«Έπαιξε σαν ιταλική ομάδα»

Αρκετές φορές, ακόμα και μέσα από αυτό το blog, όταν μια ομάδα πετυχαίνει μια νίκη, κυρίως εκτός έδρας, λέμε ότι η πλευρά που επικράτησε, συνήθως με χαμηλό σκορ, «έπαιξε σαν ιταλική ομάδα». Αυτό λέγεται για την ευκολία με την οποία η συγκεκριμένη ομάδα μπορεί να κρατήσει ένα σκορ. Για να πάρεις την νίκη, όμως, δεν αρκεί να παίξεις άμυνα, αλλά και να σκοράρεις. Μια ιταλική ομάδα, βλέπετε, παίζει με χαμηλό τέμπο, ωστόσο, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να βάλει ένα γκολ και, ακόμα πιο άνετα, οπισθοχωρώντας με τάξη και πειθαρχία, σαν τους αρχαίους Σπαρτιάτες, να προστατεύσει το σκορ. Μια τέτοια αμυντική φιλοσοφία μεταλαμπαδεύεται και στους μη γηγενείς παίχτες.

Τρανό παράδειγμα, ακόμα και σήμερα, η Παρί. Αν εξετάσει κανείς προσεκτικά την εντεκάδα της Παρί, μιας ντελικάτης, υποτίθεται, ομάδας, θα διαπιστώσει ότι σχεδόν όλοι οι παίχτες προέρχονται από το ιταλικό πρωτάθλημα. Κι όταν η ομάδα καλείται σε παιχνίδια υψηλής επικινδυνότητας και ιδιαίτερης μεταχείρισης να αντιπαρατάξει δύναμη, πάθος, πείσμα, ομαδικότητα και αλληλοκάλυψη, δεν έχει κανένα πρόβλημα να το κάνει: απλά ανασύρει το ιταλικό mentality και επιστρατεύει τα παραπάνω εφόδια σε μέγιστο βαθμό. Κάτι παρόμοιο έκανε φέτος με την Τσέλσι, κάτι παρόμοιο έκανε πέρυσι με την Μπαρτσελόνα, κάτι παρόμοιο αναμένεται να κάνει και αύριο με την Μαρσέιγ. Η Παρί, ωστόσο, συμπεριφέρεται έτσι όταν έχει να αντιμετωπίσει ιδιαίτερους αντιπάλους και συνθήκες. Άλλες ομάδες, όπως η Εθνική του Ρεχάγκελ, με αποθέωση το Euro 2004, σε μια ακλόνητη επίδειξη τακτικού ρεαλισμού, είχε αναγάγει την άμυνα σε επιστήμη. Ικανοποιητική αποτελεσματικότητα στην επίθεση, συνειδητή παραχώρηση χώρου στον αντίπαλου και άμυνα υψηλού επιπέδου.

Σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω μια διευκρίνιση. Ο όρος «άμυνα» έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες καταδικαστέες. Άμυνα παίζει κι ο Μουρίνιο, αλλά δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τον ντροπιαστικό ημιτελικό απέναντι στην Μπαρτσελόνα, τότε που ο Πορτογάλος ήταν προπονητής στην Ίντερ. Άμυνα παίζει κι ο Γκουαρντιόλα, σαφώς πιο ελκυστική, με κυρίαρχο σκοπό να κλέψει μπάλα και να πάρει την κατοχή. Άμυνα έχει παίξει κι ο Άρης του Κούπερ, με την αλληλοκάλυψη και την πειθαρχία να αποδεικνύονται εξέχοντα εφόδια, χωρίς, ωστόσο, να ξεχνάει την επίθεση: οι εμφανίσεις και τα αποτέλεσματα στην Ευρώπη ήταν πραγματικά το επιστέγασμα σκληρής σωματικής και νοητικής δουλειάς.

Και μπορεί η Ιταλία να εξάγει αυτοκίνητα, ελαιόλαδο, ζυμαρικά και ενδύματα, αλλά η άμυνα, και κυρίως η τακτική συμπεριφορά που εφαρμόζεται στο χόρτο, συνδυάζοντας δύναμη με φινέτσα και ταλέντο με ομαδικότητα, έχει αφήσει ανεξίτηλη κληρονομιά στο μυαλό των ποδοσφαιρόφιλων. Και δεν είναι μόνο το σύνολο, δηλαδή η ομάδα, αλλά και οι μονάδες. Η Ιταλία είχε παλιά Σιρέα και Μπαρέζι, Κοστακούρτα και Μαλντίνι (φώτο), και, πιο πρόσφατα, Καναβάρο και Νέστα. Δυστυχώς, όμως, η παραγωγή γηγενών αμυντικών παιχτών -κι όχι μόνο- βρίσκεται σε πτώση. Οι ομάδες δεν επενδύουν στις ακαδημίες, έχει παρατηρηθεί μια στροφή σε ξένους παίχτες και έχει σταματήσει ο εμβολιασμός της Εθνικής Ιταλίας με νέο αίμα.

Κλείνοντας, επιτρέψτε μου να αντιγράψω ένα σχόλιο που διάβασα σε μια αθλητική ιστοσελίδα: «Γι’ αυτό και η ''ιταλική άμυνα'' είναι ένα επουσιώδες αλλά και μεγαλειώδες κεφάλαιο στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ανέκαθεν άλλωστε το ''αμύνεσθαι'' περικλείει μέσα του και κάτι το ηρωικό. Η άμυνα των Ιταλών είναι η αποθέωση την τακτικής, της δύναμης, της ομαδικότητας, της αλληλοκάλυψης, του καθαρού μυαλού. Ενίοτε και σκληρή, τόσο όσο χρειάζεται για να κερδίσει τον χαρακτήρα της χαλύβδινης, της ατσάλινης, της αδιαπέραστης».

Υ.Γ.1 Έχω αρχίσει να γράφω ένα άρθρο για τους άνδρες. Θα το δημοσιεύσω μετά τα αρνιά του Πάσχα. Θα ήθελα να γράψω και για τον Τσίπρα, αλλά...

Υ.Γ.2 ...και μόνο που σκέφτομαι ότι θα γράψω τα αυτονόητα εκνευρίζομαι. Το μόνο που θα πω είναι ότι ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης κι όλα αυτά τα ανομοιογενή στοιχεία που απαρτίζουν την Κυβέρνηση, έχουνε πέσει στον λάκκο που οι ίδιοι έσκαψαν. Η προεκλογική καμπάνια, βλέπετε, περιείχε τόσες υπερβολές, δηλαδή ακριβώς αυτό που επιθυμούσε ο ελληνικός λαός, που αναπόφευκτα δημιουργήθηκαν υψηλές προσδοκίες από τους ψηφοφόρους, οι οποίες, πιθανότατα, θα εκπυρσοκροτήσουν σε μια υγιή μερίδα πολιτών. Δεν αποτελεί, φυσικά, έκπληξη ότι ακόμα δεν έχει γίνει τίποτα από αυτά που υποσχέθηκαν. Ούτε ότι ο ελληνικός λαός δεν αλλάζει μυαλά: χορτάτος λαός δεν επαναστατεί.

Υ.Γ.3 Genesis!