Είχα σκοπό να γράψω για τον Κλοπ και την Λίβερπουλ. Μετά, όμως, παρακολούθησα το ματς στο Μπέλφαστ -μπράβο στην Βόρεια Ιρλανδία για την πρόκριση (φώτο)- και σκέφτηκα όλα αυτά που έχω αναφέρει κατά καιρούς. Κάποια στιγμή, λοιπόν, είχα γράψει ότι αν το πρόβλημα ήταν ο Ρανιέρι, τότε με την φυγή του Ιταλού όλα θα έστρωναν και η ομάδα θα άνοιγε τα φτερά της. Το πρόβλημα, φυσικά, δεν ήταν ο νυν τεχνικός της Λέστερ, αλλά η αρρωστημένη κατάσταση που διέπει το κλίμα της Εθνικής και το υλικό της ομάδας. Κι αν κάποιος θέλει να διαβάσει κάπως πιο αναλυτικά τις αιτίες που η Εθνική ακολουθεί φθίνουσα πορεία, μπορεί να ανατρέξει σε παλαιότερες αναρτήσεις. Και μπορεί οι διεθνείς στο γήπεδο να χαρακτηρίζονται από έλλειψη αγωνιστικής ετοιμότητας, τακτικής παιδείας και τεχνικής επάρκειας, αλλά μπροστά στις κάμερες, όταν προβαίνουν σε δηλώσεις, φαίνεται να βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση/φόρμα. Ναι, ο Έλληνας ποδοσφαιριστής χρειάζεται καθοδήγηση και έμπνευση από έναν έμπειρο προπονητή, αλλά αλίμονο αν απαιτείται ένας μπαμπούλας πάνω από τα κεφάλια των ποδοσφαιριστών για να καταστεί αντιληπτό ότι ωραίες είναι οι φράντζες, τα τατουάζ, το μούσι, η μόστρα και οι γκόμενες, αλλά καριέρα φτιάχνεις μία φορά. Και αυτά τα παιδάκια έχουν γίνει βεντέτες, χωρίς να έχουν προϋπάρξει ποδοσφαιριστές.
Υ.Γ.1 Εντυπωσιακά πράγματα γίνονται στον ποδοσφαιρικό Άρη! Η ομάδα έχει άριστο υλικό για Γ' Εθνική, έκλεισε χορηγό για τρία χρόνια στη φανέλα, ενώ αναμένεται να δοθούν τα τηλεοπτικά δικαιώματα σε ένα εκ των δύο συνδρομητικών καναλιών. Μου φαίνεται ότι η ομάδα άργησε, αλλά μπήκε στο νόημα.
Το ποδόσφαιρο είναι περίεργο άθλημα. Την μία μέρα βλέπεις μια νωχελική και άνευρη Άρσεναλ να χάνει από τον Ολυμπιακό, έχοντας μονάχα εκλάμψεις στο παιχνίδι της, και την άλλη παρακολουθείς την ομάδα του Βενγκέρ να ισοπεδώνει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όχι, δεν υπερβάλλω. Στο πρώτο ημίχρονο η Άρσεναλ παρέδωσε δωρεάν μαθήματα επιθετικού ποδοσφαίρου. Το παράξενο, όμως, δεν είναι αυτό, αλλά η αδράνεια του πάγκου της Μάντσεστερ. Ο Ολλανδός έβλεπε την καταιγίδα και δεν έπραξε το παραμικρό! Οι αποστάσεις σε όλο το πρώτο ημίχρονο ήταν τεράστιες και οι επιστροφές πολύ αργές. Στις μονομαχίες οι παίχτες των γηπεδούχων έβγαιναν πάντα νικητές. Η αμυντική γραμμή ήταν ψηλά, ο άγουρος Μαρσιάλ έδειχνε απομονωμένος, ο Ρούνεϊ απλά περιφερόταν πίσω από τον Γάλλο επιθετικό κι ο Ντεπάϊ κλεινόταν από δύο αντιπάλους, κι όμως, παρόλα αυτά, δεν προέβη σε καμιά διορθωτική κίνηση, έστω σε μια εσωτερική αλλαγή ή μια φωνή από τον πάγκο. Ο Ολλανδός είναι της άποψης ότι στον επίσημο αγώνα όλα πρέπει να τα σχεδιάζεις από την προπόνηση κι ότι οι παίχτες πρέπει να ακολουθούν ένα συγκεκριμένο σενάριο. Δεν διαφωνώ με αυτή την προσέγγιση, αλλά υπάρχουν και καταστάσεις, όπως το παιχνίδι με την Άρσεναλ, στις οποίες οι αλλαγές σε τακτική και πρόσωπα κρίνονται επιβεβλημένες από νωρίς. Μόλις ο Ολλανδός αποφάσισε να αλλάξει τα πιόνια στην σκακιέρα ήταν πολύ αργά.
Η Άρσεναλ, από την άλλη πλευρά, ήταν απολαυστική. Απεγκλώβιζε έξοχα την μπάλα από το τερέν της, έπαιζε «με την μία», ήταν φονική στο ανοιχτό γήπεδο, κέρδιζε, με πρωτεργάτη τον Κοκλέν, κάθε μονομαχία στην μεσαία γραμμή και δημιούργησε πολλά ρήγματα στην αριστερή πλευρά της Μάντσεστερ. Οι Σάντσες (φώτο) και Καθόρλα εκμεταλλευόντουσαν με υπέροχο τρόπο το γεγονός ότι η αντίπαλη αμυντική τετράδα δεν είχε συνοχή και ταχύτητα, ενώ άξιο αναφοράς είναι ότι ακόμη κι ο Γουόλκοτ μάρκαρε σαν δαιμονισμένος! Στο δεύτερο ημίχρονο, πάλι, οι γηπεδούχοι έδωσαν λίγο χώρο στον αντίπαλο, αλλά, πλην ορισμένων φάσεων, η Μάντσεστερ δεν φάνηκε σε κανένα σημείο του παιχνιδιού ικανή να ανατρέψει τα δεδομένα. Η Άρσεναλ, λοιπόν, μια ομάδα που δεν έχει μυστικά και δεν έχει τίποτα να κρύψει, μια ομάδα που είναι απρόβλεπτα προβλέψιμη, έδωσε ρεσιτάλ επιθετικότητας και (απ)έδειξε πόσο όμορφο άθλημα είναι το ποδόσφαιρο.
Δεν μπορώ να πω, βέβαια, το ίδιο για την Ρεάλ Μαδρίτης. Το mentality της Ρεάλ στηρίζεται στην επιθετικότητα. Το κοινό της είναι απαιτητικό και δεν του αρκεί να κατακτά απλά τίτλους, αλλά θέλει αυτοί οι τίτλοι να έρχονται με εμφατικό σκορ, με πολλά γκολ, με επίδειξη δύναμης. Με βάση αυτή τη λογική, η πρόσληψη του Μπενίτεθ από τον αντιφατικό Πέρεθ είναι παράλογη. Και μπορεί οι Θεοί του ποδοσφαίρου να συγχωρούν τακτικές σαν αυτή που είδαμε στο Βιθέντε Καλντερόν, καθώς η έδρα της μισητής Ατλέτικο θεωρείται αδιαπραγμάτευτα σκληρή, αλλά αλίμονο αν η Ρεάλ απολέσει το σήμα κατατεθέν της: την επιθετικότητα. Οι φιλοξενούμενοι, λοιπόν, ευτύχησαν να προηγηθούν με όμορφη κεφαλιά του Μπενζεμά, πράγμα που έφερε την Ατλέτικο σε δύσκολη θέση, καθώς ο Σιμεόνε έχει δημιουργήσει ένα δυσκατάβλητο σύνολο που σκοράρει πρώτο και, κατόπιν, προστατεύει το σκορ. Το γεγονός ότι οι γηπεδούχοι έπρεπε να κυνηγούν το σκορ από τόσο νωρίς, έφερε τα πάνω-κάτω στο αγωνιστικό πλάνο της Ατλέτικο. Η πίεση στη μεσαία γραμμή εντάθηκε περισσότερο, ο Κριστιάνο έφαγε δυο κλωτσιές και εξαφανίστηκε από το γήπεδο, ο Γκριεζμάν κι ο Κορέα προσπαθούσαν να ακροβολιστούν και να συγκλίνουν προς τον άξονα, ο Τόρες απασχολούσε το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, ο Χουανφράν άρχισε να παίρνει πολλά μέτρα στον ασβέστη και να προξενεί δισεπίλυτα προβλήματα στον Μαρτσέλο ενώ το πλάτος άνοιξε και το παιχνίδι να μεταφέρθηκε οριστικά στην περιοχή του Νάβας.
Οφείλω να ομολογήσω ότι όλες αυτές οι τακτικές ενέσεις είχαν αποτέλεσμα, με αποκορύφωμα τις επιπόλαιες γκάφες του Ράμος και τα τραγικά διωξίματα του Νάβας, αλλά το αμυντικογενές στήσιμο του Μπενίτεθ δεν βοήθησε. Ο Ισπανός προπονητής είχε τοποθετήσει πίσω από τους Μόντριτς και Κρος έναν σύρτη, τον Καζεμίρο, έδωσε εντολή στον Ίσκο να μετατραπεί σε εσωτερικό αμυντικό χαφ, ενώ ήταν φανερό ότι έβαλε φρένο σε όποια διάθεση υπήρχε για αντεπίθεση και τρέξιμο με την μπάλα στα πόδια, πράγμα που έφερε ως αποτέλεσμα το να παλεύει ο Μπενζεμά με συμπλιγάδες και το να κάθεται ο Κριστιάνο σε μια γωνία σαν παιδάκι που δεν τον έπαιζαν οι φίλοι του. Αλλά ακόμα κι αν οι παίχτες της Ρεάλ έδειχναν διάθεση για αντεπίθεση, οι Γκάμπι και Τιάγκο έκαναν ένα γρήγορο φάουλ και έκοβαν το ρυθμό. Το αποκορύφωμα για την Ρεάλ ήρθε με την αντικατάσταση του Μπενζεμά από τον Κόβατσιτς: στην πρώτη φάση που ακουμπάει μπάλα ο Κόβατσιτς, έρχεται ο Γκοντίν με δύναμη και, βάζοντας σωστά το κορμί του, τον πετάει κάτω. Η άμυνα της Ατλέτικο, λοιπόν, απελευθερώθηκε πλήρως από το αντίπαλο σέντερ φορ, και, με τους Μαρτίνες και Βιέτο να βγάζουν ενέργεια, κυνήγησε την ανατροπή. Αυτή, εν τέλει, δεν ήρθε, αλλά αλίμονο στην Ρεάλ αν πραγματοποιήσει πάλι παρόμοια εμφάνιση.
Υ.Γ.1 Αυτός ο Μουρίνιο είναι μέγιστο τρολ. Τους γλεντάει όλους.
Υ.Γ.2 Μεγάλα ντέρμπι είχαμε στο Λίβερπουλ, Μόναχο και Παρίσι. Ο Ρότζερς έπαιζε μονάχα για νίκη, η Μπάγερν δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης στην Ντόρτμουντ, ενώ η Παρί, με μπροστάρη τον Ζλάταν, πήρε μεγάλη νίκη με αντίπαλο την μισητή Μαρσέιγ.
Υ.Γ.3 Μία από τις πιο δυνατές φωνές του metal, ο Eric Adams, βρίσκεται σε μεγάλα κέφια!
Ας ξεκινήσουμε τη σημερινή ανάρτηση από την Μαδρίτη. Η Ατλέτικο, λοιπόν, τέθηκε αντιμέτωπη με την Χετάφε. Το ξεκίνημα του αγώνα βρήκε τους γηπεδούχους να προηγούνται από νωρίς στο σκορ, πράγμα που τους επέτρεψε να διαχειριστούν το ματς ακριβώς όπως ήθελαν. Η Ατλέτικο αποτελεί μία ομάδα που μπορεί να επιτίθεται με τους Χουαφράν και Σικέιρα να βρίσκονται στον ασβέστη της σέντρας και, μόλις χαθεί η κατοχή, η άμυνα να λαμβάνει μέρος στο τερέν της, πιέζοντας λυσσαλέα, καλύπτοντας διαγώνια και τρέχοντας συνεχώς. Οι επιστροφές της ομάδας είναι ταχύτατες, υψηλού επιπέδου, ενώ ο Σιμεόνε δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίξει ποδόσφαιρο αναμονής ακόμα και εντός έδρας, ακόμα και με αντίπαλο την Χετάφε. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Αλίμονο! Με αιχμή του δόρατος τον Γκριεζμάν χτυπάει σαν κόμπρα στις αντεπιθέσεις. Ο Γάλλος, βλέπετε, ο οποίος σε ορισμένες περιπτώσεις μού θυμίζει τον Αζάρ, είναι ικανότατος στο ένας εναντίον ενός, του αρέσει να τρέχει με την μπάλα στα πόδια και είναι καλός finisher, στοιχεία που καθιστούν την ομάδα του Σιμεόνε απρόβλεπτα προβλέψιμη, έστω κι αν έφυγαν οι Μάντζουκιτς, Τουράν και Μιράντα.
Απρόβλεπτα προβλέψιμη, όμως, είναι και η Ντόρτμουντ. Ο Κλοπ μπορεί να αποτελεί παρελθόν, αλλά ο αντικαταστάτης του φαίνεται ότι μοιράζεται τις ίδιες ποδοσφαιρικές ιδέες. Η Ντόρτμουντ απέναντι στην Χόφενχαϊμ ήταν καθολικά ανώτερη, είχε ευκαιρίες, είχε την πρωτοβουλία, αλλά είχε και κενά στην άμυνα. Οι επιστροφές δεν είναι τόσο γρήγορες, τα ακραία μπακ φαίνονται ντεφορμέ, ενώ στον άξονα, παρά την παρουσία των Χούμελς και Κάστρο, η ομάδα παρουσιάζεται κάπως ασύνδετη. Πιθανολογώ ότι αυτό οφείλεται στην αδυναμία τής Ντόρτμουντ -ή, μήπως, οδηγία του προπονητή;- να μειώσει το πλάτος της σε φάση άμυνας, καθώς οι Ρόις και Ομπαμεγιάνγκ βρίσκονται συνεχώς ακροβολισμένοι, ενώ ο Χόφμαν δεν φαίνεται να μπορεί να μετατραπεί σε δεξί εσωτερικό χαφ όπως έκανε ο Καμπλ επί Κλοπ. Ίσως ο νεαρός Γερμανός (κλισέ), θα έπρεπε να παίξει ως κεντρικό χαφ και τη θέση στην εντεκάδα να πάρει ο Γιανουζάι. Με αυτόν τον τρόπο ο φοβερός και τρομερός Γκουντογκάν θα μπορέσει να πάρει μέτρα στον άξονα και να μην σπαταλάει δυνάμεις καλύπτοντας διαγώνια. Η Ντόρτμουντ, μολαταύτα, δεν κρύβεται και δεν έχει μυστικά. Βασίζεται στο επιθετικό transition game, στην τάση του Χούμελς να φτιάχνει παιχνίδι από πίσω και να παίζει με την μπάλα κάτω, στο αδιάκοπο τρέξιμο των χαφ, στο μεγάλο πλάτος και στην εκρηκτικότητα του Ομπαμεγιάνγκ. Όλοι τα γνωρίζουν αυτά, αλλά λίγοι καταφέρνουν να βρουν αντίδοτο.
Υ.Γ.1 Ο τραυματισμός του Μέσι έχει πυροδοτήσει έναν κυκεώνα συζητήσεων σχετικά με τον αν θα μπορέσει ο Νεϋμάρ να σηκώσει το βάρος και πως θα καταφέρει η Μπάρτσα να βάζει περισσότερα γκολ από αυτά που τρώει. Η άποψή μου είναι ότι βιαζόμαστε. Και πέρυσι η ομάδα είχε ξεκινήσει σε χαμηλή ταχύτητα, αλλά από τον Νοέμβρη και μετά πατούσε συνεχώς γκάζι μέχρι να κατακτήσει τα πάντα. Ας μην προτρέχουμε, λοιπόν.
Υ.Γ.2 Όχι, δεν συνιστά σύμπτωση: μόλις ο Γκουαρντιόλα έβγαλε από την κορυφή της επίθεσης τον Μίλερ και έβαλε τον Λεβαντόφσκι, έναν κανονικό επιθετικό, ο τελευταίος «πυροβόλησε» πέντε φορές σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Υ.Γ.3 Καλό θα είναι τα ακραία μπακ του Ολυμπιακού να μην ξεχάσουν ότι το το γήπεδο της Άρσεναλ είναι ολίγον κατηφορικό. Την Τρίτη, να θυμούνται, δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν τον Λίλα με τους αετούς και τον Στρούνα.
Κάθομαι και διαβάζω σχόλια για το ματς του Ολυμπιακού με την Μπάγερν και γελάω. Τι να σχολιάσεις από ένα παιχνίδι που ο γηπεδούχος κυνηγούσε την μπάλα όπως ο σκύλος την ουρά του; Για ποια τακτική να μιλήσεις; Για ποιο αγωνιστικό πλάνο; Υπήρχε Ολυμπιακός στο γήπεδο; Η σκέψη του προπονητή ήταν να φάει όσο το δυνατόν λιγότερα γκολ. Ακόμα κι όταν βρέθηκε πίσω με σκορ (κλισέ), όλοι οι παίχτες του Ολυμπιακού είχαν διάταξη πίσω από μπάλα και σέντρα. Το παιχνίδι, επομένως, δεν αντέχει σε καμιά κριτική.
Η Μπάγερν, από την άλλη πλευρά, ακόμα και με σβηστές τις μηχανές, με τον Λεβαντόφσκι να θυμίζει Φέλιξ Μπόρχα (κόμπρα/φώτο), τον Μίλερ να μην θυμάται ότι έπαιζε ποδόσφαιρο, τα ακραία μπακ να μην παίρνουν μέτρα στον ασβέστη, με ένα μονοδιάστατο πλάτος από την πλευρά του Ντάγκλας Κόστα, με τους Αλόνσο και Τιάγκο να αλλάζουν μόνοι τους πασούλες, βρίθει τόσο μεγάλης ποιότητας, τεχνικής επάρκειας και τακτικής παιδείας που είναι αποτελεσματική ακόμα κι όταν δεν βρίσκεται σε καλή βραδιά.
Και σε τελική ανάλυση, αν κάποιος θέλει σώνει και καλά να σχολιάσει κάτι, ας πει δυο κουβέντες για το σκορ της Δυναμό με την Άρσεναλ. Και όχι, για να προλάβω μερικούς, με αυτό το αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός δεν βρίσκεται πιο κοντά στην δεύτερη θέση, όπως αρκετοί δημοσιογράφοι δήλωναν, αλλά στην τελευταία θέση.
Υ.Γ.1 Για τις εκλογές έχω ετοιμάσω ένα κείμενο μέσα στο μυαλό μου. Πιστεύω ότι θα το αποτυπώσω επί οθόνης εντός της επόμενης εβδομάδας.
Υ.Γ.2 Γκρίνια από τους οπαδούς/φιλάθλους του Άρη για τα εισιτήρια διαρκείας. Είναι πράγματι ακριβά, δεν αντιλέγω, αλλά και η ομάδα για τα δεδομένα της Γ Εθνικής είναι πανάκριβη. Επομένως, όποιος έχει φράγκα, πάει και τα δίνει. Τόσο απλά και ωραία. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι οι αυξημένες τιμές των εισιτηρίων διαρκείας στο ποδόσφαιρο, αλλά η αυξημένη ζήτηση για τα εισιτήρια διαρκείας στο μπάσκετ. Στο μπάσκετ, βλέπετε, δημιουργείται ένα όραμα. Υπάρχει σχέδιο. Και το κοινό ανταποκρίνεται. Στο ποδόσφαιρο;
Υ.Γ.3 Κάπου πήρε το αυτί μου ότι ο Πάνος Καμμένος κατεβάζει μια υποψήφια βουλευτή στον νομό Ξάνθης με το όνομα Σιδηρά Παρθένα. Δεν το έχω ψάξει, μπορεί να είναι και τρολάρισμα, αλλά, όπως και να έχει, αποτελεί θαυμάσια αφορμή για να ακούσουμε Iron Maiden.
Η πολιτική, με τα τωρινά δεδομένα, είναι εύκολη δουλειά. Και οι πολιτικοί είναι για τα εύκολα. Για καμιά ζογκλερική δήλωση, για καμιά ανάρτηση στο twitter, για κανά μπινελίκι, για να υψώνουν τα ντεσιμπέλ της φωνής του κ.ο.κ. Αν, όμως, είναι έτσι οι αυθεντικοί πολιτικοί, τότε εγώ είμαι αεροπόρος επειδή πετάω χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα. Αλλά για ποιους πολιτικούς μιλάμε; Την Ραχήλ Μακρή και την Ζωή Κωνσταντοπούλου; Τον Παύλο Χαϊκάλη και την Άρια Αγάτσα (φώτο); Την Φώφη Γεννηματά και την Σοφία Βούλτεψη; Τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Γιάνη -με ένα «ν»- Βαρουφάκη; Σας παρακαλώ, ας είμαστε σοβαροί, δεν θέλω κουταμάρες. Και για να έχουμε καλό ερώτημα, πώς μπήκαν όλοι αυτοί στην Βουλή; Μόνοι τους; Όχι, βέβαια. Πώς έγινε Πρωθυπουργός ο Τσίπρας; Τον πήρε από το χεράκι η σύζυγός του και τον παλούκωσε στο Μαξίμου; Η απάντηση είναι αρνητική. Ο ελληνικός λαός τους τοποθέτησε στα έδρανα της Βουλής. Με την ψήφο του. Συνειδητά. Δεν πρόκειται για συνήθεια. Γιατί τους ψήφισε; Διότι ο ελληνικός λαός λατρεύει τα ψέμματα, τις υπερβολές και τις έωλες υποσχέσεις. Η Ελλάδα, βλέπετε, είναι ένας θαυμάσιος τόπος με απαίσιους πολίτες που δεν σέβονται ούτε το μέλλον των παιδιών τους.
Με βάση το παραπάνω σκεπτικό είναι κρίμα να μπαίνουν στη Βουλή άνθρωποι όπως ο Ανατολάκης, ο Λαφαζάνης, ο Τατσόπουλος, ο Χαϊκάλης και η Μακρή, και να μένει στην απ' έξω ο Βασίλης Λεβέντης. Τι εστί, όμως, Βασίλης Λεβέντης; Εξαρτάται από την οπτική γωνιά του καθενός. Για κάποιους αντιπροσωπεύει την αντίδραση της cult πολιτικής σκηνής των 90's. Τότε που ο δικομματισμός κυριαρχούσε και το ΠΑ.ΣΟ.Κ., κατά κύριο λόγο, έδενε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Ορισμένοι, βέβαια, τον θεωρούν πιο γραφικό κι από το Πήλιο. Μια διασκεδαστική φιγούρα, δηλαδή, στα όρια της πολιτικής καρικατούρας, που εκτόξευε κατάρες και οργισμένα λογύδρια. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι τότε, την εποχή που η Trash TV έγινε τρόπος ζωής, την εποχή που η χαζομάρα, η έλλειψη παιδείας και η ψευτομαγκιά έγιναν μόδα, η τηλεόραση, πάντοτε με την βοήθεια πρόθυμων τηλεθεατών, εκμεταλλευόταν και διαπόμπευε τέτοιους ανθρώπους, χωρίς να παίζει ιδιαίτερο ρόλο αν οι απόψεις που υποστήριζαν περιείχαν ψήγματα λογικής ή ρεαλισμού.
Για μια σεβαστή μερίδα ανθρώπων, ωστόσο, ο Βασίλης Λεβέντης συμβολίζει τον ορισμό της συνέπειας. Αυτά που έλεγε τότε, περί διαφθοράς, κακής κατάστασης της οικονομίας, χαμηλής παραγωγικότητας κ.ά., τα ίδια ακριβώς λέει και σήμερα. Ο Βασίλης Λεβέντης, βλέπετε, ένας πρώην γραφικός και νυν δικαιωμένος «προφήτης», δεν άλλαξε πολύ: η κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα άλλαξε σε σημείο να θεωρούνται απαραίτητες οι παρεμβάσεις του. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά παρουσιάζεται πιο ώριμος, πιο σοβαρός, σαν ένας
παγκίτης που περίμενε υπομονετικά να μπει στη βασική εντεκάδα και να
αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά. Ας ελπίζουμε ότι θα μπορέσει να διαχειριστεί τον εθισμό που προκαλεί η εξουσία και η προβολή. Αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που πρέπει να κερδίσει.
Υ.Γ.1 Τυχόν πρόσληψη του Αναστόπουλου στην Αρειανάρα θα σηματοδοτήσει την απαρχή του τακτικού ρεαλισμού. Ας ελπίσουμε ότι θα πάψουν και τα καραγκιοζιλίκια στον διοικητικό τομέα.
Υ.Γ.2 Ανυπομονώ να ξεκινήσει το τσου λου! Όσο για το ματς του Ολυμπιακού με την Μπάγερν, ένας φίλος μού είπε ότι θα το παίξει 0-5 τελικό. Δεν ξέρω τι, εν τέλει, θα συμβεί, αλλά μακάρι να κερδίσει ο Ολυμπιακός, αν και θα τρομάξω με αυτά που θα διαβάζω την επόμενη μέρα, όμως καλό είναι να θυμόμαστε ότι η Μπάγερν δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα να φορτώσει τα αντίπαλα δίχτυα (κλισέ) με τέσσερα, με πέντε και με έξι γκολ. Ο Ολυμπιακός θα πρέπει να παίξει ένα γνήσιο ποδόσφαιρο αναμονής και να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο. Οι παίχτες του Γκουαρντιόλα, εξάλλου, δεν φημίζονται για τις γρήγορες επιστροφές τους, καθώς το στυλ άμυνας που εφαρμόζει η Μπάγερν ονομάζεται υψηλό ποσοστό κατοχής και άμεση επανάκτηση της μπάλας μόλις αυτή χαθεί.
Υ.Γ.3 Οι Warlock, με frontwoman την Doro, την ιέρεια του metal, προκαλούν εθισμό με το συγκεκριμένο κομμάτι.
Είμαι της άποψης ότι από τις δηλώσεις των προπονητών μπορεί κανείς να καταλάβει πολλά πράγματα και να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα. Θα πρέπει, βέβαια, να ομολογήσω ότι οι δηλώσεις των περισσότερων προπονητών είναι τετριμμένες, σαν ένα είδος copy paste, και ανιαρές. Ωστόσο, υπάρχουν ενδιαφέρουσες περιπτώσεις με τις οποίες μπορεί να ασχοληθεί κανείς και ξεχωρίζουν σαν μια φωτεινή λάμπα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Για παράδειγμα, οι δηλώσεις των Κούπερ (φώτο) και Βαλβέρδε ήταν αψεγάδιαστες και φανέρωναν πλήρως τις ποδοσφαιρικές ιδέες των δύο προπονητών. Επίσης, ήταν κύριοι. Ποτέ δεν προκάλεσαν, ποτέ δεν κρύφτηκαν πίσω από δικαιολογίες, ποτέ δεν έψαξαν άλλοθι τύπου «έφταιγε το ψηλό χορτάρι» ή «για το αποτέλεσμα του αγώνα είναι υπεύθυνη η παράγκα της Ε.Π.Ο.». Τέτοιου είδους προπονητές λείπουν από το μίζερο ελληνικό πρωτάθλημα, στο οποίο η ατέρμονη γκρίνια και οι άψυχες απειλές θεωρούνται αντίδραση στο κατεστημένο, και προσφέρουν πραγματικά μια λαμπερή λάμψη.
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και προπονητές σαν τον Αναστόπουλο. Δεν χαϊδεύει αυτιά, δεν ψάχνει αποδιοπομπαίους τράγους, δεν έχει σκοπό να κάνει φίλους, δεν φοβάται να πει την αλήθεια. Τέτοιου είδους προπονητές είναι ρεαλιστές και πρακτικοί, εντός και εκτός χόρτου, ακόμα στις δηλώσεις τους, κάτι που δεν αρέσει στους δημοσιογράφους. Ίσως για αυτό η Εθνική Ελλάδος με τον Ρεχάγκελ στον πάγκο κατάφερε και πραγματοποίησε το θαύμα του 2004. Δεν πρέπει, φυσικά, να ξεχάσουμε και περιπτώσεις τύπου Τσιώλη. Προπονητών, δηλαδή, που γίνονται υπερβολικά επικοινωνιακοί, με αποτέλεσμα να χάνουν την ουσία. Αυτοί οι άνθρωποι, ίσως κι από αφέλεια, προσπαθούν να γίνουν κατά κάποιο τρόπο αρεστοί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αποδέχονται την ευθύνη που τους αναλογεί. Τέτοιου είδους προπονητές είναι αρκετά συμπαθείς, αλλά θα πρέπει να θεσπίσουν όρια στη συχνότητα και στο ποιόν των δηλώσεων.
Καμιά, όμως, από τις παραπάνω κατηγορίες δεν συγκρίνεται με τον τύπο προπονητή που αποφεύγει συνεχώς την ατομική ευθύνη. Του προπονητή, δηλαδή, που, μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ, διατυμπανίζει ότι τα κάνει όλα σωστά και δεν ευθύνεται ποτέ για την εμφάνιση/αποτέλεσμα της ομάδας του. Αυτό το απροσάρμοστο είδος δεν φοβάται να πετάξει στα λιοντάρια στους παίχτες του, να κατηγορήσει τη διαιτησία και την Ε.Π.Ο., να καταλογίσει ευθύνες στα ball boys, ακόμα και να αρνηθεί να πει ένα τυπικό συγγνώμη στον κόσμο της ομάδας. Αυτοί οι προπονητές δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα να τσαλακώσουν το πρεστίζ της ομάδας τους, να γίνουν υπέρ το δέον προκλητικοί, καθώς δεν παραδέχονται αυτά που βλέπουν ακόμα και οι τυφλοί, και, από ένα σημείο και έπειτα, να εκνευρίσουν με την άτοπη αλαζονεία τους την πλειονότητα του κόσμου. Πρόκειται αναμφίβολα για το χειρότερο είδος. Κι αυτό ισχύει είτε είσαι ένας καταξιωμένος προπονητής με πολλούς τίτλους στο παλμαρέ σου είτε ένας μαθητευόμενος μάγος σαν τον Αναστασίου.
Υ.Γ.1 Η κλήρωση του τσου λου για τον Ολυμπιακό είναι αισθητά επώδυνη. Το γήπεδο της Άρσεναλ είναι κατηφορικό, οι Κροάτες είναι υπολογίσιμος αντίπαλος και η Μπάγερν δεν έχει κανένα πρόβλημα να φορτώσει τα αντίπαλα δίχτυα (κλισέ) με πέντε, έξι και εφτά γκολ. Η ενεργοποίηση του ρεαλισμού επιβάλλει ως κύριο στόχο την τρίτη θέση κι από εκεί και πέρα οτιδήποτε προκύψει είναι καλοδεχούμενο. Θα πρέπει να καταλάβουμε κάποια στιγμή στην Ελλάδα ότι το πρώην Ουέφα δεν είναι ντροπή. Αν μια ελληνική ομάδα θέλει να διακριθεί στην Ευρώπη, θα πρέπει να ρίξει βάρος σε αυτήν τη διοργάνωση.
Υ.Γ.2 Υποτιμημένη μπάντα οι Saxon και άξιοι εκπρόσωποι του N.W.O.B.H.M. Ακόμα και τώρα.
Ο Άρης, ισχυρίζονται ορισμένοι, πληρώνει την κατάθεση του Καλαϊτζίδη για τον αγώνα Ολυμπιακού-Βέροια που και καλά ήταν στημένος. Δεν θα επεκταθώ στο αν ήταν όντως στημένος, αλλά θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν οι φωστήρες στην Ελλάδα ότι τα στημένα γίνονται για λεφτά και για να αποδείξεις ότι κάποιο παιχνίδι είναι αβαβά πρώτα ψάχνεις να βρεις που πήγαν τα λεφτά. Ας μην ξεφύγουμε, όμως. Λέγαμε για το παρασκήνιο που επικρατεί σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις αναφορικά με την (μη) άνοδο του Άρη στην Β' Εθνική. Η προσωπική μου άποψη, βέβαια, συνοψίζεται στο ότι δεν υπάρχει κανένα παρασκήνιο. Ο Άρης δεν προβιβάστηκε στην Β' κατηγορία διότι, πολύ απλά, εμφανίστηκε ανοργάνωτος. Πλήρωσε, επί της ουσίας, την ίδια του την κωλυσιεργία. Είχα δηλώσει, μάλιστα, αρκετές φορές μέσα από αυτό το blog ότι αν ανέβει η ομάδα του Άρεως, θα πρόκειται για θαύμα ολκής. Οι διοικούντες και οι wannabe διοικούντες του Άρη εμφάνιζαν μια μανιώδη τάση να συκοφαντούν ο ένας τον άλλον και να δείχνουν μια ανεξήγητη βιασύνη να κυβερνήσουν μια χρεοκοπημένη ομάδα. Όπως ο Τσίπρας βιάστηκε να κυβερνήσει μια χρεοκοπημένη χώρα.
Το ρόστερ στελεχώθηκε σχεδόν τον Γενάρη (!), στη θέση του προπονητή έγιναν όργια -για τον Κάμπος ανακαλύψαμε μετά από μια ντουζίνα παιχνιδιών ότι δεν έχει δικαίωμα να εργαστεί στην Γ΄ Εθνική (!) και για τον Ντομπρασίνοβιτς ότι αναπαριστούσε έναν μαθητευόμενο μάγο/ανδρείκελο- και η ομάδα περιστρεφόταν γύρω από τις εμμονές του Καλαϊτζίδη (φώτο). Το αποτέλεσμα; Παρά τον καταπληκτικό δεύτερο γύρο, τερματίσαμε στη δεύτερη θέση. Ναι, φανερώσαμε αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην απόκτηση παιχτών, φανήκαμε ανοργάνωτοι και ολίγον αλαζόνες, δείξαμε ελάχιστα ίχνη σοβαρότητας, είχαμε να αντιμετωπίσουμε υπολογίσιμους και σοβαρούς αντιπάλους (Σέρρες, Καβάλα, Δράμα), κι όμως, επαναλαμβάνω, καταφέραμε και τερματίσαμε στη δεύτερη θέση!
Και έρχομαι ο καψερός και ρωτάω: γιατί τόση πρεμούρα για την άνοδο στην Β' Εθνική με ένδικα μέσα; Τι θα κερδίσουμε; Τι θα καταλάβουμε; Και, εν τέλει, υπάρχει προοπτική; Η ταπεινή μου άποψη συνοψίζεται στο ότι επικοινωνιακά χάνεις αρκετά και, επίσης, έχω την εντύπωση ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, παρά μόνο προχειρότητα. Ο Άρης, να θυμίσω, δεν μικραίνει επειδή θα παίξει, όπως όλα δείχνουν, για δεύτερη σερί σεζόν στην Γ' Εθνική, αλλά λόγω του ερασιτεχνισμού που διέπει το διοικητικό του πλάνο. Τι έπρεπε να συμβεί; Να αφήσεις τα ένδικα μέσα και τις δηλώσεις σε όλο το διαδίκτυο ότι η άνοδος μέσα από τα παραθυράκια της Ε.Π.Ο. είναι σίγουρη, να κάτσεις στην Γ' Εθνική, να φτιάξεις ομάδα με όραμα και πλάνο, και να κάνεις επίδειξη δύναμης. Να ανέβεις αγωνιστικά και να πάψεις τα καραγκιοζιλίκια. Τι συμβαίνει τώρα; Δυστυχώς παραμύθιασες το κοινό, έχει ήδη χαθεί υπερπολύτιμος χρόνος, αρκετοί παίχτες θα αποχωρήσουν από το ρόστερ, επέρχεται αλλαγή διοίκησης -αλλά όχι αλλαγή μυαλών- και η σεζόν προμηνύεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Κάτι σαν βραζιλιάνικη σαπουνόπερα, δηλαδή.
Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στο μεταναστευτικό, δηλώνω ότι η μετανάστευση συνιστά μία παρεξηγημένη έννοια. Κατά την Ιστορία, για διάφορες αιτίες, όπως εύρεση τροφής ή κλιματικές συνθήκες, έχουν υπάρξει μαζικές μετακινήσεις ανθρώπων από μία περιοχή σε μία άλλη. Πλέον, βέβαια, η μετανάστευση λαμβάνει μέρος κυρίως για οικονομικούς λόγους και συνοψίζεται ως μία προσπάθεια των ανθρώπων για ένα καλύτερο αύριο. Αυτό το «καλύτερο αύριο», όμως, δεν είναι παντού το ίδιο. Για τον Έλληνα, λόγου χάρη, που πηγαίνει στο Λονδίνο μπορεί να σημαίνει εύρεση εργασίας σε ένα πρόσφορο επαγγελματικό περιβάλλον, με ευνοϊκότερες συνθήκες, καλύτερες αποδοχές και προοπτικές εξέλιξης. Για τον Πακιστανό, πάλι, μπορεί να σημαίνει ένα πιάτο φαγητό και ένα δωμάτιο για να κοιμάται. Το να πάει, ωστόσο, ένας Έλληνας στο Λονδίνο έχει κάποια λογική: προφανώς θα υπάρχουν κάποιες ικανότητες, κάποια στοιχειώδη προσόντα, κάποια έγγραφα που πιστοποιούν την επάρκειά του, θέληση για δουλειά και, επίσης, κάποια κενά στην αγορά εργασίας που δεν καλύπτονται από την εγχώρια προσφορά. Συν τοις άλλοις, η πόλη είναι πολιτισμένη, λειτουργεί σε υπεύθυνο νομικό πλαίσιο και επικρατούν χαμηλά ποσοστά ανεργίας. Επομένως, δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι Έλληνες υποψήφιοι που πάνε στην Αγγλία -και στην κάθε Αγγλία- τυγχάνουν ευρείας αποδοχής από τους εκεί ανθρώπους και οι περισσότεροι εξ αυτών που εργάζονται αφήνουν άριστες εντυπώσεις στους εργοδότες τους.
Τι συμβαίνει, όμως, όταν ο μετανάστης δεν έχει προσωπικά εφόδια μαζί του (π.χ. πτυχία); Σε μια τέτοια περίπτωση οφείλω να φέρω το παράδειγμα των Αλβανών. Οι Αλβανοί, κατά τη γνώμη μου, είναι άγαρμποι, με ελάχιστα ίχνη αισθητικής, αλλά είναι δουλευταράδες και ντόμπροι. Ήρθαν στην Ελλάδα για να καλύψουν την ψυχολογική ανεπάρκεια των Ελλήνων γονέων που «έπρεπε» να δουν το παιδί τους να φοιτά σε κάποιο Πανεπιστήμιο και να γίνεται Στρατηγός, Καθηγητής, γιατρός ή δικηγόρος. Έλα ντε, όμως, που δεν μπορούν όλοι να φοιτήσουν στο Πανεπιστήμιο. Το αποτέλεσμα ήταν να θεωρηθεί ντροπή να εργαστεί κάποιος νέος στα χωράφια, να γίνει βαφέας ή να κάνει χειρωνακτικές εργασίες, καθώς οι Έλληνες γονείς θεώρησαν τη σωματική εργασία απόβλητη και ντροπιαστική για τα παιδιά τους. Οι Αλβανοί, λοιπόν, όντας οπλισμένοι με θέληση για εργασία, ήρθαν, δούλεψαν, έβγαλα καλά λεφτά, ειδικά επί δραχμής, και αναπλήρωσαν ένα μεγάλο κενό στην αγορά εργασίας που δημιουργήθηκε από την ψευδαίσθηση των Ελλήνων γονέων ότι η οικονομική ευμάρεια εκείνης της εποχής -επίπλαστη στο σύνολό της- θα υπήρχε στο διηνεκές κι ότι θεωρείτο ντροπή το παιδί τους να κόβει χόρτα, να αρμέγει γελάδια ή να βάφει κάγκελα. Το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης γαλούχησης το βλέπουμε τώρα: δίνεις στον Έλληνα κοντάρι για βαφή τοίχου κι αυτός να νομίζει ότι πρόκειται για selfie stick (φώτο).
Υπάρχει, όμως, και μια τρίτη περίπτωση. Άνθρωποι χωρίς κανένα πτυχίο, χωρίς κανένα προσόν και χωρίς καμιά διάθεση για εργασία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα -εξαιρώ μερικώς τους Σύριους, Αφγανούς, Σουδανούς και σία- αντιπροσωπεύουν οι Πακιστανοί. Θα ήθελα πραγματικά να πιάσω κουβέντα με έναν Πακιστανό και να τον ρωτήσω γιατί στοιβάζονται σε σαπιοκάραβα με κατεύθυνση την Ελλάδα. Τους προωθούν Τούρκοι, με σκοπό να προκαλέσουν κοινωνικές αναταραχές στην Ελλάδα; Έχουν πάρει πρέφα ότι εδώ δεν θα τους ενοχλήσει κανείς δεδομένου ότι είμαστε η χώρα του πασαλείμματος;Είχαν παιδικό όνειρο να πιάσουν πόστα σε φανάρια και να καθαρίζουν παρμπρίζ; Θέλουν να γίνουν έποικοι/άποικοι; Δεν ξέρω ποια είναι η απάντηση.
Αυτό που ξέρω είναι ότι μια χώρα αποδέχεται τους μετανάστες όταν υπάρχει χώρους για αυτούς κι όταν οι εν λόγω άνθρωποι έχουν κάτι να προσφέρουν ή δεν δημιουργούν πρόβλημα. Στην Ελλάδα, όμως, όπου κάποτε έδεναν τα σκυλιά με λουκάνικα, δεν τίθεται θέμα ενεργοποίησης τέτοιων μηχανισμών λογικής. Για κάποιο λόγο που ακόμα δεν έχω καταλάβει, επικρατεί μια αριστερή φιλοσοφία στο μεταναστευτικό, η οποία επιβάλλει συλλήβδην την αποδοχή των μεταναστών. Συγγνώμη, αλλά μια τέτοια συμπεριφορά δεν συνιστά πολιτική. Δεν γίνεται να δέχεσαι στη χώρα σου ανθρώπους που δεν έχουν καμία ικανότητα, κανένα προσόν για δουλειά, καμία διάθεσή για εργασία και υπόκεινται σε μια θρησκεία που ουδεμία σχέση τηρεί με οποιαδήποτε μορφή πολιτισμού, λογικής, σεβασμού ή προόδου. Δεν γίνεται να δέχεσαι στην πεπερασμένη σε μέγεθος χώρα σου ανθρώπους που οδηγούν σε υπέρβαση της φέρουσας ικανότητας ολόκληρης της περιοχής. Και δεν γίνεται διότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να απορροφηθούν από την Ελλάδα. Σαν να έχεις ένα δωμάτιο που χωράει δέκα νοματαίους κι εσύ να πας με το στανιό να τοποθετήσεις άλλους είκοσι. Θα χωρέσουν; Όχι. Κι αν κάποιος τάσσεται αναφανδόν υπέρ της αποδοχής όλων των μεταναστών να τους πάρει σπίτι του για να τους πλένει, να τους ντύνει και να τους ταΐζει.
Το ρεζουμέ είναι ότι ελάχιστοι νοιάζονται για το μεταναστευτικό και τις προεκτάσεις του. Γιατί συμβαίνει αυτό; Αγνοούν τη σημασία του; Πιστεύουν ότι πράγματι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ικανοί και ανίκανοι, ήσυχοι και ταραχοποιοί, τίμιοι και λαμόγια, μπορούν να εναρμονιστούν στη χώρα μας, να βρουν δουλειές και να εγκλιματιστούν; Αρνούνται πεισματικά να παραδειγματιστούν από χώρες που έχουν θεσπίσει μεταναστευτικά μέτρα; Γουστάρουν να βλέπουν υψηλές μετρήσεις στο Ελληνόμετρο; Φοβούνται ότι αν δηλώσουν κάτι φαινομενικά αρνητικό για το μεταναστευτικό θα θεωρηθούν ρατσιστές; Αχ, αυτός ο καταραμένος αντιρατσισμός! Η χειρότερη μορφή ρατσισμού, να υπενθυμίσω. Μέχρι, λοιπόν, να βάλουμε μυαλό, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Τα καραβάκια με τους (λαθρο)μετανάστες έρχονται συνεχώς προς τα νησιά μας, η Κυβέρνηση νίπτει τας χείρας της, το Κράτος υπολειτουργεί, το πεδίο του Άρεως έχει καταστεί συνώνυμο της κατασκήνωσης και οι Έλληνες στην Αθήνα σύντομα θα μετατραπούν σε μειονότητα. Δεν αργεί αυτή η ώρα.
Υ.Γ.1 Μην με μαλώνετε για το γεγονός ότι δεν γράφω για αθλητικά. Έχω βαρεθεί τόσο χρόνια να γράφω (για) τα αυτονόητα. Σκέφτομαι, πάντως, να γράψω ένα άρθρο για τον Ατρόμητο και ένα για τον Παναθηναϊκό. Και σας χρωστάω και ένα άρθρο περί αντρών. Δεν το έχω ξεχάσει!
Υ.Γ.2 Νταξ, η κατάσταση στην Κυβέρνηση έχει ξεφύγει. Κανένα ίχνος σοβαρότητας στη Βουλή από τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις; Από την Κωνσταντοπούλου που την έχει δει Ιωάννα της Λωραίνης; Από τον Βαρουφάκη που δηλώνει Α, ψηφίζει Β και μετά υποστηρίζει το Γ; Από την Αριστερή Πλατφόρμα με τους δραχμολάγνους; Από την πλειοψηφία των βουλευτών της Κυβέρνησης που ασκούν αντιπολίτευση στην ίδια την Κυβέρνηση; Επιμένω, λοιπόν, στην άποψή μου: ο Τσίπρας βιάστηκε να κυβερνήσει μια χρεοκοπημένη χώρα. Εδώ δεν μπορεί να κουμαντάρει τις πλείστες συνιστώσες που αποτελούν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θα καταφέρει να βάλει τάξη στη χώρα; Με τι στελέχη; Ποιους συνεργάτες; Ποιος θα τον βοηθήσει;
Υ.Γ.3 Όταν θες δύναμη σε ήχο και στίχους, τότε ο Lemmy κι η παρέα του αποτελούν εγγύηση.
Ο Τσίπρας, είναι αλήθεια, αυτός ο ευκλεής πολιτικός, κατάφερε πολλά. Δίχασε, για παράδειγμα, τους Έλληνες, κατέλυσε την κοινή λογική και, έπειτα από ψέμματα και αντιφάσεις, έπεισε τους Ευρωπαίους ότι η Ελλάδα έχει καταστεί συνώνυμο της κουτοπονηριάς, της αναξιοπιστίας και της ψευτομαγκιάς. Μην απορείτε με αυτό που γράφω: μιλάω πολύ σοβαρά. Απαιτείται σπουδαίος κόπος για να γκρεμίσεις σε, μόλις, πέντε μήνες μια προσπάθεια έξι ετών. Έστω κι αν η προσπάθεια αυτή περιείχε λάθη, ατέλειες και αστοχίες.
Νομίζω ότι η μόνη υπόσχεση που κράτησε ο Τσίπρας, ο οποίος αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα ηγέτη που εκτροχιάστηκε πριν ακόμα καταλάβει την εξουσία, είναι ότι το δεύτερο Μνημόνιο δεν υφίσταται πια: το «έσκισε», όπως είχε πει, και το έκανε χίλια κομμάτια. Και δεν υφίσταται διότι ήρθε το number three. Πώς ήταν τα Rocky (φώτο) και τα Rambo; Κάπως έτσι, λοιπόν. Το Μνημόνιο ΙΙΙ, όμως, δεν είναι ένα απλό Μνημόνιο. Σας παρακαλώ, δεν θέλω κουταμάρες. Το εν λόγω Μνημόνιο είναι το πρώτο της Αριστεράς. Φέρει την σφραγίδα του ανθρώπου που έχει οδηγήσει τη χώρα σε αριστερούς ατραπούς. Δεν πέρασε, δηλαδή, το Μνημόνιο που θέλανε οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι. Δεν πέρασε το Μνημόνιο που ήθελε το «ΝΑΙ» του λαού. Δεν πέρασε το Μνημόνιο που θέλανε οι κακοί Ευρωπαίοι. Πέρασε το Μνημόνιο που θέλει ο Τσίπρας. Πέρασε το Μνημόνιο της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας. Η Αριστερά, εξάλλου, αλλά κι ο ελληνικός λαός, δεν εκβιάζεται. Στο πάτωμα βρισκόταν η Μέρκελ και παρακαλούσε τον Τσίπρα να δεχτεί το δάνειο και τα μέτρα. Τα γόνατά της μάτωσαν.
Δεν παίζει ρόλο που ο Τσίπρας μετονόμασε το Μνημόνιο σε «Εθνική Προσπάθεια» και «επαναδιαπραγματεύση με τους δικούς μας όρους», ούτε ότι η Τρόικα μετατράπηκε σε «Θεσμοί».Όσο, βλέπετε, και να παίζουμε με τις λέξεις για εντυπωσιοθηρικούς λόγους, η ουσία παραμένει.Δεν έχει σημασία που κάποτε ο Τσίπρας δήλωνε με στόμφο, κατά την επίσκεψη του Darth Vader στην Ελλάδα, «go back madame Merkel»
και στην τελευταία διαπραγμάτευση ο Τσακαλώτος και το επιτελείο του
πρόσθεταν μόνοι τους μέτρα στο Μνημόνιο III. Λες και είμαστε πρεζάκια που θέλουν τη δόση τους. Σαν την πουτάνα που δεν μπορεί να κρυφτεί από τον νταβατζή της.Δεν έχει καν σημασία που το ηρωικό «ΟΧΙ», εφάμιλλο των ημερών του 1940, που βροντοφώναξε το 61% του ελληνικού λαού και ανάγκασε τον κόσμο να βγει στο Σύνταγμα για να χορέψει και να πανηγυρίσει, βαφτίστηκε εν μία νυκτί «ΝΑΙ». Μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα, λοιπόν, τα περισσότερα από τα μέτρα των
δανειστών που απέρριψε το 61% του πληθυσμού στο ανυπόστατο δημοψήφισμα της
περασμένης Κυριακής, και με την ελληνική Κυβέρνηση να τάσσεται αναφανδόν υπέρ του «ΟΧΙ», βρίσκονται και πάλι εδώ. Ούτε παίζει ρόλο που τα μέτρα και το ύψος του δανείου, ως απόρροια της μεγάλης μάχης κατά τις διαπραγματεύσεις, εκτινάχθηκαν. Σκεφτείτε να μην ήταν μεγάλη, δηλαδή. Η κομματική παράταξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., πάντως, δηλώνει παρούσα, ενιαία και αδιαίρετη. Φάνηκε, εξάλλου, και στην ψηφοφορία της Βουλής.
Αντί επιλόγου, αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι στην Κυβέρνηση, αφού χρονοτρίβησαν επιδεικτικά, συνειδητοποίησαν την ύστατη, έστω, ώρα, όντας σε κατάσταση πανικού, ότι μια κακή συμφωνία είναι προτιμότερη από μία μη συμφωνία. Το κακό, ωστόσο, έχει γίνει: οι Ευρωπαίοι ουδόλως μας εμπιστεύονται και λογικά θα κάνουμε πολλά χρόνια για να βαράμε νταούλια και να χορεύουν οι αγορές πεντοζάλι (sic!). Τέλος, επιμένω ότι όλοι αυτοί που ψήφισαν «ΟΧΙ»θα γίνουν οι χειρότεροι εχθροί του Τσίπρα και αναρωτιέμαι τι θα έκανε η Ελλάδα αν βρισκόταν στη θέση της Γερμανίας και η Γερμανία στη θέση της Ελλάδας. Και μόνο στη σκέψη τρομάζω.
Ο Τσίπρας, αυτός ο επικίνδυνα αντιφατικός άντρας που οδηγεί τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή και σε ένα άνευ προηγουμένου πισωγύρισμα, ανακοίνωσε τις προάλλες ένα ανούσιο και ανυπόστατο δημοψήφισμα. Ελάχιστοι κατάλαβαν το νόημα που κρυβόταν πίσω από αυτήν την πρωτοβουλία. Οι περισσότεροι Έλληνες αγνόησαν θεμελιώδη στοιχεία του υπαρκτού ρεαλισμού, δεν ενεργοποίησαν τη λογική τους διάθεση και ερμήνευσαν αυτό το ανυπόστατο, αυτό το ανούσιο δημοψήφισμα με αξιοπερίεργα και εγωκεντρικά κριτήρια. Όπως δήλωσε ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ: «Οι Έλληνες ψηφοφόροι μίλησαν και θα ήθελα να κατανοήσω τι είπαν με
την ψήφο τους. Πρέπει να κατανοήσουμε τι σήμαινε το δημοψήφισμα. Οι
πολίτες ψήφισαν ''ΟΧΙ'' πάνω σε ένα κείμενο που δεν υφίσταται. Το κείμενο
που είπαν ''ΟΧΙ'' είχε ήδη ξεπεραστεί. Δεν ήταν το κείμενο που
ανταποκρινόταν στο κείμενο των διαπραγματεύσεων».
Το αποτέλεσμα αυτού του δημοψηφίσματος ώθησε κάποιους παρορμητικούς συμπολίτες να σπεύσουν στην Πλατεία Συντάγματος και να πανηγυρίσουν (!!!), λες και η ομάδα που υποστηρίζουν κατέκτησε κάποιον τίτλο. Το γιατί, πρέπει να ομολογήσω, πιθανολογώ ότι δεν το κατάλαβαν ούτε οι ίδιοι. Ναι, ο μέσος Έλληνας πίστεψε (σ)τον Τσίπρα· πίστεψε όσα άκουσε από αυτόν. Θεώρησε ότι θα φέρει μία καλή (;) συμφωνία. Όποιος, βέβαια, πείστηκε ότι με το ''ΟΧΙ'' η ελληνική κυβέρνηση απέκτησε διαπραγματευτικό πλεονέκτημα, ίσως θα πρέπει να αρχίσει να αναθεωρεί την άποψή του. Τι θα γινόταν, δηλαδή; Θα πήγαινε ο Τσίπρας στις Βρυξέλλες, επικαλούμενος τη λαϊκή ετυμηγορία, και οι Ευρωπαίοι θα φορούσαν τσίγκινο σωβρακάκι για να γλιτώσουν από την μανιώδη οργή της αλλοπρόσαλλης παρέας του Έλληνα Πρωθυπουργού; Σε ποιο βιβλίο της διπλωματίας το διάβασαν αυτό το πράγμα; Τύφλα να έχει ο Κίσινγκερ κι ο Ταλεϋράνδος (φώτο).
Τουναντίον, ήταν αναμενόμενο και λογικό ότι οι Ευρωπαίοι θα σκληρύνουν τη στάση τους. Και μακάρι να μας λυπηθούν -γιατί, όμως, να το κάνουν όταν βλέπουν ότι εμείς δεν λυπόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό;- και να μας απαλλάξουν από τις κατηγορίες λόγω κεκτημένης χαζομάρας. Μακάρι να μας λυπηθούν, διότι, εν τέλει, βλέπω ότι ούτε σοφότεροι γίναμε μήτε περισσότερο οξυδερκείς. Αρνούμαστε να αποχωριστούμε τις κομματικές παρωπίδες, νομίζουμε ότι τα γνωρίζουμε όλα, δηλώνουμε ασυμβίβαστοι με την αλήθεια και θεωρούμε ότι με άστοχους ηρωισμούς, ψεύτικους λεονταρισμούς και ανόητους τσαμπουκάδες πραγματοποιούμε ένα είδος επανάστασης. Για ποια επανάσταση μιλάμε, όμως; Οι επαναστάσεις πρωτίστως είναι νοητικές και απαιτούν υπεύθυνη σκέψη. Εμείς ακόμα δεν έχουμε αντιληφθεί το ύψος του βάθους που έχουμε περιέλθει. Και, επίσης, για να έχουμε καλό ερώτημα, επαναστατούμε απέναντι σε τι και σε ποιον; Στον Darth Vader; Μήπως πρέπει να πάμε να κάτσουμε μπροστά από έναν καθρέφτη και να φτύσουμε το είδωλο που θα αντικρίσουμε μπροστά μας;
Το δημοψήφισμα, λοιπόν, ως συνέχεια των άθλιων χειρισμών της ελληνικής κυβέρνησης, έδωσε τη χαριστική βολή στην αξιοπρέπειά μας και, ίσως, στην ελληνική οικονομία. Ο Τσίπρας, με ένα χαζό τέχνασμα, και απευθυνόμενος σε χαζούς, προσπάθησε να ισχυροποιήσει την εν Ελλάδι πολιτική του θέση, καθώς γνωρίζει ότι η κυβέρνησή του ταλανίζεται από έντονους κλυδωνισμούς. Οι εξωπραγματικές συνιστώσες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., άλλωστε, σαν ορδές του χάους, δεν του αφήνουν και πολλά περιθώρια ελιγμών. Θα πρέπει, ωστόσο, να ενημερώσω τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας ότι με το δημοψήφισμα υπέγραψε την πολιτική του καταδίκη: το μέλλον του πλέον είναι προδιαγεγραμμένο. Όλοι αυτοί που εκφράζονται και εντυπωσιάζονται από την ιδέα της Αριστεράς, που γοητεύονται από τις υποσχέσεις του Τσίπρα και το πόσο όμορφα σουφρώνει το μέτωπο του, θα είναι οι πρώτοι που θα τον πάρουν στο κυνήγι μόλις διαπιστώσουν που οδεύει η κατάσταση. Κι όλοι αυτοί που δηλώνανε με στόμφο ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα, θα ανακαλύψουν ότι είχαν να χάσουν πολλά περισσότερα από αυτά που νόμιζαν. Το μόνο που ελπίζω είναι ότι, δεδομένου ότι ο ίδιος έχει ήδη ξεφτιλιστεί, να μην ξεφτιλίσει άλλο αυτόν τον πανέμορφο τόπο. Το είχα πει, εξάλλου, πριν δύο χρόνια: ο Τσίπρας θα πρέπει να προσέχει τι δηλώνει και τι εύχεται.
...την προεκλογική περίοδο, εκεί προς τα τέλη Ιανουαρίου, τότε που ο Αλέξης ο Τσίπρας υποσχόταν με το στόμα και έταζε λαγούς με πετραχήλια, έβγαιναν τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και δήλωναν ότι δεν θα δεχόντουσαν τις προτάσεις των Ευρωπαίων επί μήνες, ούτως ώστε να εξαντλήσουν τα χρονικά περιθώρια και να πιέσουν καταστάσεις. Έστω, λοιπόν, ότι δήλωναν πως, αφού απέρριψαν υποφερτές προτάσεις από τους Ευρωπαίους, θα έφερναν επίτηδες και συνειδητά την κατάσταση στο αμήν, ώστε οι Ευρωπαίοι να μην έχουν άλλη επιλογή από το να προτείνουν ευνοϊκότερα μέτρα. Έστω, λοιπόν, ότι τότε, την προεκλογική περίοδο, δήλωναν ότι είχαν σκοπό να προβούν σε δημοψήφισμα, με σκοπό να βάλουν μπουρλότο στις διαπραγματεύσεις και να εξαναγκάσουν τους Ευρωπαίους να προτείνουν πιο αρεστό πρόγραμμα, ασχέτως αν η Κυβέρνηση θα είχε απορρίψει τις αρχικές προτάσεις τους για ένα σχετικά ανεκτό πρόγραμμα.
Έστω, λοιπόν, ότι δήλωναν τότε πως το δημοψήφισμα θα ήταν ανυπόστατο και θα έφερνε ένα είδος διχασμού στους Έλληνες, θα είχαμε capital control, θα έκλειναν οι τράπεζες, θα σχηματιζόντουσαν ουρές έξω από τα ΑΤΜ για 60 ευρώ, οι συνταξιούχοι που δεν είχαν κάρτες ΑΤΜ θα έστηναν καραούλι έξω από τις τράπεζες για να πάρουν το «υπέρογκο» ποσό των 120 ευρώ, τα ράφια των supermarkets θα άδειαζαν από όσπρια και ζυμαρικά, η αγορά θα στέρευε, η ρευστότητα θα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, τα κόμματα στη Βουλή θα ήταν εγκλωβισμένα στον μικρόκοσμό τους, η επιστροφή στην δραχμή θα αντιπροσώπευε ένα υπαρκτό σενάριο που θα λαμβανόταν σοβαρά υπόψη, αρκετοί Έλληνες θα έψαχναν αγγελίες για εργασία στο εξωτερικό, το κούρεμα καταθέσεων θα ήταν εξαιρετικά πιθανό, τα τουριστικά πρακτορεία του εξωτερικού θα ακύρωναν τις κρατήσεις των αλλοδαπών τουριστών και η χώρα θα έχανε σε πέντε, μόλις, μήνες την μερική αξιοπιστία που επανέκτησε έπειτα από έξι χρόνια.
Έστω, λοιπόν, ότι τότε δήλωναν όλα αυτά τα πράγματα. Πόσοι, άραγε, θα τους ψήφιζαν; Πόσοι θα επέλεγαν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για να κυβερνήσει τη χώρα και να διαπραγματευτεί με τους Ευρωπαίους; Και πόσοι Ευρωπαίοι, συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων, θα πίστευαν ότι οι διαπραγματεύσεις θα είχαν αίσιο τέλος; Αυτά, όμως, δεν δηλώθηκαν ποτέ. Και για αυτό τα ποσοστά του κόμματος εκτινάχθηκαν. Εντούτοις, τι συμβαίνει τη σήμερον ημέραν; Όλα αυτά που δεν δήλωσαν τότε έλαβαν μέρος την τελευταία εβδομάδα. Γιατί τα ποσοστά του ΟΧΙ παραμένουν υψηλά;
Με μεγάλη λύπη μου δηλώνω ότι ο ελληνικός λαός, για μία ακόμα φορά,
ψηφίζει με λάθος κριτήρια. Δεν καταφέρνει να ζυγίσει κάποια πράγματα και
να απεμπλακεί από σκοπιμότητες. Δεν κατορθώνει να δραπετεύσει από
εγωιστικούς ατομικισμούς. Για παράδειγμα, αρκετός κόσμος έσπευσε στις
κάλπες να ψηφίσει ΟΧΙ, επειδή έχουν ενεργοποιηθεί μηχανισμοί υπέρ
του ΝΑΙ. Μα, συγγνώμη, είναι αυτό σοβαρό επιχείρημα; Σε ποιο δικαστήριο
της νόησης και της λογικής θα σταθεί ένα τέτοιου είδους επιχείρημα; Θα
ψηφίσεις ΟΧΙ επειδή δεν γουστάρεις τον Σαμαρά και τον Μητσοτάκη που λένε
ΝΑΙ; Θα ψηφίσεις ΟΧΙ επειδή αηδιάζεις με την προπαγάνδα στα ΜΜΕ; Κλείσε
τη γαμημένη τηλεόραση, κλείσε και το φρικιαστικό Facebook, κάνε ένα meeting με τον εαυτό σου, και κάτσε να
αναλογιστείς ποιες είναι οι ευθύνες σου και ποιες είναι οι προεκτάσεις
των επιλογών σου. Αναλογίσου και εκτίμησε τι θα συμβεί σε κάθε
περίπτωση, προσπάθησε να είσαι ρεαλιστής και, τέλος, εξέτασε τα
χειρότερα σενάρια. Και -δυστυχώς!- οι πολίτες αυτού του ευλογημένου τόπου δεν έχουν διανοηθεί ότι οι προεκτάσεις του ΟΧΙ είναι κατά πολύ
χειρότερες από αυτές που νομίζουν. Αν θέλουν, λοιπόν, κάποιοι συμπολίτες να ψηφίσουν ΟΧΙ, ας το κάνουν για τους σωστούς λόγους.
Νόμιζα ότι είχαμε γίνει λίγο
σοφότεροι. Έχουν, άλλωστε, περάσει έξι (6) ολόκληρα χρόνια. Και σε αυτό το διάστημα θα έπρεπε πλέον να γνωρίζουμε τι αντιμετωπίζουμε. Φευ! Έχουμε πει ουκ ολίγες φορές ότι το να οραματίζεσαι, να αποθεώνεις και να είσαι ανήμπορος
να πράξεις το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Και τελικά αυτό το
αυτονόητο είναι πολύ ενοχλητικό. Για κάποιους και άσκοπο. Κάπως έτσι φτάσαμε στην αναγγελία του δημοψηφίσματος, δηλαδή ένα ανυπόστατο και εκβιαστικό δίλημμα. Ρίχνουμε, με άλλα λόγια, το μπαλάκι στον λαό, απεμπλεκόμαστε με ηρωικό τρόπο από αυτήν την ιστορία και βγαίνουμε αψεγάδιαστοι. Κάποιος, βλέπετε, υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του, απέτυχε οικτρά στις διαπραγματεύσεις, εξαΰλωσε εν μία νυκτί την προσπάθεια των τελευταίων ετών για αποκατάσταση της αξιοπρέπειας και της συνέπειας της χώρας, και, τέλος, μεταθέτει προκλητικά τις ευθύνες που του αναλογούν.
Και μεταθέτει ευθύνες σε ποιον; Σε έναν λαό που παθαίνει ό,τι του αξίζει. Μα πόσο αδαής πρέπει να είσαι για να διορθώσεις το λάθος με λάθος; Πόσο ανόητος πρέπει να είσαι για να πιστέψεις κάποιον που μοιράζει με το στόμα ανεδαφικές και έωλες υποσχέσεις; Με τι κριτήρια, εξάλλου, ο ελληνικός λαός έδωσε το χρίσμα στον Τσίπρα και τον συρφετό του;Στα τέλη Ιανουαρίου έγραφα: «Κάπως έτσι, λοιπόν, δικαιολογείται η άνοδος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Ορισμένοι ψηφοφόροι στράφηκαν σε αντισυστημικά κόμματα, τα οποία
ευαγγελίζονται ριζοσπαστικές λύσεις και προτείνουν ρηξικέλευθες
ρυθμίσεις. Ωστόσο, το κλίμα έχει οριστεί κατά της Νέας Δημοκρατίας κι όχι υπέρ του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Καλό είναι ο Αλέξης ο Τσίπρας, αλλά και ο ελληνικός λαός, να το έχει αυτό υπόψη του». Δυστυχώς ο Έλληνας πολίτης δεν έχει καταλάβει ότι η πολιτική αντιπροσωπεύει την τέχνη του εφικού και την επιλογή του λιγότερο κακού.
Όσον αφορά για το ποια είναι η λύση το έχω αναφέρει αμέτρητες φορές. Οι Έλληνες ζούνε με το χθες. Ταλανίζονται, δηλαδή, ακόμα και τώρα, την ύστατη ώρα, από μια ενσυνείδητη πίστη ότι θα επέλθει παλινόρθωση σε ένα status quo κατά το οποίο έδεναν τα σκυλιά με λουκάνικα. Τι πρέπει -επιτέλους!- να κάνουμε; Να αρχίσουμε να λειτουργούμε ως άνθρωποι και όχι σαν άνθρωποι. Να σκεφτόμαστε το κοινό συμφέρον. Να απεγκλωβιστούμε από εγωιστικούς ατομικισμούς και κομματικά θερμοκήπια. Κι αυτό το μοτίβο θα πρέπει να υφίσταται από επιλογή κι όχι από ανάγκη. Η επίδραση, ειδάλλως, θα είναι λίαν σύντομη και ιδιαίτερα ασήμαντη. Αυτό συμβαίνει, λοιπόν, όταν δαιμονοποιούμε το είναι και θεοποιούμε το φαίνεσθαι. Ελπίζω, με βάση τις τελευταίες εξελίξεις, να καταλάβαμε ότι η χθεσινή θεοποίηση του φαίνεσθαι, διαμόρφωσε το σημερινό είναι.
Τέλος, αντί επιλόγου, οφείλω να δηλώσω -και είμαι απόλυτος σε αυτό- ότι δεν έχουμε πιάσει ακόμα πάτο. Υπάρχει ακόμα μεγάλη κατρακύλα και ελπίζω να μην τη βιώσει κανείς από εμάς. Το γεγονός ότι η προηγούμενη πρόταση προέρχεται από έναν φύσει αισιόδοξο άνθρωπο (θα) πρέπει να προβληματίσει τους ηρωικούς αναγνώστες μου. Όπως επίσης το ενδεχόμενο να ανταλλάσσουμε το iphone για ένα κιλό λάδι.
Υ.Γ.1. Η ίδια φωτογραφία που κοσμεί την παρούσα ανάρτηση είχε δημοσιευθεί και σε ένα άρθρο που είχα γράψει πριν τρία χρόνια. Ο τίτλος αυτού: Γκρεμός ή Ρέμα;
Πριν δύο χρόνια είχα γράψει ένα άρθρο για την μεταγραφική περίοδο που δεσπόζει κάθε καλοκαίρι. Είχα, μάλιστα, συγκρίνει τους δημοσιογράφους με τον Αίσωπο, με τους πρώτους να κερδίζουν κατά κράτος τη μάχη του μεγαλύτερου παραμυθά. Αφού ξεπεράσω το γεγονός ότι από τη συγγραφή εκείνου του άρθρου έχουν περάσει -πότε πέρασαν;- δύο χρόνια, ευθαρσώς δηλώνω ότι όσο η Ελλάδα βυθίζεται στην κρίση τόσο περισσότερα δημοσιεύματα με ψέμματα και υπερβολές θα βλέπουν τα ματάκια μας.
Το ποδόσφαιρο, φυσικά, δεν αποτελεί εξαίρεση. Και κάτι τέτοιο δεν είναι παράλογο. Αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι ο εθισμός του οπαδού γίνεται πεδίο εκμετάλλευσης από τους δημοσιογραφίσκους, εντούτοις, κι αυτό καλό είναι να μην το ξεχνάμε, η κρίση -δεν αναφέρομαι στην οικονομική συνιστώσα: η κρίση στην Ελλάδα είναι πρωτίστως αξιακή- δημιουργεί ψυχολογική φθορά και, κατ' επέκταση, την ανάγκη να δραπετεύσεις από την άψυχη ρουτίνα της καθημερινότητας και τα δυσεπίλυτα προβλήματα που αναδύονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Κάπως έτσι, απλά και όμορφα, αποφασίζει ένας Έλληνας δημοσιογράφος να (ανα)δημοσιεύσει ένα κείμενο αναφορικά με φημολογούμενο ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού για τον Ροναλντίνιο και υποβολή πρότασης 30 μυρίων προς τον Βραζιλιάνο. Ο δημοσιογράφος έκρινε σωστό ότι ο κόσμος έπρεπε να μάθει για τη συγκεκριμένη «είδηση». Δεκτό και θεμιτό. Το πρόβλημα, όμως, επικεντρώνεται στις αντιδράσεις των φίλων του Παναθηναϊκού -στη θέση του Παναθηναϊκού βάλτε όποια ομάδα θέλετε-, αρκετοί εκ των οποίων προσπαθούν ήδη να βρουν τη θέση του Βραζιλιάνου στην εντεκάδα της ομάδας.
Οι Έλληνες οπαδοί, βλέπετε, ενθουσιάζονται (παν)εύκολα. Ακούνε και διαβάζουν ανεδαφικά δημοσιεύματα για τον Ροναλντίνιο και βρέχουν το βρακάκι τους, λες και τους ζήτησε ραντεβού η Kate Upton (φώτο). Σαν τα μικρά παιδάκια που πάνε στο τσίρκο και βλέπουν για πρώτη φορά στη ζωή τους ταχυδακτυλουργούς και κλόουν. Κάποια στιγμή, όμως, μετά την τρίτη ή τέταρτη φορά, έστω την πέμπτη, το μικρό παιδάκι θα βαρεθεί να βλέπει ελέφαντες να στέκονται στα δύο πόδια και ακροβάτες να πηδάνε από το ένα σχοινί στο άλλο: μοιραίο είναι να πάψει να ενθουσιάζεται με το συγκεκριμένο θέαμα. Για τον Έλληνα οπαδό, όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Κάθε μεταγραφική περίοδος είναι σαν την πρώτη φορά. Είναι μοναδική. Λες και τα προηγούμενα καλοκαίρια δεν προϋπήρχαν ψευδή μεταγραφικά σενάρια, ανυπόστατες υπερβολές και φύτευση φρούδων ελπίδων. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι ο Έλληνας είναι απαίδευτος. Κι ο οπαδός δεν αποτελεί εξαίρεση. Μακάρι με την υφιστάμενη κρίση να καταλάβουν όλοι ότι θα πρέπει να ξεριζώσουμε, από επιλογή κι όχι από ανάγκη, τους υπάρχοντες νοητικούς μηχανισμούς που διέπουν τις αντιδράσεις και την ψυχοσύνθεσή μας. Μέχρι να γίνει αυτό, θα βομβαρδιζόμαστε με «Ροναλντίνιους» σε παν επίπεδο (κοινωνικό, πολιτικό, αθλητικό κ.ά) και θα γουστάρουμε κιόλας.
Υ.Γ.1Σε τι νόμισμα θα πληρωθεί ο κόσμος στην επόμενη μισθοδοσία; Δραχμές; Ευρώ; Λάδι; Καρπούζια;
Υ.Γ.2 Βρισκόμουν ανάμεσα σε δυο επιλογές. Κυριάρχησαν και οι δυο!
Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ στενά τα τεκταινόμενα της Εθνικής Ελλάδας και πρέπει να ομολογήσω ότι έχω εντυπωσιαστεί από τις αντιδράσεις φιλάθλων και δημοσιογράφων. Οι πρώτοι είναι φανερό ότι δεν αγαπούν την Εθνική και έχουν πρωταρχικό σκοπό να ασκήσουν κακοπροαίρετη κριτική. Αυτό δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη: λίγοι αγαπούν κάτι που θεωρείται κοινό για όλους. Οι περισσότεροι μπλέκουν τα της Εθνικής ομάδας με οπαδικά κριτήρια και σπεύδουν να υποβαθμίσουν τη συνέπεια που επεδείκνυε η ομάδα για μία δεκαετία, αντικαθιστώντας την επιτυχία με κωλοφαρδία. Αυτό, βέβαια, δεν τους εμπόδιζε να πανηγυρίζουν τις επιτυχίες της Εθνικής.
Οι δεύτεροι, αυτό το κακόβουλο είδος που οικοδομεί την κοινή γνώμη και βασίζεται σε κατευθυνόμενες υπερβολές, κατάφεραν να επισημοποιήσουν και να επιβραβεύσουν τη χυδαία σκοπιμότητα που αρκετές φορές παρουσίαζε η ομάδα. Εξαιρώντας τον Ρεχάγκελ, τον οποίο είχαν κρεμάσει από τα κορδόνια, οι δημοσιογράφοι αποθέωναν την χρυσή μετριότητα της εποχής Σάντος, δεν άσκησαν ποτέ κριτική στα πεπραγμένα του Πορτογάλου και δημιούργησαν μια γενιά από παιδάκια που έγιναν σταρ πριν γίνουν ποδοσφαιριστές. Παράλληλα, ακούγονται κάθε είδους ανακρίβειες. Πάμε να εξετάσουμε κάποιες από αυτές:
Πώς γίνεται, υποστηρίζουν κάποιοι, να χάνουμε δύο φορές (!) από τα Νησιά Φερόε, τη στιγμή που η Εθνική, με τους ίδιους παίχτες, έφτασε στο τσακ από μία ιστορική πρόκριση στο Μουντιάλ; Η απάντηση είναι πολύ απλή: η Εθνική εκείνη είχε άλλο mentality και άλλους παίχτες. Ο Σάντος είχε συγκεκριμένες ποδοσφαιρικές ιδέες, ενώ ο Ρανιέρι ήρθε για να προσθέσει νέες πινελιές στον καμβά της Εθνικής. Και μια ματιά στις εντεκάδες των δύο ομάδων στο Μουντιάλ και στα προκριματικά του Euro, θα καταστήσει σαφές το μέγεθος το συγκεκριμένου μύθου. Για να ξαναδούμε πάλι προσωπικότητα στην Εθνική έπρεπε να επιστρέψει ο 36χρονος Κατσουράνης και για να ξαναδούμε πάθος έπρεπε να κληθεί ο 35χρονος Ταυλαρίδης.
Ο Καραγκούνης (φώτο) έφερε τον Μαρκαριάν με το σκεπτικό ότι παίζει καλά χωρίς την μπάλα, δηλαδή σε συνθήκες άμυνας, και ότι είναι γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας. Το ξέρω ότι ο Καραγκούνης έχει αγνές προθέσεις και αγαπάει περισσότερο απο όλους την Εθνική, αλλά ίσως η επιλογή του Μαρκαριάν να μην ήταν σωστή. Εξαρτάται τι θέλαμε να πετύχουμε με την πρόσληψη του Ουρουγουανού. Να προσλάβουμε έναν προπονητή με χαμηλό κασέ, να μπούμε σε μια σειρά και να ανανεωθούμε για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2018 ή να κυνηγήσουμε την πρόκριση στα προκριματικά του Euro; Αν κυνηγούσαμε την πρόκριση στο Euro, έναν εφικτό στόχο παρά τα ανεπιτυχή αποτελέσματα στην αρχή των προκριματικών, τότε ο προπονητής της Εθνικής θα έπρεπε να προσέχει όταν δήλωνε μετά την εκτός έδρας ήττα από τα Νησιά Φερόε ότι «όταν ανέλαβα την Εθνική ήταν όλα πολύ δύσκολα και η ομάδα ήταν σχεδόν
αποκλεισμένη κι έπρεπε να κάνουμε κάποιο θαύμα, αλλά δεν τα καταφέραμε». Διότι, αγαπητέ Μαρκαριάν, η Εθνική δεν ήταν αποκλεισμένη: την τύχη στα χέρια της κρατούσε.
Ακούω αρκετούς να κατηγορούν τον Σαρρή ότι διέλυσε το κλίμα στα αποδυτήρια της Εθνικής, επέλεξε έναν αποτυχημένο Ιταλό μακαρονά και κατέστρεψε σε έξι μήνες ολόκληρο το οικοδόμημα της Εθνικής. Σε όλους αυτούς τους κατήγορους έχω να πω ότι τα αποδυτήρια γίνονται πολύ εύκολα ταναπού όταν ορισμένα παιδάκια νομίζουν ότι το ποδόσφαιρο είναι συνώνυμο των τατουάζ, της φράντζας και της ποζεριάς. Είδατε τι προξενεί η έλλειψη προσωπικοτήτων στα αποδυτήρια; Επίσης, δεν ξέρω αν έχει γίνει αντιληπτό, αλλά ο Ρανιέρι έφυγε. Η Εθνική γιατί δεν άνοιξε τα φτερά της; Τέλος, αν ο Σαρρής δεν ήταν φίλαθλος του Ολυμπιακού, θα είχε καταστρέψει την Εθνική σε έξι μήνες; Τι πιστεύουν οι οπαδοί των άλλων ομάδων;
Εν κατακλείδι, η Εθνική ομάδα έχει ήδη περάσει σε μεταβατική περίοδο. Αργά και σταθερά έχουμε πάρει την κατηφόρα στις ειδικές βαθμολογίες των UEFA και FIFA και ένας Ζλάταν ξέρει που θα σταματήσουμε. Οι μύθοι και τα ψέμματα απλά απαλύνουν τον πόνο και μασκαρεύουν την αλήθεια. Θα πρέπει να αγκαλιάσουμε την Εθνική με αποκρυσταλλωμένη άποψη και να αλλάξουμε μυαλά. Κι αυτό ισχύει για όλες τις συνιστώσες: φίλαθλοι, δημοσιογράφοι και Ε.Π.Ο. Όχι τίποτα άλλο, αλλά με τέτοιο έλλειμμα ποιότητας και προσωπικοτήτων που χαρακτηρίζει την Εθνική του σήμερα, προβλέπω ότι θα βιώσουμε πολύ δύσκολες εποχές.
Υ.Γ.1 Η Ρεάλ Μαδρίτης χρειάζεται τον Κριστιάνο Ρονάλντο ή ο Κριστιάνο Ρονάλντο χρειάζεται την Ρέαλ Μαδρίτης;
Υ.Γ.2 Η άποψή μου για τον Μαρινάκη είναι γνωστή. Ωστόσο, και ζητώ ταπεινά συγγνώμη για αυτό, δεν έχω καταλάβει που αποσκοπεί όλος αυτός ο ντόρος για τον Μαρινάκη και τον Ολυμπιακό. Για ποιο πράγμα ακριβώς κατηγορείται ο Ολυμπιακός κι ο Μαρινάκης; Ποιες είναι οι κατηγορίες; Ή, για να είμαι πιο ακριβής, τι στοιχεία υπάρχουν; Ποιες είναι οι αποδείξεις; Στα ματιά μου δεν υπάρχει τίποτα απολύτως: μόνο εφέ και ντεκόρ. Κι από ουσία μηδέν. Όσο για αυτούς που πανηγυρίζουν και ζουν με την ελπίδα ότι ο Ολυμπιακός βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, θα τους πρότεινα να πάνε να παίξουν Football Manager.
Υ.Γ.3 Βρίσκομαι, λοιπόν, το καλοκαίρι του 2000 στην παραλία των Νέων Πλάγιων στη Χαλκιδική. Κάποια στιγμή περνάει ένας συμπαθέστατος μαυρούλης που πουλούσε cd. Του κάνει νόημα η μάνα μου να έρθει προς την ξαπλώστρα μας. Ο μαυρούλης έρχεται με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Τον ρωτάει η μάνα μου «από που είσαι;». «Από το Κιλκίς» απαντάει εκείνος. Με αφορμή την απάντησή του, η μάνα μου -άλλο που δεν ήθελε- του πιάνει κουβέντα. Κάποια στιγμή, καθώς γυρνάω να δω τον μαυρούλη, αφού μέχρι εκείνο το σημείο δεν είχα δώσει μεγάλη σημασία στο περιστατικό, βλέπω να κρατάει στο χέρι του το τότε τελευταίο album του/των DIO. Ξεπερνώντας την αρχική μου έκπληξη για το γεγονός ότι πουλούσε cd του DIO, και δίχως δεύτερη σκέψη, το αγοράζω. Πρώτη και τελευταία φορά που αγόρασα cd από μαυρούλη. Και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Το Magica αποτελεί ένα καταπληκτικό (concept) album. Μην το χάσετε!
Η Μπαρτσελόνα διαθέτει ένα υπέρτατο χαρακτηριστικό: είναι αποτελεσματική ακόμα και τις βραδιές που δεν είναι σπουδαία. Ξέρετε πολλούς που θα διαφωνήσουν με αυτήν την άποψη; Προσωπικά γνωρίζω ορισμένους εμπαθείς που θα υπονομεύσουν την επιτυχία της Μπαρτσελόνα και θα σταθούν στο γεγονός ότι με τέτοια επιθετική τριπλέτα στο οπλοστάσιο της δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη η μετατροπή της ομάδας σε μπουλντόζα. Αυτό ισχύει και αποτελεί ένα κομμάτι της ιστορίας, αλλά όχι όλη την ιστορία. Θα ήθελα να δω όλους αυτούς που υποστηρίζουν τέτοιες απόψεις να κάθονται στον πάγκο της Μπάρτσα: θα αναγκαζόντουσαν να φορέσουν τσίγκινο σωβρακάκι για να γλιτώσουν τη μανιώδη οργή του όχλου. Διότι για να συνεργαστούν αυτοί οι παίχτες μεταξύ τους χρειαζόταν και η συμβολή του προπονητή. Μπορεί στους καιρούς μας ο ρόλος του προπονητή να θεωρείται εν μέρει υπερτιμημένος, ξεπερασμένος αν προτιμάτε, και πράγματι σε κάποιες περιπτώσεις ισχύει, αλλά σε έναν οργανισμό όπου τα πάντα λειτουργούν βάσει σχεδίου κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να βρίσκει εφαρμογή.
Ο Λουίς Ενρίκε (φώτο), λοιπόν, μοίρασε ρόλους, έπεισε την επιθετική τριάδα να παίζουν για την ομάδα κι ότι ο ίδιος θα στηρίζεται πάνω τους, εξήγησε στον Νεϋμάρ και στον Σουάρες ότι ο Μέσι θα κρατάει την μπάλα λίγο παραπάνω στα πόδια του, και, τέλος, τοποθέτησε τον Αργεντινό στα δεξιά και του έδωσε έναν ελεύθερο ρόλο που του επέτρεπε να συγκλίνει προς τον άξονα και να κάνει τα δικά του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο αντίπαλος να πρέπει να προσαρμοστεί στην Μπαρτσελόνα και να κρατάει πολλούς παίχτες στην άμυνα για να αναχαιτίζει τις ξαφνικές επιθέσεις της Μπάρτσα. Μία ομάδα δεν το έκανε, η Μπάγερν του Γκουαρντιόλα, και το πλήρωσε με αποκλεισμό.
Τι άλλο θα μπορούσε να πράξει ο Αλέγκρι; Θεωρώ πως οι επιλογές του ήταν περιορισμένες. Θα έπρεπε οι παίχτες του να ξεπεράσουν εαυτόν. Και πράγματι η Γιουβέντους πραγματοποίησε υπέρβαση και κατέβαλε πολύ μεγάλη προσπάθεια. Δεν ήταν, όμως, αρκετή. Το γρήγορο γκολ της Μπάρτσα άλλαξε τα θέλω και τις προτεραιότητες της ιταλικής ομάδας, και σχεδόν διέλυσε κάθε σχέδιο αναμονής ή παιγνιδιού στην
κόντρα. Αλλά είμαι βέβαιος ότι ο Αλέγκρι είχε προετοιμάσει τους παίχτες
του για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αντιστάθηκε στην πίεση των Καταλανών,
δεν δέχτηκε δεύτερο γκολ που θα έβαζε ταφόπλακα στις όποιες ελπίδες της,
και προσπάθησε προϊόντος χρόνου να κυκλοφορήσει την μπάλα και να πάρει
μέτρα στο γήπεδο. Απείλησε ορισμένες φορές την αντίπαλη εστία, πραγματοποίησε κάποια σουτ, εκμεταλλεύτηκε και το σχετικά χαλαρό ύφος της Μπάρτσελόνα, κατάφερε και ισοφάρισε με τον Μοράτα, αλλά το έκανε πολύ νωρίς. Οι παίχτες του Λουίς Ενρίκε, αν και βραχυκύκλωσαν μερικώς από το γκολ που δέχτηκαν, αντέδρασαν, πείσμωσαν, σαν να μην ήθελαν να πάει ο αγώνας στην παράταση.
Όπως, λοιπόν, γράφει ο Καρπετόπουλος, «όποιος θέλει να κερδίσει τη Μπαρτσελόνα πρέπει να παίξει επιθετικότερα
από αυτή, να είναι πιο αποτελεσματικός, πιο επικίνδυνος στην περιοχή: αν
κάποιος πιστεύει πως αρκούν τρία ντουμπλαρίσματα στο Μέσι, τρία σκληρά
μαρκαρίσματα του Βιδάλ ατιμώρητα από το διαιτητή και κανά δυο αλλαγές
στο σύστημα για να βγει πρωταθλητής Ευρώπης, πλανάται οικτρά.
Επιθετικούς που βάζουν γκολ χρειάζεται όποιος θέλει να σταματήσει τη
Μπάρτσα: όλα τα άλλα μετράνε λιγότερο». Σαν αυτό που λέω εδώ και χρόνια: ο μοναδικός τρόπος για να κερδίσει κάποιος την Μπάρτσα, δηλαδή μια ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο, είναι να παίξει κι αυτός ποδόσφαιρο.
Την εποχή του Γκουαρντιόλα θαυμάσαμε μια ομάδα που εφάρμοζε ένα αρμονικό πρέσινγκ στον αντίπαλο, είχε την απόλυτη κατοχή μπάλας και επέλεγε συνειδητά να μην τρέχει με την μπάλα στα πόδια. Την εποχή του Λουίς Ενρίκε, αντίθετα, βλέπουμε μια ομάδα που δεν ορμάει με την ίδια συνέπεια σαν σκυλί του πολέμου να ανακτήσει την μπάλα, δεν φοβάται να δώσει κάποιες φορές ένα μικρό κομμάτι της κατοχής στον αντίπαλο και δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίξει την κόντρα όταν κρίνει ότι οι συνθήκες είναι ιδανικές.
Όταν η Μπάρτσα, λοιπόν, απέκτησε τον Νεϋμάρ, είχα γράψει ότι δεν ξέρω αν η συνύπαρξή του με τον Μέσι θα είναι αρμονική. Εδώ κοτζάμ Κρόιφ τόλμησε να βγει στις κάμερες και να δηλώσει ότι με τον ερχομό του Βραζιλιάνου η ομάδα θα πρέπει να πουλήσει τον Μέσι! Εντούτοις, η πρόσφατη Ιστορία διαψεύδει πανηγυρικά τις Κασσάνδρες. Ναι, η ομάδα ξεκίνησε κάπως χλιαρά. Στην πορεία, ωστόσο, ανέβαζε συνεχώς στροφές. Ο Νεϋμάρ ωριμάζει συνεχώς, ο Σουάρεζ άρχισε να παίρνει παιχνίδια στα πόδια του κι ο Μέσι πρέπει να υποσχέθηκε στον εαυτόν του ότι ήρθε η ώρα να κλείσει στόματα. Παράλληλα, οι νέες μεταγραφές, Ράκιτιτς και Ματιέ, κούμπωσαν θαυμάσια με τα υπόλοιπα γρανάζια, ενώ ντεφορμέ παίχτες, όπως οι Ντάνι Άλβες και Πικέ, αναγεννήθηκαν. Εν ολίγοις, η Μπαρτσελόνα, μετά το άγευστο ξεκίνημα, από τον Δεκέμβρη και έπειτα, δείχνει για μία ακόμα φορά ότι συνιστά μια ομάδα χωρίς όπισθεν.
Η καινοτομία συνοψίζεται στην μετατόπιση του Μέσι στο δεξί άκρο. Και μπορεί σε φάση άμυνας ο Μέσι πράγματι να εντοπίζεται κοντά στον ασβέστη για να υπάρχει, ελέω Ντάνι Άλβες, μεγαλύτερη αμυντική ισορροπία, αλλά όταν η ομάδα επιτίθεται ο Αργεντινός παίρνει την μπάλα, συγκλίνει προς τον άξονα και χαρίζει στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας. Άξιοι συμπαραστάτες οι Σουάρεζ και Νεϋμάρ. Ο πρώτος αντιπροσωπεύει μια μπαλαδόφατσα με υψηλό work rate και πάθος, ενώ ο δεύτερος έναν τύπο που ανοίγει διαδρόμους, προκαλεί αναμπουμπούλες στους διώχτες του και δείχνει να εναρμονίζεται ολοένα και περισσότερο με το σύστημα της Μπάρτσα. Αυτή η επιθετική τριάδα πραγματοποιεί συγχρονισμένες κινήσεις, δεν τηρεί μια συγκεκριμένη διάταξη, υποστηρίζεται από τις κούρσες των ακραίων μπακ, την ποδοσφαιρική ευφυΐα του Ινιέστα και τη συνέπεια του Πικέ, και, το κυριότερο, φανερώνει ομαδικότητα σε υψηλό βαθμό. Είναι φανερό ότι, απέναντι σε τέτοιο σύνολο, ο εκάστοτε αντίπαλος αναγκάζεται να προσαρμοστεί στην ομάδα του Λουίς Ενρίκε.
Η ποδοσφαιρική λογική υποδεικνύει ότι κάτι ανάλογο θα πράξει και η Γιουβέντους. Είμαι βέβαιος ότι δεν το θέλει, καθώς η Γιουβέντους έχει συνηθίσει από το ιταλικό πρωτάθλημα να αναλαμβάνει την πρωτοβουλία των κινήσεων, αλλά το ένστικτο αυτοσυντήρησης που αποκαλύπτεται σε στιγμές έντασης και πίεσης αναμένεται να κυριαρχήσει. Η ιταλική ομάδα, όμως, έχει ορισμένα πλεονεκτήματα: παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας εφαρμόζοντας ένα περίεργο είδος άμυνας. Αυτό σημαίνει ότι θέλει να έχει κατοχή, δηλαδή να κλέψει ποσοστά κατοχής από τους Καταλανούς, κάτι που για την Μπάρτσα είναι ανυπόφορο, και, επίσης, δεν θα πιέσει στο τερέν του αντιπάλου, δεν θα παίξει επιθετική άμυνα, δεν θα σκοτωθεί για να κερδίσει την μπάλα ή να αναγκάσει τον αντίπαλο να υποπέσει σε λάθος. Αντίθετα, θα κλείσει τους διαδρόμους, θα ποντάρει στα αντιαεροπορικά που δεσπόζουν στο κέντρο άμυνας και θα περιμένει υπομονετικά το λάθος του αντιπάλου για να πάρει κατοχή, καθώς πιστεύει ότι οι αλληλοκαλύψεις και οι σωστές τοποθετήσεις αποτελούν το μυστικό μιας καλής αμυντικής τακτικής, ακόμα κι αν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν ανώτερο αντίπαλο, που θα σου δώσει την κατοχή χωρίς να σπαταλήσεις δυνάμεις. Μόλις αυτό συμβεί, δηλαδή μόλις αποκτήσει κατοχή, τα ηνία τα αναλαμβάνει ο Πίρλο (φώτο) -έστω κι αν αρκετές φορές η ιταλική ομάδα φαίνεται δέσμια του σπουδαίου αυτού παίχτη. Ο Πίρλο, επομένως, είναι αυτός που θα ψάξει την μπαλιά στην πλάτη της άμυνας, καθώς η άμυνα της Μπάρτσα δεν φημίζεται για το αμυντικό βάθος, και θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τους κενούς χώρους που αφήνουν πίσω τους οι Ντάνι Άλβες και Άλμπα. Το passing game της Γιουβέντους εξαρτάται, λοιπόν, από τον Πίρλο, αλλά και οι εμπνεύσεις του τελευταίου απορρέουν από την κίνηση χωρίς την μπάλα του Μοράτα, ενός κινητικού επιθετικού, του Τέβεζ, ενός περιφερειακού επιθετικού που προτιμά να έχει την μπάλα στα πόδια του, και την μετατροπή των Βιδάλ και Μαρκίζιο σε κρυφά φορ.
Τι, εν τέλει, θα συμβεί; Δεν έχω ιδέα! Σε τελικούς όλα είναι πιθανά κι όλα γίνονται. Ναι, σίγουρα, η Μπάρτσα είναι το φαβορί -και, μάλιστα, απολαμβάνει να είναι το φαβορί-, αλλά το περίεργο είδος ποδοσφαίρου που προωθούν οι παίχτες του Αλέγκρι ίσως αποδειχτεί καταλυτικό. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι κάποτε η Μίλαν του Αλέγκρι είχε υποχρεώσει σε ήττα την Μπαρτσελόνα, παίζοντας μια γνήσια ιταλική άμυνα. Ίσως κάτι αντίστοιχο γίνει και τώρα.
Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Το ότι έπειτα από τέτοια σεζόν με τη Νάπολι ο Μπενίτεθ αναλαμβάνει τη
Ρεάλ Μαδρίτης δείχνει ότι αυτός που τον μανατζάρει κάνει θαύματα. Ή ότι
στη Μαδρίτη πιστεύουν σε θαύματα».
Υ.Γ.2 Από τις ωραιότερες φωνές και εξαιρετικά συμπαθής. Όσο για το video, πολύ μπροστά.
Το Σάββατο βρέθηκα στο Ο.Α.Κ.Α. να παρακολουθήσω τον τελικό κυπέλλου μεταξύ Ολυμπιακού και Ξάνθης. Όλα ήταν όπως τα περίμενα. Για να φτάσεις στη θύρα έπρεπε να κάνει ολόκληρους κύκλους, καθώς έπρεπε να περνάς από συγκεκριμένα μονοπάτια. Αλλά αυτά τα κάνουν σε ματς πρωταθλήματος, σε τελικό κυπέλλου θα κολλούσαν; Κάποια στιγμή, λοιπόν, φτάνουμε στη θύρα. Ένας τυπάκος μας έκοψε το εισιτήριο και μπήκαμε μέσα. Ούτε σωματικούς ελέγχους, ούτε ερωτήσεις του στυλ «τι έχεις στις τσέπες σου;», ούτε τίποτα. Μάλλον αυτά τα «μέτρα» επαφίενται στις νέες ρυθμίσεις (;) του Πανούση και του Κοντονή, και γενικότερα σε απόψεις που πηγάζουν από τις αριστερές ιδεολογίες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αφού δεν είδαμε κανά μπαζούκα, πάλι καλά. Να δω τότε τι θα λέγαμε. Τέλος πάντων. Ψάχνοντας να βρούμε που θα κάτσουμε, έπρεπε να προετοιμαστώ ψυχολογικά για αυτά που θα άκουγα. Αφού παρατηρούσα μια μεσήλικη κυρία με το μικρό γιο της να προσπαθούν να κάτσουν, προφανώς μάταια, στις θέσεις που αναγραφόντουσαν στο εισιτήριο τους, το σόου δεν άργησε να ξεκινήσει.
Έχω πει και έχω γράψει πολλές φορές ότι στο γήπεδο είσαι περικυκλωμένος από την μαλακία. Για παράδειγμα, κάποιος άρχισε να συζητάει με τον διπλανό του για την Γιουβέντους. Ξαφνικά οι παίχτες της Γιουβέντους βαφτίστηκαν τσεκούρια κι ο Μαρκίζιο παρτενέρ του Κιελίνι στο κέντρο άμυνας. Έπειτα κοιτούσα με δέος ένα πιτσιρίκι, περίπου 12 ετών, να φωνάζει με μανία πως χοροπηδάει στο μουνί της μάνας του Αλαφούζου (sic!) κι από δίπλα ο πατέρας να καμαρώνει. Νταξ, αναγνωρίζω ότι αυτά συμβαίνουν σε όλα τα γήπεδα και δηλώνω ότι όταν πηγαίνω γήπεδο συνιστά συνειδητή πρωτοβουλία. Η παράνοια, ωστόσο, ξεκίνησε όταν ο διαιτητής άρχισε να παίζει 50-50 και, ενδεχομένως, να δίνει λίγα σποράκια στην Ξάνθη. Το τι άκουσα δεν περιγράφεται. Η υποκρισία στο μεγαλείο της. Όταν ο διαιτητής σου δίνει όλόκληρο το καρπούζι έχει πλάκα, αλλά όταν μοιράζει λίγα σποράκια στον αντίπαλο ουρλιάζεις και κάνεις λόγο για σφαγές. Πάντως, ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε αλαζόνας και υπερόπτης. Και δεν εννοώ μόνο στο χόρτο, αλλά και στην κερκίδα. Καθόμουν δίπλα στους φανατικούς και προσπαθούσα να καταλάβω αν ήμουν σε παιδική χαρά ή εκκλησία. Οφείλω να ομολογήσω, πάντως, ότι η κατάσταση άλλαξε όταν τα ηνία της κερκίδας ανέλαβε ο Τσουκαλάς, δηλαδή ένας σπουδαίος εμψυχωτής και οργανωτής που απολαμβάνει κοινής αποδοχής από την μερίδα των φανατικών. Εξού και τα δεκάδες μπουκάλια που εκτοξευόντουσαν από την κερκίδα.
Όσο για το παιχνίδι δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Περίμενα ότι η Ξάνθη θα μπει δυνατά στο γήπεδο και, μάλιστα, είχα προβλέψει- ανεπιτυχώς όπως φάνηκε- ότι θα πετύχει και γκολ στο πρώτο ημίχρονο. Σκεφτόμουν ότι διάφοροι παίχτες της ομάδας, όπως ο Κλέιτον, ο οποίος ψάχνει ένα τελευταίο καλό συμβόλαιο, αλλά και οι Μπέρτος, Γούτας και Βασιλακάκης, οι οποίοι θα ήθελαν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω στην καριέρα τους, έχουν πολλά να αποδείξουν. Και πράγματι στο πρώτο ημίχρονο οι Ακρίτες φάνηκαν να προβληματίζουν έντονα τον Ολυμπιακό. Σε κάποιο σημείο, περίπου στο 12ο λεπτό και έπειτα, οι παίχτες του Περέιρα δεν μπορούσαν, χωρίς υπερβολή, να περάσουν τη σέντρα, ενώ κάτι γιόμες προς το τερέν τη Ξάνθης κατέληγαν σε μυστήριο λαϊκού ήρωα. Μολαταύτα, ένα τραγικό λάθος του Μπέρτου, και μάλιστα σε κρίσιμο χρονικό σημείο, άλλαξε τις ισορροπίες και, κυρίως, την ψυχολογία. Τι κρατάω από το παιχνίδι; Κάποια ωραία κοριτσάκια και μιλφάκια που πήρε το μάτι μου, και την ικανότητα του Τσόρι (φώτο). Τίποτα άλλο.
Υ.Γ.1 Δεν ξέρω σε τι κατάσταση είναι ο Εσιέν, αλλά χειρότερος από τα ήδη υπάρχοντα χαφ του Παναθηναϊκού, με εξαίρεση τον Ζέκα, αποκλείεται να είναι. Και θα δώσει λάμψη και σε αυτό το χαμηλής ταχύτητας πρωτάθλημα.
Στις αρχές Απριλίου αναμετρήθηκε η Μπάγερν εκτός έδρας με την Ντόρτμουντ. Το εντυπωσιακό σε εκείνο το παιχνίδι προσδιορίζεται στην τακτική προσέγγιση του Γκουαρντιόλα. Ο Ισπανός προπονητής ήξερε πολύ καλά ότι η ομάδα του Κλοπ λειτουργεί αρκετά καλά όταν δεν έχει κατοχή μπάλας και το ισχυρό σημείο της ονομάζεται επιθετικό transition game -η Ντόρτμουντ συνιστά μια λαμπρή εξαίρεση ομάδας που έχει την πρωτοβουλία χωρίς να παίζει ποδόσφαιρο κατοχής. Τι έκανε, λοιπόν, ο Γκουαρντιόλα; Έδωσε χώρο στον αντίπαλο, τού χάρισε απλόχερα την κατοχή και τον άφησε να προσπαθεί να διασπάσει την άμυνα των Βαυαρών. Σε αυτό, βέβαια, βοήθησε και η αφέλεια του Κλοπ, ο οποίος, αντί να χτυπήσει στην κόντρα, προσπάθησε να ξεπεράσει τον εαυτόν του, παίζοντας παραδοσιακό ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, δηλαδή προσπαθώντας να εφαρμόσει ένα είδος ποδοσφαίρου για το οποίο δεν έχει εκπαιδεύσει τους παίχτες του. Το ρεζουμέ, όμως, είναι ένα: ο Γκουαρντιόλα, προς τέρψιν/έκπληξη μεγάλης μερίδας φιλάθλων, προσαρμόστηκε στον αντίπαλο. Κι από όσο θυμάμαι, ο Γκουαρντιόλα της Μπαρτσελόνα ποτέ δεν εφάρμοσε παρόμοιο αγωνιστικό πλάνο.
Ο Γκουαρντιόλα της Μπάγερν, ωστόσο, έκανε κάτι παρόμοιο και στον πρώτο ημιτελικό του τσου λου. Προς οικονομία της συζήτησης, να δεχτώ ότι απέναντι στην Ντόρτμουντ η απόφαση να προσαρμοστεί στον αντίπαλο είχε κάποια ψήγματα τακτικού ρεαλισμού. Όταν, όμως, έχεις να αντιμετωπίσεις την Μπάρτσα, μια ομάδα που γνωρίζεις πάρα πολύ καλά, δεν ξέρεις ότι το να προσαρμόζεσαι πάνω της είναι ό,τι χειρότερο; Έχω δηλώσει αμέτρητες φορές ότι ο μοναδικός τρόπος για να αντιμετωπίσεις μια ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο είναι να παίξεις κι εσύ ποδόσφαιρο. Πόσω μάλλον όταν λέγεσαι Μπάγερν Μονάχου. Μολαταύτα, αντί να μπει μέσα στο γήπεδο και να μασήσει σίδερα, προτίμησε να παίξει ένα μπερδεμένο ποδόσφαιρο. Ήθελε να κρατήσει την εστία ανέπαφη (κλισέ) αλλά η διάταξη της αμυντικής γραμμής βρισκόταν ψηλά. Έχανε με δύο γκολ, κι αντί να κρατήσει λίγο την μπάλα για να πάει στο Μόναχο και να γυρίσει το ματς, βγήκε μπροστά να κυνηγήσει το γκολ και, μοιραία, έφαγε και τρίτο, βάζοντας ταφόπλακα στις λιγοστές ελπίδες πρόκρισης. Ναι, ήταν λογικό και αναμενόμενο ότι στον επαναληπτικό η φοβισμένη Μπάγερν του πρώτου ημιτελικού θα μετατρεπόταν σε ένα αδηφάγο τέρας που θα πίεζε τον αντίπαλο, αλλά η Μπαρτσελόνα δεν είναι Πόρτο. Και δεν θα γίνει Πόρτο ούτε στον τελικό.
Στον έτερο ημιτελικό, φάνηκε για μια ακόμη φορά ότι η Ρεάλ έχει σοβαρότατο πρόβλημα με την άμυνα. Πώς είναι δυνατόν να παίζεις ποδόσφαιρο χωρίς καθαρό κόφτη και να λες σε παίχτες με επιθετικά χαρακτηριστικά να τρέχουν για άλλους; Πώς είναι δυνατόν ο Αντσελότι να ανέχεται τις πριμαντόνες και τα τερτίπια τους; Πώς είναι δυνατόν ο Κασίγιας (φώτο) να μην ξέρει πως εκτελείται ένα πλάγιο άουτ; Πολλές φορές, όμως, τέτοιου είδους προβλήματα μασκαρεύονται από την επιθετική συγκομιδή. Στην Ρεάλ, εντούτοις, μια ομάδα που ανέκαθεν βασίζόταν στην επίθεση και στο γκολ, φαίνεται να το ξέχασαν αυτό. Το πρόβλημα ξεκινά με την απουσία του Μόντριντς, η οποία αποδεικνύεται σε χέουσα πληγή. Έχω καταντήσει κουραστικός, και συγχωρέστε με για αυτό, αλλά ο Κροάτης είναι το απόλυτο βαρόμετρο της ομάδας. Χωρίς αυτόν στην εντεκάδα η Ρεάλ παίζει ένα άναρχο ποδόσφαιρο, ένα ποδόσφαιρο αλάνας, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Νοιώθω ότι ελάχιστοι αντιλαμβάνονται την ποιότητά του. Δεν ξέρω
γιατί αυτό συμβαίνει. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι δεν κοστίζει 100 μύρια ή ότι δεν διαφημίζει αφρόλουτρα. Τέλος πάντων. Επίσης, η ομάδα δεν έχει παίχτες που να μπορούν να διασπάσουν κλειστές άμυνες. Μόνο ο Ντι Μαρία υπήρχε και τον πούλησαν. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν είναι μπουκαδόρος, δεν είναι ντριμπλαδόρος, μόνο εφέ και ντεκόρ, κι ο Μπέιλ σε λίγα τετραγωνικά δεν μπορεί να αξιοποιήσει την έκρηξη και την ταχύτητά του. Κάπως έτσι αρχίζουν τα γεμιστά. Γιόμες και σέντρες, στο πουθενά, με τον Μπέιλ να μετατρέπεται σε κεντρικό επιθετικό και να πλαισιώνει τον Κριστιάνο που μέρα με την μέρα γίνεται ολοένα και περισσότερο παίχτης περιοχής. Τουλάχιστον ο Πέρεθ θα είναι ευχαριστημένος από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας.
Η Γιουβέντους, αντίθετα, δεν ήταν αγχωμένη, δεν ήταν μπερδεμένη, δεν ήταν ανυπόμονη. Εφάρμοσε ένα γνήσιο ποδόσφαιρο αναμονής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξέχασε την επίθεση, με μυαλό και σχέδιο, παίζοντας στο maximum των δυνατοτήτων της. Ακόμα κι όταν έμεινε πίσω στο σκορ δεν φάνηκε να αποπροσανατολίζεται: ο Αλέγκρι είχε προετοιμάσει ψυχολογικά και τακτικά τους παίχτες του. Η ομάδα κράτησε τις θέσεις της και, παρά το γεγονός ότι το πλάτος δεν ήταν μικρό, επικράτησε στα χαφ και κατάφερε να ελέγξει τα άκρα και το κέντρο άμυνας. Ένα άλλο μυστικό της ιταλικής ομάδας, και πραγματικός πονοκέφαλος για τον αντίπαλο προπονητή, είναι η τάση των Βιδάλ και Μαρκίζιο να μετατρέπονται σε κρυφά φορ: δεν είναι τυχαίο ότι στην Μαδρίτη και οι δυο είχαν ευκαιρίες για να σκοράρουν. Το μόνο πρόβλημα που διαπίστωσα είναι ότι βρίσκεται μερικώς εγκλωβισμένη στο παιχνίδι του Πίρλο. Σπουδαίος ο Ιταλός, αλλά ψάχνει συνεχώς την δύσκολη πάσα και αρκετές φορές μπερδεύει τους συμπαίχτες του παρά τους αντιπάλους. Μπορεί, λοιπόν, να μην είδαμε μια Γιουβέντους που έτρεχε με την μπάλα στα πόδια, γούσταρε να έχει κατοχή, έπαιζε επιθετική άμυνα ή πλαγιοκοπούσε, αλλά ενάντια στην Ρεάλ έδειξε ότι έχει τον τρόπο της. Αρκεί αυτός ο τρόπος απέναντι στην Μπάρτσα;
Υ.Γ.1 Από τις (απειρο)ελάχιστες φορές που θα συμφωνήσω με τον Τσαλτίδη: «Μου αρέσει που πανηγυρίζετε για τα χρέη. Δηλαδή 13 χρόνια τώρα που δεν τα πληρώνατε ποια διαφορά υπήρξε; Ποιος σας πίεσε; Ποια επίπτωση είχε η ομάδα σας; Είχατε προβλήματα αδειοδότησης, ενώ χρωστούσατε καμιά 40-50 εκ ευρώ;». Μαντέψτε σε ποια ομάδα αναφέρεται.
Υ.Γ.2 Δεν μου προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Άρης δεν βγήκε πρώτος στην Γ' Εθνική. Είχα δηλώσει ότι αν αυτό συνέβαινε θα επρόκειτο για θαύμα ολκής. Στο εγγύς μέλλον θα το αναλύσουμε περαιτέρω.
Υ.Γ.3 Είχα χρόνια να το ακούσω και μου το θύμησε ένα φίλος την Κυριακή.
