Άγιος Βασίλης, F-16 και μαοϊστικό λιοντάρι

Ο Πανιώνιος δεν είναι κακή ομάδα. Τουλάχιστον στον βαθμό που του προσάπτουν. Και φυσικά το ματς δεν ήταν εύκολο. Άλλαξε προπονητή, συσπειρώθηκε και ατενίζει το μέλλον με διαφορετική ψυχολογία. Κι ας αποτελεί παρελθόν ο Εστογιανόφ (παιχταράς). Δεν νομίζω, πάντως, ότι πέσαμε στην παγίδα του ''διαλυμένου'' Πανιωνίου. Πολύ απλά ο αντίπαλος ήταν πιο ομοιογενής και πιο αποτελεσματικός. Έχω δηλώσει ότι χρειαζόμαστε ακόμα -τουλάχιστον- ένα μήνα. Το ρολάρισμα θα έρθει, ασχέτως αν στον πάγκο κάθεται ο καλύτερος Έλληνας προπονητής ή ο Πολωνός Γκουαρντιόλα. Πριν ξεκινήσω, οφείλω να αναφέρω ότι, πρέπει να σταματήσει η θριαμβολογία που κυριεύει τον Γιαννώτα. Ο παίχτης έχει παίξει δυο ματς. Όχι είκοσι ματς. Ούτε εκατό. Δύο. Το καταλαβαίνετε; Έλεος πια. Βυθιζόμαστε στην υπερβολή και για να σωθούμε, πιανόμαστε από σανίδες υπερβολής. Και προφανώς δεν αναφέρομαι μόνο στους Αρειανούς. Μακάρι να αναφερόμουν μόνο σε αυτούς. Και πάμε στο τρακάρισμα του Ντίκο. Δεν ξέρω την ένταση του ατυχήματος, αλλά είναι προφανές ότι τα ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκαν ήταν του κώλου. Τι υποδήλωναν; Απουσία δυο βδομάδων. Και μετά από ακριβώς μια μέρα συμπεριλήφθηκε στην αποστολή και μάλιστα ξεκίνησε βασικός. Απίστευτα πράγματα. Τέλος πάντων. Απέναντι, λοιπόν, σε έναν ενθουσιασμένο Πανιώνιο, έπρεπε να καταλάβουμε το κέντρο και να χτυπήσουμε σαν κόμπρες στην κόντρα. Δεν το καταφέραμε.

Ο Καζναφέρης διακατέχεται από υπέρμετρο πάθος, το οποίο δεν μπορεί σε απόλυτο βαθμό να αναπληρώσει και να υπερκαλύψει την τακτική του ανεπάρκεια. Χάθηκε στις αλληλοκαλύψεις και δεν πήρε αρκετά μέτρα στην πλευρά. Ο Φατί κλήθηκε να τον καλύψει -δυστυχώς. Από την άλλη πλευρά ο Μίτσελ βρέθηκε σε αξιοπερίεργη βραδιά. Στο πρώτο γκολ δεν παίζει σωστά το τεχνητό οφσάιντ -δείγμα σαφούς έλλειψης αμυντικής προσήλωσης. Οι Εγγλέζοι το ονομάζουν defensive awareness. Το δεύτερο γκολ το δεχόμαστε από την πλευρά του. Να είναι καλά ο Τόχα που εκθέτει όλη την άμυνα. Μπορεί ο Μίτσελ κι ο κάθε Μίτσελ να διορθώνει συνεχώς τα λάθη του Τόχα; Είναι φύσει αδύνατο. Επομένως, από που προήλθε το γκολ; Από τον άξονα. Όπως και το πρώτο. Πρόκειται για σημαντική διαπίστωση, καθώς σπάνια συναντάμε προβλήματα από τον άξονα. Ο Μίτσελ, όμως, πρέπει να σημειώσω ότι, κέρδισε πολλές μονομαχίες και είχε ικανοποιητικές επιστροφές, παρά την έλλειψη στηρίγματος από τον Σολτάνι. Ένας Σολτάνι που δεν διαθέτει την απαιτούμενη τακτική παιδεία και δεν μπορεί να αντεπεξέλθει ικανοποιητικά στη θέση του αριστερού εξτρέμ. Ως κρυφός επιθετικός λειτουργεί σαφώς καλύτερα. Επιπλέον, ο Μίτσελ δεν έπαιρνε βοήθειες ούτε από τον Τόχα, παρά μόνο από τον εαυτό του. Ο Κολομβιανός, μετά την έκλαμψη που είχε στο ματς με τον Ολυμπιακό, επανήλθε στα γνωστά επίπεδα. Δεν μπορεί, δεν μπορεί και δεν μπορεί. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου. Δεν ξέρω πως αλλιώς μπορώ να το καταστήσω σαφές. Κόβει την ομάδα στα δύο. Ρε, τον αντίπαλο κόψε! Επιπρόσθετα, αναγκάζει τον Φατί να τρέχει σαν τον Βέγγο (τεράστιος) και αναπόφευκτα τον συμπαρασύρει σε μετριότητα. Ο Τόχα, τελικά, αντικαταστάθηκε από τον Κατίδη στο 65' λεπτό. Τσάμπα αλλαγή. Για μια ακόμη φορά. Θα είχε τρομακτικό ενδιαφέρον να μετρήσουμε πόσες φορές έχει βγει αλλαγή, έχοντας ξεκινήσει στη βασική εντεκάδα. Ως εκ τούτου, ο Πανιώνιος πήρε το κέντρο και με μπροστάρη τον Σκέμπρι, ύψωσε την κυανέρυθρη σημαία. Άξιος συμπαραστάτης του Μαλτέζου ο Σάμαρης που έπαιξε και για τον Κουμορτζί -είχε μέτρια απόδοση. Ο Σκέμπρι έτρεχε, πάσαρε, δημιουργούσε και σκόραρε. Ουσιαστικά. Πειθαρχημένα. Ακριβώς το αντίθετο από τον Καστίγιο. Ο Νέρι αποτελεί το θεωρητικό βαρόμετρο του Άρη. Το πρακτικό βαρόμετρο αντανακλά στην παρουσία του Φατί, για τον οποίο είπαμε ότι δεν μπορεί να καλύπτει τριάντα και σαράντα μέτρα μόνος του. Σαν τις γερμανικές μεραρχίες, οι οποίες στο ανατολικό μέτωπο, το 1944, κάλυπταν με λίγες χιλιάδες άνδρες, ένα χωρικό διάστημα πενήντα, εκατό, ακόμα και διακοσίων χιλιομέτρων. Η αγωνιστική άνοδος, λοιπόν, του Νέρι κρίνεται επιβεβλημένη. Κάποιοι κάνουν λόγο για απόλυση του παίχτη. Είναι ξεκάθαρο, πάντως, ότι ο Καστίγιο δεν μπορεί να πάρει την ομάδα στις πλάτες του. Περιμένουμε τον (καλό) Καστίγιο, όπως τα παιδάκια τον Άγιο Βασίλη. Κι αν είσαι καλό παιδί, ο Άγιος Βασίλης έρχεται. Ο Καστίγιο είναι καλό παιδί; Ρητορικό το ερώτημα. Και καλύτερα να κόψει τις μαλακίες, διότι θα τον πάρει και θα τον σηκώσει. Απαράδεκτη συμπεριφορά. Τον επόμενο αγώνα (πρέπει) να τον δει από την εξέδρα. Κι ας παίρνει μισό μύριο.

Και πάμε στον Τσέζαρεκ. Ο Κροάτης δεν είναι τόσο άσχετος, όσο φωνάζουν οι συνοπαδοί μου. Βρίσκεται στις φάσεις, παίρνει καλή τοποθέτηση και είναι διψασμένος, αλλά έχει ένα μικρό πρόβλημα στο τελείωμα. Εντούτοις, παρά την αξιοζήλευτη εκτίναξη του Ελευθερόπουλου, το στρούμφισε στο 73' λεπτό και έδωσε νέο ενδιαφέρον στο ματς. Ο Άρης, έχοντας τραυματίες τους Καζναφέρη και Κατίδη, πάλεψε στα τελευταίο 20λεπτο και κυνήγησε την ισοπαλία. Εντούτοις, μπορεί κάποιος να μου πει που βρισκόταν στα υπόλοιπα εβδομήντα λεπτά του παιχνιδιού; Γιατί δεν κάναμε παιχνίδι από την πλευρά του Γιόνσον; Γιατί δεν εκμεταλλευτήκαμε τα γρήγορα ποδάρια των ακραίων μας; Γιατί παίζει ο Τόχα στην Αρειανάρα; Όσο για τον Τριανταφυλλάκο, νταξ, το ρίσκο του Πολωνού δεν βγήκε. Δεν χάλασε κι ο κόσμος. Δεν θα τον κρεμάσουμε. Να πω και δυο κουβέντες για τον Βελλίδη. Έχει δείξει πάρα πολύ καλά στοιχεία, αλλά επαναλαμβάνω ότι δεν μπορεί να αντέξει το ψυχολογικό βάρος του πρώτου τερματά. Πρέπει να συνεχίσει και να συνεχίσουμε τη δουλειά. Ωστόσο, δεν μπορώ να παραγνωρίσω ότι για μια ακόμη φορά συγκαταλέγεται στους κορυφαίους. Δώστε έμφαση στο ''για μια ακόμη φορά''. Πρόκειται για σημαντική διαπίστωση. Από την μια χαίρομαι για τον παίχτη κι από την άλλη λυπάμαι για την ομάδα. Και κλείνω με τα γκολ του Πανιωνίου. Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο Ριέρα προσδίδει απρόβλεπτη επιθετικότητα στην ομάδα. Ουσιαστικά και τα δυο γκολ ξεκινούν από τον Ισπανό. Ο παίχτης, ο οποίος στα χαρτιά έπαιζε δεξιά, ήταν ιδιαίτερα κινητικός στον οριζόντιο άξονα, έπαιξε ως μοντέρνος περιφερειακός επιθετικός και προξένησε αρκετά προβλήματα. Ελευθερία κινήσεων του έδωσαν οι χαμένες μονομαχίες που είχαμε στη μεσαία γραμμή. Τον έπιανε κανείς μαν του μαν; Δεν περιμένω απάντηση. Στο πρώτο γκολ, λοιπόν, η φάση εξελίχθηκε τόσο γρήγορα που νόμιζα ότι κάποιος έριξε υγρό τσιμέντο ταχείας πήξης στα πόδια και στο μυαλό των παιχτών μας. Όμορφο τέρμα. Στο δεύτερο γκολ, ειδική μνεία αξίζει ο Κούκι, ο οποίος, ενώ φαίνεται άχαρος και άτεχνος, γνωρίζει πολύ καλά τα βασικά της θέσης. Είναι ικανότατος στην κίνηση χωρίς μπάλα, σουτάρει με την μία, έχει αξιόλογο τελείωμα και φαίνεται και καλό παιδί. Συνεργασία και ομαδικότητα οι Πανιώνιοι, ανομοιογένεια και έλλειψη επικοινωνίας οι Αρειανοί.  Και ανεβαίνουμε Σαλονίκη.

Δεν ξέρω αν ο Μπολόνι περιμένει να πάρει αποτέλεσμα στο Λονδίνο. Το White Heart Lane, η έδρα της της Τότεναμ, είναι κατηφορικό γήπεδο. Ακριβώς το αντίθετο της σαββατιάτικης Τούμπας. Ο Π.Α.Ο.Κ. είχε συντριπτική κατοχή, πενταπλάσιες πάσες, αλλά εγκλωβίστηκε στην τακτική του προπονητή του, στα F-16 της Κέρκυρας και στον Οσμάν. Ο Μπολόνι προσπάθησε να παίξει από τα άκρα, αλλά δεν πετύχαιναν οι συνεργασίες και δεν μπορούσε, όταν έβγαιναν οι σέντρες, να συρρικνώσει ξαφνικά το πλάτος. Σέντρες; Ναι, σέντρες. Πολλές σέντρες. Για ποιον ρε παιδιά; Τον Παπάζογλου που βάζει το κεφάλι σαν φοίνικας; Τον Κλάους που ναι μεν χώνεται στις φάσεις, αλλά δεν είναι κεφαλοσφαιριστής; Τον Σάλπι που ίσως έχει ψυχολογικά, αλλά σίγουρα όχι ύψος; Τον Γεωργιάδη που ώρες ώρες δείχνει ότι φοβάται και τον ίσκιο του; Τον Βιερίνια που άλλαζε πλευρές λες και ήταν λεπρός; Το ίδιο λάθος το έχει ξανακάνει ο Π.Α.Ο.Κ., επί Δερμιτζάκη, αν θυμάμαι καλά, που αγωνιζόντουσαν ως επιθετικοί Σάλπι, Βιερίνια και Ελ Ζαρ και παίζανε με σεντρούλες. Δυστυχώς, για τον Μπολόνι, ο άξονας απαιτεί ενέσεις ποιότητας. Η ομάδα θέλει τουρμπάτο επιθετικό. Ο Κοντρέρας (κλώνος του Χάρρυ Κλυνν) τα πήγε αρκετά καλά και είχε πληθωρική παρουσία ως αμυντικό χαφ, αλλά ο Μπαλάφας δεν μπορεί. Δεν έχει πάσα, δεν έχει ψυχραιμία, δεν ξέρει μπάλα. Μόνο κεφάλι διαθέτει και φιλότιμο. Επιπλέον, αυτός ο Σπαντάτσιο, που μάλιστα διαμαρτυρόταν κιόλας επειδή δεν αγωνίζεται συχνά, δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Πού είναι ο Ίβιτς με εκείνη την θαυμάσια σεζόν που κατέγραψε πριν δυο χρόνια; Είναι ξεκάθαρο, κατά την γνώμη μου, πως ο Μπολόνι στο συγκεκριμένο ματς, το οποίο πίστευε ότι θα κέρδιζε εύκολα ή δύσκολα, είχε σκοπό να ξεδιπλώσει κάποιες σκέψεις του και να τις αποτυπώσει στο χόρτο. Για παράδειγμα, ο Κοντρέρας ως αμυντικό χαφ, ο Φωτάκης ως δεξί μπακ, κι ο Αθανασιάδης ως δεξί χαφ. Περί αλλαγής θέσεως, όμως, ενός ποδοσφαιριστή, θα τα πούμε σε ανύποπτη στιγμή. Έκανα και ρίμα. Περίπου.

Υπήρχε, όμως, και αντίπαλος. Τα F-16 που ανέφερα παραπάνω λέγονται Μαϊστόροβιτς και Γκαλίνοβιτς. Ο πρώτος κυριάρχησε στον αέρα κι ο δεύτερος κατέρριπτε ότι έφτανε στις γροθιές του. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι ο τερματοφύλακας της ομάδας σου θα βγει και θα ισοπεδώσει συμπαίχτες και αντιπάλους. Ο επιθετικός το σκέφτεται διπλά πριν πηδήξει για τη διεκδίκηση της μπάλας. Ο κορυφαίος, όμως, του γηπέδου, κατά την γνώμη μου, ήταν ο Οσμάν. Μονοδιάστατο αμυντικό χαφ με ξεκάθαρο σκοπό να καταστρέψει το παιχνίδι του αντιπάλου. Και το κατέστρεψε ιδανικά, τρέχοντας αμέτρητα χιλιόμετρα στον άξονα. Επίσης, έδειξε διάθεση να πάρει μέτρα, αλλά δεν πήρε όσα θα ήθελε ή έστω όσα μπορούσε. Οι λόγοι (υποθέτω ότι) είναι δύο: κούραση και προπονητικές οδηγίες. Άκυρο. Τρεις είναι οι λόγοι. Αν έπαιρνε μέτρα ο Οσμάν, ο Χαμπλ θα έκανε πάρτι. Ποιος είναι ο Χαμπλ; Ο παρτενέρ του Οσμάν. Και τι έκανε; Μα, το είπα προηγουμένως: πάρτι! Υποθέτω ότι ο Ισπανός προπονητής της Κέρκυρας είχε δώσει σαφή εντολή για φάουλ στο χώρο της μεσαίας γραμμής, προκειμένου να κόβεται ο ρυθμός του αγώνα. Ο Χαμπλ το παραξήλωσε. Υπερβάλλων ζήλος. Έκανε ό,τι μπορούσε για να αποσυντονίσει τον Π.Α.Ο.Κ., αλλά και την ομάδα του. Τα φάουλ, βλέπετε, τα έκανε λίγα μέτρα έξω από τη μεγάλη περιοχή του Γκαλίνοβιτς. Και ήταν πολλά τα άτιμα. Τουλάχιστον, προσπάθησε επιθετικά. Όπως κι ο Αγρίτης που έπαιζε συνεχώς στο όριο του οφσάιντ. Η Κέρκυρα έψαχνε εμφανώς την κόντρα, κυρίως με μακρινές μπαλιές, αλλά όσο περνούσαν τα λεπτά, τόσο περισσότερο μαζευόταν στο καβούκι της. Η απόδοση της Κέρκυρας, χωρίς την μπάλα στα πόδια της, ήταν αξιοζήλευτη για την ποιότητα της ομάδας. Το μοναδικό λάθος ήταν ότι οι παίχτες της μαζευόντουσαν σαν σαρδέλες στην περιοχή τους κι ως εκ τούτου η μπάλα, μόλις την απέκρουαν, κατέληγε πάντα σε Π.Α.Ο.Κ.τσήδες. Η Κέρκυρα, λοιπόν, δεν μάζευε τα ριμπάουντ, αλλά πήρε, μάλλον δίκαια, το Χ. Έκλεισε τους διαδρόμους στη μεσαία γραμμή, σήκωσε τα F-16 και μόλις έβαλε σε λειτουργία την σκοπιμότητα, το αποτέλεσμα κλείδωσε. Ο Π.Α.Ο.Κ. προσπάθησε, προσπάθησε και προσπάθησε. Εντούτοις, θυμάμαι ελάχιστες ευκαιρίες. Δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει την δεδομένη υπεροχή του και να την μετουσιώσει σε γκολ. Ο Μπολόνι είναι (κανονικός) προπονητής και χρειάζεται στήριξη, αλλά πολύ φοβάμαι ότι τα εξωαγωνιστικά προβλήματα του Π.Α.Ο.Κ. θα επηρεάσουν την απόδοση του ιδίου και κατ' επέκταση της ομάδας. Δεδομένου και των τάσεων φυγής που έχει δείξει στην καριέρα του, νομίζω ότι ο χρόνος κυλάει αντίστροφα. Και πάμε στη Γαλλία.

Η Μαρσέιγ έχει δώσει προτεραιότητα στην Ευρώπη. Επ' αυτού, υποθέτω ότι ο Ντεσάμπ, ένας πρακτικός και ρεαλιστής προπονητής, ήρθε σε συνεννόηση με την διοίκηση του συλλόγου. Βλέπετε, η Μαρσέιγ, έχει οικονομικά βάρη -ανακαινίζει το γήπεδό της- και χρειάζεται ενέσεις ρευστού. Το αποτέλεσμα στο Καραϊσκάκη σήμανε το έναυσμα και έπεισε τους Γάλλους για την ορθότητα του ρίσκου που ακούει στο όνομα ''Ευρώπη''. Ενδεχομένως να οδήγησε και σε υποτίμηση του Ολυμπιακού. Το επιθυμητό αποτέλεσμα στο επερχόμενο ματς με την Ντόρντουντ (ελπίζουν ότι) θα φέρει θετική ψυχολογία, ενθουσιασμό, χρήμα και απελευθέρωση από τα δεσμά της Ευρώπης. Εδώ, όμως, έχουμε να αντιμετώπισουμε διαφορετικές παραμέτρους.  Το ματς με την Παρί είναι κάτι περισσότερο από ένα ντέρμπι. Είναι πόλεμος. Σύμφωνα με τον Μάο Τσε Τουνγκ: «Η στρατηγική λέει να μισείς τον εχθρό σου, αλλά η τακτική λέει να τον παίρνεις στα σοβαρά». Αυτό έκανε ο Ντεσάμπ. Εξού και η νωχελική απόδοση της Μαρσέιγ στο πρόσφατο ματς με τον Ολυμπιακό. Οι παίχτες της έπαιζαν λες και ήταν τσακωμένοι μεταξύ τους. Εξού και η αντίδραση της γαλλικής ομάδας μετά το γκολ του Ολυμπιακού. Ο Ντεσάμπ πίστευε ότι δεν θα έχανε. Το μεγαλύτερο ρίσκο που πήρε ήταν η ελαχιστοποίηση των ρίσκων. Δεν δίστασε να το πάρει και απέτυχε. Καλά να πάθει. Ο Βαλβέρδε κοίταξε την δουλειά του και σωστά έπραξε. Η διαχείριση του Ντεσάμπ δεν μειώνει τη μεγάλη -σε παν επίπεδο- νίκη του Ολυμπιακού. Σε καμία περίπτωση. Όπως και δεν υποβαθμίζει την ένταση του ντέρμπι με την Παρί. Μια Παρί που την προηγούμενη αγωνιστική γνώρισε εντός έδρας ήττα από τη Νανσί. Έκπληξη ή μήπως όχι; Αν εξετάσεις το παιχνίδι μεμονωμένα, ναι, είναι έκπληξη. Επειδή, όμως, ένα πρωτάθλημα χαρακτηρίζεται από αλλοπρόσαλλη συνέχεια, όχι, δεν συνιστά έκπληξη. Το κίνητρο για επικράτηση στο Le Classique, επισκιάζει τα πάντα ή έστω τα πλείστα. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θεωρείτε πως είμαι υπερβολικός. Έχοντας δει αρκετά ματς μεταξύ των δυο ομάδων, σας πληροφορώ ότι ουδόλως είμαι υπερβολικός. Αντίθετα, μάλλον, είμαι φειδωλός.

Ο Ντεσάμπ, λοιπόν, ξεκίνησε με όλα του τα όπλα. Εξαιρείται ο Ζινιάκ που τα έκανε όλα ταναπού και δύσκολα θα ξαναδεί αποστολή. Έβαλε τον Λούτσο, ώστε να λειτουργήσει ως το αντίπαλο δέος του Παστόρε. Τοποθέτησε στα άκρα της άμυνας τα γρήγορα ποδάρια των Μορέλ και Αθπιλικουέτα, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους Μενέζ και Νένε αντίστοιχα. Έταξε, στη μεσαία γραμμή, ως παρτενέρ του Ντιαρά,  τον Εμπιά, προκειμένου να παραθέσει μαχητικότητα, πάθος και κλωτσιά. Και η Παρί είχε αλλαγές. Ο Κομπουαρέ (τσιχλάκιας) προτίμησε τον -περισσότερο πειθαρχημένο- Ζαλέ, αντί του Σεαρά και τον πολεμιστή Λουγκάνο, έναντι των Καμαρά και Μπίσεβατς. Ορθώς δεν ξεκίνησε ο Σέρβος. Μου θυμίζει μια άσχημη εκδοχή του Σαριέγκι. Για να καταλάβουμε το πως εκτυλίχθηκε ο αγώνας ας αναφέρουμε κάποια πραγματάκια. Το πρώτο φάουλ σφυρίχτηκε στο δεύτερο δευτερόλεπτο (!). Ναι, σωστά διαβάσατε. Το πρώτο γκολ μπήκε στο 9' λεπτό. Ουσιαστικά ήταν η πρώτη επίσκεψη των γηπεδούχων στα καρέ του αντιπάλου (κλισέ). Η πρώτη κίτρινη κάρτα δόθηκε στο 12' λεπτό. Ο πρώτος τσαμπουκάς συνέβη στο 19' λεπτό. Οι γηπεδούχοι φανέρωσαν τάσεις για ισχυρό πρέσινγκ στα 2/4 του γηπέδου, αλλά η μετάβαση Παριζιάνων και μπάλας από τη φίλια περιοχή στη αντίπαλη, το λεγόμενο transition game, εφαρμόζεται ταχύτατα. Αυτή η κατάσταση συνέχισε να ισχύει ακόμα και μετά το γκολ του Ρεμί -κατόπιν τραυματίστηκε και αντικαταστάθηκε κλαίγοντας. Η Παρί (συνηθίζει να) δίνει, ελέω του επιθετικού τριγώνου Μενέζ-Νένε-Παστόρε, υψηλό τέμπο στο παιχνίδι της και εμφανίζει μεγάλο πλάτος στο χόρτο. Η αμυντική της τακτική επικεντρώνεται στα κλεψίματα, προκειμένου να βγει γρήγορα στην κόντρα και να πιάσει απροετοίμαστο τον αντίπαλο. Το πρώτο μέρος, δηλαδή, κύλισε με την Μαρσέιγ να είναι (υπερ)ευχαριστημένη με το γκολ και την Παρί να πέφτει πάνω σε ανθρώπινες ασπίδες και δοκάρια. Ήταν αναμενόμενο το ψυχολογικό φορτίο του προβαδίσματος, να αναγκάσει τους Μαρσεγέζους σε ολιγόμετρη οπισθοχώρηση.

Το δεύτερο ημίχρονο έκρυβε εκπλήξεις. Η Μαρσέιγ, προφανώς λόγω προπονητικών οδηγιών, αύξησε  την ένταση στα μαρκαρίσματα, ντούμπλαρε συνεχώς τους αντιπάλους και ανέβασε περίπου πέντε μέτρα τις γραμμές της. Πολλά φάουλ από πλευράς γηπεδούχων, αφενός μεν για να κόψουν τον ρυθμό, αφετέρου δε για να εκνευρίσουν τους αντιπάλους. -εν πολλοίς, το πέτυχαν με τον Νένε. Ο Κομπουαρέ, στην προσπάθειά του να βρει λύσεις, βγάζει τον Γκαμέιρο -ακούμπησε ελάχιστες φορές μπάλα- και βάζει τον φινετσάτο Μποντμέρ. Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα την αλλαγή, αλλά ήταν δεδομένο ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει. Και άλλαξε. Εις βάρος της Παρί. Ο Ντεσάμπ, σε μια κίνηση τακτικής, στο 64' λεπτό, βγάζει τον Λούτσο, που από την στιγμή που η ομάδα προηγούταν στο σκορ δεν θεωρείτο απαραίτητος, και πετάει στο χόρτο τον Σεϊρού. Οι προθέσεις του Ντεσάμπ ήταν πασιφανείς. Ήθελε να κατεβάσει κάποια μέτρα τον Ντιαρά, δίνοντας του ρόλο ''σκούπα'' μπροστά από τα σέντερ μπακ, προκειμένου να μπλοκάρει διαδρόμους, να δώσει την καθοδήγηση του άξονα στον ξεκούραστο Σεϊρού και να παίξει την κόντρα με αιχμές τα αδελφάκια Αγιού και τον Αλμαφιτανό. Ο τελευταίος, ακριβώς ένα λεπτό μετά την αλλαγή, έκανε το 2-0. Η ισχυρή πίεση των Φωκέων στους Ματουιντί και Σισοκό είχε ουσιαστικό αποτέλεσμα. Κι όλα αυτά με τον Παστόρε να μοιάζει σαν μπριζόλα που προσφέρεται σε πεινασμένο λιοντάρι. Ο Εμπιά έριξε πολλή δουλειά και κλωτσιά. Οι γηπεδούχοι, μετά το γκολ, χαλύβδωσαν έτι περισσότερο, ενώ οι Πρωτευουσιάνοι ήταν αποδιοργανωμένοι. Το 3-0, με σκόρερ τον Αντρέ Αγιού, ήταν το επιστέγασμα της δίψας που έδειξαν οι παίχτες του Ντεσάμπ. Η Παρί έχει κερδίσει Τουλούζ, Μονπελιέ και Λιόν, αλλά στο Βελοντρόμ μπήκε άνω τελεία. Μια νίκη στην έδρα της Μαρσέιγ θα συνιστούσε επίδειξη δύναμης, ωστόσο με τέτοιες εμφανίσεις δεν μπορείς να ελπίζεις σε πολλά. Ο Κομπουαρέ, παρά το γεγονός ότι κάνει καλή δουλειά και έχει την ομάδα δεύτερη, εργάζεται σε ένα πλαίσιο έντονης αμφισβήτησης. Η προπονητολογία δεν τον αφήνει σε ηρεμία. Θεωρώ ότι η θητεία του στην ομάδα έχει οριοθετημένη ημερομηνία λήξης. Θα φροντίσει ο Λεονάρντο για αυτό. Από την άλλη πλευρά, η Μαρσέιγ τσαλάκωσε το πρεστίζ του αντιπάλου και πέτυχε μια επιβλητική νίκη με πειθαρχημένη εμφάνιση και μαχητικό πνεύμα. Ωστόσο, η Παρί άξιζε ένα γκολ. Οι γηπεδούχοι, απέναντι στην ταχύτητα και στην τεχνική κατάρτιση των αντιπάλων τους, αντιπαρέταξαν δύναμη και πάθος. Είχε δίκιο ο Μάο.

Υ.Γ.1 Πόλη: Θεσσαλονίκη. Ομάδα: Άρης. Η ανεπίσημη και επίσημη αντιπολίτευση του ποδοσφαιρικού σωματείου φαίνεται ότι ταυτίζονται. Κάτι μου λέει ότι δεν θα έχουμε το τέλος των παραμυθιών. Κι ας θυμίζει παραμύθι η όλη υπόθεση. Το πράγμα αρχίζει και ξεφεύγει επικίνδυνα. Πού βρίσκονται οι δικλείδες ασφαλείας; Ποιος είναι ο κυμματοθραύστης; Εν τέλει, ποιος είναι ο εχθρός;

Υ.Γ.2 Emalaith. Από τους Virgin Steele.