένη φάση. Όπως και το δεύτερο. Είναι προφανές ότι ο Δώνης έχει δουλέψει σε αυτόν τον τομέα. Επιπλέον, έχει δουλέψει πολύ με τα άκρα του. Όχι μόνο στις αλληλοκαλύψεις και στο ντουμπλάρισμα αντιπάλων, αλλά και στην επιθετική ανάπτυξη. Τα όβερλαπ συνιστούν πάγιο κομμάτι του επιθετικού ξεδιπλώματος, καθώς και οι μακρινές διαγώνιες πάσες με τον Τάτο να οπισθοχωρεί, να μαζεύει την μπάλα και να σημαδεύει τους προωθημένους Σκόνδρα και Γιαννούλη. Κι όλα αυτά, χωρίς την ουσιαστική συμβολή του Πίτου Γκαρσία στο χθεσινό ματς. Ο Δώνης, πάντως, έχει ωριμάσει αρκετά. Φαίνεται στο παιχνίδι του. Περιμένω περαιτέρω βελτίωση. Περιμένω (κι άλλες) κηδείες.

Υ.Γ.1 Η κατάρα της γριάς ξεκίνησε με τη δύση (;) του Αστέρα. Από τον Άρη Ασβεστά.

Υ.Γ.2 Μην ξεχάσετε να τιμήσετε την ψηφοφορία.

Υ.Γ.3 Είναι Γερμανοί, παίζουν metal και δηλώνουν οργισμένοι.