Βουβουζέλα και μετριότητα

Σκεφτόμουν τι μου έμεινε από το μέτριο μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Σίγουρα όχι το ίδιο το μουντιάλ, ούτε οι ομάδες που έλαβαν μέρος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Πρώτο και καλύτερο, λοιπόν, αυτές οι καταραμένες βουβουζέλες. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η μόδα θα μείνει στη Ν. Αφρική και δεν θα έρθει εις τας Ευρώπας. Αδυνατώ να φανταστώ - έστω και για πλάκα - δυνατές έδρες να μεταμορφώνονται σε βουβουζελογήπεδα. Κάτι τέτοιο θα σημάνει την αρχή του τέλους για τις ομάδες που έχουν καυτές έδρες.

Όπως τέλος φαίνεται να μπαίνει και στα επιθετικά συστήματα. Όλες μα όλες οι Εθνικές πόνταραν στα στημένα. Ειδικά, αυτές που δεν διαθέτουν δημιουργικούς παίχτες στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά στα στημένα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Εθνική μας ομάδα. Η καραγκουνιάδα έχει μετατραπεί σε επιδημία. Ο καθείς πέφτει κάτω σαν βετεράνος του Βιετνάμ μπας και πάρει κανά φάουλ λίγο έξω από την περιοχή ή κανά πέναλτυ. Θα μου πεις τι περίμενες ρε μάγκα; Οι παίχτες που μπορούν να δημιουργήσουν είναι λίγοι, τα πνευμόνια έχουν μπουκώσει και οι προπονητές πετάνε αετό. Οι παίχτες ''ορχήστρες'' έχουν τελειώσει προ πολλού. Αν δεν γίνεται ομαδική δουλειά δεν προχωράς στη διοργάνωση. Νόμιζε ο Μαραντόνα ότι ο Μέσι θα πάρει από το χεράκι αυτό το πράγμα που λέγεται Αργεντινή μέχρι τον τελικό. Ή μήπως περίμενε ο Κεϊρόζ ότι ο - βάφω νύχια και βγάζω φρύδια - Κριστιάνο θα σπρώξει την Πορτογαλία μπροστά; Και μιας που αναφέρθηκα σε αυτούς τους δυο αν θέλουν να γίνουν ποδοσφαιρικά αθάνατοι μόνο από τέτοιου είδους διοργανώσεις μπορούν. Τα υπόλοιπα είναι παροδικά.

Έκπληξη μου προξένησε το γεγονός ότι μολονότι σε αυτό το μουντιάλ έλαβαν μέρος σπουδαία ονόματα της προπονητικής ελάχιστοι κατάφεραν να δικαιώσουν την φήμη τους. Κακή επικοινωνιακή πολιτική, λάθος τακτικές, άστοχες και καθυστερημένες αλλαγές. Και να δεχτώ ότι ο Καπέλο και ο Λίπι έχουν παρουσιάσει έργο στην καριέρα τους. Ο Ντιέγκο ή ο Ντομενέκ τι έχουν να μας επιδείξουν; Αστρολογίες, μπαρούφες και αλαζονεία ίσως. Υπήρχαν όμως και εκλάμψεις.

Από κει και πέρα βαρέθηκα να ακούω από δημοσιογράφους, εκφωνητές, αρθρογράφους, σιδεράδες, μηχανικούς αεροσκαφών, χασάπηδες και βοθρατσήδες για την Jabulani. Ρε λακαμάδες εμείς παίζαμε τόπι με κουτάκια αναψυκτικών και ρολό εφημερίδων και εσείς έχετε κάτι στρογγυλό με αέρα να κλωτσάτε και φωνάζετε; Προσωπικά έχω παίξει μπάλα με οτιδήποτε μπορώ να κλωτσήσω και το να ακούω επαγγελματίες ποδοσφαιριστές να κλαίγονται για την μπάλα μου φαίνεται τραγικό. Βγες και πες ότι είσαι άσχετος. Βγες και πες ότι είσαι μανταλάκιας. Βγες και πες ότι αδυνατείς να κάνεις κοντρόλ. Μην μου κατηγορείς την μπάλα. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι πολύ απλά οι τερματοφύλακες ήταν κάτω του μετρίου. Βαζελίνη στα χέρια, κακές εκτιμήσεις και το χειρότερο όλων κακές τοποθετήσεις. Το βασικό για έναν τερματοφύλακα είναι να ξέρει πως να τοποθετήσει το κορμί του στην εκάστοτε φάση, ειδάλλως αντίο ζωή. Ή μήπως φταίει η μπάλα που ο Γκόμεζ της Γερμανίας δεν ξέρει να κάνει κοντρόλ;

Και για να κλείσω το θέμα Jabulani, το μόνο κακό που πρόσφερε αυτή η μπάλα είναι ότι έδωσε άλλοθι σε πολλούς για να κλαίνε. Σε άλλους όμως έδωσε το δικαίωμα να αμφισβητήσουν το χέρι του Θεού. Λουίς Φαμπιάνο και Λουίς Σουάρες με την βοήθεια των άνω άκρων τους βοήθησαν τις ομάδες τους και ανάγκασαν τον Ντιεγκίτο να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Α ρε Ντιέγκο σε αυτά είσαι μανούλα, από προπονητική όμως άστα. Μια σχολή μόνος σου είσαι που διδάσκει πως να παίζετε με τέσσσερα σέντερ μπακ στην ευθεία. Εσύ κι ο Κίκε Ερνάντεθ.

Εν κατακλείδι, σε αυτήν την διοργάνωση διαπίστωσα ότι η ποδοσφαιρική πραγματικότητα υποδηλώνει ότι δεν υπάρχουν εύκολα παιχνίδια. Όλα είναι δύσκολα και αμφίρροπα κι αν το παίξεις αλαζόνας και υπερόπτης θα το πληρώσεις και δεν θα ξέρεις από που σου ήρθε. Κερδισμένος είναι αυτός που θα έχει δουλέψει πάνω στην τακτική και στην ομαδικότητα και όπως έχω γράψει σε παλαιότερο άρθρο οι παραδοσιακές δυνάμεις του ποδοσφαίρου περνάνε κάμψη. Θα έρθει η ώρα που ομάδες όπως Γκάνα, Η.Π.Α., Ιαπωνία, Ακτή Ελεφαντοστού θα κάνουν το μπαμ. Προς το παρόν όμως το ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου εξακολουθεί να παίζεται από ευρωπαϊκές Εθνικές.

Υ.Γ.1 Με το πέρας του Μουντιάλ προσγειωνόμαστε στην ελληνική πραγματικότητα, όπου έχουμε αρκετό μαμ. Το πρώτο άρθρο (που θα γράψω μόλις βρω χρόνο) θα αφορά την ποδοσφαιρική αρρώστια.