Τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη

Θεωρώ την παρούσα ανάρτηση περιττή και ενδεχομένως ανόητη. Τότε γιατί την γράφω; Έλα ντε. Οι αρχαίοι Έλληνες, άλλωστε, τα έχουν πει εδώ και 2.500 χρόνια. Έχουμε την χαρά και την τιμή να διαθέτουμε τα πλέον αξιόλογα πρότυπα σε παγκόσμιο επίπεδο κι εμείς όχι μόνο δεν τα μιμούμαστε, αλλά δεν τα προβάλλουμε κιόλας. Προτιμούμε να ασχοληθούμε με τις ταρζανιές του Λαζόπουλου και τα σχόλια του Ρουβά σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, παρά με τα έργα του Πλάτωνα και του Αρχιμήδη. Δεν πειράζει. Ασχολούνται οι ξένοι με αυτά. Ως εκ τούτου, αναπόφευκτο ήταν να ασχοληθούν και με τα της ίδιας μας της χώρας.

Ο μπαμπάς μου υποστηρίζει ότι για να πράξεις το κακό χρειάζεται ικανότητα. Εξάλλου, όπως έλεγε κι ο Πλάτων: «Η τιμιότητα, ως επί το πλείστον, είναι λιγότερο επικερδής από την ατιμία». Γιατί, όμως, βάζεις το προσωπικό σου συμφέρον πάνω από αυτό του κοινού ενδιαφέροντος; Δυστυχώς, κατασκευάσαμε και στελεχώνουμε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία. Μέσα από την καλοπέραση και την σπατάλη, καλομάθαμε. Πλέον, οι πειρασμοί είναι πολλοί για να τους αρνηθείς όλους. Κάπου θα υποκύψεις. Θα παρασυρθείς. Θα παραδοθείς. Θα τολμήσεις. Ανατέλλει, λοιπόν, το ερώτημα: η οικονομική κρίση έχει επιφέρει την ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού ή μήπως το αντίθετο; Είναι προφανές ότι μας κυβερνούν άνθρωποι αμφιβόλου ποιότητας. Η οικονομική κρίση (ή ''κρίση'') είναι ένα καλοστημένο άλλοθι. Πώς, όμως, οι πολιτικάντες έπαιρναν την καρέκλα; Ποιος τους την έδινε; Εμείς. Με την προτίμησή μας. Με την ψήφο μας. Κι όχι μία και δυο φορές. Επανειλημμένως. Συνεχώς. Με συνέπεια. Θυμηθείτε την λίμνη των ηλιθίων. Οι ισορροπίες, όμως, αλλάζουν. Χωρίς τα ρουσφέτια και τα προσωποπαγή κίνητρα διαφοροποιείται η εικόνα και η σχέση μεταξύ ψηφοφόρου και πολιτικού. Γαμημένη υποκρισία. Επ' αυτού, δηλώνω ότι τον Παπαδήμο δεν τον διάλεξε ο λαός. Όπως δεν διάλεξε και τα μέτρα. Τον Τζέφρυ ψήφισε που διατυμπάνιζε ότι υπάρχουν λεφτά, με τον πράσινο όχλο κάτω από το μπαλκόνι να ζητωκραυγάζει. Γιατί τον ψήφισε; Το είπαμε προηγουμένως: καλοπέραση. Έτσι μάθαμε ή έστω έτσι μας έμαθαν αυτοί που ψηφίζαμε.

Επομένως, δεν πτωχεύσαμε οικονομικά λόγω πολιτικής ανικανότητας. Όχι, βέβαια. Είναι γνωστή η αξία των πολιτικών. Όπως είναι γνωστή και η αξία των ανθρώπων που συγκροτούν την κοινωνία. Η κοινωνική ανικανότητα είναι αυτή που έχει συμπαρασύρει τη χώρα σε κατάρρευση της ανταγωνιστικότητάς της και απώλεια της αξιοπιστίας της. Πτωχεύσαμε, διότι πρώτα από όλα πτώχευσε η ηθική μας, η αξιοπρέπειά μας, το ήθος μας, η δικαιοσύνη μας. Πτώχευσε η ανθρωπιά μας. Έπειτα, πτωχεύσαμε εμείς οι ίδιοι. Απεκτήσαμε -και εξακολουθούμε να αποκτούμε- ολοένα και περισσότερα υλικά αγαθά, ωστόσο παραμένουμε φτωχοί τω πνεύματι. Πολύ πριν την οικονομική πτώχευση έχει επέλθει κοινωνική και πολιτική χρεωκοπία. Και μυαλό δεν βάζουμε. Οι Έλληνες ψηφοφόροι, τα τελευταία 37 χρόνια, έχουν στήσει ένα πάρτι, μόνο που τώρα δεν είναι καλεσμένοι σε αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πολιτικούς. Είναι προφανές ότι ο περισσότερος κόσμος αγνοεί τι σημαίνει πολιτική. Το λυπηρό είναι ότι  και οι ίδιοι οι πολιτικοί δεν γνωρίζουν τι πρεσβεύει η ιδιότητά τους. Επί τούτου, σας επαναφέρω στην πρώτη παράγραφο περί αρχαίων Ελλήνων και προτύπων. Υπάρχουν, όμως, κι άλλα παραδείγματα.

Ο Σαρλ Ντε Γκολ, στρατηγός και Πρόεδρος της Γαλλίας, αναφέρεται λιτά και περιεκτικά περί πολιτικής: «Στην πολιτική είσαι αναγκασμένος να προδώσεις ή τη χώρα σου ή τους ψηφοφόρους σου. Εγώ προτιμώ το δεύτερο». Εν προκειμένω, οι Έλληνες πολιτικοί προτιμούν το πρώτο. Υπάρχει, βλέπετε, το περίφημο πολιτικό κόστος. Τρίχες κατσαρές. Επιτρέψτε μου να επικαλεστώ, εκ νέου, τον Ντε Γκολ. Σε μια επίσκεψή του στις Η.Π.Α. τον ρώτησε ένας δημοσιογράφος τον λόγο που τα λέει χύμα και τσουβαλάτα. Εκείνος αποκρίθηκε: «Και ποιος σας είπε ότι πολιτική σημαίνει να λες ψέμματα;». Ο Ντε Γκολ, όμως, ήταν ηγέτης. Οι ηγέτες δεν κρύβονται. Και για να δικαιολογήσω την αναφορά μου στους αρχαίους Έλληνες, ανασύρω ένα περιστατικό με πρωταγωνιστή τον (υποτιμημένο) Φίλιππο Β', Βασιλιά της Μακεδονίας και πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το οποίο, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, εξιστορείται ως εξής: Στην Όλυνθο, τη μεγάλη πόλη της Χαλκιδικής που κατέλαβε και κατέστρεψε (το 348 π.Χ.) για την εσωτερική ασφάλεια του ίδιου του κράτους του, υπήρχε ένας μακεδονίζων πολιτικός (Λασθένης) που προφανώς τον διευκόλυνε στην επιχείρηση. Όταν φίλοι του Λασθένη παραπονέθηκαν στον Φίλιππο ότι Μακεδόνες από το στενό περιβάλλον του τους κατηγορούσαν ως προδότες, ο Βασιλιάς απάντησε με ειλικρίνεια, αλλά και ειρωνεία, πως οι Μακεδόνες είναι απολίτιστοι και σκληροί, διότι λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Απάντησε χαρακτηριστικά: «Σκαιούς έφη φύσει και αγροίκους είναι τους Μακεδόνας την σκάφην σκάφην λέγοντας». Τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, λοιπόν. Πόσοι Έλληνες πολιτικοί λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη; Πόσοι Έλληνες βουλευτές λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη; Πόσοι Έλληνες ψηφοφόροι λένε τα σύκα σύκα και τι σκάφη σκάφη; Πόσοι Έλληνες πολίτες λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη; Με πιάνει θλίψη, όταν σκέφτομαι την απάντηση. Πόσω μάλλον να την γράψω.

Αυτό που έχω καταλάβει εδώ και πολύ καιρό, τουλάχιστον όσο διαβάζω και σκέφτομαι συνειδητά, είναι ότι η κομματοποίηση είναι η ταφόπλακα της πολιτικοποίησης. Ο Τζέφρυ κι ο Αντωνάκης, ο πρώην κι ο μελλοντικός (;) Πρωθυπουργός της χώρας αντίστοιχα, δεν επιθυμούν μια δυνατή, ισχυρή Κυβέρνηση Εθνικής συνεργασίας. Φαντάζεστε, λίγους μήνες μετά, να δείχνουν οι δημοσκοπήσεις ότι ο λαός είναι ευχαριστημένος από τις κινήσεις και τα έργα της συγκεκριμένης Κυβέρνησης; Θα λυσσάξουν. Επομένως, μπορεί να δηλώνουν τα μύρια όσα, δήθεν προς όφελος του κοινού συμφέροντος, αλλά ενδόμυχα δεν θέλουν τον Παπαδήμο και τον κάθε Παπαδήμο. Την ντόπα τους θέλουν. Όπως οι ποδοσφαιριστές θέλουν να αγωνίζονται εντεκαδάτοι, έτσι και οι πολιτικοί θέλουν την εξουσία. Στο μυαλό τους, η καρέκλα είναι δική τους και μόνο δική τους. Ποιος είναι, όμως, αυτός ο Παπαδήμος; Ένας τεχνοκράτης. Οικονομολόγος. Ας τον βαφτίσουμε τεχνοοικονομολόγο. Αυτή η ράτσα γνωρίζει ελάχιστα από πολιτική. Πάλι καλά. Οι πολιτικοί δεν έχουν ιδέα. Ωστόσο, πρέπει να ξέρουμε ότι ο Παπαδήμος δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Έχει διατελέσει κοτζάμ αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Σίγουρα ήταν ενήμερος για το μαγείρεμα των στατιστικών στοιχείων.

Εν τέλει, φαίνεται ότι τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά. Καλύτερα ένα δραματικό τέλος, παρά ένα δράμα δίχως τέλος. Υποθέτω ότι συμφωνείτε. Ας ελπίσουμε ότι θα επανεξετάσουμε, θα αναθεωρήσουμε και θα επαναξιολογήσουμε κάποια σενάρια που ταλανίζουν τον μικρόκοσμό μας. Όπως, επίσης, ας ελπίσουμε ότι στις προσεχείς εκλογές, δεν θα βλέπουμε όλους αυτούς που βρίζουν τώρα, να βαράνε κόρνες και να ανεμίζουν κομματικές σημαίες. Δυστυχώς, δεν είμαι τόσο βέβαιος για αυτό. Μακάρι να αποδειχθώ ψεύτης. Όπως οι ομάδες έχουν τους οπαδικούς στρατούς, τους οργανωμένους, έτσι και τα κόμματα έχουν τους αντίστοιχους στρατούς, τους κομματικούς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα με βρουν μπροστά τους. Δεν παρεκκλίνω της πορείας μου. Την έχω κανονίσει με μαθηματική ακρίβεια. Δεν ψηφίζω αυτά τα ρεμάλια και λυπάμαι που το εκλογικό σύστημα είναι τέτοιο, διότι υπάρχουν και πρόσωπα, ανεξαιρέτως χρωμάτων, που αξίζουν την προτίμησή μου. Γιατί να πρέπει να ψηφίσω κάθετα; Γιατί να μην ψηφίσω όποιον θέλω από όπου θέλω; Τέλος πάντων. Ας ελπίσουμε ότι τα αποτελούμενα πολιτικά στοιχεία της νέας Κυβέρνησης θα μπορέσουν να συνεργαστούν, αν και δεν είμαι τόσο βέβαιος για αυτό. Εδώ δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε σε ένα σπίτι, σε μια πολυκατοικία, σε μια πάσης φύσεως ομάδα. Και θα συνεργαστούν αυτοί; Αφού ο καθένας έχει ξεχωριστό στόχο. Μακάρι να κάνω λάθος. Μακάρι να πάμε καλά και να δούμε λίγο φως. Όπως λέει ο Μάνος Αντώναρος: «Σε ένα ολοσκότεινο δωμάτιο μια δέσμη φωτός, είτε μπει από μια χαραμάδα στα τούβλα είτε από μια χαραμάδα στην πολύχρωμη πόρτα, το ίδιο φωτεινή θα ’ναι».

Υ.Γ.1 Οι περισσότεροι την πατήσατε με τον Diesel. Η σωστή απάντηση, λοιπόν, στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο, ένας και μοναδικός, Patrick Ewing. Ουσιαστικά το βρήκε μόνο ο Χάρης. Μπορεί να είπε τρία ονόματα, αλλά ο ειρμός της σκέψης του ήταν ορθολογικός. Εύγε.

Υ.Γ.2 Γιατί ο προπονητής της Εθνικής Ελπίδων, Γιώργος Γεωργιάδης του Χαραλάμπους (μεγάλο κωλοπαίδι), δεν καλεί παίχτες του Άρη στην Εθνική Ελπίδων; Υπενθυμίζω ότι ο εν λόγω ''άνθρωπος'' είχε σπάσει το πόδι του Πανόπουλου, είχε στείλει τον Αουρέλιο σπίτι του για δυο μήνες και παραλίγο να φάει τον Καράμπελα λάχανο. Και η Ε.Π.Ο., ως επιβράβευση για το ήθος του, τον κατέστησε προπονητή εθνικού επιπέδου. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί το καράβι αρμενίζει στραβά. Και για να προλάβω κάποιους αδαείς, να υπενθυμίσω ότι οι νέοι του Άρη είναι πρωταθλήτρια ομάδα στο πρωτάθλημα νέων. Δεν αξίζει κανείς την κλήση από τους πρωταθλητές νέων; Δύσκολο να το πιστέψω. Πόσοι παίχτες του Π.Α.Ο.Κ., άραγε, κλήθηκαν από τον Γεωργιάδη για τα ματς με Γερμανία και Βοσνία;

Υ.Γ.3 Σχηματίστηκαν το έτος που γεννήθηκα. Είναι Γερμανοί. Παίζουν αγνό, παραδοσιακό, αυθεντικό heavy metal. Και στις τάξεις τους διαθέτουν μια πραγματική ιέρεια της metal μουσικής. Λέγονται Warlock και λέγεται Doro.