Σαν το γάλα

Τι εστί Πάσχα; Δύσκολο το ερώτημα. Επίπονο. Δυσεπίλυτο. Το Πάσχα, βλέπετε, δεν είναι μόνο αρνί και κοκορέτσι ή μαγειρίτσα και γαρδούμπες. Ούτε ρουκέτες, πυροτεχνήματα και φωτοβολίδες, σαν αυτές που πετάνε αυτοί οι αθεόφοβοι στη Χίο και μετατρέπουν το νησί σε Ουκρανία. Όπως, δηλαδή, συμβαίνει σε αρκετά ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος. Όχι, βέβαια. Οι ημέρες του Πάσχα αντιπροσωπεύουν κάτι περισσότερο από φαγητό, όργιο κατανάλωσης και αργία. Και φαίνεται να έχουν μια θετική επίδραση στο κοινωνικό σύνολο· φαίνεται να αναδύεται η ανθρωπιά μας. Κι αυτή η ανθρωπιά μεταδίδεται έντονα, σαν πυρετός. 

Πώς αλλιώς θα ικανοποιηθούν οι επαίτες και οι ζητιάνοι, οι οποίοι, λόγω των ημερών, πλημμυρίζουν κάθε στέκι; Εδώ, όμως, μιλάμε για οργανωμένα πράγματα. Ο ορισμός του σκοπέτου. Το πρωί στήνουμε καραούλι στον φούρνο, το μεσημέρι στο super market και το απόγευμα πάμε στα φανάρια της Λεωφόρου Κατεχάκη, στη διασταύρωση με την οδό Πίνδου. Σας παρακαλώ, μην κοροϊδεύετε, πρόκειται για δύσκολη δουλειά. Ξέρετε τι είναι να κάθεσαι δέκα ώρες σε ένα αυτοσχέδιο καρεκλάκι; Πιάνεται ο κώλος σου. Και να πρέπει να κρατάς και ένα πλαστικό ποτηράκι για να ρίχνουν οι περαστικοί τα χρήματα. Τενοντίτιδα παθαίνεις. Εάν προσθέσεις και τις δύο ώρες ορθοστασία στην Λεωφόρο Κατεχάκη, τότε μιλάμε για εργασία οχτώ ωρών, μία ώρα υπερεργασία και τρεις ώρες υπερωρία. Εξαντλητικό ωράριο.

Υπάρχουν, ωστόσο, κι άλλου είδους επαίτες, πιο «επίσημης» μορφής, που δράττονται της ευκαιρίας. Αυτές τις ημέρες, βλέπετε, επικρατεί ένας ψυχολογικός εκβιασμός. Οι περισσότεροι, έστω αρκετοί, προσπαθούν να εκβιάσουν την αγάπη -ή «αγάπη»- που, για δικούς τους λόγους, τόσο πολύ λαχταρούν. Από ένα ζευγάρι που έχει μαλώσει και «πρέπει αυτές τις μέρες να βρίσκεται μαζί», μέχρι την Εκκλησία, δηλαδή έναν οργανισμό που παράγει μαζική θρησκευτική κουλτούρα και ρευστοποιεί καθετί που προσφέρει κέρδος. Η Εκκλησία, λοιπόν, αναβιώνει στιγμές του ένδοξου παρελθόντος. Οι πιστοί συρρέουν τη Μεγάλη Βδομάδα στις εκκλησίες και προσφέρουν χρήμα και δόξα. Δεν έχει σημασία που οι περισσότεροι επισκέπτονται τους ναούς για να δουν κανά μιλφάκι, να κάνουν κουτσομπολιό ή να μην χαρακτηριστούν από την κυρία Σούλα που μένει στο διπλανό διαμέρισμα άπιστοι και άθεοι. Σαν το Τσίπρα, πρώην άθεος και νυν πιστός, που διεξάγει μεγάλη μάχη για να μαζέψει/εκμαιεύσει ψήφους από όπου μπορεί. Ούτε παίζει ρόλο που το βράδυ της Ανάστασης όλοι εξαφανίζονται μετά τις 12:01 για να φάνε μαγειρίτσα και γαρδουμπάκια. Αυτό, πάντως, έχει εξήγηση. Μετά την εξαντλητική νηστεία της μίας βδομάδας, όπου ο καθένας νηστεύει ό,τι φαγητό θέλει, ο οργανισμός έχει φτάσει στα όρια του. Είναι τόσο εξασθενημένος που αναζητά εναγωνίως πηγές ενέργειες και, μάλιστα, υψηλής περιεκτικότητας σε πρωτεΐνη. Για αυτό και καταφεύγει σε συκώτια, αυγά, καρδούλες και νεφράκια. Εξάλλου, αν δεν νηστέψεις, δεν είσαι καλός Χριστιανός.

Το Πάσχα, λοιπόν, δεν προσδιορίζεται μονάχα σε γλέντια και αργία. Το Πάσχα δοκιμάζεται η πίστη σου. Δίνεις λεφτά στους επαίτες, πας στην εκκλησία, νηστεύεις, είσαι πιο ευάλωτος και φανερώνεις μια ανυπέρβλητη τάση για αγάπη. Προσπαθείς να αποδείξεις -κυρίως στους άλλους- πόσο καλός Χριστιανός είσαι. Και το κάνεις τόσο καλά που πείθεις μέχρι και τον εαυτόν σου. Και προφανώς αναφέρομαι στην εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού που πλασάρουμε στο Facebook και στο Ιnstagram. Ξοδεύουμε, βλέπετε, τόσο πολύ χρόνο και κόπο στο να αναρωτιόμαστε τι γνώμη έχουν οι άλλοι για εμάς που αμελούμε τεχνηέντως να εξερευνήσουμε το βαθύτερο εγώ μας. Διότι ο πραγματικός μας εαυτός, το είδωλο που αντικρίζουμε στον ψυχολογικό μας καθρέφτη, αδυνατεί -δυστυχώς!- να αντιληφθεί ότι η ανθρωπιά δεν έχει ημερομηνία λήξης σαν το γάλα.