Το καρέ του τσου λου

Στις αρχές Απριλίου αναμετρήθηκε η Μπάγερν εκτός έδρας με την Ντόρτμουντ. Το εντυπωσιακό σε εκείνο το παιχνίδι προσδιορίζεται στην τακτική προσέγγιση του Γκουαρντιόλα. Ο Ισπανός προπονητής ήξερε πολύ καλά ότι η ομάδα του Κλοπ λειτουργεί αρκετά καλά όταν δεν έχει κατοχή μπάλας και το ισχυρό σημείο της ονομάζεται επιθετικό transition game -η Ντόρτμουντ συνιστά μια λαμπρή εξαίρεση ομάδας που έχει την πρωτοβουλία χωρίς να παίζει ποδόσφαιρο κατοχής. Τι έκανε, λοιπόν, ο Γκουαρντιόλα; Έδωσε χώρο στον αντίπαλο, τού χάρισε απλόχερα την κατοχή και τον άφησε να προσπαθεί να διασπάσει την άμυνα των Βαυαρών. Σε αυτό, βέβαια, βοήθησε και η αφέλεια του Κλοπ, ο οποίος, αντί να χτυπήσει στην κόντρα, προσπάθησε να ξεπεράσει τον εαυτόν του, παίζοντας παραδοσιακό ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, δηλαδή προσπαθώντας να εφαρμόσει ένα είδος ποδοσφαίρου για το οποίο δεν έχει εκπαιδεύσει τους παίχτες του. Το ρεζουμέ, όμως, είναι ένα: ο Γκουαρντιόλα, προς τέρψιν/έκπληξη μεγάλης μερίδας φιλάθλων, προσαρμόστηκε στον αντίπαλο. Κι από όσο θυμάμαι, ο Γκουαρντιόλα της Μπαρτσελόνα ποτέ δεν εφάρμοσε παρόμοιο αγωνιστικό πλάνο.

Ο Γκουαρντιόλα της Μπάγερν, ωστόσο, έκανε κάτι παρόμοιο και στον πρώτο ημιτελικό του τσου λου. Προς οικονομία της συζήτησης, να δεχτώ ότι απέναντι στην Ντόρτμουντ η απόφαση να προσαρμοστεί στον αντίπαλο είχε κάποια ψήγματα τακτικού ρεαλισμού. Όταν, όμως, έχεις να αντιμετωπίσεις την Μπάρτσα, μια ομάδα που γνωρίζεις πάρα πολύ καλά, δεν ξέρεις ότι το να προσαρμόζεσαι πάνω της είναι ό,τι χειρότερο; Έχω δηλώσει αμέτρητες φορές ότι ο μοναδικός τρόπος για να αντιμετωπίσεις μια ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο είναι να παίξεις κι εσύ ποδόσφαιρο. Πόσω μάλλον όταν λέγεσαι Μπάγερν Μονάχου. Μολαταύτα, αντί να μπει μέσα στο γήπεδο και να μασήσει σίδερα, προτίμησε να παίξει ένα μπερδεμένο ποδόσφαιρο. Ήθελε να κρατήσει την εστία ανέπαφη (κλισέ) αλλά η διάταξη της αμυντικής γραμμής βρισκόταν ψηλά. Έχανε με δύο γκολ, κι αντί να κρατήσει λίγο την μπάλα για να πάει στο Μόναχο και να γυρίσει το ματς, βγήκε μπροστά να κυνηγήσει το γκολ και, μοιραία, έφαγε και τρίτο, βάζοντας ταφόπλακα στις λιγοστές ελπίδες πρόκρισης. Ναι, ήταν λογικό και αναμενόμενο ότι στον επαναληπτικό η φοβισμένη Μπάγερν του πρώτου ημιτελικού θα μετατρεπόταν σε ένα αδηφάγο τέρας που θα πίεζε τον αντίπαλο, αλλά η Μπαρτσελόνα δεν είναι Πόρτο. Και δεν θα γίνει Πόρτο ούτε στον τελικό.

Στον έτερο ημιτελικό, φάνηκε για μια ακόμη φορά ότι η Ρεάλ έχει σοβαρότατο πρόβλημα με την άμυνα. Πώς είναι δυνατόν να παίζεις ποδόσφαιρο χωρίς καθαρό κόφτη και να λες σε παίχτες με επιθετικά χαρακτηριστικά να τρέχουν για άλλους; Πώς είναι δυνατόν ο Αντσελότι να ανέχεται τις πριμαντόνες και τα τερτίπια τους; Πώς είναι δυνατόν ο Κασίγιας (φώτο) να μην ξέρει πως εκτελείται ένα πλάγιο άουτ; Πολλές φορές, όμως, τέτοιου είδους προβλήματα μασκαρεύονται από την επιθετική συγκομιδή. Στην Ρεάλ, εντούτοις, μια ομάδα που ανέκαθεν βασίζόταν στην επίθεση και στο γκολ, φαίνεται να το ξέχασαν αυτό. Το πρόβλημα ξεκινά με την απουσία του Μόντριντς, η οποία αποδεικνύεται σε χέουσα πληγή. Έχω καταντήσει κουραστικός, και συγχωρέστε με για αυτό, αλλά ο Κροάτης είναι το απόλυτο βαρόμετρο της ομάδας. Χωρίς αυτόν στην εντεκάδα η Ρεάλ παίζει ένα άναρχο ποδόσφαιρο, ένα ποδόσφαιρο αλάνας, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Νοιώθω ότι ελάχιστοι αντιλαμβάνονται την ποιότητά του. Δεν ξέρω γιατί αυτό συμβαίνει. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι δεν κοστίζει 100 μύρια ή ότι δεν διαφημίζει αφρόλουτρα. Τέλος πάντων. Επίσης, η ομάδα δεν έχει παίχτες που να μπορούν να διασπάσουν κλειστές άμυνες. Μόνο ο Ντι Μαρία υπήρχε και τον πούλησαν. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν είναι μπουκαδόρος, δεν είναι ντριμπλαδόρος, μόνο εφέ και ντεκόρ, κι ο Μπέιλ σε λίγα τετραγωνικά δεν μπορεί να αξιοποιήσει την έκρηξη και την ταχύτητά του. Κάπως έτσι αρχίζουν τα γεμιστά. Γιόμες και σέντρες, στο πουθενά, με τον Μπέιλ να μετατρέπεται σε κεντρικό επιθετικό και να πλαισιώνει τον Κριστιάνο που μέρα με την μέρα γίνεται ολοένα και περισσότερο παίχτης περιοχής. Τουλάχιστον ο Πέρεθ θα είναι ευχαριστημένος από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας.

Η Γιουβέντους, αντίθετα, δεν ήταν αγχωμένη, δεν ήταν μπερδεμένη, δεν ήταν ανυπόμονη. Εφάρμοσε ένα γνήσιο ποδόσφαιρο αναμονής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξέχασε την επίθεση, με μυαλό και σχέδιο, παίζοντας στο maximum των δυνατοτήτων της. Ακόμα κι όταν έμεινε πίσω στο σκορ δεν φάνηκε να αποπροσανατολίζεται: ο Αλέγκρι είχε προετοιμάσει ψυχολογικά και τακτικά τους παίχτες του. Η ομάδα κράτησε τις θέσεις της και, παρά το γεγονός ότι το πλάτος δεν ήταν μικρό, επικράτησε στα χαφ και κατάφερε να ελέγξει τα άκρα και το κέντρο άμυνας. Ένα άλλο μυστικό της ιταλικής ομάδας, και πραγματικός πονοκέφαλος για τον αντίπαλο προπονητή, είναι η τάση των Βιδάλ και Μαρκίζιο να μετατρέπονται σε κρυφά φορ: δεν είναι τυχαίο ότι στην Μαδρίτη και οι δυο είχαν ευκαιρίες για να σκοράρουν. Το μόνο πρόβλημα που διαπίστωσα είναι ότι βρίσκεται μερικώς εγκλωβισμένη στο παιχνίδι του Πίρλο. Σπουδαίος ο Ιταλός, αλλά ψάχνει συνεχώς την δύσκολη πάσα και αρκετές φορές μπερδεύει τους συμπαίχτες του παρά τους αντιπάλους. Μπορεί, λοιπόν, να μην είδαμε μια Γιουβέντους που έτρεχε με την μπάλα στα πόδια, γούσταρε να έχει κατοχή, έπαιζε επιθετική άμυνα ή πλαγιοκοπούσε, αλλά ενάντια στην Ρεάλ έδειξε ότι έχει τον τρόπο της. Αρκεί αυτός ο τρόπος απέναντι στην Μπάρτσα;

Υ.Γ.1 Από τις (απειρο)ελάχιστες φορές που θα συμφωνήσω με τον Τσαλτίδη: «Μου αρέσει που πανηγυρίζετε για τα χρέη. Δηλαδή 13 χρόνια τώρα που δεν τα πληρώνατε ποια διαφορά υπήρξε; Ποιος σας πίεσε; Ποια επίπτωση είχε η ομάδα σας; Είχατε προβλήματα αδειοδότησης, ενώ χρωστούσατε καμιά 40-50 εκ ευρώ;». Μαντέψτε σε ποια ομάδα αναφέρεται.

Υ.Γ.2 Δεν μου προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Άρης δεν βγήκε πρώτος στην Γ' Εθνική. Είχα δηλώσει ότι αν αυτό συνέβαινε θα επρόκειτο για θαύμα ολκής. Στο εγγύς μέλλον θα το αναλύσουμε περαιτέρω.

Υ.Γ.3  Είχα χρόνια να το ακούσω και μου το θύμησε ένα φίλος την Κυριακή.