Μύθοι και ψέμματα

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ στενά τα τεκταινόμενα της Εθνικής Ελλάδας και πρέπει να ομολογήσω ότι έχω εντυπωσιαστεί από τις αντιδράσεις φιλάθλων και δημοσιογράφων. Οι πρώτοι είναι φανερό ότι δεν αγαπούν την Εθνική και έχουν πρωταρχικό σκοπό να ασκήσουν κακοπροαίρετη κριτική. Αυτό δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη: λίγοι αγαπούν κάτι που θεωρείται κοινό για όλους. Οι περισσότεροι μπλέκουν τα της Εθνικής ομάδας με οπαδικά κριτήρια και σπεύδουν να υποβαθμίσουν τη συνέπεια που επεδείκνυε η ομάδα για μία δεκαετία, αντικαθιστώντας την επιτυχία με κωλοφαρδία. Αυτό, βέβαια, δεν τους εμπόδιζε να πανηγυρίζουν τις επιτυχίες της Εθνικής. 

Οι δεύτεροι, αυτό το κακόβουλο είδος που οικοδομεί την κοινή γνώμη και βασίζεται σε κατευθυνόμενες υπερβολές, κατάφεραν να επισημοποιήσουν και να επιβραβεύσουν τη χυδαία σκοπιμότητα που αρκετές φορές παρουσίαζε η ομάδα. Εξαιρώντας τον Ρεχάγκελ, τον οποίο είχαν κρεμάσει από τα κορδόνια, οι δημοσιογράφοι αποθέωναν την χρυσή μετριότητα της εποχής Σάντος, δεν άσκησαν ποτέ κριτική στα πεπραγμένα του Πορτογάλου και δημιούργησαν μια γενιά από παιδάκια που έγιναν σταρ πριν γίνουν ποδοσφαιριστές. Παράλληλα, ακούγονται κάθε είδους ανακρίβειες. Πάμε να εξετάσουμε κάποιες από αυτές:

• Πώς γίνεται, υποστηρίζουν κάποιοι, να χάνουμε δύο φορές (!) από τα Νησιά Φερόε, τη στιγμή που η Εθνική, με τους ίδιους παίχτες, έφτασε στο τσακ από μία ιστορική πρόκριση στο Μουντιάλ; Η απάντηση είναι πολύ απλή: η Εθνική εκείνη είχε άλλο mentality και άλλους παίχτες. Ο Σάντος είχε συγκεκριμένες ποδοσφαιρικές ιδέες, ενώ ο Ρανιέρι ήρθε για να προσθέσει νέες πινελιές στον καμβά της Εθνικής. Και μια ματιά στις εντεκάδες των δύο ομάδων στο Μουντιάλ και στα προκριματικά του Euro, θα καταστήσει σαφές το μέγεθος το συγκεκριμένου μύθου. Για να ξαναδούμε πάλι προσωπικότητα στην Εθνική έπρεπε να επιστρέψει ο 36χρονος Κατσουράνης και για να ξαναδούμε πάθος έπρεπε να κληθεί ο 35χρονος Ταυλαρίδης.
• Ο Καραγκούνης (φώτο) έφερε τον Μαρκαριάν με το σκεπτικό ότι παίζει καλά χωρίς την μπάλα, δηλαδή σε συνθήκες άμυνας, και ότι είναι γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας. Το ξέρω ότι ο Καραγκούνης έχει αγνές προθέσεις και αγαπάει περισσότερο απο όλους την Εθνική, αλλά ίσως η επιλογή του Μαρκαριάν να μην ήταν σωστή. Εξαρτάται τι θέλαμε να πετύχουμε με την πρόσληψη του Ουρουγουανού. Να προσλάβουμε έναν προπονητή με χαμηλό κασέ, να μπούμε σε μια σειρά και να ανανεωθούμε για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2018 ή να κυνηγήσουμε την πρόκριση στα προκριματικά του Euro; Αν κυνηγούσαμε την πρόκριση στο Euro, έναν εφικτό στόχο παρά τα ανεπιτυχή αποτελέσματα στην αρχή των προκριματικών, τότε ο προπονητής της Εθνικής θα έπρεπε να προσέχει όταν δήλωνε μετά την εκτός έδρας ήττα από τα Νησιά Φερόε ότι «όταν ανέλαβα την Εθνική ήταν όλα πολύ δύσκολα και η ομάδα ήταν σχεδόν αποκλεισμένη κι έπρεπε να κάνουμε κάποιο θαύμα, αλλά δεν τα καταφέραμε». Διότι, αγαπητέ Μαρκαριάν, η Εθνική δεν ήταν αποκλεισμένη: την τύχη στα χέρια της κρατούσε.
• Ακούω αρκετούς να κατηγορούν τον Σαρρή ότι διέλυσε το κλίμα στα αποδυτήρια της Εθνικής, επέλεξε έναν αποτυχημένο Ιταλό μακαρονά και κατέστρεψε σε έξι μήνες ολόκληρο το οικοδόμημα της Εθνικής. Σε όλους αυτούς τους κατήγορους έχω να πω ότι τα αποδυτήρια γίνονται πολύ εύκολα ταναπού όταν ορισμένα παιδάκια νομίζουν ότι το ποδόσφαιρο είναι συνώνυμο των τατουάζ, της φράντζας και της ποζεριάς. Είδατε τι προξενεί η έλλειψη προσωπικοτήτων στα αποδυτήρια; Επίσης, δεν ξέρω αν έχει γίνει αντιληπτό, αλλά ο Ρανιέρι έφυγε. Η Εθνική γιατί δεν άνοιξε τα φτερά της; Τέλος, αν ο Σαρρής δεν ήταν φίλαθλος του Ολυμπιακού, θα είχε καταστρέψει την Εθνική σε έξι μήνες; Τι πιστεύουν οι οπαδοί των άλλων ομάδων;

Εν κατακλείδι, η Εθνική ομάδα έχει ήδη περάσει σε μεταβατική περίοδο. Αργά και σταθερά έχουμε πάρει την κατηφόρα στις ειδικές βαθμολογίες των UEFA και FIFA και ένας Ζλάταν ξέρει που θα σταματήσουμε. Οι μύθοι και τα ψέμματα απλά απαλύνουν τον πόνο και μασκαρεύουν την αλήθεια. Θα πρέπει να αγκαλιάσουμε την Εθνική με αποκρυσταλλωμένη άποψη και να αλλάξουμε μυαλά. Κι αυτό ισχύει για όλες τις συνιστώσες: φίλαθλοι, δημοσιογράφοι και Ε.Π.Ο. Όχι τίποτα άλλο, αλλά με τέτοιο έλλειμμα ποιότητας και προσωπικοτήτων που χαρακτηρίζει την Εθνική του σήμερα, προβλέπω ότι θα βιώσουμε πολύ δύσκολες εποχές.

Υ.Γ.1 Η Ρεάλ Μαδρίτης χρειάζεται τον Κριστιάνο Ρονάλντο ή ο Κριστιάνο Ρονάλντο χρειάζεται την Ρέαλ Μαδρίτης;

Υ.Γ.2 Η άποψή μου για τον Μαρινάκη είναι γνωστή. Ωστόσο, και ζητώ ταπεινά συγγνώμη για αυτό, δεν έχω καταλάβει που αποσκοπεί όλος αυτός ο ντόρος για τον Μαρινάκη και τον Ολυμπιακό. Για ποιο πράγμα ακριβώς κατηγορείται ο Ολυμπιακός κι ο Μαρινάκης; Ποιες είναι οι κατηγορίες; Ή, για να είμαι πιο ακριβής, τι στοιχεία υπάρχουν; Ποιες είναι οι αποδείξεις; Στα ματιά μου δεν υπάρχει τίποτα απολύτως: μόνο εφέ και ντεκόρ. Κι από ουσία μηδέν. Όσο για αυτούς που πανηγυρίζουν και ζουν με την ελπίδα ότι ο Ολυμπιακός βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, θα τους πρότεινα να πάνε  να παίξουν Football Manager.

Υ.Γ.3 Βρίσκομαι, λοιπόν, το καλοκαίρι του 2000 στην παραλία των Νέων Πλάγιων στη Χαλκιδική. Κάποια στιγμή περνάει ένας συμπαθέστατος μαυρούλης που πουλούσε cd. Του κάνει νόημα η μάνα μου να έρθει προς την ξαπλώστρα μας. Ο μαυρούλης έρχεται με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Τον ρωτάει η μάνα μου «από που είσαι;». «Από το Κιλκίς» απαντάει εκείνος. Με αφορμή την απάντησή του, η μάνα μου -άλλο που δεν ήθελε- του πιάνει κουβέντα. Κάποια στιγμή, καθώς γυρνάω να δω τον μαυρούλη, αφού μέχρι εκείνο το σημείο δεν είχα δώσει μεγάλη σημασία στο περιστατικό, βλέπω να κρατάει στο χέρι του το τότε τελευταίο album του/των DIO. Ξεπερνώντας την αρχική μου έκπληξη για το γεγονός ότι πουλούσε cd του DIO, και δίχως δεύτερη σκέψη, το αγοράζω. Πρώτη και τελευταία φορά που αγόρασα cd από μαυρούλη. Και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Το Magica αποτελεί ένα καταπληκτικό (concept) album. Μην το χάσετε!