Ηθικές νίκες και αντιβιοτικά κλειδιά

Ποτέ δεν κατάλαβα τον συνειρμό μεταξύ σφαγής και ποσότητας ελευθέρων βολών. Η σχέση τους δεν είναι απόλυτη. Η σφαγή στο μπάσκετ γίνεται χειρουργικά. Με το γάντι. Σε σημείο, μάλιστα, που πολλές φορές να μην δίνονται απλά τα σπόρια σε μια ομάδα (π.χ. τον φιλοξενούμενο), αλλά ολόκληρο το καρπούζι. Δεν αφήνω υπόνοιες περί σφαγής. Οι (πραγματικοί) λόγοι που χάσαμε αναφέρονται παρακάτω. Και τα (πραγματικά) κέρδη είναι περισσότερα από αυτά που νομίζουμε. Ωστόσο, είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά. Η Κ.Ε.Δ. οφείλει να επανεξετάσει κάποιες συμπεριφορές. Κάποια πράγματα βγάζουν μάτια. Και πάμε στην πεμπτουσία της υπόθεσης. Διέκρινα έντονο πρόβλημα στον αναπληρωματικό άσσο. Γιατί ο Αλεξανδρής προτιμούσε τον Μαυροειδή από τον Βεργίνη; Η απορία μου ενισχύθηκε, όταν έβλεπα ότι, παρά τα (πέντε) λάθη του ομογενούς γκαρντ (κλισέ), εξακολουθούσε να τον προτιμά. Κατόπιν του αγώνα, βέβαια, διάβασα ότι ο Βεργίνης ήταν ολίγον τραυματίας. Την δέχομαι την εξήγηση. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι ο Νταν δεν είναι άσσος και επιτρέψτε μου να τηρώ παρόμοιες αμφιβολίες και για τον Βεργίνη. Με λίγα λόγια, μετά τον Τζέιμς, υπάρχει πρόβλημα στο κατέβασμα της μπάλας. Πρόβλημα, επίσης, υπάρχει στα αμυντικά ριμπάουντ -ο Παναθηναϊκός ανανέωσε αρκετές επιθέσεις. Και οι δυο ομάδες, πάντως, έπαιξαν εντυπωσιακή άμυνα. Χαλύβδινη. Επιθετική.

Πάντως, στα κρίσιμα χρονικά σημεία δεν είχαμε για μια ακόμη φορά καθαρό μυαλό. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός ήταν σαφώς πιο έτοιμος στα διαστήματα που ο αγώνα απαιτούσε τη λήψη τολμηρών αποφάσεων. Η ομάδα του Ομπράντοβιτς έχει σφυρηλατηθεί σε δύσκολες συνθήκες και γνωρίζει το πρωτόκολλο έκτακτης ανάγκης. Δεν τίθεται μόνο θέμα εμπειρίας ή, αν θέλετε, απειρίας, αλλά σίγουρα οφείλουμε να παραδεχτούμε την ποιοτική ανισορροπία των δυο ρόστερ. Δηλώνω, πάντως, ότι είμαι άκρως ευχαριστημένος από την προσπάθεια. Έζησα το παιχνίδι με πάθος και ένταση, έστω κι αν η εναλλαγή συναισθημάτων με άφησε μπουκάλα, έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό, έστω κι αν έκλεισε η φωνή μου. Πετύχαμε, λοιπόν, μια ηθική νίκη. Και έπεται συνέχεια: την Τρίτη παίζουμε με την Κίμκι. Δεν ξέρω τι πρόσωπο θα παρουσιάσουμε και ελπίζω να περισσεύει ενέργεια στις μπαταρίες μας. Κι αν δεν έχουμε, θα φορτιστούμε από τον υπέροχο κόσμο που, πιστεύω, ότι θα τιγκάρει το Παλέ. Το βέβαιο είναι ότι την Τρίτη με ανάλογη εμφάνιση δεν χάνουμε.

Και πάμε στο Περιστέρι. Το πρώτο ημίχρονο άνηκε ολοκληρωτικά στον Άρη. Η ομάδα της Θεσσαλονίκης (κλισέ), όντας απαλλαγμένη από το άγχος του κυπέλλου, προσπάθησε -και πράγματι το πέτυχε- να μεταφέρει την πίεση στο στρατόπεδο των γηπεδούχων. Το πριμ που έταξε ο Σπανός σε περίπτωση νίκης, καθώς και η άτακτη οπισθοχώρηση του πρώτου ημιχρόνου, όταν ο Άρης έδειξε τα κοφτερά του δόντια, φανερώνουν ακλόνητα σημάδια φόβου. Ο φόβος συνιστά παρεξηγημένο συναίσθημα. Υποδηλώνει αναγνώριση της κρισιμότητας μιας κατάστασης, αποτελεί προειδοποιητικό σήμα, και αντικατοπτρίζει την αναγκαιότητα δυναμικής και γρήγορης αντίδρασης. Και φυσικά, δεν πρέπει να συγχέεται με το άγχος. Ο Άρης, λοιπόν, έπαιξε ποδόσφαιρο κατοχής, έβγαλε αυτοματισμούς και υποχρέωσε τον Ατρόμητο σε άναρχη υποχώρηση. Οι επελάσεις του Μίτσελ και οι εναλλαγές θέσεων μεταξύ των Ούμπιντες (επιτελικός μέσος), Γιαννώτα (κορυφή) και Κατίδη (αριστερό χαφ) ήταν υποδειγματικές. Ο Σκόνδρας τα είχε βρει μπαστούνια, καθώς ορμούσαν κατά πάνω του δύο και τρία κορμιά. Μεγάλη ευθύνη φέρουν οι Νάστος και Φυτανίδης, οι οποίοι βοήθησαν μόνο κατόπιν υπόδειξης του Δώνη, καθώς και ο Μπρίτο (δεξί χαφ) που είχε αφήσει κυριολεκτικά αβοήθητο το δεξί άκρο της άμυνας. Επιπλέον, ο Μήτρογλου ήταν καλά κλεισμένος, πράγμα απολύτως λογικό από τη στιγμή που το ατομικό μαρκάρισμα, είτε του Σανκαρέ είτε του Λαζαρίδη, λειτούργησε ιδανικά. Ο μοναδικός ναυαγός που διεσώθη ήταν ο Τάτος που προσπαθούσε να απεγκλωβίσει την ομάδα του από την άμυνα και να οργανώσει -ανεπιτυχώς- κάποια επίθεση. Αφενός μεν ο Τάτος είναι soft παίχτης, αφετέρου δε οι βοήθειες και ειδικά οι διαγώνιες αλληλοκαλύψεις ήταν για σεμινάριο. Μολαταύτα, για να εφαρμοστούν όλα αυτά στο γήπεδο, έπρεπε να απενεργοποιηθεί η δεξιά πλευρά. Ο Καζναφέρης και ο Βελλίδης έβλεπαν δωρεάν το παιχνίδι, ενώ ο Νέτο φάνηκε να είναι τακτικά ανυπόμονος και ελαφρώς απείθαρχος. Από την άλλη πλευρά, ο Ούμπιντες ήταν συγκλονιστικός, ο Κατίδης έβριθε από ποδοσφαιρικό και δημιουργικό θράσος, ενώ ο Γιαννώτας ενεργούσε συνεχώς κινήσεις χωρίς την μπάλα.

Και πάμε στο δεύτερο μέρος. Ο Δώνης έπρεπε να βρει τρόπο, ώστε να κόψει σε ευθείες το τρίγωνο Ούμπιντες-Γιαννώτα-Κατίδη. Τι κάνει; Αντικαθιστά τον ντελικάτο Μπρίτο με τον Δημούτσο και του δίνει εντολή για κάλυψη του Σκόνδρα και δυνατό, σκληρό παιχνίδι. Ο παίχτης υπακούει και αποκομίζει κίτρινη κάρτα στα πρώτα δευτερόλεπτα του δευτέρου 45λέπτου. Η κατάσταση, όμως, δεν είχε αλλάξει ιδιαίτερα. Η αριστερή πλευρά του Άρη, έστω και σε μειωμένο βαθμό, ήταν επικίνδυνη και δραστήρια, ο Σφακιανάκης βρισκόταν εκτός κλίματος, ενώ ο Μήτρογλου εξακολουθούσε να κλείνεται από τις αμυντικές συμπληγάδες του Άρη, Λαζαρίδη και Σανκαρέ. Οι αδιάφορες εμφανίσεις των επιθετικογενών παιχτών του Ατρομήτου δεν συνιστούν έκπληξη. Ένας επιθετικός για να κάνει αισθητή την παρουσία του πρέπει να κατέχει μπάλα κι ο Ατρόμητος σπάνια την κατείχε. Έχουμε πει, εξάλλου, ότι η επιθετική δεινότητα των γηπεδούχων περιορίζεται στον Μήτρογλου. Κλείνεις τον Μήτρογλου, κλείνεις και τον Ατρόμητο. Εντούτοις, στο 61' λεπτό, ο Τάτος χάνει μεγάλη ευκαιρία για να ανοίξει το σκορ. Στην αμέσως επόμενη φάση ο (συγκλονιστικός) Ούμπιντες εκτοξεύει ευθύβολη τορπίλη. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, ο Σκόνδρας προσαρμόστηκε στην αριστερή πτέρυγα του Άρη και ο Δώνης έψαχνε τρόπους για να βγάλει την ομάδα του έξω από το καβούκι της. Στο 64' λεπτό περνάει τον Πίτου Γκαρσία στη θέση του Μπάλλα. Ποιος θα αναλάμβανε την νευραλγική θέση του αμυντικού μέσου; Ρητορικό το ερώτημα. Ο Μιχαλήτσιος (ή ο Μασάδο;) βλέπει ότι το παιχνίδι του Άρη έγινε προβλέψιμο και ενεργοποιεί βίαια, πλην πειθαρχημένα, την δεξιά πλευρά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι μονομαχίες Μίτσελ-Δημούτσος και Καζανφέρης-Γιαννούλης. Το ματς είχε αποκτήσει άγρια ομορφιά, διατηρώντας παράλληλα τον καλό ρυθμό του πρώτου ημιχρόνου. Και στο 78' λεπτό ανατρέπονται όλα τα σχέδια. Ο επιβλητικός Φατί, ο άρχοντας της μεσαίας γραμμής, αποβάλλεται με δεύτερη κίτρινη κάρτα. Η τραγική ειρωνεία προσδιορίζεται στο ότι ο διαιτητής του αγώνα επαγγέλλεται οφθαλμίατρος. Τέλος πάντων. Ο Δώνης πετάει άμεσα τον Αναστασάκο για να γεμίσει την αντίπαλη περιοχή, αλλά ο Άρης, κρατώντας μπάλα, δεν πτοήθηκε.

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, η Αρειανάρα έπαιξε πειθαρχημένα και άξιζε την νίκη. Δυστυχώς, όμως, δεν εξαργυρώσαμε την σπουδαία εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου. Αν είχαμε μπομπάτο επιθετικό (Μπομπαντίγια γύρνα!) για να γεμίζει η αντίπαλη περιοχή το ματς θα είχε κλειδώσει. Εν πάση περιπτώσει, δεν αποπροσανατολιστήκαμε από την αναγκαστική αλλαγή του Παπαστεριανού (ευτυχώς, δεν έπαθε χοντρή ζημιά), διαθέταμε αυτοματισμούς, είχαμε τριγωνάκια και βγάλαμε πάθος και ένταση. Πετύχαμε, κατά την γνώμη μου, όπως και στο μπάσκετ, μια ηθική νίκη. Η τακτική συμπεριφορά της ομάδας ήταν εντυπωσιακή, ενώ παράλληλα καταρρίφθηκε -για μια ακόμη φορά- ο μύθος της έλλειψης φυσικής κατάστασης. Η φυσική κατάσταση είναι πιο σύνθετο ζήτημα από να βλέπεις έντεκα μαντράχαλους να κυνηγάνε μια μπάλα. Κάποια στιγμή θα το αναλύσουμε. Ωστόσο, οι ισχυρές μεταπτώσεις στην απόδοσή μας υποδεικνύουν νοητική αναμπουμπούλα. Ας ελπίσουμε ότι θα βρούμε την φόρμα μας. Έχουμε ακόμα, όπως έχω γράψει επανειλημμένως, δυο βδομάδες. Εξάλλου, η Αρειάναρα συνιστά ομάδα ψυχολογίας. Συνιστά ομάδα δευτέρου γύρου. Και κάτι τελευταίο: ο καμικάζι φανερώνει ικανοποιητικά δείγματα στο διάβασμα του αντιπάλου και στήνει καλά την ομάδα, αλλά υστερεί στο κοουτσάρισμα και τις διορθωτικές κινήσεις. Παραμένει, όμως, ένας πιστός στρατιώτης του Άρη. Όπως, πιστεύω, όλοι μας.

Επόμενη στάση: ίντερνετ. Πρόσφατα το F.B.I. προειδοποίησε ότι ο κίνδυνος από τους χάκερς είναι τεράστιος κι ότι βρίσκονται σε ικανή θέση να παρέμβουν σε ηλεκτρονικές δομές που θα μπορούσαν να προκαλέσουν οικονομικές καταστροφές, διπλωματικά επεισόδια και στρατιωτικές αναμπουμπούλες. Η λύση ονομάζεται άμυνα. Αποτελεσματική άμυνα. Ως εκ τούτου, έχουν βγει προγράμματα που εντοπίζουν και καταστρέφουν επιθέσεις από ιούς, δούρειους ίππους, σκουλήκια και κακόβουλα λογισμικά. Υποθέτω ότι το F.B.I. διαθέτει εκλεπτυσμένες μορφές ηλεκτρονικής προστασίας. Αντίθετα, οι περισσότεροι χρήστες αρέσκονται να χρησιμοποιούν τα κλασικά προγράμματα αντιβίωσης. Ένα από αυτά ονομάζεται Kaspersky. Για να ''τρέξεις'' το πρόγραμμα απαιτούνται κάποια (αντιβιοτικά) κλειδιά, τα οποία για να τα αποκτήσεις πρέπει να πληρώσεις. Εντούτοις, στο ίντερνετ κυκλοφορούν πολλά ''δωρεάν'' κλειδιά που μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει, προκειμένου να ''τρέξει'' το πρόγραμμα. Το κόλπο τις περισσότερες φορές πετυχαίνει κι ως εκ τούτου γλιτώνεις το χρηματικό ποσό που θα πλήρωνες για τα αυθεντικά κλειδιά. Και προφανώς η εταιρία δεν συμφωνεί με το ''σπάσιμο'' των κλειδιών. Το πρόβλημα, βέβαια, έγκειται στο ότι οι εταιρίες προστασίας και άμυνας βρίσκονται πάντα ένα βήμα πίσω από τους χάκερς. Όπως ακριβώς γίνεται με το ντόπινγκ και το αντιντόπινγκ. Ως εκ τούτου, η Kaspersky δεν μπορεί να προβλέψει ποια κλειδιά θα ''σπάσουν''. Όταν, όμως, ''σπάσουν'', η εταιρία τα εντοπίζει και τα μπλοκάρει, τα κάνει black list. Ακριβώς όπως η Π.Α.Ε. Άρης έκανε (σ)τον Μιχάλη Σηφάκη.

Υ.Γ.1 Φεύγει (;) και ο Σολτάνι. Θέλουμε έναν επιθετικό ολκής. Και δεν αναφέρομαι στον Κόκε. Όσο για τον Τόχα, ελπίζω να μην τον ξαναδώ με τον Θεό του Πολέμου στο στήθος.

Υ.Γ.2 Ο Μήτρογλου, εκτός όλων των άλλων, απέδειξε ότι δεν ξέρει να εκτελεί και πλάγιο άουτ. Αρχίζω να πιστεύω σφόδρα ότι δεν γνωρίζει τους κανόνες του παιχνιδιού.

Υ.Γ.3 Ο Ομπράντοβιτς στη συνέντευξη τύπου δήλωσε: «Ο Παναθηναϊκός είναι ελληνική ομάδα και θα συνεχίσει να δουλεύει με το ίδιο σθένος για το καλό του Παναθηναϊκού και του ελληνικού μπάσκετ». Το ελληνικού μπάσκετ; Όπως τα δυο ''μεγάλα'' κόμματα δουλεύουν για το καλό της Ελλάδας.

Υ.Γ.4 Παρακολούθησα το ματς Γιάνννενα - Π.Α.Ο. Δεν θα σχολιάσω τα περί πάγου. Θα μας παρατηρούν οι έχουσες πάγο χώρες και θα γελάνε. Θα σταθώ, όμως, σε αυτόν τον Γεωργίου: σας είχα πει ότι θα τον προσέχω. Ε, λοιπόν, τον θέλω. Ποδοσφαιρικά εννοώ. Μην το πάρετε στραβά.

Υ.Γ.5 Κυκλοφόρησε το 1974 και αποτελεί το τρίτο στούντιο άλμπουμ της μπάντας. Ο τίτλος του; ''Phenomenon''. Και πράγματι, ο δίσκος ήταν φαινόμενο. Το συγκρότημα, με την προσθήκη του ικανοτάτου Michael Schenker, άφησε, εν πολλοίς, πίσω του το μπλουζ-ροκ ύφος και στράφηκε ξεκάθαρα σε πιο rock μονοπάτια. Το αποτέλεσμα εντυπωσιακό. Τα σέβη μου στους UFO.