Η τρύπα του όζοντος κι ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης

Συνέχεια από το εντός έδρας ματς με τον Ολυμπιακό. Είναι προφανές ότι κάποιοι πρέπει να επανεξετάσουν τον ορισμό της τεχνικής ποινής, των φάουλ και των αντιαθλητικών φάουλ. Όπως, επίσης, είναι προφανές ότι η επιλεκτική εφαρμογή των κανονισμών διαιωνίζει τις γκρίνιες και τις ανισότητες. Δεν θα αναφερθώ περαιτέρω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Νομίζω ότι οι περισσότεροι συνέλαβαν πλήρως το νόημα. Οφείλω, όμως, να σχολιάσω τον ''ηρωισμό'' του Τσαλδάρη. Γιατί αγόρι μου δεν τιθασεύεις τις αγωνιστικές ορμές σου; Γιατί χαντακώνεις μια καλή παρουσία εκ μέρους σου; Γιατί προτιμάς αψυχολόγητες ενέργειες; Συνεχίζουμε με τα καταραμένα ριμπάουντ. Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να πάρουμε το (αμυντικό) ριμπάουντ. Κι όταν γράφω ''πρέπει'', εννοώ ότι η κατοχή μπάλας είναι ζωτικής σημασίας. Φευ! Για μια ακόμη φορά χάσαμε τα κρίσιμα ριμπάουντ. Κρίμα. Η άμυνα είχε μεγαλύτερα κενά κι από την τρύπα του όζοντος. Επιπρόσθετα δεν υπήρχε ομαδικότητα. Τέλος, είχαμε τον τραυματισμό του Μπόγρη από το τάκλιν του Ντικούδη. Η απώλεια του Μπόγρη έδωσε περισσότερο χρόνο συμμετοχής σε Κρούσιτς και Τσαϊρέλη. Θα προσπαθήσω να το καταστήσω όσο πιο σαφές μπορώ. Ο Κρούσιτς δεν υπάρχει. Ο Τσαϊρέλης προσπαθεί ο κακομοίρης, αλλά δεν το έχει. Αμφότεροι χάνονται στις περιστροφές, στις αλλαγές των σκριν και δεν μπορούν να ''σκεπάσουν'' τα καλάθια. Ευτυχώς υπάρχει ο Μάλντροου που κι αυτός δεν ξέρει μπάσκετ, αλλά είναι πιο αθλητικός, πιο κινητικός και μοιράζει τάπες όπως ο Άγιος Βασίλης μοιράζει δώρα. Το ματς, πάντως, ήταν γεμάτο ένταση και ανατροπές. Με χόρτασε. Κι ας χάσαμε. Εξάλλου, σε μια αναμέτρηση μεταξύ δυο αντιπάλων, ο ένας θα στεφθεί νικητής κι άλλος θα γεμίσει απογοήτευση. Συνεχίζουμε. Οι Ινδιάνοι δεν τα παρατάνε.

Και πάμε στο Χαριλάου. Ο Πρόμπιερζ είχε δώσει εντολή στον Τόχα να φτιάχνει παιχνίδι από πίσω. Το ξέρω ότι ακούγεται -και είναι- οξύμωρο, αλλά τα ματάκια μου αυτό είδανε. Ελάχιστα μέτρα μεταξύ των κεντρικών αμυντικών και του Τόχα. Η πρώτη πάσα, λοιπόν, πήγαινε στον Κολομβιανό που προσπαθούσε να οργανώσει με οριζόντιες πάσες. Σωστά διαβάσατε: με οριζόντιες πάσες. Τέλος πάντων. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο Κατίδης δεν λειτουργεί σωστά ανασταλτικά. Βγάζει υπέρμετρο πάθος, αλλά όχι ουσία. Και η θέση του αμυντικού χαφ, όπως όλοι γνωρίζουμε, απαιτεί ουσιαστικές ενέργειες. Δεν κατηγορώ τον παίχτη. Εξάλλου, τον πάω τον Κατίδη. Ωστόσο, είναι φανερό ότι δεν πρέπει να έχουμε υψηλές απαιτήσεις από τα μικρά Αρειανάκια. Η προώθηση και η αξιοποίηση αυτών πρέπει να εφαρμόζεται κατόπιν ορθολογικού σχεδίου κι όχι εξαναγκασμού. Ας εξετάσουμε και τις πτέρυγες. Η δεξιά πλευρά λειτουργούσε ικανοποιητικά. Ο Κανακούδης, το αριστερό μπακ της Δόξας, τα βρήκε σκούρα με τις συνεργασίες των Κασναφέρη και Νέτο. Αντίθετα, από την άλλη πλευρά διέκρινα διάθεση και κινητικότητα από τον Ούμπιντες. Ο Αργεντινός είναι ποιοτικός παίχτης. Όσο για το αριστερό άκρο αμύνης, μετά από πάρα πολύ καιρό είδα τον αριστερό κεντρικό οπισθοφύλακα να καλύπτει τον Μίτσελ. Δεν ξέρω πως προέκυψε. Μπορεί να είχε δώσει εντολή ο Πρόμπιερζ. Ίσως ο Λαζαρίδης θυμήθηκε την αμυντική τακτική του Κούπερ. Άγνωστο. Η ουσία είναι ότι οι πτέρυγες κρατούσαν. Αυτό που θύμιζε τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη ήταν η μεσαία γραμμή. Ο Κατίδης ήταν μέτριος στα ανασταλτικά του καθήκοντα, ο Τόχα είχε επωμιστεί οργανωτικό (!) ρόλο, παραμελώντας τα αμυντικά του καθήκοντα, ενώ οι Νέτο και Ούμπιντες από δεξιά και αριστερά αντίστοιχα δεν έδιναν ανάσες στα κεντρικά χαφ, υποθέτω λόγω προπονητικών οδηγιών. Για να δώσουμε μια πλήρη εξήγηση, ας προσθέσουμε και την δυσλειτουργία του Σολτάνι. Ο κλώνος του Σαμίρ Γκούντα είναι ντελικάτος και αδυνατεί να αντεπεξέλθει σε συνθήκες έντασης και δύναμης. Συνυπολογίζουμε και το γεγονός της τακτικής του ασυνέπειας και δένει το γλυκό.

Πώς, όμως, παρουσιάστηκε η Δόξα; Η ομάδα του Κατσαβάκη είχε αμυντικούς προσανατολισμούς και σαφή αμυντικογενή διάταξη. Για να το καταλάβετε καλύτερα, ο μόνος που έπαιζε μπροστά από την μπάλα, σε συνθήκες άμυνας, ήταν ο Βάντερσον που κι αυτός πολλές φορές κατέβαινε περίπου τέσσερα μέτρα κάτω από τη σέντρα. Επιπλέον, ο Κουμπρόγλου από δεξιά κι ο Σικαλιάς από αριστερά λειτουργούσαν περισσότερο ως μπακ παρά ως χαφ. Και φτάνουμε στο 13' λεπτό. Ο Νέτο εκτοξεύει μια φαλτσαριστή σέντρα κι ο Ούμπιντες το παστελώνει. Το γκολ έδωσε νέο χρώμα στον αγώνα. Η Δόξα ανέβασε τις γραμμές, άνοιξε το πλάτος και προσπάθησε να πιέσει ψηλά. Το εγχείρημα, λαμβάνοντας υπόψη την βίαιη εφαρμογή του, διακρίθηκε από σχετική επιτυχία. Έργο Κατσαβάκη. Ποια ήταν η αντίδρασή μας; Το έγραψα παραπάνω: Μπομπ ο Σφουγγαράκης! Το αποτέλεσμα ήταν μια ωραία ατομική προσπάθεια του Βάντερσον και μια φωτοβολίδα του Λίμα. Πάλι καλά που υπήρχε κι ο Ντίκο, ο οποίος έβγαινε πρώτος στην μπάλα. Εν τω μεταξύ, ο Πρόμπιερζ προέβη σε εσωτερικές αλλαγές προσώπων. Ο Νέτο πέρασε στον άξονα, ο Κατίδης αριστερά κι ο Ούμπιντες δεξιά. Για τις αλλαγές, όμως, τα είπαμε σε προηγούμενο άρθρο. Το μοναδικό θετικό ήρθε από τον Ούμπιντες που κέρδισε την δεύτερη κίτρινη κάρτα του Κανακούδη και κατ' επέκταση την αποβολή του. Το πρώτο μέρος έληξε με την Δόξα να δείχνει διατεθειμένη να πουλήσει ακριβά το τομάρι της.

Το δεύτερο μέρος έκρυβε εκπλήξεις. Ο Άρης παρουσιάστηκε αποφασισμένος και μπήκε στο γήπεδο για να τελειώσει το ματς. Σε διάστημα δέκα λεπτών είχαμε τρεις κλασικές ευκαιρίες που δεν εκμεταλλευτήκαμε. Δεν καταφέραμε να εξαργυρώσουμε το ορμητικό ξεκίνημα. Έχει ξανασυμβεί και πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση. Από την άλλη πλευρά του λόφου, η Δόξα, παίζοντας με δέκα παίχτες, δεν μπορούσε να πιέσει με συνέπεια και αδυνατούσε να ακολουθήσει το ρυθμό των γηπεδούχων. Ο Βάντερσον βρισκόταν απελπιστικά μόνος και συχνά κλεισμένος από δυο και τρεις αντιπάλους, ενώ ο Αραβίδης, ο οποίος στο πρώτο μέρος αγωνιζόταν πίσω από τον Βάντερσον, κλήθηκε να καλύψει με τον Σικαλιά την αριστερή πτέρυγα. Τουλάχιστον ο Βέρτσος πρόσθετε πάθος, ο Τριποτσέρης ύψος κι ο Σέρεμετ ασφάλεια. Κάτι είναι κι αυτό. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η Δόξα είναι soft ομάδα. Οι παίχτες της έχαναν τις προσωπικές μονομαχίες, δεν μπορούσαν να λάβουν σωστές τοποθετήσεις και διακρίνονται από έκδηλη τεχνική ανεπάρκεια. Επιπλέον, στερείται ενός επιθετικού που θα υποδύεται τον κεφαλοσφαιριστή για να σπάει μπάλες. Αυτα, όμως, συνιστούσαν προβλήματα της Δόξας, όχι του Άρη. Ένας Άρης που είχε συντριπτική κατοχή και πολύ καλή κυκλοφορία. Κι ως γνωστόν, η μπάλα τρέχει πιο γρήγορα από τον παίχτη. Η κούραση των φιλοξενούμενων έμοιαζε προδικασμένη. Όπως, επίσης, προδικασμένη έμοιαζε και η αγωνιστική καθίζηση των γηπεδούχων. Μετά το 65' λεπτό επαναπαυτήκαμε και πίναμε τσίπουρα. Ευτυχώς, ο Καπετάνος πέτυχε το 2-0. Πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να είχαμε βρεθεί προ τετελεσμένων γεγονότων. Ο Πολωνός Γκουαντιόλα, πάντως, δεν κολλάει. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου ημιχρόνου, πείραζε τη διάταξη και άλλαζε πρόσωπα, όπως ένας μπέμπης παίζει με την πολύχρωμη κουδουνίστρα του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι Ούμπιντες και Νέτο. Ο πρώτος ξεκίνησε ως αριστερό χαφ, μετατοπίστηκε δεξιά και τέλειωσε το ματς ως επιτελικός μέσος. Ο δεύτερος ξεκίνησε ως δεξί χαφ, μετατοπίστηκε στη μεσαία γραμμή και τέλειωσε το ματς ως δεξί μπακ. Το κουτσάρισμα του Πολωνού με συνεπήρε τόσο πολύ που μέχρι κι εγώ μετατοπίστηκα. Από τον καναπέ βρέθηκα στο πάτωμα. Αυτά είναι.

Εν κατακλείδι, το παιχνίδι ήταν must win. Έπρεπε να πάρουμε τους τρεις βαθμούς και να πραγματοποιήσουμε πειστική εμφάνιση. Κάπου το χάσαμε στην ''πειστική εμφάνιση''. Τουλάχιστον εκπληρώσαμε το χρέος μας και γλιτώσαμε από την ανίατη ασθένεια της καταστροφολογίας. Πετύχαμε την δεύτερη συνεχόμενη νίκη, πήραμε ψυχολογική ένεση και ατενίζουμε το εγγύς μέλλον υπό διαφορετικό πρίσμα. Η Δόξα, όσο φιλότιμο διαθέτει, άλλη τόση ποιότητα της λείπει. Δεν θα αντέξει σε βάθος χρόνου. Ήδη δεν αντέχει. Νομίζω ότι είναι το πρώτο φαβορί για υποβιβασμό. Η ομάδα χρειάζεται ποιοτική ενίσχυση κι ο Κατσαβάκης βρίσκεται ενώπιον μια ισχυρής πρόκλησης. Πάντως, είμαι βέβαιος ότι δεν θα παρατήσει τα όπλα. Θα το παλέψει μέχρι την τελευταία αγωνιστική.

Υ.Γ.1 Το περιβραχιόνιο άλλαξες πολλές φορές μπράτσα. Το είχε φορέσει, να φανταστείτε, μέχρι και ο Καστίγιο. Θεέ και Κύριε. Άλλο ένα δείγμα της αναμπουμπούλας που μας διακρίνει. Ελπίζω, όμως, ο νέος χρόνος να μας βρει με νέα μυαλά. Πραγματοποιήθηκε, κατόπιν πρωτοβουλίας του Πρόμπιερζ, νέα ψηφοφορία για το περιβραχιόνιο και νικητής προέκυψε ο Νίκος Λαζαρίδης.  Σωστή απόφαση από τον Πολωνό. Επίσης, από ό,τι μαθαίνω, έδειξε την στήριξή του στον Βελλίδη και την πίστη του στον Κατίδη. Μακάρι να κατασταλλάξει σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο, αγωνιστικό και μη. Και φυσικά, ελπίζω αυτό το σχέδιο να μην περιλαμβάνει τον Τόχα. Το μεγάλο ερώτημα που ανατέλλει στο μυαλό μου είναι το εξής: πώς θα παρουσιαστεί τη νέα χρονιά ο Άρης; Θα παίξει το ποδόσφαιρο του Πολωνού ή ο Πολωνός θα παιξει το ποδόσφαιρο που μπορεί να παίξει ο Άρης; Οψόμεθα. Επιπρόσθετα, η ομάδα πρέπει να πορευτεί ως έχει. Όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε. Ούτε μία μεταγραφή. Ούτε μία. Λευτεριά στον Πρίττα!

Υ.Γ.2 Πολιτικός κρατούμενος κι ο Εφραίμ. Έτσι πάει. Οι λαμογιές στην Ελλάδα πρέπει να εφαρμόζονται με παρθενογένεση. Έστω να τις εκπληρώνουν τα μυστήρια πλάσματα του Λιακόπουλου. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Υ.Γ.3 Για τον νέο χρόνο θα τα πούμε... του χρόνου! Εξάλλου, ακόμα γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα! Να είστε όλοι καλά!

Υ.Γ.4 Λέγονται Heart και διακρίνονται από την παρουσία δυο αδερφών, των Nancy και Ann Wilson. Τις έχουμε ξανασυναντήσει στο μακρινό παρελθόν, ωστόσο, υπό διαφορετικές συνθήκες. Το τραγούδι που ακολουθεί, αποτελεί ένα από τα πιο μεταλλικά κομμάτια της μπάντας.