Περικυκλωμένος από παντού

Το Σάββατο βρέθηκα στο Ο.Α.Κ.Α. να παρακολουθήσω τον τελικό κυπέλλου μεταξύ Ολυμπιακού και Ξάνθης. Όλα ήταν όπως τα περίμενα. Για να φτάσεις στη θύρα έπρεπε να κάνει ολόκληρους κύκλους, καθώς έπρεπε να περνάς από συγκεκριμένα μονοπάτια. Αλλά αυτά τα κάνουν σε ματς πρωταθλήματος, σε τελικό κυπέλλου θα κολλούσαν; Κάποια στιγμή, λοιπόν, φτάνουμε στη θύρα. Ένας τυπάκος μας έκοψε το εισιτήριο και μπήκαμε μέσα. Ούτε σωματικούς ελέγχους, ούτε ερωτήσεις του στυλ «τι έχεις στις τσέπες σου;», ούτε τίποτα. Μάλλον αυτά τα «μέτρα» επαφίενται στις νέες ρυθμίσεις (;) του Πανούση και του Κοντονή, και γενικότερα σε απόψεις που πηγάζουν από τις αριστερές ιδεολογίες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αφού δεν είδαμε κανά μπαζούκα, πάλι καλά. Να δω τότε τι θα λέγαμε. Τέλος πάντων. Ψάχνοντας να βρούμε που θα κάτσουμε, έπρεπε να προετοιμαστώ ψυχολογικά για αυτά που θα άκουγα. Αφού παρατηρούσα μια μεσήλικη κυρία με το μικρό γιο της να προσπαθούν να κάτσουν, προφανώς μάταια, στις θέσεις που αναγραφόντουσαν στο εισιτήριο τους, το σόου δεν άργησε να ξεκινήσει. 

Έχω πει και έχω γράψει πολλές φορές ότι στο γήπεδο είσαι περικυκλωμένος από την μαλακία. Για παράδειγμα, κάποιος άρχισε να συζητάει με τον διπλανό του για την Γιουβέντους. Ξαφνικά οι παίχτες της Γιουβέντους βαφτίστηκαν τσεκούρια κι ο Μαρκίζιο παρτενέρ του Κιελίνι στο κέντρο άμυνας. Έπειτα κοιτούσα με δέος ένα πιτσιρίκι, περίπου 12 ετών, να φωνάζει με μανία πως χοροπηδάει στο μουνί της μάνας του Αλαφούζου (sic!) κι από δίπλα ο πατέρας να καμαρώνει. Νταξ, αναγνωρίζω ότι αυτά συμβαίνουν σε όλα τα γήπεδα και δηλώνω ότι όταν πηγαίνω γήπεδο συνιστά συνειδητή πρωτοβουλία. Η παράνοια, ωστόσο, ξεκίνησε όταν ο διαιτητής άρχισε να παίζει 50-50 και, ενδεχομένως, να δίνει λίγα σποράκια στην Ξάνθη. Το τι άκουσα δεν περιγράφεται. Η υποκρισία στο μεγαλείο της. Όταν ο διαιτητής σου δίνει όλόκληρο το καρπούζι έχει πλάκα, αλλά όταν μοιράζει λίγα σποράκια στον αντίπαλο ουρλιάζεις και κάνεις λόγο για σφαγές. Πάντως, ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε αλαζόνας και υπερόπτης. Και δεν εννοώ μόνο στο χόρτο, αλλά και στην κερκίδα. Καθόμουν δίπλα στους φανατικούς και προσπαθούσα να καταλάβω αν ήμουν σε παιδική χαρά ή εκκλησία. Οφείλω να ομολογήσω, πάντως, ότι η κατάσταση άλλαξε όταν τα ηνία της κερκίδας ανέλαβε ο Τσουκαλάς, δηλαδή ένας σπουδαίος εμψυχωτής και οργανωτής που απολαμβάνει κοινής αποδοχής από την μερίδα των φανατικών. Εξού και τα δεκάδες μπουκάλια που εκτοξευόντουσαν από την κερκίδα.

Όσο για το παιχνίδι δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Περίμενα ότι η Ξάνθη θα μπει δυνατά στο γήπεδο και, μάλιστα, είχα προβλέψει- ανεπιτυχώς όπως φάνηκε- ότι θα πετύχει και γκολ στο πρώτο ημίχρονο. Σκεφτόμουν ότι διάφοροι παίχτες της ομάδας, όπως ο Κλέιτον, ο οποίος ψάχνει ένα τελευταίο καλό συμβόλαιο, αλλά και οι Μπέρτος, Γούτας και Βασιλακάκης, οι οποίοι θα ήθελαν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω στην καριέρα τους, έχουν πολλά να αποδείξουν. Και πράγματι στο πρώτο ημίχρονο οι Ακρίτες φάνηκαν να προβληματίζουν έντονα τον Ολυμπιακό. Σε κάποιο σημείο, περίπου στο 12ο λεπτό και έπειτα, οι παίχτες του Περέιρα δεν μπορούσαν, χωρίς υπερβολή, να περάσουν τη σέντρα, ενώ κάτι γιόμες προς το τερέν τη Ξάνθης κατέληγαν σε μυστήριο λαϊκού ήρωα. Μολαταύτα, ένα τραγικό λάθος του Μπέρτου, και μάλιστα σε κρίσιμο χρονικό σημείο, άλλαξε τις ισορροπίες και, κυρίως, την ψυχολογία. Τι κρατάω από το παιχνίδι; Κάποια ωραία κοριτσάκια και μιλφάκια που πήρε το μάτι μου, και την ικανότητα του Τσόρι (φώτο). Τίποτα άλλο.

Υ.Γ.1 Δεν ξέρω σε τι κατάσταση είναι ο Εσιέν, αλλά χειρότερος από τα ήδη υπάρχοντα χαφ του Παναθηναϊκού, με εξαίρεση τον Ζέκα, αποκλείεται να είναι. Και θα δώσει λάμψη και σε αυτό το χαμηλής ταχύτητας πρωτάθλημα.

Υ.Γ.2 Δεν το χορταίνω!