Η όπισθεν και το περίεργο είδος ποδοσφαίρου

Την εποχή του Γκουαρντιόλα θαυμάσαμε μια ομάδα που εφάρμοζε ένα αρμονικό πρέσινγκ στον αντίπαλο, είχε την απόλυτη κατοχή μπάλας και επέλεγε συνειδητά να μην τρέχει με την μπάλα στα πόδια. Την εποχή του Λουίς Ενρίκε, αντίθετα, βλέπουμε μια ομάδα που δεν ορμάει με την ίδια συνέπεια σαν σκυλί του πολέμου να ανακτήσει την μπάλα, δεν φοβάται να δώσει κάποιες φορές ένα μικρό κομμάτι της κατοχής στον αντίπαλο και δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίξει την κόντρα όταν κρίνει ότι οι συνθήκες είναι ιδανικές.

Όταν η Μπάρτσα, λοιπόν, απέκτησε τον Νεϋμάρ, είχα γράψει ότι δεν ξέρω αν η συνύπαρξή του με τον Μέσι θα είναι αρμονική. Εδώ κοτζάμ Κρόιφ τόλμησε να βγει στις κάμερες και να δηλώσει ότι με τον ερχομό του Βραζιλιάνου η ομάδα θα πρέπει να πουλήσει τον Μέσι! Εντούτοις, η πρόσφατη Ιστορία διαψεύδει πανηγυρικά τις Κασσάνδρες. Ναι, η ομάδα ξεκίνησε κάπως χλιαρά. Στην πορεία, ωστόσο, ανέβαζε συνεχώς στροφές. Ο Νεϋμάρ ωριμάζει συνεχώς, ο Σουάρεζ άρχισε να παίρνει παιχνίδια στα πόδια του κι ο Μέσι πρέπει να υποσχέθηκε στον εαυτόν του ότι ήρθε η ώρα να κλείσει στόματα. Παράλληλα, οι νέες μεταγραφές, Ράκιτιτς και Ματιέ, κούμπωσαν θαυμάσια με τα υπόλοιπα γρανάζια, ενώ ντεφορμέ παίχτες, όπως οι Ντάνι Άλβες και Πικέ, αναγεννήθηκαν. Εν ολίγοις, η Μπαρτσελόνα, μετά το άγευστο ξεκίνημα, από τον Δεκέμβρη και έπειτα, δείχνει για μία ακόμα φορά ότι συνιστά μια ομάδα χωρίς όπισθεν.

Η καινοτομία συνοψίζεται στην μετατόπιση του Μέσι στο δεξί άκρο. Και μπορεί σε φάση άμυνας ο Μέσι πράγματι να εντοπίζεται κοντά στον ασβέστη για να υπάρχει, ελέω Ντάνι Άλβες, μεγαλύτερη αμυντική ισορροπία, αλλά όταν η ομάδα επιτίθεται ο Αργεντινός παίρνει την μπάλα, συγκλίνει προς τον άξονα και χαρίζει στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας. Άξιοι συμπαραστάτες οι Σουάρεζ και Νεϋμάρ. Ο πρώτος αντιπροσωπεύει μια μπαλαδόφατσα με υψηλό work rate και πάθος, ενώ ο δεύτερος έναν τύπο που ανοίγει διαδρόμους, προκαλεί αναμπουμπούλες στους διώχτες του και δείχνει να εναρμονίζεται ολοένα και περισσότερο με το σύστημα της Μπάρτσα. Αυτή η επιθετική τριάδα πραγματοποιεί συγχρονισμένες κινήσεις, δεν τηρεί μια συγκεκριμένη διάταξη, υποστηρίζεται από τις κούρσες των ακραίων μπακ, την ποδοσφαιρική ευφυΐα του Ινιέστα και τη συνέπεια του Πικέ, και, το κυριότερο, φανερώνει ομαδικότητα σε υψηλό βαθμό. Είναι φανερό ότι, απέναντι σε τέτοιο σύνολο, ο εκάστοτε αντίπαλος αναγκάζεται να προσαρμοστεί στην ομάδα του Λουίς Ενρίκε.

Η ποδοσφαιρική λογική υποδεικνύει ότι κάτι ανάλογο θα πράξει και η Γιουβέντους. Είμαι βέβαιος ότι δεν το θέλει, καθώς η Γιουβέντους έχει συνηθίσει από το ιταλικό πρωτάθλημα να αναλαμβάνει την πρωτοβουλία των κινήσεων, αλλά το ένστικτο αυτοσυντήρησης που αποκαλύπτεται σε στιγμές έντασης και πίεσης αναμένεται να κυριαρχήσει. Η ιταλική ομάδα, όμως, έχει ορισμένα πλεονεκτήματα: παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας εφαρμόζοντας ένα περίεργο είδος άμυνας. Αυτό σημαίνει ότι θέλει να έχει κατοχή, δηλαδή να κλέψει ποσοστά κατοχής από τους Καταλανούς, κάτι που για την Μπάρτσα είναι ανυπόφορο, και, επίσης, δεν θα πιέσει στο τερέν του αντιπάλου, δεν θα παίξει επιθετική άμυνα, δεν θα σκοτωθεί για να κερδίσει την μπάλα ή να αναγκάσει τον αντίπαλο να υποπέσει σε λάθος. Αντίθετα, θα κλείσει τους διαδρόμους, θα ποντάρει στα αντιαεροπορικά που δεσπόζουν στο κέντρο άμυνας και θα περιμένει υπομονετικά το λάθος του αντιπάλου για να πάρει κατοχή, καθώς πιστεύει ότι οι αλληλοκαλύψεις και οι σωστές τοποθετήσεις αποτελούν το μυστικό μιας καλής αμυντικής τακτικής, ακόμα κι αν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν ανώτερο αντίπαλο, που θα σου δώσει την κατοχή χωρίς να σπαταλήσεις δυνάμεις. Μόλις αυτό συμβεί, δηλαδή μόλις αποκτήσει κατοχή, τα ηνία τα αναλαμβάνει ο Πίρλο (φώτο) -έστω κι αν αρκετές φορές η ιταλική ομάδα φαίνεται δέσμια του σπουδαίου αυτού παίχτη. Ο Πίρλο, επομένως, είναι αυτός που θα ψάξει την μπαλιά στην πλάτη της άμυνας, καθώς η άμυνα της Μπάρτσα δεν φημίζεται για το αμυντικό βάθος, και θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τους κενούς χώρους που αφήνουν πίσω τους οι Ντάνι Άλβες και Άλμπα. Το passing game της Γιουβέντους εξαρτάται, λοιπόν, από τον Πίρλο, αλλά και οι εμπνεύσεις του τελευταίου απορρέουν από την κίνηση χωρίς την μπάλα του Μοράτα, ενός κινητικού επιθετικού, του Τέβεζ, ενός περιφερειακού επιθετικού που προτιμά να έχει την μπάλα στα πόδια του, και την μετατροπή των Βιδάλ και Μαρκίζιο σε κρυφά φορ. 

Τι, εν τέλει, θα συμβεί; Δεν έχω ιδέα! Σε τελικούς όλα είναι πιθανά κι όλα γίνονται. Ναι, σίγουρα, η Μπάρτσα είναι το φαβορί -και, μάλιστα, απολαμβάνει να είναι το φαβορί-, αλλά το περίεργο είδος ποδοσφαίρου που προωθούν οι παίχτες του Αλέγκρι ίσως αποδειχτεί καταλυτικό. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι κάποτε η Μίλαν του Αλέγκρι είχε υποχρεώσει σε ήττα την Μπαρτσελόνα, παίζοντας μια γνήσια ιταλική άμυνα. Ίσως κάτι αντίστοιχο γίνει και τώρα.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Το ότι έπειτα από τέτοια σεζόν με τη Νάπολι ο Μπενίτεθ αναλαμβάνει τη Ρεάλ Μαδρίτης δείχνει ότι αυτός που τον μανατζάρει κάνει θαύματα. Ή ότι στη Μαδρίτη πιστεύουν σε θαύματα».

Υ.Γ.2 Από τις ωραιότερες φωνές και εξαιρετικά συμπαθής. Όσο για το video, πολύ μπροστά.