Grexit

Οι στιγμές είναι δύσκολες. Η αγωνία στο κατακόρυφο. Πάμε για χιτσκοκικό, γκρανκινιολικό φινάλε (sic!). Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει και τι μας επιφυλάσσει το εγγύς μέλλον. Θα πληρωνόμαστε σε ευρώ; Σε δραχμές; Σε κάποιο άλλο νόμισμα; Θα επιστρέψουμε στην ανταλλαγή προϊόντων; Ουδείς ξέρει. Η παρέα του Τσίπρα, όμως, και του Βαρουφάκη δεν αστειεύεται: είναι αποφασισμένη να διαπραγματευτεί σκληρά με τους κακόβουλους δανειστές που θέλουν να πλήξουν την Ελλάδα. Να την σαμποτάρουν και, κατόπιν, να την απομυζήσουν. Οι Έλληνες, επομένως, νοιώθουν ήσυχοι και ασφαλείς. Η εθνική κυριαρχία βρίσκεται στην ευφράδεια του Τσίπρα, η οικονομία στις γραβάτες του Βαρουφάκη και η εθνική άμυνα στα tweets του Καμμένου. Δεν έχει σημασία που ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. δεν έχει πράξει τίποτα από αυτά που υποσχέθηκε προεκλογικά. Και, φυσικά, ούτε πρόκειται να πράξει.

Ο Κοντονής, όμως, αυτός ο ευκλεής άντρας, ο υπέρμαχος της διαφάνειας και της δικαιοσύνης, έχει αποφασίσει να μιλήσει με έργα. Με πράξεις. Δεν αρκούν οι συνεντεύξεις σε τηλεόραση, ραδιόφωνα και εφημερίδες. Ούτε το γεγονός ότι για να φτιάξει το κουλτουριάρικο μούσι και την επιμελώς ατημέλητη κόμη του απαιτείται μία ώρα κάθε πρωί. Οι φήμες, μάλιστα, υποδηλώνουν ότι ο οργανισμός του Υφυπουργού Αθλητισμού έχει φτάσει στα όριά του. Υπερκόπωση έχει πάθει. Δεν πρέπει, όμως, να σταματήσει να κυνηγάει ανεμόμυλους. Το ελληνικό ποδόσφαιρο τον έχει ανάγκη. Το κοινό τον έχει ανάγκη. Κι ο ίδιος έχει ανάγκη τη δημοσιότητα που του προσφέρει όλο αυτό το νταβαντούρι. Διότι, όπως έχουμε πει αμέτρητες φορές, η εξουσία συνιστά ισχυρότατο ναρκωτικό. Χωρίς κέντρο απεξάρτησης.

Υ.Γ.1 Με ρώτησε κάποιος γιατί ο Άρης έφτασε να παίζει Γ' Εθνική. Η απάντησή μου ήταν λιτή και απέριττη. Όταν βγάζεις, του είπα, δέκα δραχμές και ξοδεύεις είκοσι, αργά ή γρήγορα θα βουλιάξει το καράβι.

Υ.Γ.2 Για το τσου λου δεν έχω να σχολιάσω κάτι το ιδιαίτερο. Δεν μάθαμε κάτι καινούριο. Η απουσία του Βεράτι στο εντός έδρας ματς της Παρί με την Μπάρτσα αποδείχθηκε καταλυτική. Ο Ιταλός είναι πραγματικά αναντικατάστατος. Το ίδιο ισχύει και για την απουσία του Μόντριτς: όποτε απουσιάζει ο Κροάτης, η Ρεάλ μοιάζει κομμένη στα δύο. Αλλά η Ρεάλ είχε να αντιμετωπίσει το πείσμα του Σιμεόνε να μην δεχθεί γκολ. Και συχνά τέτοιου είδους πείσματα σε οδηγούν σε αποκλεισμό.

Υ.Γ.3 Πολύ όμορφο κομμάτι.