Αγνή ανωτερότητα

Η Μπαρτσελόνα διαθέτει ένα υπέρτατο χαρακτηριστικό: είναι αποτελεσματική ακόμα και τις βραδιές που δεν είναι σπουδαία. Ξέρετε πολλούς που θα διαφωνήσουν με αυτήν την άποψη; Προσωπικά γνωρίζω ορισμένους εμπαθείς που θα υπονομεύσουν την επιτυχία της Μπαρτσελόνα και θα σταθούν στο γεγονός ότι με τέτοια επιθετική τριπλέτα στο οπλοστάσιο της δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη η μετατροπή της ομάδας σε μπουλντόζα. Αυτό ισχύει και αποτελεί ένα κομμάτι της ιστορίας, αλλά όχι όλη την ιστορία. Θα ήθελα να δω όλους αυτούς που υποστηρίζουν τέτοιες απόψεις να κάθονται στον πάγκο της Μπάρτσα: θα αναγκαζόντουσαν να φορέσουν τσίγκινο σωβρακάκι για να γλιτώσουν τη μανιώδη οργή του όχλου. Διότι για να συνεργαστούν αυτοί οι παίχτες μεταξύ τους χρειαζόταν και η συμβολή του προπονητή. Μπορεί στους καιρούς μας ο ρόλος του προπονητή να θεωρείται εν μέρει υπερτιμημένος, ξεπερασμένος αν προτιμάτε, και πράγματι σε κάποιες περιπτώσεις ισχύει, αλλά σε έναν οργανισμό όπου τα πάντα λειτουργούν βάσει σχεδίου κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να βρίσκει εφαρμογή.

Ο Λουίς Ενρίκε (φώτο), λοιπόν, μοίρασε ρόλους, έπεισε την επιθετική τριάδα να παίζουν για την ομάδα κι ότι ο ίδιος θα στηρίζεται πάνω τους, εξήγησε στον Νεϋμάρ και στον Σουάρες ότι ο Μέσι θα κρατάει την μπάλα λίγο παραπάνω στα πόδια του, και, τέλος, τοποθέτησε τον Αργεντινό στα δεξιά και του έδωσε έναν ελεύθερο ρόλο που του επέτρεπε να συγκλίνει προς τον άξονα και να κάνει τα δικά του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο αντίπαλος να πρέπει να προσαρμοστεί στην Μπαρτσελόνα και να κρατάει πολλούς παίχτες στην άμυνα για να αναχαιτίζει τις ξαφνικές επιθέσεις της Μπάρτσα. Μία ομάδα δεν το έκανε, η Μπάγερν του Γκουαρντιόλα, και το πλήρωσε με αποκλεισμό.

Τι άλλο θα μπορούσε να πράξει ο Αλέγκρι; Θεωρώ πως οι επιλογές του ήταν περιορισμένες. Θα έπρεπε οι παίχτες του να ξεπεράσουν εαυτόν. Και πράγματι η Γιουβέντους πραγματοποίησε υπέρβαση και κατέβαλε πολύ μεγάλη προσπάθεια. Δεν ήταν, όμως, αρκετή. Το γρήγορο γκολ της Μπάρτσα άλλαξε τα θέλω και τις προτεραιότητες της ιταλικής ομάδας, και σχεδόν διέλυσε κάθε σχέδιο αναμονής ή παιγνιδιού στην κόντρα. Αλλά είμαι βέβαιος ότι ο Αλέγκρι είχε προετοιμάσει τους παίχτες του για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αντιστάθηκε στην πίεση των Καταλανών, δεν δέχτηκε δεύτερο γκολ που θα έβαζε ταφόπλακα στις όποιες ελπίδες της, και προσπάθησε προϊόντος χρόνου να κυκλοφορήσει την μπάλα και να πάρει μέτρα στο γήπεδο. Απείλησε ορισμένες φορές την αντίπαλη εστία, πραγματοποίησε κάποια σουτ, εκμεταλλεύτηκε και το σχετικά χαλαρό ύφος της Μπάρτσελόνα, κατάφερε και ισοφάρισε με τον Μοράτα, αλλά το έκανε πολύ νωρίς. Οι παίχτες του Λουίς Ενρίκε, αν και βραχυκύκλωσαν μερικώς από το γκολ που δέχτηκαν, αντέδρασαν, πείσμωσαν, σαν να μην ήθελαν να πάει ο αγώνας στην παράταση.

Όπως, λοιπόν, γράφει ο Καρπετόπουλος, «όποιος θέλει να κερδίσει τη Μπαρτσελόνα πρέπει να παίξει επιθετικότερα από αυτή, να είναι πιο αποτελεσματικός, πιο επικίνδυνος στην περιοχή: αν κάποιος πιστεύει πως αρκούν τρία ντουμπλαρίσματα στο Μέσι, τρία σκληρά μαρκαρίσματα του Βιδάλ ατιμώρητα από το διαιτητή και κανά δυο αλλαγές στο σύστημα για να βγει πρωταθλητής Ευρώπης, πλανάται οικτρά. Επιθετικούς που βάζουν γκολ χρειάζεται όποιος θέλει να σταματήσει τη Μπάρτσα: όλα τα άλλα μετράνε λιγότερο». Σαν αυτό που λέω εδώ και χρόνια: ο μοναδικός τρόπος για να κερδίσει κάποιος την Μπάρτσα, δηλαδή μια ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο, είναι να παίξει κι αυτός ποδόσφαιρο.

Υ.Γ.1 Ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος.