Λευτεριά στα Χριστούγεννα

Ζητώ -εκ των προτέρων- συγνώμη για το μέγεθος της ανάρτησης, αλλά φαίνεται ότι είχα πολλά να πω. Θα σας παρακαλούσα να διαβάσετε προσεχτικά το κείμενο που ακολουθεί μέχρι τέλους. Νομίζω ότι αξίζει. Πάμε λοιπόν.

Τα Χριστούγεννα πάντα είχαν και έχουν μια μαγική επίδραση στους ανθρώπους, είτε αυτοί είναι μεγάλοι, είτε είναι παιδιά. Μπορεί να έχει χαθεί το θρησκευτικό νόημα και να έχει επέλθει εμπορευματοποίηση, αλλά η αίγλη της γιορτής διατηρείται στο έπακρο. Προσωπικά ποτέ δεν ξετρελαινόμουν σε υπερθετικό βαθμό με τα Χριστούγεννα. Πάντα όμως μου άρεσαν και τα περίμενα με αγωνία. Μου άρεσαν ως παιδί, διότι δεν είχα σχολείο, έπαιζα, πήγαινα για κάλαντα, έπαιρνα δώρα και έτρωγα λιχουδιές. Μου άρεσαν ως φοιτητής, διότι δεν είχα Πανεπιστήμιο, έπαιρνα δώρα, έκανα όμορφα πράγματα και έτρωγα λιχουδιές. Μου αρέσουν ακόμα και τώρα, διότι δεν εργάζομαι, παίρνω δώρα, δίνω δώρα, κάνω όμορφα πράγματα, τρώω λιχουδιές και βλέπω τους συγγενείς μου, κάτι που όταν ήμουν μικρότερος το βαριόμουν. Όπως καταλαβαίνετε κοινή συνισταμένη είναι οι αργίες, τα παιχνίδια, τα δώρα και οι λιχουδιές. Κανονικά θα έπρεπε να είναι και τα κάλαντα, αλλά πολύ φοβάμαι ότι αν πάω να τα πω τώρα θα με πετάξουν - ίσως και δικαιολογημένα - με τις κλωτσιές, έστω κι αν δεν θα τα έλεγα για τα λεφτά, αλλά για τη μαγεία. Βλέπετε, το να λες τα κάλαντα είναι λαχτάρα, αλλά πλέον αρκούμαι στο να τα ακούω από μικρά, κεχαριτωμένα ξωτικά που είναι ντυμένα λες και βρισκόμαστε στην εποχή των παγετώνων. Φυσικά τα Χριστούγεννα δεν μου αρέσουν μόνο για αυτούς τους λόγους. Είναι η όλη διαδικασία που λαμβάνει μέρος. Είναι η χαρά να βλέπεις μεγάλα και μικρά παιδιά να χαίρονται με την όλη ιεροτελεστία.

Θυμάμαι όταν ήμουν μπόμπιρας την μαμά μου να ανάβει το τζάκι, τον μπαμπά μου να ψήνει κάστανα και να ετοιμάζει ζεστή σοκολάτα κι εμένα να πειράζω την αδερφή μου, να στολίζω το φυσικό χριστουγεννιάτικο δέντρο και να παίζω γύρω από αυτό και μπροστά από το τζάκι με ό,τι μπορούσα να παίξω. Φυσικά και έσπαγα σχεδόν όλες τις μπάλες, καθώς και άλλα πράγματα, αλλά έτσι είχε πιο πολύ πλάκα. Εξάλλου, όπως λέει ένας εκλεκτός φίλος: αν δεν σπάσεις, δεν μαθαίνεις. Εντούτοις, οι μπάλες που επιβίωσαν υπάρχουν μέχρι σήμερα και τις θυμάμαι όλες καθεμία ξεχωριστά. Όπως έχουν επιβιώσει οι ίδιες γιρλάντες και τα ίδια διακοσμητικά. Πραγματικά ζωντανή ιστορία. Τα χρόνια όμως πέρασαν και πέρασαν γρήγορα. Το δέντρο έγινε πλαστικό, το στολισμό του τον έχει επιφορτιστεί η αδερφή μου, ο πατέρας μου (ΘΕΟΣ) συνεχίζει να ετοιμάζει κάστανα με την μόνη διαφορά ότι τώρα τα βράζει, οι μπάλες που επέζησαν - παρόλο που αγοράστηκαν νέες - συνεχίζουν να κοσμούν το δέντρο, ενώ το τζάκι δεν ανάβει πια. Η αλήθεια είναι ότι έπρεπε να ανάβει συχνότερα και μετανιώνω για αυτό. Όσο για μένα; Μπορεί πλέον να μην σπάω μπάλες, συνεχίζω όμως να δίνω το στίγμα μου και βοηθάω με τον τρόπο μου όπως π.χ. διακοσμώντας το σαλόνι ή φτιάχνοντας ονειρεμένα μελομακάρονα και κουραμπιέδες, μαγευτικό κορμό σοκολάτας, λαχταριστή μηλόπιτα, απίστευτο τιραμισού, κολασμένα brownies, τουρμπάτο σουφλέ σοκολάτας και πάρα πολλά άλλα. Φέτος υποθέτω ότι δεν θα φτιάξω τίποτα, λόγω απουσίας του έτερον μου ήμισυ. Βλέπετε, μαζί τα ετοιμάζαμε και χωρίς το γλυκάκι δεν έχει την ίδια πλάκα και δεν είναι το ίδιο διασκεδαστικό. Σας βεβαιώνω ότι το να βλέπεις δυο γλυκάκια να φτιάχνουν γλυκά δεν είναι μύθος. Ισχύει.

Σε αυτό το σημείο θέλω να μιλήσω και για την υποκριτική διάθεση των Χριστουγέννων. Τι εννοώ με αυτό; Θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως. Πρέπει να έρθουν τα Χριστούγεννα για να πάμε μια όμορφη βόλτα; Για να ανακαλύψουμε πρωτότυπα μέρη και κρυμμένους θησαυρούς; Για να δοκιμάσουμε ή να γευτούμε κάτι καινούριο και διαφορετικό; Για να φτιάξουμε ένα παζλ; Για να κόψουμε λουλούδια από τον κήπο μας ή να επισκεφτούμε ένα φυτώριο για να αγοράσουμε όμορφα και χρωματιστά λουλούδια; Για να πάμε θέατρο ή κινηματογράφο; Για να επισκεφτούμε το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο; Για να πάμε μια βόλτα στα IKEA, στο Factory Outlet και στα Leroy Merlin (Λίντο) στο εμπορικό πάρκο του Ελ. Βενιζέλος; Για να πάμε για ψώνια - ή έστω για περπάτημα - στην αγορά της Ερμού ή στο Mall; Για να βάψουμε κάποιο πήλινο σκεύος με τα χρώματα που μας αρέσουν; Για να πάμε για φαγητό σε κάποιο όμορφο εστιατόριο ή σε κάποιο γραφικό ταβερνάκι; Για να παρασκευάσουμε κάποιο μαγικό γλυκό ή φαγητό; Για να κάνουμε κάποιο δώρο στα αγαπημένα μας πρόσωπα; Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι φυσικά αρνητική. Όχι, όχι και όχι. Δεν πρέπει να περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να τα κάνουμε όλα αυτά. Και για να το πω πιο απλά: πρέπει να περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να παίξουμε και να κάνουμε ευχάριστες δουλίτσες; Όχι, όχι και πάλι όχι.

Και συνεχίζω σε διαφορετικό ύφος. Πρέπει να περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να καταλάβουμε ότι το ρόστερ του (σισεϊκού) Παναθηναϊκού είναι υπερτιμημένο του κερατά; Για να αντιληφθούμε ότι ο - πεθαίνω στο βου ημίχρονο - Ολυμπιακός στα ματς υψηλής επικινδυνότητας και έντασης βραχυκυκλώνει εντός και εκτός χόρτου; Για να κατανοήσουμε ότι το πρόβλημα στην Α.Ε.Κ. δεν ήταν τόσο ο Ντούσαν, όσο η έλλειψη ποιοτικών παιχτών; Για να μάθουμε ότι στον Π.Α.Ο.Κ. ίσως δεν έφταιγε για τα πάντα η προετοιμασία του Μπερέτα; Για να εμπεδώσουμε ότι η - έχουσα αρκετές αδυναμίες - Αρειανάρα είναι κιτρινόμαυρη μαστούρα και πώρωση, ασχέτως αν κερδίζει ή χάνει; Σαφώς και όχι.

Πρέπει να έρθουν τα Χριστούγεννα για να καταλάβουμε ότι δεν (πρέπει να) υπάρχουν Κουπερικοί και αντικουπερικοί ή Σουπερικοί και αντισουπερικοί, αλλά μόνο Άρης; Φυσικά και όχι. Επιτέλους, ας τυπώσουμε στο μυαλό μας με πυρωμένο σίδερο ότι ο Θεός Άρης μας επέλεξε για κάποιους συγκεκριμένους λόγους, τους οποίους - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων - οι οπαδοί των αντίπαλων ομάδων αδυνατούν να χωνέψουν. Το ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι ίσως το κάνουμε πενηνταράκια σε κάποια άλλη ανάρτηση. Αυτό που έχω να πω είναι ότι ο Θεός Άρης έχει - προ πολλού - σηκωθεί από τον θρόνο του, έχει πάρει τα όπλα του και ετοιμάζει την (αντ)επίθεσή του. Σε αυτή την προσπάθειά του οι βασικοί αρωγοί είμαστε όλοι εμείς που ακολουθούμε πιστά την ομάδα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Τι πρέπει να κάνουμε από την πλευρά μας; Υπομονή και αυτοπειθαρχία. Κατανοώ ότι αυτά τα δυο πράγματα δεν είναι αρεστά, αλλά καλώς ή κακώς είναι αναγκαία και απαραίτητα όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά στην ίδια τη ζωή. Και συνεχίζω.

Μήπως πρέπει να έρθουν τα Χριστούγεννα για να πάρουμε χαμπάρι ότι οι δημοσιογράφοι (του κώλου) μας λένε μόνο αυτά που πουλάνε, αδιαφορώντας προκλητικά για όλα τα υπόλοιπα; Για να εννοήσουμε ότι οι πολιτικοί μας δουλεύουν κυριολεκτικά μέσα στα μούτρα μας και για να αντιληφθούμε ότι υπό άλλες συνθήκες και εποχές θα είχαμε λαϊκά δικαστήρια, απαγχονισμούς, εξοστρακισμούς και δημεύσεις περιουσιών για τις μαλακίες που κάνουν και δηλώνουν; Προφανώς και όχι. Ίσως πάλι θα πρέπει να περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να καταλάβουμε ότι το περιβάλλον πάει από το κακό στο χειρότερο, αλλά who gives a fuck; Αρχές Δεκεμβρίου έβλεπα χελώνες, πεταλούδες και κουνούπια, αλλά μάλλον όλα αυτά τα γράφουμε στα τομπολίνια μας. Τι πρέπει να γίνει για να καταλάβουμε τη σημαντικότητα της οικολογικής κρίσης; Να ανοίγουμε την βρύση και να μην πέφτει σταγόνα νερού ή να πατάμε το διακόπτη του φωτός και να εξακολουθεί η ύπαρξη του σκότους;

Δεν βαριέσαι όμως. Τα Χριστούγεννα είναι εδώ. Το ίδιο κι εμείς. Κι αν ακόμα δεν το έχετε πάρει πρέφα επιτρέψτε μου να σας το δώσω να το καταλάβετε με κάποια πανέμορφα χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια ερμηνευμένα από ορισμένα ιερά τέρατα της μουσικής σκηνής. Και που ξέρετε, ο Άγιος Βασίλης μπορεί όντως να υπάρχει και να σας πληρώσει μια επίσκεψη για να σας τιγκάρει με δώρα. Αν δείτε ότι δεν έρχεται μην μασάτε. Ας ντυθούμε εμείς οι ίδιοι Άγιος Βασίλης κι ας μοιράσουμε δώρα με όλη μας την ψυχή. Δεν χρειάζεται να είναι ακριβά για να έχουν αξία. Η αξία έρχεται από αυτόν που το δίνει και την πρόθεση που δείχνει. Προσωπικά δεν με ξετρελαίνουν στο έπακρο τα δώρα. Ξέρω πολύ καλά πότε κάποιος νοιάζεται για μένα και πότε όχι. Ξέρω πολύ καλά πότε κάποιος δίνει ένα δώρο με μισή καρδιά και πότε με ολόκληρη. Ξέρω πολύ καλά πότε κάποιος δίνει ένα δώρο απλά και μόνο για να το δώσει. Όμως, μου αρέσει να δίνω δώρα ειδικά όταν ξέρω ότι ο παραλήπτης του θα ξετρελαθεί και θα κάνει σαν μικρό παιδάκι. Μου αρκεί να τον βλέπω χαρούμενο. Με γεμίζει. Και να σας δώσω και μια συμβουλή: μην στέκεστε μόνο στο δώρο, αλλά παρουσιάστε το με κάποιο φανταστικό, δημιουργικό και πρωτότυπο τρόπο. Κι αν μπορείτε το δώρο να το φτιάξετε μόνοι σας ακόμα καλύτερα.

Ωστόσο, προτού σας αραδιάσω τα υπέροχα τραγουδάκια, θα σας παρακαλούσα να κάνετε υπομονή ελάχιστα λεπτά τη ώρας και να μου επιτρέψετε να σας διηγηθώ μια ιστορία που έλαβε μέρος τις προάλλες έξω από το σταθμό του Η.Σ.Α.Π. στον Ταύρο. Πήγαινα μαζί με την παρέα μου να πάρουμε τον Ηλεκτρικό (σάπιος) για να πάμε σπίτια μας, όταν κάποια στιγμή είδαμε να περιμένει ένα καθώς πρέπει παλικάρι έξω από το σταθμό με εμφανέστατο τον προβληματισμό στο πρόσωπό του. Άγνωστο το χρονικό διάστημα που περίμενε. Τον ρωτήσαμε αν ψάχνει κάτι και πως μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε. Μας είπε ότι πήγαινε σε κάποιο φιλικό σπίτι, αλλά είχε μπερδευτεί και είχε χάσει τον προσανατολισμό του. Τον ρωτήσαμε μήπως θυμόταν την διεύθυνση και πάνω κάτω μας είπε που βρισκόταν το σπίτι. Ήταν ευγενέστατος, αλλά όπως προείπα προβληματισμένος. Αφού περιπλανηθήκαμε για κάποια ώρα τελικά το βρήκαμε. Μας ευχαρίστησε θερμά και μας ευχήθηκε καλό βράδυ. Καθώς επιστρέφαμε στον σταθμό του Ηλεκτρικού σκεφτόμουν το όλο σκηνικό που μόλις έλαβε μέρος. Αυτό που ένιωσα για το αποπροσανατολισμένο παλικάρι ήταν οίκτος. Τι ένιωσα για τον εαυτό μου; Μεγαλύτερο οίκτο. Γιατί; Διότι, αντί να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας και να πράττουμε το σωστό, ασχολούμαστε με χίλιες δυο βλακείες, νομίζουμε ότι όλα περιστρέφονται γύρω από εμάς, τα γράφουμε όλα στα καλαμπαλίκια μας και τελικά χάνουμε το μέτρο. Περιμένουμε να αλλάξει ο κόσμος γύρω μας, χωρίς να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Μπορεί να ήμουν σωματικά και πνευματικά εξαντλημένος, να είχα ξυπνήσει από τα χαράματα, να πεινούσα σαν Liger, να λαχταρούσα ένα χαλαρωτικό μπανάκι και να έφτασα σπίτι μου με μια ώρα καθυστέρηση, αλλά ένοιωθα γεμάτος και χορτάτος από ικανοποίηση.

Οπότε, αυτό που σας ζητώ είναι να χαρείτε τα Χριστούγεννα, να στρουμφίσετε, να διασκεδάσετε, να παίξετε, να φάτε, να βολτάρετε, να ξεκουραστείτε κάνοντας δημιουργικές δουλίτσες και συγχρόνως να προβληματιστείτε. Να προβληματιστείτε, διότι τα έχουμε όλα κι όμως μας λείπουν τόσα πολλά. Βλέπετε, έχουμε συνηθίσει να παίρνουμε τον εύκολο δρόμο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και ο σωστός. Και παρά το γεγονός ότι σχεδόν πάντα γνωρίζουμε ότι το εύκολο δεν είναι και το σωστό, εξακολουθούμε να το επιλέγουμε λες και μπορούμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, καθώς και αυτούς που μας περιβάλλουν. Δυστυχώς, αυτή η νοοτροπία βρίσκει απόλυτη ισχύ σε κάθε επίπεδο της ζωής, είτε αυτό είναι κοινωνικό, είτε αθλητικό, είτε πολιτικό, είτε περιβαλλοντικό, είτε, είτε, είτε. Βρισκόμαστε ενώπιον μιας εποχής, η οποία διακατέχεται από κρίση αξιών, κρίση ιδεών και κρίση πανικού. Ποτέ όμως δεν είναι αργά για να τροποποιήσουμε την συμπεριφορά μας και να αλλάξουμε. Ποτέ. Και να σας πω και κάτι; Μπορεί να μην είναι όλα ρόδινα, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει κόσμος με καλοσύνη. Δεν θα σας κουράσω άλλο με τις αμπελοφιλοσοφίες μου. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και να είστε όλοι καλά.

Υ.Γ.1 Μακάρι να μπορούσα να σας εμβολιάσω με ολόκληρη την χριστουγεννιάτικη συλλογή μου. Πάντως, θα κρατήσω μια υπερτραγουδάρα για τον καινούριο χρόνο. Όπως και να έχει παρακολουθήστε τα όλα και δώστε ιδιαίτερη έμφαση στους στίχους.





















Υ.Γ.2 Τα παρακάτω βίντεο είναι εξαιρετικά αφιερωμένα στον Μπαλαντέρ, καθώς και στους απανταχού φίλους του σκληρού ήχου (κλισέ).











Υ.Γ.3 Δείτε οπωσδήποτε την τόσο απλή και συνάμα εκπληκτική ιστορία που διαδραματίζεται στα παρακάτω βιντεάκια και δεν θα το μετανιώσετε.







...ορίστε η ''μεταλλική'' έκδοση του τραγουδιού της παραπάνω ιστορίας.



Υ.Γ.4 Δόξα και τιμή σε σε έναν πατέρα που κουβαλούσε - δύσκολα είναι η αλήθεια - πέντε (!) τεράστιες σακούλες γεμάτες παιχνίδια από τον Ζαχαριά.

Υ.Γ.5 Δόξα και τιμή σε έναν παππού μέσα στο μετρό που ήταν φορτωμένος με κουραμπιέδες, μελομακάρονα, μηλόπιτες, κουλουράκια, μπισκοτάκια και σοκολάτες και μόλις κάποια κυρία τον ρώτησε αν όλα αυτά είναι για τον ίδιο, εκείνος απάντησε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά: δεν είναι για μένα, για τα εγγόνια!

Υ.Γ.6 Για όσους δεν κατάλαβαν το παλικάρι της ιστορίας ήταν τυφλό, αλλά όχι περισσότερο από ό,τι είμαστε εμείς.

Υ.Γ.7 Κούπερ μείνε.

Υ.Γ.8 Γιατί ρε Κάλβο αδικείς τον εαυτό σου;

Υ.Γ.9 Φυσικά μην ξεχάσετε να παρακολουθήσετε χριστουγεννιάτικες ταινίες, όπως π.χ. το Christmas Vacation, το Santa Who?, το Elf, το Bad Santa και το The Polar Express. Μαζευτείτε σε ένα σπίτι, φτιάξτε παραδοσιακό pop corn (κι όχι μικροκυμμάτων) και περάστε καλά.

Υ.Γ.10 Ευχαριστώ θερμά το Κουρκούτι για τις νέες φωτοσοπιές. Ελπίζω να σας αρέσουν.

Υ.Γ.11 Πριν από 30 μέρες περίπου είχα κόψει κάποια τριαντάφυλλα από τον κήπο για να τα αποξεράνω. Ένα από αυτά είχε μεθυστικό άρωμα. Σας πληροφορώ ότι μετά από τόσο καιρό το τριαντάφυλλο διατηρεί αυτό το υπέροχο άρωμα σε άκρως ικανοποιητικό βαθμό. Δυστυχώς, βρισκόμαστε πολύ πίσω τεχνολογικά κι ως εκ τούτου αδυνατώ να σας μεταφέρω μέσα από την οθόνη το άρωμα αυτό. Ωστόσο, αυτό που μπορώ να κάνω είναι να σας το δείξω. Ιδού.