Το φάντασμα του χόρτου (και της όπερας)

Διάβαζα τα ρεπορτάζ και τραβούσα τις κωλότριχές μου. Κι όχι μόνο τις τραβούσα, αλλά τις έβγαλα κιόλας. Σας πληροφορώ ότι δεν είναι ευχάριστη εμπειρία. Εξηγούμαι πάραυτα: τώρα πήραμε πρέφα ότι ο Μίτσελ είναι περιορισμένων ικανοτήτων; Ποιον κοροϊδεύουμε; Εδώ και 1,5 χρόνο βλέπουμε ότι το παιδί -ειδικά αμυντικά- δεν μπορεί. Και τον αντικατάστησε ο Καζαναφέρης. Ένας παίχτης, τον οποίο το καλοκαίρι είχα χαρακτηρίσει αινιγματικό και πολυθεσίτη. Σε αυτό το σημείο θα μιλήσουμε για τις αλλαγές θέσεων. Εν αρχή, οφείλω να αναφέρω ότι δεν μπορείς να αλλάξεις θέσεις σε όλους τους παίχτες -ειδικά συγχρόνως. Δεν μπορείς, για παράδειγμα, να βάλεις τον Γιάκομπ δεξί μπακ ή τον Σανκαρέ αριστερό εξτρέμ. Οι αλχημείες θα λάβουν μέρος, όταν προκύψει ιδιαίτερο πρόβλημα που επιβάλλει τολμηρές λύσεις, π.χ. αποβολή ή τραυματισμός. Ο κλήρος θα πέσει σε συγκεκριμένους παίχτες και θα εφαρμοστεί σε ειδικές περιπτώσεις. Δεν είναι τόσο απλή υπόθεση. Η αλλαγή θέσης πρέπει να συνάδει με ορισμένα χαρακτηριστικά του ποδοσφαιριστή. Ο Καζναφέρης, επί τούτου, πληροί αρκετές προϋποθέσεις. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι πρέπει να παίζει παντού. Να υπενθυμίσω ότι ο παίχτης, μέχρι στιγμής, έχει αγωνιστεί δεξί μπακ, δεξί χαφ, αμυντικό χαφ, επιτελικός μέσος, επιθετικός, ολίγον έξω αριστερά και εσχάτως αριστερό μπακ. Άντε, στο μέλλον και τερματοφύλακας. Όπως γίνεται αντιληπτό, τα πειράματα που έκανε ο Τσιώλης, τα εφαρμόζει κι ο Πολωνός Γκουαρντιόλα. Δοκιμές επί δοκιμών και έχει ο Θεός (του Πολέμου). Η αλλαγή θέσης εμπεριέχει το στοιχείο του προσωρινού. Εμείς έχουμε ανάγει το προσωρινό σε μόνιμο. Είναι προφανές ότι κάτι πάει στραβά. Υπενθυμίζω τη θέση μου περί ρολαρίσματος. Πρέπει να ρολάρουμε μέχρι τις αρχές Γενάρη. Αν δεν επιτύχουμε την αγωνιστική ανάταση μέχρι τότε, θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Και κλείνω το θέμα των αλλαγών θέσεων με τον αειθαλή Ρεχάγκελ σε μεγάλα κέφια: «Αν πω σ’ ένα αριστερό μπακ να παίξει αριστερό εξτρέμ, τι θα πει; Ότι δεν ξέρει τι να κάνει; Λίγο πιο μπροστά θα παίζει. Σε όποια θέση κι αν τον βάλω θα πρέπει να ξέρει τι να κάνει. Αν τον βάλω τερματοφύλακα, ξέρει ότι πρέπει να αποκρούσει την μπάλα. Αν βουλιάζει ένα καράβι και φωνάξει ο καπετάνιος τον μάγειρα να βοηθήσει, τι θα πει ο μάγειρας; Ότι εγώ ξέρω μόνο να μαγειρεύω (sic!);».

Και πάμε στον αγώνα. Ο σκοπός του Τεννέ ήταν προφανής: άμυνα και τα μυαλά στο μηδέν της άμυνας. Δεν αρκεί, όμως, να θέσεις τον σκοπό, αλλά να τον εκπληρώσεις κιόλας. Ο προπονητής του Παναιτωλικού το πέτυχε. Έταξε ως κεντρικό αμυντικό δίδυμο τους Ντολεζάι και Εντεγκέλε και ακριβώς μπροστά τους τον Μητρόπουλο που λειτουργούσε ως σκουπιδοφάγος. Στη μεσαία γραμμή αγωνίστηκαν οι Ρότσα και Μουμίν, οι οποίοι χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο έφραξαν τους χώρους. Εξάλλου, ποιον είχαν να αντιμετωπίσουν; Τον Τόχα και τον Φατί. Για τον Γάλλο τα έχουμε πει: δεν μπορεί να τρέχει για δυο και τρεις παίχτες. Αυτός ο Κολομβιανός, όμως, είναι απίστευτος. Σε κάθε αγώνα σου προσφέρει και μια νέα αιτία εκνευρισμού. Πρόκειται για μεγάλο επίτευγμα. Οι αντιδράσεις με την μπάλα στα πόδια του, με κουράζουν περισσότερο κι από δυο ώρες κολύμπι. Μαλακίες γράφω: με ή χωρίς μπάλα, η τακτική του συνέπεια είναι μηδαμινή. Ο άνθρωπος κόβει την ομάδα στα δύο και δεν υπάρχει συγκολλητικό. Ή μάλλον υπάρχει: ίσως τα ρεπορτάζ ανακαλύψουν πλην της ανεπάρκειας του Μίτσελ και εκείνη του Τόχα. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Μίτσελ προσπαθεί σκληρά και ιδρώνει την φανέλα. Με τον Τόχα το μόνο που ιδρώνει είναι το μέτωπό μας. Επομένως, ποια ήταν η απάντηση στο αμυντικό βάθος του Τεννέ; Γιόμες. Λέγονται και γεμίσματα. Προσωπικά τα αποκαλώ γεμιστά, αλλά μάλλον πρόκειται για άστοχο χαρακτηρισμό. Τα γεμιστά τρώγονται και είναι εύγευστα. Άλλη απάντηση είχαμε; Βεβαίως! Οριζόντιες πασούλες και τσίκα τσίκα μπουμ. Ποιος έκανε τις οριζόντιες πασούλες; Ο Τόχα!

Τουλάχιστον διέκρινα πειθαρχημένη διάταξη από τα 8/11. Εξαιρέσεις αποτελούν οι Καστίγιο και Καζναφέρης -για τον Τόχα τα είπαμε παραπάνω. Ένας Καστίγιο που έδειξε ιδιαίτερα κινητικός (άλλαζε συνεχώς πλευρές), αλλά είναι προφανές ότι συμπεριφέρεται σαν ψάρι έξω από το νερό. Και φυσικά δεν έλειψαν οι παπαριές του. Πήρε κίτρινη για θέατρο και όταν βγήκε αλλαγή κατευθύνθηκε αμέσως προς τα αποδυτήρια υπό τα απαραίτητα γιουχαρίσματα των οπαδών. Δεν ξέρω τι θα γίνει με την περίπτωσή του. Όσο για τον Καζναφέρη, είναι ηλίου φαεινότερο ότι στερείται της απαιτούμενης τακτικής παιδείας. Μολαταύτα, παρέταξε ενέργεια και ενθουσιασμό που αναπληρώνουν, εν μέρει, την τακτική του ανεπάρκεια. Ως εκ τούτου, είχαμε κατοχή, αλλά όχι πρωτοβουλία. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι η κατοχή δεν αντικατοπτρίζει απαραίτητα την πρωτοβουλία. Ποιο στοιχείο αντανακλά στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Αναφέρω συνοπτικά την ομαδικότητα, την ικανότητα (π.χ. στο κάθετο παιχνίδι ή στο πρέσινγκ) και την ουσία. Εμείς δεν έχουμε ομαδικότητα, διαθέτουμε μερική ικανότητα και μάλλον στερούμαστε ουσίας. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί δεν κάναμε παιχνίδι από την αριστερή πλευρά; Προτιμούσαμε και τροφοδοτούσαμε συνεχώς τον Γιαννώτα, ο οποίος δεν τα κατάφερνε απέναντι στον Άντι. Όχι τίποτα άλλο, αλλά λυπήθηκα και τον Τσέζαρεκ που έτρεχε σαν κουτάβι, κουνώντας ναζιάρικα την ουρίτσα του. Ούτε χάδια ζητούσε μήτε κόκκαλα. Μια αξιόλογη μπαλιά ήθελε. Ο Κροάτης έδωσε πολλές μάχες με τους Ντολεζάι και Εντεγκέλε, έτρεξε πολύ χωρίς την μπάλα και μόχθησε. Μπράβο του. Η ασφυκτική πίεση των γηπεδούχων στο τελευταίο δεκάλεπτο του πρώτου ημιχρόνου δεν απέδωσε καρπούς (κλισέ), παρά μόνο εύκολες επεμβάσεις εκ μέρους Μπλάζιτς.

Και πάμε στο δεύτερο ημιχρόνιο. Ο Τεννές, όπως προαναφέραμε, έδειξε τις αμυντικές διαθέσεις του. Σε αυτό βοήθησε και ο τραυματισμός του Κουτρουμάνου που είχε λάβει μέρος ήδη από το πρώτο δεκάλεπτο του αγώνα. Ο εν λόγω ποδοσφαιριστής, βλέπετε, αρέσκεται να παίρνει μέτρα, νοοτροπία που αφήνει εκτεθειμένα τα νώτα του -θα μπορούσαμε να το εκμεταλλευτούμε. Η αναγκαστική αντικατάστασή του έφερε στο γήπεδο τον Παλαιολόγο που επέδειξε διαφορετική, στατική θα έλεγα, αγωνιστική συμπεριφορά. Ως εκ τούτου, το (στενό) πλάτος του Παναιτωλικού υπήρξε μονοδιάστατο. Το βάρος έπεφτε στον Άντι και στις εναλλαγές θέσεων των Χαριστέα, Θεοδωρίδη και Καμαρά. Ένας Άντι που αγωνίζεται με εντυπωσιακή ωριμότητα. Ξέρει κανείς πόσο χρονών είναι; Για ψάξτε το. Στην αρχή μάρκαρε με επιτυχία τον Γιαννώτα, στη συνέχεια τον Ούμπιντες, ενώ από την πλευρά του πέρασαν επίσης οι Κατίδης, Σολτάνι (κλώνος του Σαμίρ Γκούντα) και Καστίγιο (κλώνος του εαυτού του). Άψογη προσαρμογή στο παιχνίδι του αντιπάλου. Επιπρόσθετα, συνέβαλλε στον απεγκλωβισμό της μπάλας, ήταν πολύ καλός στο ένας εναντίον ενός και είχε γρήγορες επιστροφές. Άριστη παρουσία. Το ίδιο ισχύει και για τον Μητρόπουλο που καταβρόχθιζε ότι υπήρχε στην εμβέλειά του -ιδιαίτερα τις συρτές πάσες. Συν τοις άλλοις, όταν η ομάδα δεχόταν πίεση, μετατρεπόταν σε τρίτο σέντερ μπακ και βοηθούσε τους Ντολεζάι και Εντεγκέλε στο κεφαλόσφαιρο. Προσθέστε και το σκληρό παιχνίδι του ντελικάτου Μουμίν από την αριστερή πλευρά του Άρη -κυρίως επί του Ούμπιντες- και έχετε ολοκληρωμένη την εικόνα του Παναιτωλικού. Από την άλλη πλευρά, ο Άρης σε λίγα τετραγωνικά δεν μπορεί να αναπτυχθεί κάθετα, δεν μπορεί να εφαρμόσει αυτοματισμούς, δεν μπορεί να συνεργαστεί. Εξού οι γιόμες που λέγαμε παραπάνω και οι οριζόντιες πασούλες στο χώρο του κέντρου και της άμυνας. Κάπως έτσι δικαιολογείται η κατοχή, το passing game και η πολύ καλή κυκλοφορία στο χώρο της μεσαίας γραμμής, έστω και σε οριζόντιο επίπεδο, έστω και ανούσια. Ωστόσο, καθώς η μπάλα κυλάει προς το τερέν και την εστία του αντιπάλου, βραχυκυκλώνουμε σαν παιδάκι που έχει ξεχάσει τα λόγια από το ποιηματάκι του σε γιορτή του σχολείου.

Οδεύουμε προς τον τερματισμό του άρθρου. Ήρθε η ώρα να γράψω κάτι που με γαργαλάει εδώ και κάμποσο καιρό. Είναι γενικά αποδεκτό ότι πρέπει να εκμεταλλεύεσαι τα ισχυρά σου σημεία. Αυτό μπορεί να λέγεται ταχύτητα, δύναμη, ύψος, φυσική κατάσταση, στημένες φάσεις, ομοιογένεια, αμυντικά χαφ, δεκάρι, πτέρυγες, προπονητής, έδρα κι ό,τι άλλο θέλετε. Δεν αρκεί, όμως, μόνο αυτό: οφείλεις και πρέπει να εκμεταλλεύεσαι τα αδύνατα σημεία του αντιπάλου, τα οποία συνήθως οδηγούν σε  λάθη. Λάθη, τα οποία πρέπει να τα μετουσιώσεις σε γκολ ή έστω σε ψυχολογική και αγωνιστική πίεση. Ο Άρης, πλην του αγώνα με τον Π.Α.Ο., αδυνατεί να εξαργυρώσει τα ποιοτικά του διαστήματα και δυσκολεύεται ιδιαίτερα να μετατρέψει σε γκολ/πίεση τις πατατιές του αντιπάλου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα συνιστούν δυο φάσεις. Η πρώτη συνέβη στο 67' λεπτό με τον Κατίδη και η δεύτερη στο 75' λεπτό με το Σολτάνι. Ποιο είναι το νόημα του έντονου πρέσινγκ και του υψηλού τέμπο, όταν, ενώ κερδίζεις κατοχή και πιάνεις ανοργάνωτη την αντίπαλη άμυνα, δεν μπορείς να στείλεις την μπάλα στα δίχτυα από απόσταση αναπνοής; Σε τέτοιες περιπτώσεις είσαι άξιος της μοίρας σου. Το παιχνίδι τέλειωσε με τον Τεννέ, ουσιαστικά από το 10' λεπτό και θεωρητικά από το 30' λεπτό, να μην εκδηλώνει ουδεμία διάθεση για αντεπίθεση και τον Άρη να παλεύει με τους δαίμονές του. Η τελευταία φάση του αγώνα με την αποβολή του Φατί υπαγορεύει την ψυχοσύνθεση της ομάδας. Δεν έχουμε αγωνιστική συνοχή, ψυχραιμία και ψυχολογικές αντιστάσεις. Τέλος.

Υ.Γ.1 Είναι προφανές ότι οι κόντρες μεταξύ διοίκησης και αντιπολίτευσης δημιουργούν, εκτός από ανούσιες εντυπώσεις, ουσιαστικές φθορές στο εσωτερικό της ομάδας. Το δηλώνω εκ νέου: δεν (προ)βλέπω ευχάριστο τέλος στην όλη ιστορία.

Υ.Γ.2 Μπράβο στον Αυτοκράτορα. Πολύ καλή εμφάνιση. Ενέργεια, πάθος, αυτοθυσία, ομαδικότητα και αποτελεσματικότητα. Την Τρίτη το Παλέ πρέπει να είναι γεμάτο. Σταματήστε τα πείσματα και τις γκρίνιες και στηρίξτε τους Ινδιάνους και τον Τίγρη που δουλεύει. Μπράβο και στους φιλάθλους του Ηλυσιακού που ταξίδεψαν από την Αθήνα, προκειμένου να σταθούν διπλά στην ομάδα τους.

Υ.Γ.3 Πριν από λίγες μέρες έφτασε στην Ε.Π.Ο. ένα έγγραφο από την Ουέφα. Το συγκεκριμένο έγγραφο, καλεί στην πειθαρχική επιτροπή της ΟΥΕΦΑ τον Παναθηναϊκό, την Α.Ε.Κ. και τον Π.Α.Ο.Κ., για παράβαση των κανονισμών που αφορούν στο οικονομικό fair play. Οι τρεις Π.Α.Ε. κινδυνεύουν με σοβαρές ποινές που ξεκινούν από έγγραφη επίπληξη και φτάνουν μέχρι σε αποκλεισμό από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις της επόμενης αγωνιστικής χρονιάς. Το (αυτονόητο) ερώτημα που αναδύεται είναι το εξής: γιατί η Ε.Π.Ο. και ειδικότερα ο πρόεδρός της, Σοφοκλής Πιλάβιος, κράτησαν το θέμα κρυφό λες και πρόκειται για τετριμμένη γραφειοκρατία; Λες και αναφέρεται σε συνήθη, καθημερινά ζητήματα; Προσοχή: ούτε το υποβάθμισαν μήτε το υποβίβασαν. Το αποσιώπησαν. Το έθαψαν. Έχει τεράστια διαφορά. Σαν τους Σοβιετικούς που έσφαξαν στο Κατύν, το 1940, χιλιάδες αξιωματικούς και υπαξιωματικούς του Πολωνικού στρατού, τους έθαψαν στο τοπικό δάσος και μετέπειτα κουκούλωσαν το περιστατικό, καταστρέφοντας σχετικά έγγραφα και σκοτώνοντας αυτόπτεις μάρτυρες, μη προσηλωμένους στα κομμουνιστικά ιδεώδη. Κι όταν οι Γερμανοί, κατά την υποχώρησή τους στο ανατολικό μέτωπο, ανακάλυψαν τα χιλιάδες πτώματα, οι Σοβιετικοί παρίσταναν τους αδιάφορους μόνο και μόνο για να αντεπιτεθούν με θράσος και άστοχη επιχειρηματολογία. Δεν πιστεύω να θέλει ο Πιλάβιος να επαναλάβει τον ρόλο του Στάλιν. Έτσι δεν είναι; Τι θα πει κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Ο αγωνιστής ντε! Ο ανιψιός ηγείται του ποδοσφαίρου κι ο θείος προεδρεύει της Δημοκρατίας. Τουλάχιστον γλυτώσαμε από τον Τζέφρυ. Και επανέρχομαι στο φλέγον ζήτημα: να το κρατούν οι ομάδες μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας είναι αναμενόμενο, κατανοητό και λογικό. Αντιθέτως, το να επιλέγει συνειδητά η Ομοσπονδία να μην ενημερώσει το κοινό είναι ανήθικο, ακατανόητο και παράλογο. Δεν καταλαβαίνουν ότι λειτουργώντας καθ' αυτόν τον τρόπο, τα πράγματα γίνονται χειρότερα; Τέλος, να σημειώσουμε ότι το θέμα γνώριζαν και πολλοί ρεπόρτερ των συλλόγων που επειδή λειτουργούν υπέρ της προπαγάνδας της εκάστοτε διοίκησης, φυλούσαν το θέμα σαν κόρη οφθαλμού. Εντούτοις, έχουμε αναφερθεί στην επιλεκτική -και συχνά ανήθικη- στάση των ρεπορτάζ: όταν θέλουν τα μυστικά μένουν επτασφράγιστα. Εν τέλει, ποιος αγαπάει αυτό το καταραμένο άθλημα;

Υ.Γ.4 Η υπέροχη Sarah Brightman ερμηνεύει ανατριχιαστικά κι ο Antonio Banderas (!) δίνει μια ανέλπιστα μαγευτική παράσταση. Κι επειδή μου αρέσει η μεταλλική ηχορύπανση, τσοντάρω και δυο βιντεάκια. Το πρώτο με τους Holyhell, θυγατρική μπάντα του DeMaio, οι οποίοι, με την αισθησιακή Maria Breon στα φωνητικά, παρουσιάζουν μια άκρως ελκυστική έκδοση του τραγουδιού και το δεύτερο με τους Nightwish. Τολμώ να πω ότι η έκοδη των Holyhell είναι ελαφρώς καλύτερη από τους Nightwish -εξαιρείται η Tarja. Ίσως πάλι επηρεάζομαι από την επιβλητική παρουσία του Eric Adams. Εσείς τι λέτε;