Το Γκραν Πρι του κοιμώμενου γίγαντα

Απίστευτα πράγματα. Μόλις άδειασα το γλυκόξινο και κοτοπουλιάρικο περιεχόμενο της κατσαρόλας στην πιατελούμπα, άκουσα τον εκφωνητή να ουρλιάζει γκολ. Τρέχω με την ποδιά στη μέση και την κουτάλα στο χέρι και το βλέπω σε replay. Πού να φανταστώ ότι θα μπει γκολ τόσο γρήγορα; Τραγικό λάθος εκ μέρους μου. Άκυρο. Τραγικό λάθος εκ μέρους του Βαλντές. Τζόρβα θύμισε. Φτου φτου, μακριά από εμάς. Η Ρεάλ, λοιπόν, σκόραρε και απέκτησε -κυρίως- ψυχολογικό προβάδισμα. Ή μήπως όχι; Ελάχιστα λεπτά μετά την επίτευξη του γκολ, οι γηπεδούχοι έδωσαν εσκεμμένα χώρο στον αντίπαλο. Η άμυνα κατέβηκε πάνω από δώδεκα μέτρα, η πίεση οριοθετήθηκε στα 2/4 του γηπέδου και το νέο αγωνιστικό πλάνο υποδήλωνε εκμετάλλευση των ταχύτατων μεταβάσεων μπάλας και παιχτών από το ένα τερέν στο άλλο. Ωστόσο, οι Καταλανοί δεν πτοήθηκαν. Είχαν γρήγορες επιστροφές, δεν έχασαν την συνοχή τους και το κυριότερο: δεν αποσυντονίστηκαν. Δεν διέκρινα πανικό. Δεν διέκρινα φόβο. Αντίθετα, οι Μαδριλένοι έδειχναν μπερδεμένοι. Σκόραραν σε πρώιμο σημείο του παιχνιδιού, έχοντας ως αποτέλεσμα να μην επεχειρήσουν να εξαργυρώσουν την ορμητικότητα και την επιθετικότητά τους στον βαθμό που ήθελαν. Ουσιαστικά δεν πρόλαβαν να κουράσουν και να πιέσουν τον αντίπαλο. Κάπως έτσι ήρθε η ισοφάριση. 'Ήταν αναμενόμενο.

Δεν κατάλαβα τι είχε στο μυαλό του ο Μουρίνιο. Προτιμούσε αμυντικογενές ή επιθετικογενές σχήμα; Ούτε ο ίδιος δεν ήξερε. Αν ήθελε αμυντικογενές σχήμα, γιατί ξεκίνησε τον Οζίλ και δεν παρέταξε τρία χαφ, εκ των οποίων ο ένας να λειτουργεί ως σύρτης μπροστά από τα σέντερ μπακ; Αν ήθελε επιθετικογενές σχήμα, γιατί ξεκίνησε ο Ντιαρά αντί του Κεντίρα και γιατί ο Ντι Μαρία σπαταλούσε δυνάμεις, καλύπτοντας συνεχώς τον (ανεπαρκή) Κοεντράο; Τέλος, δεν κατάλαβα γιατί ο Πέπε αγωνίζεται στην Ρεάλ και πως είναι δυνατόν να τον αγόρασε τόσο, μα τόσο, ακριβά από την Πόρτο. Ο παίχτης δεν μπορεί να σταθεί στην ομάδα. Είναι άτεχνος, αντιαθλητικός, δεν έχει ψυχραιμία, αδυνατεί να ανταποκριθεί σε λίγα τετραγωνικά και παρασέρνει τον Ράμος σε μετριότητα. Απλά ορμάει σε πόδια και μπάλα, όπως ο Κάνθαρος καταβροχθίζει κινέζικα μακαρόνια. Θα έχετε ακούσει, υποθέτω, την ακόλουθη φράση: «Δεν μπορεί να στρίψει». Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Το πρόβλημα για έναν (κεντρικό) οπισθοφύλακα δεν περιορίζεται μόνο στο να στρίβει γρήγορα, αλλά να ξέρει και προς τα που πρέπει να στρίβει. Θαρρώ πως ο Πέπε δεν έχει ιδέα. Βάζει σε λειτουργία τον ανιχνευτή αντίπαλης σάρκας και η παράσταση ξεκινά. Αυτό, όμως, δεν αρκεί για να καταστρέψεις το κάθετο παιχνίδι των Καταλανών. Ένα παιχνίδι που αποτελείται από κάθετες κινήσεις (σπριντ) άνευ μπάλας. Συνεχείς κινήσεις. Ξαφνικές. Πολλαπλές. Οι συνεργασίες είναι ουσιαστικές και λαμβάνουν μέρος με αξιοθαύμαστη συνέπεια. Για παράδειγμα τα ένα δυο. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά και σε ένα δευτερόλεπτο ο παίχτης δίνει πάσα, μόνο και μόνο για να την ξαναδεχθεί. Στο μεταξύ, όταν την ξαναδέχεται, έχει ήδη επιταχύνει κι ως εκ τούτου έχει αναπτύξει ικανοποιητική ταχύτητα που του προσδίδει συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου. Το μυστικό, κατά την γνώμη μου, βρίσκεται στον παίχτη-σημείο αναφοράς, ο οποίος από δέκτης μετατρέπεται άμεσα σε πομπό, ευρισκόμενος παράλληλα με πλάτη στην αντίπαλη εστία, λες και είναι κλώνος του Σαμπόνις. Αυτό σημαίνει ότι ο αμυνόμενος, συνήθως ο (κεντρικός) αμυντικός, καθώς δεν έχει καθαρή οπτική επαφή με την μπάλα και ξέροντας ότι ο αντίπαλος θα την σπάσει σε πρώτο χρόνο, δεν ξέρει που θα πάει το τόπι και μοιραία αργεί να αντιδράσει. Θυμηθείτε το στρίψιμο που λέγαμε παραπάνω και τα πολλαπλά σπριντ.

Επομένως, το λάθος της Ρεάλ, δηλαδή η ανεξήγητη οπισθοχώρησή της, διορθώθηκε μετά το τεμάχιο του Σάντσες. Η άμυνα (ξανα)έγινε επιθετική και μετατοπίστηκε στο τερέν του αντιπάλου, ήτοι στη μεσοεπιθετική γραμμή. Η αμυντική τακτική άλλαξε χώρο και το πλάνο προσδιορίστηκε όπως στην έναρξη του αγώνα: άμεση εκμετάλλευση ενδεχόμενου λάθους. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Επίσης, οι γραμμές ανέβηκαν και τα ακραία μπακ, κυρίως ο Μαρτσέλο, πήραν μέτρα. Έπρεπε, όμως, να φάει γκολ για να επαναφέρει το συγκεκριμένο σχέδιο; Όχι, βέβαια. Δεν έπρεπε να το αλλάξει. Τα περισσότερα δεδομένα συνηγορούσαν υπέρ της Βασίλισσας (κλισέ). Κύριε Μουρίνιο, που πήγε η προβλεψιμότητα της μεγάλης ομάδας; Μην ξεχνάμε ότι ο αγώνας διεξαγόταν στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Όσο για τα μαρκαρίσματα, τολμώ να πω ότι για την μεν Ρεάλ ήταν υψηλότερου επιπέδου, για την δε Μπάρτσα ήταν υψηλότατου επιπέδου. Η Ρεάλ προσπάθησε να παίξει το μαν του μαν, αλλά δεν κατάφερε να το εφαρμόσει απόλυτα. Τολμηρή κίνηση από τον Μουρίνιο που δεν του βγήκε. Οι περισσότερες ομάδες διστάζουν να παίξουν το μαν του μαν με αντίπαλο την Μπάρτσα, διότι θεωρούν ότι δεν θα αντέξουν δε βάθος 90λεπτου. Και ακριβώς για αυτό το λόγο παραχωρούν χώρο. Ο Μουρίνιο προσπάθησε να θέσει σε λειτουργία και το μαν του μαν και τους ανοιχτούς χώρους. Απέτυχε παταγωδώς. Με το ζόρι κατάφερε να παίξει αξιόλογη προσωπική άμυνα για (τα πρώτα) είκοσι λεπτά. Αντίθετα, ο Γκουαρντιόλα φανέρωσε την οξυδέρκειά του. Τον Κριστιάνο Ρονάλντο, για παράδειγμα, τον έκλειναν τρεις παίχτες: ο Πουγιόλ που κάλυπτε (και) δεξιά, ο Ντάνι Άλβες που (χθες αγωνίστηκε ως δεξί μπακ-χαφ και) έπαιρνε όπισθεν μέτρα και ο Πικέ που έσπευδε για έξτρα βοήθεια. Όταν ο Πικέ άφηνε το κέντρο άμυνας, τον κάλυπτε ο Μπούσκετς που έτρεξε αρκετά μέτρα στον άξονα του καταλονικού τερέν, ενώ ο Αμπιντάλ συνέκλινε προς το κέντρο αμύνης. Όταν ο Μπούσκετς μετατρεπόταν σε σέντερ μπακ, τον κάλυπτε κάποιος άλλος π.χ. ο Τσάβι, ο Φάμπρεγας (σπάνια), ακόμα κι ο Μέσι (σπανιότερα). Εντυπωσιακή αμυντική τακτική και εξαιρετική διαχείριση της αδύναμης πλευράς. Ειδικά αν λάβεις υπόψη σου την ανισόρροπη διάταξη των φιλοξενούμενων. Αν δεν υπήρχαν τα προσωπικά λάθη του Βαλντές (δύο), του Πικέ (ένα) και του Αμπιντάλ (ένα), θα ήταν πραγματικά άμυνα για σεμινάριο, όπως ακριβώς διδάσκεται η τακτική του Μιλτιάδη, κατά τη μάχη του Μαραθώνα, στο West Point, στρατιωτική σχολή των Η.Π.Α.

Στο δεύτερο ημίχρονο, ανέμενα την δράση του Μουρίνιο. Θα ψήλωνε το τέμπο; Θα έδινε εντολή για σκληρό παιχνίδι; Θα εξακολουθούσε την επιθετική άμυνα; Μήπως θα προτιμούσε μια συντηρητική συνταγή, διότι θεώρησε πως τον βολεύει το Χ; Από την άλλη πλευρά του λόφου, η αντίδραση του αυθεντικού Γκουαρντιόλα ήταν δεδομένη, ανεξαρτήτως αντιπάλου. Κοντινές πάσες, κάθετα σπριντ, τάχιστες επιστροφές, διαγώνιες αλληλοκαλύψεις, χαμηλό τέμπο με απότομο στρεσάρισμα και μικρό πλάτος με ξαφνικό ξεδίπλωμα. Εν τέλει, ο Μουρίνιο επέλεξε συντηρητική τακτική. Πρόσθεσε λίγη σκοπιμότητα και έριξε τον μεταβολισμό του παιχνιδιού. Αυτή η συμπεριφορά, όμως, δεν αντιπροσωπεύει τη Ρεάλ Μαδρίτης -έχω κουραστεί να το λέω. Οι φιλοξενούμενοι είχαν την κατοχή, είχαν την πρωτοβουλία και πέτυχαν την ανατροπή του σκορ, έστω και με λίγη τύχη, στο 53' λεπτό. Ρε Μουρίνιο, για να παίξεις επιθετικά πρέπει να φας γκολ; Αυτό μου θυμίζει τακτική Αναστόπουλου. Συν τοις άλλοις, οι γηπεδούχοι δεν πόνταραν στο αδύνατο σημείο της αντίπαλης άμυνας -το ψηλό παιχνίδι. Και στο 65΄λεπτό η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Ο Κοεντράο δεν είναι δεξί μπακ, ο Ντι Μαρία δεν είναι κλώνος του Νεμπεγλέρα (σκυλί πολέμου) και ο Φάμπρεγας επιβεβαίωσε ότι μπορεί να παίξει ως κρυφό εννιάρι. Ωστόσο, δεν λειτουργεί μόνο ο Φάμπρεγας ως κρυφός κυνηγός. Το ίδιο πράττει ο Μέσι, ο Ινιέστα κι ο Σάντσες. Οι μόνοι που δεν φέρονται καθ΄αυτόν τον τρόπο είναι οι Τσάβι και Μπούσκετς. Το θέμα είναι ότι η εναλλαγή ρόλων (δι)ενεργείται υποδειγματικά και προβλέψιμα με απρόβλεπτο τρόπο. Η επιθετική ανάπτυξη είναι ορθολογική, ξαφνική και τριγωνική, απόρροια της αψεγάδιαστης συνεργασίας. Το τελευταίο 20λεπτο κύλισε σαν στρογγυλό αντικείμενο σε κατηφόρα. Στο γήπεδο υπήρχαν, ελέω Ρεάλ, μεγάλες αποστάσεις, ισόποσες του χωρικού διαστήματος Μαδρίτη - Βαρκελώνη. Η είσοδος του Κεϊτά στο 78' λεπτό, κλείδωσε το αποτέλεσμα.

Τι έκανε η Ρεάλ; Σκόραρε πάρα πολύ νωρίς και ξύπνησε τον γίγαντα. Όπως (φημολογείται ότι) είχε πει ο Ισορόκου Γιαμαμότο, ναύαρχος του Ιαπωνικού στόλου, μετά την επιτυχή επίθεση στο Pearl Hαrbor, το 1941: «Φοβάμαι ότι το μόνο που καταφέραμε, είναι να ξυπνήσουμε έναν κοιμώμενο γίγαντα». Η ταμπακιέρα είναι ότι η Ρεάλ, παρά το γεγονός ότι βρισκόταν σε φοβερή κατάσταση, δεν κατάφερε να επικρατήσει, δεν κατάφερε καν να αντισταθεί. Από ψυχολογική σκοπιά, το χτύπημα είναι πολύ μεγάλο. Το είπε και ο Κασίγιας: «Πρέπει να υπάρχει εμμονή. Δεν εξηγείται αλλιώς. Παίξαμε ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να ήταν κατά παραγγελία». Εντούτοις, στο ποδόσφαιρο επικρατεί ένας άγραφος κανόνας που υποδηλώνει ότι είναι πιο εύκολο να καταστρέψεις το παιχνίδι του αντιπάλου σου, παρά να επιβάλλεις το δικό σου. Είναι προφανές ότι στην περίπτωση της Μπαρτσελόνα δεν ισχύει κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν ο αντίπαλος ονομάζεται Ρεάλ Μαδρίτης. Υποπτεύομαι ότι το αποτέλεσμα του πρώτου παιχνιδιού του Σούπερ Καπ, αποθάρρυνε τον Μουρίνιο. Και τον αποθάρρυνε, διότι δεν δικαίωσε την επιθετική τακτική που είχε ακολουθήσει σε εκείνο το ματς. Επιπλέον, το γρήγορο γκολ του Μπενζεμά, όπως άφησα να εννοηθεί, έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την έκβαση του ματς και κυρίως για την επιλεγόμενη τακτική του Πορτογάλου. Όσοι παρακολουθείτε το εν λόγω ιστολόγιο, θα θυμάστε ότι έχουμε αναφέρει πολλάκις πως η Ρεάλ είναι μεγαλύτερο μέγεθος από τον Πορτογάλο. Πριν το ματς, λοιπόν, άκουγα και διάβαζα ότι ο Μουρίνιο απορροφήθηκε από το σύστημα που ονομάζεται Ρεάλ. Τρίχες κατσαρές. Ο μόνος τρόπος για να καταλάβεις ότι ο Μουρίνιο έχει αφουγκραστεί τα θέλω της Ρεάλ, εντοπίζεται στις αναμετρήσεις με την Μπάρτσα. Κι όπως όλοι διαπιστώσαμε, οι δυο πλευρές δεν έχουν εξισωθεί ακόμα. Ο Μουρίνιο επιμένει με αμετανόητη συμπεριφορά να υποτιμά τον οργανισμό και το κοινό της Μαδρίτης. Κάποια στιγμή θα (του) γυρίσει μπούμερανγκ. Επομένως, το πρωτάθλημα απέκτησε νέο ενδιαφέρον. Σήμερα το πρωί, όποιος άνοιξε την ''Marca'', είδε τους Μπ(α)λαουγκράνα στην κορυφή της βαθμολογίας, έστω και με ένα παιχνίδι περισσότερο. Ποια είναι η τελική μου εκτίμηση; Αυτό δεν ήταν El Gran Clasico. Αυτό ήταν Γκραν Πρι. Και μάλιστα για έναν ρόλο. Χωρίς όπισθεν.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο Ανδρέας Λοβέρδος! Το βρήκατε όλοι!

Υ.Γ.2 Δεν ξέρω πόσοι από εσάς παρακολούθησαν το Ξάνθη - Λεβαδειακός. Εγώ, πάντως, αφιέρωσα τον χρόνο μου και δεν έχασα. Πάρα πολύ όμορφο ματς. Χωρίς υπερβολή.

Υ.Γ.3 Τρομακτική βελτίωση στα ριμπάουντ. Τρομακτική βελτίωση στην προσωπική άμυνα. Είναι φανερό ότι προσπαθούμε σκληρά να περιορίσουμε την έλλειψη ποιότητας, ποντάροντας στο σύνολο. Μακάρι να το πετύχουμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Εμπιστεύομαι τον Αλεξανδρή.

Υ.Γ.4 Η νίκη επί του Π.Α.Ο. ήταν πυροτέχνημα. Ο Αστέρας του Τσιώλη μας εγκλώβισε και μας αποδιοργάνωσε. Ποια ήταν η αντίδρασή μας; Η ενδεδειγμένη. Απλά ακολουθήσαμε το πρωτόκολλο που συνοδεύει τέτοιες στιγμές: γιόμες και έχει ο Θεός (του Πολέμου). Ακολουθήσαμε το σύστημα ''πετάω πέτρες στην θάλασσα''. Ως εκ τούτου, όλες οι μπαλιές κατέληξαν στο βυθό. Ο γηπεδούχος, σε επίπεδο τακτικής, ήταν ανώτερος. Και η Αρειανή έλλειψη επικοινωνίας συνεχίζεται. Εντός και εκτός γηπέδου.

Υ.Γ.5 Για την Τετάρτη έχω ετοιμάσει ένα άρθρο διαφορετικής θεματολογίας. Εύχομαι να είναι χορταστικό. Πρέπει να γράψω και την χριστουγεννιάτικη ανάρτηση. Ελπίζω να προλάβω να την αποτυπώσω στην οθόνη.

Υ.Γ.6 Με το που τέλειωσε το ματς, το παρακάτω κομμάτι μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό. Παντοδύναμο τραγούδι. Μόλις φτάσει στο 3:55, σπάστε τα όλα. Από τους Pantera.