Πουρνάρια, λύκοι και πυρ!

Οι φίλοι του Π.Α.Ο.Κ. είναι ιδιαίτερα θερμοί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αδυνατούν να μείνουν ήσυχοι, προς τιμήν του Γκάρι Σπιντ, για ένα λεπτό. Για ένα γαμημένο λεπτό. Και τι τραγουδούσαν; Συνθήματα κατά της Βουλής. Ωραίος συγχρονισμός. Τέλος πάντων. Μόλις είδα τις εντεκάδες των δυο ομάδων, σκέφτηκα ότι η αριστερή πλευρά του Π.Α.Ο.Κ., ελέω των απόντων Βιερίνια και Λίνο, θα υπολειτουργήσει, ενώ η δεξιά πλευρά θα έπρεπε να σηκώσει όλο το επιθετικό βάρος. Φαπ στον Κάνθαρο! Ο Φωτάκης έκλεψε την μπάλα και μοίρασε διαγώνια στον Γεωργιάδη, οποίος σημάδεψε με διαβήτη το μπιφτεκοκέφαλο του Σάλπι που άφησε την δεξιά πλευρά και συνέκλινε προς το κέντρο της περιοχής. Και εγένετο γκολ. Σωστή τακτική συμπεριφορά από τον Σάλπι. Ο Γκαλάς πήγε για πουρνάρια. Για την κλάση και την εμπειρία του, κρίνεται Α.Α. (αδικαιολογήτως απών). Η Τότεναμ προσπαθούσε να αντιδράσει και το κατάφερνε με ανορθόδοξο, όμως, τρόπο. Η ομαδικότητα και η τακτική συνέπεια των παιχτών του Μπολόνι, εξανέμιζε οποιοδήποτε τεχνικό πλεονέκτημα των Άγγλων. Επιπλέον, οι Ρόουζ και Τσόρλουκα ήταν εκτός αγώνα, κλίματος και πραγματικότητας. Και ξαφνικά, δέχομαι εκ νέου φαπ! Ο Γκαρσία (επαναστάτης) βγάζει πανέμορφη διαγώνια πάσα, μήκους περίπου δεκαπέντε μέτρων, προς τον Γεωργιάδη, ο οποίος σεντράρει παράλληλα και συρτά προς τον Αθανασιάδη. Τα πουρνάρια εξακολουθούσαν να φαντάζουν ιδανικός προορισμός για την αμυντική γραμμή των ''Πετεινών''. Το 2-0 υπέρ του Π.Α.Ο.Κ. είναι γεγονός. Απίστευτο. Κι όλα αυτά με τους γηπεδούχους σε ρόλο κομπάρσου.

Η αρχική πίεση στα 3/4 του γηπέδου, μετατράπηκε σε μερική συσπείρωση γραμμών και οπισθοχώρηση αυτών κατά δώδεκα (περίπου) μέτρα. Η άμυνα, ωστόσο, παρέμενε πιεστική και τολμώ να πω επιθετική. Όπως οι Σπαρτιάτες οπλίτες που υποχωρούσαν με αξιοθαύμαστη πειθαρχία και κατόπιν (αντ)επιτίθεντο σαν κουτάλα για φακές. Οι παίχτες του Χάρι Ρέντναπ, όντας πλέον τρομοκρατημένοι, φερόντουσαν σαν πρόβατα που τους κυνηγούσαν λύκοι. Δεν μπορούσαν καν, να θέσουν σε κίνηση τους δεδομένους αυτοματισμούς τους. Επιπλέον, το τέμπο είχε χαμηλώσει, με τον Γκαρσία να δίνει το μοτίβο. Ένας Γκαρσία, του οποίου οι αντιδράσεις, όντας πιεζόμενος, είναι αξιοζήλευτες. Μεγάλο προσόν να μην πανικοβάλλεται ο ποδοσφαιριστής και το κυριότερο να μην το δείχνει. Οι Λονδρέζοι, λοιπόν, απέκτησαν κατοχή, καθώς οι Έλληνες (sic!) τους έδωσαν συνειδητά γήπεδο, ωστόσο, παρέμεναν ακίνδυνοι. Οι προσωπικές ενέργειες των ''Πετεινών'', έπεφταν σε αδιέξοδο. Και φτάνουμε στο 36' λεπτό. Ο διαιτητής βλέπει χέρι του Σταφυλίδη, τον οποίο αποβάλλει, δίνοντας μάλιστα και πέναλτι. Αδιανόητα πράγματα. Τι να κάνει; Να το κόψει; Οι γηπεδούχοι μείωσαν το σκορ και αναθάρρησαν. Απέκτησαν ψυχολογία και δικαιολογημένη φλυαρία.

Το ερώτημα που αναδύθηκε, φτάνοντας στην ανάπαυλα (κλισέ), ήταν το εξής: θα μπορούσαν οι παίχτες του Π.Α.Ο.Κ. να αντέξουν στο δεύτερο ημίχρονο, παίζοντας με παίχτη λιγότερο; Ο Σάλπι ήταν αεικίνητος, ο Λαζάρ κάλυπτε πολλά τετραγωνικά κι ο Γκαρσία έτρεχε όσο πιο ποιοτικά μπορούσε. Θα είχαν τις (ψυχικές και σωματικές) δυνάμεις, για να υπομείνουν το δεδομένο σφυροκόπημα των γηπεδούχων; Να τρέχουν, να καλύπτουν, να αλληλοκαλύπτουν και να ντουμπλάρουν αντιπάλους; Το δεύτερο μέρος, λοιπόν, ξεκίνησε όπως τελείωσε το πρώτο. Ο Μπολόνι, προκειμένου να καλύψει το χάσμα του Σταφυλίδη, τοποθέτησε τον Φωτάκη ως αριστερό μπακ, αλλά το κενό στη θέση δέκα ήταν ολοφάνερο. Ο Κλάους γυρνούσε πολλά μέτρα πίσω, (παρα)σέρνοντας μονίμως κάποιον αντίπαλο μαζί του, για να πάρει μπάλα ή να ανοίξει χώρους για τον Γεωργιάδη και τον Σάλπι, όμως, ήταν φανερό ότι το σχήμα ήθελε ένα μικρό ρεκτιφιέ.

Ο Μπολόνι θυσιάζει τον Γεωργιάδη και περνάει στη θέση του τον Σνάουτσερ που λαμβάνει αμέσως πόστο στο αριστερό άκρο αμύνης. Ο Π.Α.Ο.Κ. έψαχνε τις διαγώνιες πάσες και τις συνεργασίες με τους ακραίους, όπως άλλωστε συνέβη στο πρώτο 45έπτο, ώστε να απεγκλωβιστεί από την άμυνα, αλλά ο Μόντριτς ήταν εκείνος που μοίραζε παιχνίδι στις αδύνατες πλευρές και ανάγκαζε την άμυνα του Π.Α.Ο.Κ. σε αδιάκοπο τρέξιμο. Ο Μπέιλ πέρασε στο παιχνίδι (στη θέση του κακού Ρόουζ), ο Ντεφό σκεφτόταν τα πουρνάρια, ο Λίβερμορ κατασκήνωσε στην περιοχή του Χαλκιά και η αμυντική γραμμή των Άγγλων ανέβηκε έως τη σέντρα, αλλά οι φιλοξενούμενοι είχαν την οξυδέρκεια και την ψυχραιμία να απομακρύνουν με αυτοθυσία την μπάλα και να βγαίνουν από την άμυνά τους. Συν τοις άλλοις, δεν προδόθηκαν από τις πτέρυγες, καθώς έστηναν στα ''Σπιρούνια'' συνεχώς παγίδες. Οι Λένον, Πιέναρ και μετέπειτα ο Γουόκερ δεν μπορούσαν να πλαγιοκοπήσουν, δεν έδωσαν το απαιτούμενο πλάτος και προσπάθησαν να συγκλίνουν ανεπιτυχώς προς τον άξονα. Μολαταύτα, οφείλω να δηλώσω ότι η ομάδα του Μπολόνι δεν φάνηκε να έχει εκπαιδευτεί σε καθεστώς αριθμητικής ανισορροπίας. Η απαιτούμενη συσπείρωση προήλθε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, λόγω επιβίωσης και ποδοσφαιρικού ενστίκτου. Δεν διέκρινα ασφαλή έξοδο κινδύνου της μπάλας και τακτικό πλάνο αντεπίθεσης. Ίσως επειδή δεν υπήρχαν. Εντούτοις, κατανοώ πλήρως ότι πρόκειται για αυστηρότατη διαπίστωση και προφανώς δεν μειώνει την υπερπροσπάθεια των παιχτών. Σε καμία περίπτωση. Ο Π.Α.Ο.Κ. κατόρθωσε να βραχυκυκλώσει τους αντιπάλους του σε τέτοιο βαθμό που στο τέλος οι Άγγλοι έκαναν καθυστερήσεις μόνοι τους. Εντυπωσιακό.

Η ελληνική ομάδα (sic!) πέτυχε μια πολύ μεγάλη νίκη, έχουσα πολλαπλά οφέλη, απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήταν φορμαρισμένος και ποιοτικότερος. Δεν νομίζω ότι οι Άγγλοι υποτίμησαν τον Π.Α.Ο.Κ. Ο Ρεντναπ, άλλωστε, δήλωσε: «Δεν μπορούσαμε να τους λυγίσουμε». Η αναγνώριση του αντιπάλου συνιστά παράσημο. Ένας Π.Α.Ο.Κ., από τον οποίο ουδείς υστέρησε. Άκυρο. Υπήρχε ένας. Αυτός ο Χαλκιάς είναι δυο μέτρα άντρας και δεν μπορούσε να πιάσει την μπάλα. Δεν μπορούσε να διώξει με το αριστερό πόδι -αντίστοιχα κι ο Γκαρσία με το δεξί. Δεν μπορούσε να καθοδηγήσει την άμυνα. Δεν είχε καθαρό μυαλό, φαινόταν αγχωμένος και δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη. Οι συμπαίχτες του, πάντως, παρέμειναν ψύχραιμοι. Κάθε φορά που η μπάλα πήγαινε στην περιοχή, οι Π.Α.Ο.Κ.τσήδες σκούπιζαν τον ιδρώτα από το μέτωπο τους. Το γεγονός ότι οι  αμυντικοί της ομάδας (π.χ. Σταφυλίδης ή Κοντρέρας)  έσπευδαν να καλύψουν την εστία, δείχνει γνώση επί του θέματος. Ο Κρέσιτς που είναι; Τέλος πάντων. Μετά τη νίκη του Ολυμπιακού ήρθε η άλωση του Λονδίνου. Μακάρι να κερδίσει και η Α.Ε.Κ. Δεν σας κρύβω ότι ζηλεύω. Όχι τόσο τις νίκες, όσο τους ίδιους τους αγώνες. Την ατμόσφαιρα. Την προσμονή. Τη δίψα. Το γόητρο. Θα έρθει πάλι η σειρά μας. Κλείνω με τον Μπολόνι: ο μπαγάσας το πίστευε. Μαγκιά του. Και τώρα μπορείτε να τον αποθεώσετε. Κωλοτούμπες: άρξατε πυρ! 

Υ.Γ.1 Η Αρειανάρα κέρδισε και στην Ολλανδία. Βρίσκεται στην δεύτερη θέση του ομίλου του, έχοντας μάλιστα την καλύτερη άμυνα στο Eurocup, και ατενίζει το εγγύς μέλλον με διαφορετική ψυχολογία. Την Κυριακή παίζουμε με τον Ολυμπιακό. Δεν με νοιάζει το αποτέλεσμα, αλλά η διάθεση που θα δείξουν οι Ινδιάνοι. Πάμε μωρή αρρώστια. Όσο για τα διοικητικά, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, διότι είμαι ακόμα μπερδεμένος. Προσπαθώ να βγάλω μια άκρη. Δεν είναι εύκολο.

Υ.Γ.2 Τι τρέχει με τον Πρίττα; Οι ρεπόρτερ δεν ξέρουν τι συμβαίνει με την περίπτωση του; Ξέρουν, αλλά δεν μιλάνε. Μπάσταρδοι. Το ίδιο και οι δημοσιογράφοι. Και το μόνο που απαντάνε, όταν τους ρωτάς, είναι ''επιλογή προπονητή''. Το ίδιο πάει να γίνει και με τον Καπετάνο. Υποθέτω και με τον Πορτίγια. Κι όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που ο Τόχα ξεκινά βασικός. Σκάνδαλο. Ο Κολομβιανός πρέπει να εκσφενδονίζει απειλές ότι θα τους πνίξει με το μαλαπέρδι του. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Ωραίος, πάντως, ο Πολωνός Γκουαρντιόλα. Εκείνος δεν ήταν που έλεγε ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν γρήγορα; Σκεφτείτε να άλλαζαν και γρήγορα. Μήπως τον μπερδεύω με τον Ισπανό Γκουαρντιόλα;

Υ.Γ.3 Το να γκρινιάζει ο Π.Α.Ο. για την επιστροφή Καλόπουλου είναι αναμενόμενο, αλλά όχι και τόσο λογικό. Διότι, ξέρω αρκετές ομάδες, αγωνιζόμενες κατά του Π.Α.Ο., που έχουν γνωρίσει αρκετούς κλώνους του Καλόπουλου. Δεν διέκρινα σε κάποιο από αυτά τα παιχνίδια  παρόμοια ευαισθητοποίηση. Εντούτοις, το έχουμε πει: όταν αδικείσαι με τον ίδιο τρόπο που αδικείς, ουρλιάζεις και μιλάς για σφαγές. Γαμημένη υποκρισία. Και πάμε στον Ολυμπιακό. Το να εκφράζουν κύκλοι της διοίκησης την έντονη δυσαρέσκεια τους για την ανακοίνωση του Παναθηναϊκού είναι προκλητικό. Υποδηλώνει θράσος. Επέστρεψε κι ο Σάββας. Άντε, καλώς να ορίσουν ο Γκαγκάτσης κι ο Θωμάς. Η παράγκα του Γόντικα πρέπει να γκρεμιστεί συθέμελα. Τι μου δείχνουν όλα αυτά; Η απάντηση είναι μία και μοναδική: φόβος. Φόβος μήπως και χαθεί το πρωτάθλημα. Από ποιον; Από μια ομάδα που μέχρι πρότινος ήταν παρατημένη από όλους. Φόβος, λοιπόν, για τον Παναθηναϊκό. Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός πληρώνει την μεγαλομανία του γυμνού βασιλιά. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση.

Υ.Γ.4 Δεν ξέρω πως το καταφέρνουν. Ειλικρινά δεν ξέρω. Μόνο εκείνοι ξέρουν.