Ανασκόπηση και συγκρίσεις

Ο Αλεξανδρής, σε πρόσφατη συνέντευξη του, δήλωσε ότι έδιωξε τον Όλιβερ επειδή δεν ήταν καλός χαρακτήρας και χαλούσε το κλίμα στα αποδυτήρια. Ο Κάνθαρος απόρησε με την απόλυση του παίχτη, για τον απλό λόγο ότι ήταν ένας από τους ελάχιστους του ρόστερ που ξέρει μπάσκετ. Ωστόσο, δεν γνωρίζω τον χαρακτήρα του παίχτη. Εμπιστεύομαι την κρίση του Αλεξανδρή. Και ως εκ θαύματος, από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, η ομάδα του μπάσκετ είναι, το λιγότερο συγκλονιστική. Δεν μιλάω για αποτελέσματα, αλλά για πάθος. Ενέργεια. Διάθεση. Όρεξη. Φυσικά δεν συντελέστηκε κάποιο θαύμα. Ο Αλεξανδρής στήριζε και στηρίζει την ομάδα. Δεν είναι απατεώνας. Με ντούρασελ δουλεύει. Ακόμα και μετά τις συνεχόμενες ήττες στο ξεκίνημα της περιόδου, δήλωνε αισιόδοξος και μοίραζε υποσχέσεις ανάκαμψης. Και κάπως έτσι, ήρθαν οι νίκες και η πρόκριση στην Ευρώπη. Και το κυριότερο: εμφανίστηκε φλόγα. Μακάρι να προχωρήσουμε στο θεσμό, αν και καταλαβαίνω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο. Ας το παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις και να είστε σίγουροι ότι ο κόσμος θα επιβραβεύσει τους παίχτες και τον προπονητή με την παρουσία του στις κερκίδες του Παλέ.

Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στη μπάλα. Και λέω μπάλα, διότι, πλην του αγώνα με τον Π.Α.Ο., δεν παίζουμε ποδόσφαιρο. Ο Τσιώλης δήλωνε ότι η ομάδα θα βρει τον εαυτό της. Προσωπικά τον πίστευα. Απλά στο ποδόσφαιρο, εν συγκρίσει με το μπάσκετ, η ομοιογένεια (εκ)πληρώνεται πιο αργά και δύσκολα. Είναι απολύτως λογικό. Σε μια ποδοσφαιρική ομάδα έχεις να κουμαντάρεις περίπου 25 κορμιά. Δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι ο Τσιώλης είναι ακριβώς ο ίδιος προπονητής και άνθρωπος που προσλάβαμε τις τελευταίες πέντε αγωνιστικές του ελληνικού πρωταθλήματος. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον Τσιώλη ως κλώνο του Αλεξανδρή; Όχι. Είναι πολύ νωρίς για να του προσάψεις τέτοιον χαρακτηρισμό. Έχει να φάει πολλά ψωμιά ακόμα. Είναι βέβαιο, όμως, ότι χρειαζόμαστε και στο ποδόσφαιρο έναν Αλεξανδρή.

Έστω, λοιπόν, ότι ο Όλιβερ είναι κακό παιδί. Στο ποδόσφαιρο πόσα κακά παιδιά έχουμε; Αρκετά. Ένας από αυτούς είναι ο Καστίγιο. Ένας παίχτης που εκτελεί πλάγιο άουτ και δίνει πάσα στον εαυτό του. Η διοίκηση τον πίστεψε και καλά έκανε. Μόχθησε για να υπογράψει τον Καστίγιο και καλά έκανε. Και αρκετοί χάρηκαν με την μεταγραφή. Εντούτοις, όλοι αυτοί που κράζουν τώρα τον Καστίγιο, είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν την πρόσληψή του. Θεμιτό. Δεν μπορώ να πω κάτι επ' αυτού. Και είναι θεμιτό, διότι ο παίχτης έχει δώσει πάμπολλα δικαιώματα. Να μην τα έδινε. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι τον χειμώνα έχει κρύο και ψέμματα. Πάμε στον Γιάκομπ. Τι να πούμε για τον Ρουμάνο; Ήταν σαφές ότι δεν ταίριαζε με την ιδιοσυγκρασία της ομάδας. Άστοχη μεταγραφή. Ήλπιζα ότι θα σκύλιαζε, αλλά διαψεύστηκα. Στο μόνο που δείχνει συνέπεια είναι οι φωνές, οι γκρίνιες και τα βλέμματα σε επόπτες και διαιτητές. Και φτάνουμε στον Σολτάνι. Όταν τον υπογράψαμε, θεώρησα ότι θα μπορούσε να προσφέρει. Φευ! Ο παίχτης μας βγήκε παρόμοια έκδοση του Κάλβο. Φυσικά την μπάλα που ξέρει ο Κάλβο δεν την ξέρει ο Σολτάνι, αλλά τέλος πάντων.

Πώς να επέλθει ομοιογένεια; Πώς να προκύψει επικοινωνία; Πώς να πετύχουμε καλό κλίμα; Ποιος να τα κάνει όλα αυτά; Ο Πολωνός Γκουαρντιόλα; Ρε, τι να νοιώσει αυτός από Άρη και ελληνικό πρωτάθλημα; Η ποδοσφαιρική ιστορία βρίθει από αντίστοιχα παραδείγματα που αντανακλούν στην επικείμενη αποτυχία. Χρειάζεσαι κάποιον να διαχειριστεί την υφιστάμενη κατάσταση και φέρνεις έναν Πολωνό μαθητευόμενο μάγο; Γιατί; Για να στείλει τον Πρίττα στον ψυγείο; Για να βάζει τον Τόχα βασικό και αναντικατάστατο; Το να βρίσκεται ο Τόχα στο δυναμικό του Άρη συνιστά λάθος. Το να παίζει βασικός ο Τόχα και ο Πρίττας να προπονείται με τα τρακτέρ, αποτελεί εγκληματική ενέργεια και σκάνδαλο ολκής. Δεν έχω εμπιστοσύνη στον Πρόμπιερζ και δηλώνω απαισιόδοξος.

Στο μπάσκετ η ομοιόγενεια έφτασε και μάλιστα χωρίς να αλλάξουμε προπονητή. Στο ποδόσφαιρο δεν ήρθε στο επιθυμητά χρονικό σημείο που θέλαμε και διώξαμε τον προπονητή που με τόσο κόπο υπογράψαμε. Προσωπικά αυτό το (απο)καλώ παράνοια. Το ίδιο στοιχείο το ερμηνεύουμε διαφορετικά. Στο μπάσκετ ονομάζεται υπομονή και στο ποδόσφαιρο ανοχή. Απίστευτα πράγματα. Ρε παιδιά, το τετράγωνο της μελιτζάνας έχει συγκεκριμένες πλευρές! Εδώ δεν μπορούμε να αλλάξουμε μυαλά στον Καστίγιο και θα αλλάξουμε σχήμα στο τετράγωνο; Πώς θα φας (αυθεντικό) τιραμισού, όταν αλλάζεις συνεχώς -επαναλαμβάνω συνεχώς- τον μάγειρα, αλλά όχι την νοοτροπία όλων εκείνων που του πρήζουν τα συκώτια και τα παπάρια; Πώς θα παίξεις ορθολογικό ποδόσφαιρο, όταν αδυνατείς να θέσεις σε λειτουργία -πρωτίστως- τον τέταρτο παράγοντα; Πώς θα γίνεις δαίμονας, όταν δεν ψήνεις το κέικ της υπομονής; Πώς θα κερδίσεις τον κόσμο, όταν δεν μοχθείς στο γήπεδο; Στο μπάσκετ παίζουμε σαν οικογένεια. Στο ποδόσφαιρο παίζουμε λες και είμαστε μαλωμένοι. Στο μπάσκετ τα 211 εκατοστά του Κρούσιτς πέφτουν στο παρκέ για να ανακτήσουν μια χαμένη μπαλιά. Στο ποδόσφαιρο οι περισσότεροι δεν έχουν καταλάβει τι ζητάει ο κόσμος από εκείνους. Στο μπάσκετ μεταλλαχθήκαμε σε Ινδιάνους. Στο ποδόσφαιρο γίναμε γατάκια. Στο μπάσκετ υπάρχει ένας Ταπούτος και καθοδηγεί την ομάδα. Στο ποδόσφαιρο ποιος υποδύεται τον Ταπούτο; Στο μπάσκετ έχουμε έναν Κερούς που βγάζει τόση ενέργεια, όσο συνολικά η ομάδα ποδοσφαίρου. Στο μπάσκετ έχουμε έναν Μάλντροου που έχει περισσότερα κοψίματα από τους ''κόφτες'' της μεσαίας γραμμής. Στο μπάσκετ έχουμε έναν Τζέιμς που ενεργεί απείρως περισσότερες μπούκες από όλους τους επιθετικούς του ποδοσφαιρικού Άρη.

Ολοκλήρωσα μια πρόχειρη ανασκόπηση του τμήματος ποδοσφαίρου και αναπόφευκτα οδηγήθηκα σε αγωνιστικές συγκρίσεις με την μπασκετική Αρειανάρα. Δεν ξέρω τι θα γίνει με τον ποδοσφαιρικό Άρη. Η κατάσταση αρχίζει και μου θυμίζει έντονα την περσινή Λάρισα. Ακόμα όλα είναι ρευστά. Αν γίνουν χειρότερα, να είστε βέβαιοι ότι εδώ θα είμαστε και θα τα γράψουμε. Κι ας γράφει ο Τσαλτίδης ό,τι θέλει. Έχω πει επανειλημμένως ότι αυτός ο άνθρωπος δεν (πρέπει να) εκφράζει τον Άρη και μάλιστα από επίσημο βήμα. Όσο για το μπάσκετ, η ομάδα θα έχει και κακές στιγμές. Να είστε σίγουροι για αυτό. Θα υπάρξουν σκαμπανεβάσματα. Εμείς θα είμαστε μαζί με την Αρειανάρα. Και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο. Τέλος, δηλώνω για πολλοστή φορά ότι υποστηρίζω τον Άρη κι όχι την Π.Α.Ε ή την Κ.Α.Ε. Κλείνω με ένα απόσπασμα από τις δηλώσεις του Αλεξανδρή, μετά την νίκη με τους σκληροτράχηλους Λιθουανούς: «Ήμουν ως έφηβος παρών στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας στο ποδόσφαιρο, το 1970. Έχω γίνει παππούς και δεν έχω χαρεί άλλο τίτλο με το ποδόσφαιρο. Ο Άρης είναι ενιαίος, πρέπει να χαιρόμαστε με τις επιτυχίες κάθε τμήματος, αλλά αυτό το τμήμα που έχει 21 τίτλους αξίζει συμπαράστασης σαν την σημερινή».

Υ.Γ.1 Το άρθρο του Τσάκα θα ανέβει του χρόνου. Κυριολεκτικά του χρόνου.

Υ.Γ.2 Τα σέβη μου στον Στογιάκοβιτς. Καλός παίχτης, πολύ καλός παίχτης ή παιχταράς; Ρητορικό το ερώτημα. Επίσης, οφείλω να υποβάλλω τιμές στον Antonio McDyess.

Υ.Γ.3 Η Λάρισα, δυστυχώς, πάει από το κακό στο χειρότερο. Ο Πηλαδάκης ψάχνει τρόπους απεμπλοκής, ο Κόουλμαν αδυνατεί να προσαρμοστεί στο εξοντωτικό πρωτάθλημα της Β' Εθνικής, η ομάδα δεν τσουλάει καλά στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο αποκλείστηκε από τον Παναιτωλικό. Οι φίλοι της Λάρισας έχουν στερέψει από υπομονή και κριτική σκέψη. Οι Χαριστέας και Θεοδωρίδης άκουσαν τα εξ αμάξης από τους οπαδούς της Λάρισας. Χαριστέα, γύρνα στην Αρειανάρα.

Υ.Γ.4 Ο Ζαγοράκης δεν παραδέχτηκε ότι έκανε πρωταθλητισμό με τα λεφτά, τις σκανδαλώδεις χορηγίες θα έλεγα, του πολυμετοχικου Π.Α.Ο. Αυτή είναι η τεράστια αλήθεια και ουδείς επεχειρεί να τη δηλώσει λες και πρόκειται για κολονοσκόπηση. Και κάτι τελευταίο: μας είχατε πρήξει τα παπάρια για εξυγιάνσεις και βιωσιμότητες. Πώς θα είσαι μακροχρόνια ανταγωνιστικός, αν δεν καταστείς βιώσιμος; Από έναν ποδοσφαιράνθρωπο ως ο Ζαγοράκης, έχω περισσότερες απαιτήσεις. Πολύ φοβάμαι ότι τον έχει απορροφήσει το παραγοντικό σύστημα. Κρίμα.

Υ.Γ.5 Ο Αθανασιάδης δεν παραδέχτηκε το τεράστιο διοικητικό και επικοινωνιακό λάθος με τον Τσιώλη. Δεν παραδέχτηκε ότι η κόντρα με τον Σκόρδα είναι προσωπική. Δεν παραδέχτηκε ότι το σχέδιο είχε και εμφάνισε κενά. Ωστόσο, παραδέχτηκε ότι η ομάδα ψάχνει επενδυτές. Παραδέχτηκε ότι υπάρχουν προβλήματα με τις πληρωμές. Επίσης, πρέπει να παραδεχθεί ότι ο κόσμος του Άρη δεν είναι χαζός. Και ελπίζω, όταν παραδεχθεί το λάθος με τον Πολωνό Γκουαρντιόλα, να μην είναι πολύ αργά.

Υ.Γ.6 Στο κύπελλο πέφτουν καρέκλες, αντικείμενα, μπινελίκια, ντου και γενικά επικρατεί μια έντονη αναμπουμπούλα. Ελπίζω, τουλάχιστον, να περάσουμε στην επόμενη φάση. Στην Κομοτηνή κρίνονται πολλά και πολλοί.

Υ.Γ.7 Jetro Tull: ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Τέλος.