Δεν αρκεί να είσαι στοργικός πατερούλης

Στην Βαρκελώνη αρκετοί θεώρησαν ότι ο Γκουαρντιόλα θα έβρισκε τρόπο να μπλοκάρει την πρώην του ομάδα. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν φάνηκε εφικτό. Δεν θα σταθώ στις απουσίες του Ριμπερί και του Ρόμπεν. Αλίμονο αν μία ομάδα του μεγέθους της Μπάγερν αρχίσει να χρησιμοποιεί τέτοιου είδους δικαιολογίες. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Οι ομάδες του Γκουαρντιόλα ξοδεύουν πολλή ενέργεια στις αρχές και στα μέσα της σεζόν, και μετά στο ντεπόζιτο δεν υπάρχει αρκετή βενζίνη για να κινηθεί το όχημα: αν έχουμε κατηφόρα, κάτι γίνεται, αλλά στις ανηφόρες, όπως στο παιχνίδι με την Μπάρτσα, τα πράγματα είναι δύσκολα. Τι είδαμε, λοιπόν, στην Βαρκελώνη. Μια φοβισμένη Μπάγερν να προσπαθεί να κρατήσει το μηδέν. Η κατοχή μπάλας δεν λειτουργούσε σαν όπλο για να διασπάσει την πανοπλία του αντιπάλου, αλλά σαν ένα είδος άμυνας. Το γεγονός ότι η γερμανική ομάδα δεν κατέγραψε σουτ (!) λέει πολλά για το mentality των φιλοξενούμενων. Οι γηπεδούχοι, αντίθετα, φάνηκαν πιο αποφασισμένοι. Δεν ασχολήθηκαν με τον Γκουαρντιόλα, αλλά μόνο με τη σκέψη ότι πρέπει να πετύχουν γκολ. Και, πράγματι, το κατάφεραν. Για να συμβεί αυτό επιστρατεύθηκε το υπέρτατο ταλέντο του Μέσι, αλλά ας μην χάνουμε την ουσία. Η ομάδα έχει γίνει πιο απρόβλεπτη. Παλιά, επί Γκουαρντιόλα, σπάνια θα τους έβλεπες να τρέχουν με την μπάλα στα πόδια. Πλέον, με τον Λουίς Ενρίκε στον πάγκο, αρέσκονται να τρέχουν (και) στο ανοιχτό γήπεδο. Επίσης, η παρουσία του Σουάρες, ενός παίχτη που βρίθει εκτελεστικής δεινότητας, ποδοσφαιρικού πείσματος και υψηλού work-rate, έχει αλλάξει τον τρόπο που αμύνεται η ομάδα: ακόμα κι αν ο αντίπαλος έχει την κατοχή, το πρέσινγκ ξεκινάει από πολύ ψηλά.

Η Ρεάλ Μαδρίτης, πάλι, έχει σοβαρότατο πρόβλημα στην άμυνα. Κι όταν λέω άμυνα, δεν εννοώ την αμυντική γραμμή. Ο όρος «άμυνα» λαμβάνει μέρος από όλη την ομάδα και συνοψίζεται στον τρόπο με τον οποίο μια ομάδα εφαρμόζει το αμυντικό της πλάνο. Για παράδειγμα, η Γιουβέντους παίζει άμυνα παλαιάς κοπής. Δίνει χώρο στον αντίπαλο, κάθεται υπομονετικά στο τερέν της και απλώς περιμένει το λάθος του αντιπάλου. Δεν κυνηγά, δηλαδή, το κλέψιμο της μπάλας για να βγει στην αντεπίθεση, ούτε πιέζει εξαντλητικά τον αντίπαλο. Απλά καταλαβαίνει ότι όταν μια ομάδα είναι σωστά στημένη και γνωρίζει πως να τοποθετηθεί στο χόρτο, τότε ο αντίπαλος δεν θα μπορεί να βρει διαδρόμους και, μοιραία, θα υποπέσει σε λάθος. Θα μπορούσα να πω ότι η Γιουβέντους παίζει ένα μείγμα ποδοσφαίρου αναμονής και πρωτοβουλίας. Το μυστικό της Ρεάλ, από την άλλη πλευρά, ονομάζεται επίθεση. Το επιθετικό transition game βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο, αλλά το περίεργο είναι ότι αυτό συμβαίνει χωρίς να παίζει επιθετική άμυνα. Αυτό δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη: αν εξαιρέσεις τον Ράμος και τον Πέπε, οι υπόλοιποι παίχτες είναι ιδιαίτερα soft. Συν το γεγονός ότι ελάχιστοι ενδιαφέρονται στο να ανακτήσουν την μπάλα. Αλλά μόλις την πάρουν στα πόδια τους, όπως ο Ρονάλντο κι ο Μπέιλ, φέρονται σαν παιδάκια που ήπιαν την πρώτης τους μπύρα. Και μπορεί απέναντι σε ανοιχτές άμυνες, οι επιθετικογενείς παίχτες της Ρεάλ να παραδίδουν μαθήματα επιθετικού ποδοσφαίρου, αλλά τι συμβαίνει όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια ιταλική άμυνα που απλά δεν πρέπει να δεχτεί γκολ;

Εν κατακλείδι, τι θα συμβεί στους επαναληπτικούς; Δύσκολο να προβεί κάποιος σε οποιαδήποτε εκτίμηση. Παρόλα αυτά, η ποδοσφαιρική λογική υποβάλλει ότι η Μπάρτσα θα πετύχει γκολ, με αποτέλεσμα η Μπάγερν να θέλει πέντε για να πάρει την πρόκριση. Όσο για την Ρεάλ, ο Αντσελότι (φώτο) θα πρέπει να βρει αντίδοτο με την απουσία του Μόντριτς και να θυμηθεί ότι αυτός που κάθεται στον πάγκο μιας ομάδας δεν αρκεί να είναι απλά ένας στοργικός πατερούλης που να τα έχει καλά με τους παίχτες του, αλλά πρωτίστως προπονητής.

Υ.Γ.1 Ωραίος ο Κοντονής. Τις μονές μέρες δηλώνει ότι δεν φεύγουμε από FIFA και UEFA, και τις ζυγές ότι και να αποχωρήσουμε δεν τρέχει και τίποτα. Απλά θα βλέπουμε περισσότερο Μπαρτσελόνα...

Υ.Γ.2 Αγαπημένο κομμάτι.