Τα όπλα

Αντιμετωπίσαμε έναν ανώτερο, ποιοτικότερο αντίπαλο. Παρά το κάκιστο ξεκίνημα, στο δεύτερο δεκάλεπτο γυρίσαμε το ματς και το παλέψαμε με όλες μας τις δυνάμεις. Δυστυχώς, στα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου η μπαταρία άδειασε. Τα επιθετικά ατού βρισκόντουσαν εκτός κλίματος και τολμώ να πω ότι διέκρινα άγχος. Οι Ρώσοι είχαν δυνατή περιφέρεια και έπαιζαν λίαν αποτελεσματική άμυνα εντός και εκτός ζωγραφιστού. Εντούτοις, τίποτα δεν χάθηκε. Στην πρόκριση τίθεται μια εξαρτημένη μεταβλητή: η Κίμκι να τερματίσει πρώτη και μάλιστα χωρίς να γνωρίσει την ήττα από Γάλλους και Ουκρανούς. Θα τα καταφέρει; Τα δεδομένα γνέφουν καταφατικά. Ωστόσο, δεν αρκεί μόνο αυτό. Πρέπει να κυνηγήσουμε τα ματς με Βιλερμπάν και Ντόνετσκ. Μπορούμε να περάσουμε ως δεύτεροι. Δεν θα παρατήσουμε τα όπλα.

Και πάμε στη Λιβαδειά. Ο Παράσχος δεν είναι άπειρος προπονητής. Γνωρίζει πως να παρέχει χώρο και να χτυπά στην κόντρα. Αυτό έκανε και χθες. Ο Λεβαδειακός παραχώρησε συνειδητά χώρο στον αντίπαλό του και περίμενε την ανταπόκρισή του. Ο Άρης αντέδρασε κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά. Ο Λαζαρίδης, όντας αριστερός κεντρικός οπισθοφύλακας, έδινε βάθος στην άμυνα, πιέζαμε ψηλά, είχαμε αξιοποιήσιμη κατοχή μπάλας κι ο Ούμπιντες με τον Γιαννώτα έψαχναν τρόπους να ανοίξουν την σφιχτή άμυνα του Λεβαδειακού. Συν τοις άλλοις, ο Πρίττας με τον Καπετάνο ήλεγχαν τη μεσαία γραμμή, τοποθετημένοι μάλιστα σε διάταξη λοξής φάλαγγας (ο Καπετάνος έπαιζε περίπου πέντε μέτρα ψηλότερα από τον Σάκαρο) και κάλυπταν ικανοποιητικά τους χώρους. Δυστυχώς, όμως, οι Ούμπιντες και Γιαννώτας στερούνταν της απαιτούμενης τρίτης πλευράς, προκειμένου να σχηματιστεί το επιθετικό τρίγωνο. Ο Ακόστα παίζει σαν φοβισμένο γατάκι, αρνείται πεισματικά να πάρει πρωτοβουλίες, δεν μπορούσε να παίξει το όβερλαπ με τον Μίτσελ και δεν διαθέτει επιθετικές και αναπτυξιακές αρετές. Ωστόσο, ανταποκρίνεται θετικά στο ανασταλτικό κομμάτι που του αναλογεί. Πάλι καλά. Το σίγουρο είναι ότι με τον Ακόστα στην εντεκάδα χαραμίζουμε μία θέση. Πού ήταν ο Κατίδης, ο οποίος στο προηγούμενο ματς είχε βγάλει μάτια; Θα απαντήσουμε αργότερα. Πάντως, όσο παθητικός προσδιορίζεται ο Ακόστα, άλλο τόσο -και έτι περισσότερο- ερωτευμένος φέρεται ο Καζναφέρης με τις κίτρινες κάρτες. Το έχουμε πει: απαιτείται ποδοσφαιρική ωρίμανση. Και το πρώτο μέρος λήγει με την Αρειανάρα να προηγείται.

Σε αυτό το σημείο θέλω να εκφράσω μια ένσταση υπό μορφή απορίας. Έχουμε παίξει με επιθετικό περιοχής και οι γραμμές μεταξύ κέντρου και επίθεσης ήταν μεγαλύτερες από το μαλαπέρδι του Τόχα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Τσέζαρεκ που κατέστη συνώνυμο της προσπάθειας. Πώς να σκοράρει, όταν δεν παίρνει μπάλα; Με τηλεπάθεια; Το αποτέλεσμα ήταν να τραβιέται μακριά από την αντίπαλη περιοχή για να δεχτεί πάσα. Κι εμείς χλευάζαμε τον Κροάτη. Όχι τους προπονητές που δεν φρόντισαν να ορίσουν έναν συνδετικό κρίκο μεταξύ των γραμμών, είτε ποσοτικά, είτε ποιοτικά, είτε με φυσική κατάσταση, είτε με ταχύτητα. Για παράδειγμα, ο Ρεχάγκελ ποντάρει στην ποσότητα. Ο Ρέντναπ στην ποιότητα. Ο Κούπερ στην φυσική κατάσταση. Ο Κομπουαρέ (τον διαδέχτηκε ο Αντσελότι) στην ταχύτητα. Ο Γκουαρντιόλα σε όλα. Εμείς σε τι ποντάρουμε; Και συνεχίζω. Χθες, όπως και στο τελευταίο ματς πρωταθλήματος, παίξαμε με ψευτοεννιάρια. Είναι δεδομένο ότι ο Γιαννώτας, παρά το γκολ που πέτυχε, δεν μπορεί να παίξει το ρόλο του Τότι, του Ρούνεϊ, του Φάμπρεγας ή του Μέσι. Δεν ευθύνεται ο Γιαννώτας για αυτό, αλλά η αγωνιστική δομή της ομάδας και τα τεχνικά χαρακτηριστικά πολλών παιχτών. Για παράδειγμα, του Πρίττα ως αμυντικό χαφ και του Ακόστα ως αριστερό χαφ. Εξάλλου, το καλοκαίρι, η ομάδα δούλεψε πάνω σε τελείως διαφορετικό πλάνο και σχήμα. Οι ποδοσφαιριστές δεν είναι κομπουτεράκια για να θέτεις δεδομένα και να παράγουν άμεσο και σωστό αποτέλεσμα. Τέλος πάντων.

Και πάμε στο δεύτερο μέρος. Για τα πρώτα δέκα λεπτά του παιχνιδιού, λυπάμαι, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Οι φιλοξενούμενοι δεν εμφανίστηκαν στο χόρτο κι ως εκ τούτου ο Λεβαδειακός έκανε ό,τι ήθελε. Ήλπιζα να μην οπισθοχωρήσουμε, αλλά διαψεύστηκα πανηγυρικά. Εν προκειμένω, ποιο γενεσιουργό αίτιο σε ωθεί προς την περιοχή σου; Εξαιρετικά δύσκολο ερώτημα. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει δεδομένη απάντηση. Σίγουρα, πάντως, παίζει ρόλο η ψυχολογία. Εν πάση περιπτώσει, ο Λεβαδειακός ισοφάρισε το ματς στο 54' λεπτό και έδωσε νέο ενδιαφέρον στο παιχνίδι. Πλήγμα η απουσία του Φατί. Και ξαφνικά, στο 60' λεπτό, έξι λεπτά μετά το τεμάχιο που δεχτήκαμε, οι μηχανές πήραν μπρος. Έπρεπε να φάμε γκολ για να ανοιχτούμε; Γιατί, όμως, κλειστήκαμε; Πάλι το ίδιο ερώτημα. Ησυχία δεν βρίσκω. Εντούτοις, ο Ούμπιντες ήταν συνεχώς ντουμπλαρισμένος, οι Πρίττας και Καπετάνος έχασαν τον έλεγχο του κέντρου, ο Νέτο, όντας οπισθοχωρημένος στο δεξί άκρο άμυνας, κινήθηκε πολλές φορές χωρίς την μπάλα, αλλά δεν τον αξιοποιήσαμε, ενώ η αντίπαλη περιοχή απαιτούσε την παρουσία μπομπάτων επιθετικών που δεν διαθέταμε. Κι από το 65' λεπτό και έπειτα, οι μεσαίες γραμμές εξαφανίστηκαν, το παιχνίδι άνοιξε επικίνδυνα και τα στροφόμετρα χτύπησαν κόφτη. Η αποβολή του Λαζαρίδη, στο 74' λεπτό, δεν άλλαξε ιδιαίτερα την κατάσταση, μέχρι να φτάσουμε στα τελευταία  τρία λεπτά του παιχνιδιού, οπότε οι φιλοξενούμενοι είχαν κραχτές ευκαιρίες για το νικηφόρο γκολ.

Θα μπορούσα να γράψω αρκετά για τα μεθεόρτια του αγώνα και το εγγύς μέλλον, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ιδιαίτερη όρεξη. Θα αρκεστώ μονάχα στην αλλαγή του Κατίδη. Άκυρο. Θα αρκεστώ στην συμπεριφορά του Κατίδη. Αγόρι μου, είσαι μικρός σε ηλικία και έχεις όλο το μέλλον μπροστά σου. Μην μαγαρίζεις και μην ταλαιπωρείς τον εαυτό σου, την ομάδα κι εμάς με τέτοιες αντιδράσεις. Ο ποδοσφαιριστής οφείλει να ζητήσει συγγνώμη από τους συμπαίχτες του και τον προπονητή του, ενώ η διοίκηση πρέπει να εκτελέσει το πειθαρχικό καθήκον της. Κανείς δεν είναι πάνω από τον Άρη. Ελπίζω τα μυαλά των μικρών να μην έχουν πάρει αέρα. Αν έχουν πάρει, να κοπεί πάραυτα. Αναφορικά με τον στόχο, όσο έχουμε μαθηματικές ελπίδες, θα παλεύουμε. Δεν θα παρατήσουμε τα όπλα.

Και φτάνουμε Μαδρίτη. Δεν θα προβώ σε τακτική ανάλυση. Θέλω να πιστεύω ότι το παρόν ιστολόγιο έχει προσελκύσει αυθεντικούς ποδοσφαιρόφιλους κι ως εκ τούτου όποιος επιθυμεί μπορεί να αναρτήσει σχόλιο και να καταγράψει την άποψή του. Δεν ξέρω, άλλωστε, τι άλλο μπορώ να γράψω για αυτήν την Μπαρτσελόνα. Φοβάμαι ότι στο τέλος θα καταντήσω πιο κουραστικός από τον Τόχα, πιο γραφικός από το Πήλιο και πιο εκνευριστικός από τον Πάγκαλο. Επομένως, όποιος θέλει να διαβάσει για τους Καταλανούς, μπορεί να ψάξει στο ιστολόγιο και να βρει τις τακτικές αναλύσεις. Με αφορμή, λοιπόν, το πρώτο ''πόδι'' του ισπανικού κυπέλλου, παραθέτω δυο παρατηρήσεις. Η πρώτη αφορά τον Πέπε, ενώ η δεύτερη θα παρουσιαστεί σε ξεχωριστή ανάρτηση. Είναι εξαιρετικά δυσάρεστο να βλέπεις έναν τόσο ανήθικο και αντιαθλητικό ποδοσφαιριστή να αγωνίζεται σε ένα κλαμπ τέτοιας εμβέλειας. Δεν είναι, βέβαια, ο μοναδικός -έπονται (κι) άλλοι. Επιτρέψτε μου να δανειστώ μια φράση του Γιώργου Γεωργίου, την οποία, όμως, είχε ξεστομίσει για τον Έλληνα ποδοσφαιριστή -εν προκειμένω, ταιριάζει γάντι: «Είναι τόσο άτεχνος που και με σαγιονάρες να παίξει θα πατήσει τα κορδόνια του». Μυρουδιάς. Παίρνει το όπλο του, βάζει μπρος τον ανιχνευτή αντίπαλης σάρκας και βουρ στο ψαχνό. Το πρόβλημα δεν είναι ότι βρίσκεται απλώς στο ρόστερ της Ρεάλ, αλλά το ότι αγωνίζεται και μάλιστα βασικός. Ελπίζω κάποια στιγμή η διοικητική και τεχνική ηγεσία των Μαδριλένων να καταλάβει ότι δεν βλάπτει τους αντιπάλους -τη Ρεάλ υπονομεύει. Τίθεται, λοιπόν, θέμα εταιρικής κουλτούρας. Θα ταίριαζε περισσότερο σε μια αιματηρή ομάδα του ιταλικού νότου,  παρά στο ντελικάτο ποδοσφαιρικό σύλλογο της Μαδρίτης. Δεν γουστάρετε Ιταλία; Να γυρνούσαμε τότε τον χρόνο πίσω και να τον τοποθετούσαμε στα ''Bad Boys'' των Detroit Pistons. Έτσι για να κάνει παρέα με τον Bill Lambeer. Υπάρχει και εναλλακτική: να δηλώσει συμμετοχή σε κάποιον πλανόδιο θεατρικό θίασο. Το υποκριτικό του ταλέντο βγάζει μάτια. Κυριολεκτικά. Θλίβομαι κάθε φορά που τον βλέπω. Ελπίζω κι εσείς.

Υ.Γ.1 Η έλευση Μασάδο αντικατοπτρίζει την λατινοποίηση του ρόστερ;

Υ.Γ.2 Κάθονται στο ίδιο τραπέζι και συζητάνε. Η συμφωνία έχει κλείσει. Επέστρεψαν. Το 1984 κυκλοφορούν το ενδέκατο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους και δηλώνουν βροντερό παρόν. Η live εκτέλεση που ακολουθεί συγκαταλέγεται στην συλλογή Nobody's Perfect του 1988. Και ναι, είναι θαυμάσια.