Βρέχουν το βρακάκι τους

Πριν δύο χρόνια είχα γράψει ένα άρθρο για την μεταγραφική περίοδο που δεσπόζει κάθε καλοκαίρι. Είχα, μάλιστα, συγκρίνει τους δημοσιογράφους με τον Αίσωπο, με τους πρώτους να κερδίζουν κατά κράτος τη μάχη του μεγαλύτερου παραμυθά. Αφού ξεπεράσω το γεγονός ότι από τη συγγραφή εκείνου του άρθρου έχουν περάσει -πότε πέρασαν;- δύο χρόνια, ευθαρσώς δηλώνω ότι όσο η Ελλάδα βυθίζεται στην κρίση τόσο περισσότερα δημοσιεύματα με ψέμματα και υπερβολές θα βλέπουν τα ματάκια μας.

Το ποδόσφαιρο, φυσικά, δεν αποτελεί εξαίρεση. Και κάτι τέτοιο δεν είναι παράλογο. Αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι ο εθισμός του οπαδού γίνεται πεδίο εκμετάλλευσης από τους δημοσιογραφίσκους, εντούτοις, κι αυτό καλό είναι να μην το ξεχνάμε, η κρίση -δεν αναφέρομαι στην οικονομική συνιστώσα: η κρίση στην Ελλάδα είναι πρωτίστως αξιακή- δημιουργεί ψυχολογική φθορά και, κατ' επέκταση, την ανάγκη να δραπετεύσεις από την άψυχη ρουτίνα της καθημερινότητας και τα δυσεπίλυτα προβλήματα που αναδύονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Κάπως έτσι, απλά και όμορφα, αποφασίζει ένας Έλληνας δημοσιογράφος να (ανα)δημοσιεύσει ένα κείμενο αναφορικά με φημολογούμενο ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού για τον Ροναλντίνιο και υποβολή πρότασης 30 μυρίων προς τον Βραζιλιάνο. Ο δημοσιογράφος έκρινε σωστό ότι ο κόσμος έπρεπε να μάθει για τη συγκεκριμένη «είδηση». Δεκτό και θεμιτό. Το πρόβλημα, όμως, επικεντρώνεται στις αντιδράσεις των φίλων του Παναθηναϊκού -στη θέση του Παναθηναϊκού βάλτε όποια ομάδα θέλετε-, αρκετοί εκ των οποίων προσπαθούν ήδη να βρουν τη θέση του Βραζιλιάνου στην εντεκάδα της ομάδας.

Οι Έλληνες οπαδοί, βλέπετε, ενθουσιάζονται (παν)εύκολα. Ακούνε και διαβάζουν ανεδαφικά δημοσιεύματα για τον Ροναλντίνιο και βρέχουν το βρακάκι τους, λες και τους ζήτησε ραντεβού η Kate Upton (φώτο). Σαν τα μικρά παιδάκια που πάνε στο τσίρκο και βλέπουν για πρώτη φορά στη ζωή τους ταχυδακτυλουργούς και κλόουν. Κάποια στιγμή, όμως, μετά την τρίτη ή τέταρτη φορά, έστω την πέμπτη, το μικρό παιδάκι θα βαρεθεί να βλέπει ελέφαντες να στέκονται στα δύο πόδια και ακροβάτες να πηδάνε από το ένα σχοινί στο άλλο: μοιραίο είναι να πάψει να ενθουσιάζεται με το συγκεκριμένο θέαμα. Για τον Έλληνα οπαδό, όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Κάθε μεταγραφική περίοδος είναι σαν την πρώτη φορά. Είναι μοναδική. Λες και τα προηγούμενα καλοκαίρια δεν προϋπήρχαν ψευδή μεταγραφικά σενάρια, ανυπόστατες υπερβολές και φύτευση φρούδων ελπίδων. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι ο Έλληνας είναι απαίδευτος. Κι ο οπαδός δεν αποτελεί εξαίρεση. Μακάρι με την υφιστάμενη κρίση να καταλάβουν όλοι ότι θα πρέπει να ξεριζώσουμε, από επιλογή κι όχι από ανάγκη, τους υπάρχοντες νοητικούς μηχανισμούς που διέπουν τις αντιδράσεις και την ψυχοσύνθεσή μας. Μέχρι να γίνει αυτό, θα βομβαρδιζόμαστε με «Ροναλντίνιους» σε παν επίπεδο (κοινωνικό, πολιτικό, αθλητικό κ.ά) και θα γουστάρουμε κιόλας.

Υ.Γ.1 Σε τι νόμισμα θα πληρωθεί ο κόσμος στην επόμενη μισθοδοσία; Δραχμές; Ευρώ; Λάδι; Καρπούζια; 

Υ.Γ.2 Βρισκόμουν ανάμεσα σε δυο επιλογές. Κυριάρχησαν και οι δυο!