Και το κακό θέλει ικανότητα

Δεν μπορώ να ακούω και να διαβάζω άλλο για τον Άδωνι Γεωργιάδη και τη μάχη που δίνει στο χώρο της Υγείας. Ναι, αυτόν τον περίεργο τύπο που τσιρίζει υστερικά και θεωρεί μέγιστο επιχείρημα τα ντεσιμπέλ της φωνής του. Με τις φήμες, ωστόσο, να υποδηλώνουν ότι πράγματι έχει ικανότητες και τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ για την Κυβέρνηση, το κόμμα και την Τρόικα. Έστω κι αν ορισμένοι συκοφάντες, προφανώς αριστεριστές, θεωρούν ότι η αγαπημένη του ασχολία είναι η (αυτο)προβολή του από τα Μ.Μ.Ε. Αυτά είναι κακοήθειες. Και καλά ότι όπως η σύζυγος του εμφανίζεται σε σόου και εκπομπές, ανακυκλώνοντας τη σαχλαμάρα, έτσι κι ο ίδιος πηγαίνει σε εκπομπές τύπου Πρετεντέρη. Ξέρετε, όμως, τι εστί Πρετεντέρης; Πώς είναι οι ταναπούδες/βίζιτες που κάνουν διπλή ζωή; Που πάνε το πρωί στην εργασία τους και το βράδυ στήνουν κοντάρια και τα πηδάνε; Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για αυτόν τον μεγάλο άντρα. Στον ελεύθερο του χρόνο πετάει μπουκάλια σε γήπεδα μπάσκετ, αλλά το βράδυ, στο γυαλί, μπροστά στην κάμερα, είναι κύριος. Τύπος και υπογραμμός. Και πάντα πρόθυμος να διδάξει/παραδώσει δωρεάν μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας και ηθικής.

Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για την ικανότητα του Άδωνι του Γεωργιάδη. Ο πατέρας μου έχει πετάξει μια σοφή ατάκα: «Η ικανότητα δεν περιορίζεται μόνο στο να κάνεις το καλό. Η ικανότητα είναι απαραίτητη και στην τέλεση του κακού». Έχει απόλυτο δίκιο ο άνθρωπος. Ξέρετε κάποιον κακό που είναι ανίκανος; Και δεν αναφέρομαι μόνο σε κακούς τύπου Τζόκερ (φώτο). Ας παίξουμε, λοιπόν. Στο δικό μας σενάριο, ποιος είναι ο κακός; Η Τρόικα; Μια στιγμή, όμως: μόνη της ήρθε η Τρόικα; Τι είναι; Μπατίρης που πηγαίνει ακάλεστος σε δεξιώσεις και πάρτι για να τρώει τζάμπα; Σας παρακαλώ, δεν θέλω κουταμάρες. Ο πολιτικός κόσμος την κάλεσε. Ο Τζέφρυ. Και μάλιστα υπό αυστηρό μανδύα μυστικότητας -γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν έχει καταδικαστεί για προδοσία; Σαν πρεζάκι που θέλει τη δόση του και ψάχνει τον ντίλερ του. Και σας ρωτάω: είναι δυνατόν να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια ένας ανίκανος άνθρωπος; Όχι, βέβαια. Ποιος είναι, λοιπόν, ο ανίκανος στην προκειμένη περίπτωση; Εκτός αν πιστεύουμε ότι φταίει η Μέρκελ. Λες και αυτή έπαιρνε τα επιδόματα ντεμέκ τυφλότητας ή τις αγροτικές συντάξεις με μια ρίζα ελιά και τρεις τριανταφυλλιές. Ποιοι τα παίρνανε; Πολλά τα ερωτήματα, θα σκεφτεί κάποιος. Και βασανιστικά. Δισεπίλυτα. Με αυξημένο βαθμό δυσκολίας. 

Τρίχες κατσαρές, λέω εγώ. Πώς έγινε ο Τζέφρυ Πρωθυπουργός; Τον πήρε από το χεράκι η μανούλα του και τον πήγε στο Μαξίμου; Όχι, βέβαια. Ο ελληνικός λαός τον ψήφισε. Με χέρια και πόδια. Συνειδητά. Μπορεί τα ταμεία να ήταν άδεια από ρευστό, μπορεί όλοι να ήξεραν τι επρόκειτο να συμβεί, όσο κι αν βγάζουν την ουρά τους απ' έξω, μπορεί να βίωναν έναν ιδιαίτερα έντονο βαυκαλισμό για την κατάσταση της χώρας -και τη νοητική τους φόρμα-, αλλά όλοι έτρεξαν στα «λεφτά υπάρχουν». Με αυτά και με αυτά, κάπως έτσι, κάπως αναμενόμενα, φτάσαμε στο σημείο να βγαίνουν γιατροί και να δηλώνουν δημόσια, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, ότι ο Υπουργός Υγείας λέει ψέμματα. Να τον κατηγορούν, δηλαδή, ότι αποκρύβει την αλήθεια. Επίτηδες. Εσκεμμένα. Για παράδειγμα, ότι παρουσιάζει ανυπόστατα γεγονότα ή φουσκωμένα νούμερα. Για να το παίξει σπουδαίος κι ότι μάχεται κατά της διαφθοράς στο χώρο της Υγείας. Με τις κακές γλώσσες να λένε ότι όλα αυτά συνιστούν ένα σχέδιο για να περάσουν τα θέλω της Τρόικας. Δεν αποκλείω να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Εξάλλου, το είπαμε προηγουμένως: και το κακό θέλει ικανότητα. Αλλά πώς έγινε ο Άδωνις βουλευτής και, κατόπιν, Υπουργός; Τον πήρε από το χεράκι η Ευγενία και τον παλούκωσε στα έδρανα της Βουλής; Σαφώς όχι. Οι Έλληνες πολίτες του επικύρωσαν το εισιτήριο και του έδωσαν το δικαίωμα για τέτοια μεγαλεία. 

Και έρχομαι να ρωτήσω ο καψερός. Με το φτωχό μου το μυαλό. Για να κάνει κάποιος το κακό, συνήθως, σχεδόν πάντα δηλαδή, αποκομίζει κάποιο όφελος. Για παράδειγμα, οικονομικό. Ή μια συμφωνία κάτω από το τραπέζι που του χαρίζει πάσης φύσεως προνόμια. Ακόμα κι ο Τζόκερ, αυτός ο παρανοϊκός τύπος, έκανε το κακό για κάποιο λόγο: του άρεσε να προκαλεί χάος και γούσταρε όταν έβλεπε τους άλλους να προσπαθούν να το αποτρέψουν. Δεν θα δούμε δηλαδή κάποιον να προξενεί το κακό, χωρίς να καρπώνεται κάποια οφέλη, έστω κι αν αυτά μας φαίνονται παράλογα ή ακατανόητα. Θα πρέπει κάποιος να είναι υπέρ το δέον βλαξ για να προτιμήσει να κάνει κάτι τέτοιο χωρίς ανταλλάγματα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν θα δούμε ποτέ κανέναν, σε καμία περίπτωση, σε κανένα μέρος του πλανήτη, να κάνει το κακό για να βλάψει τον εαυτόν του, την οικογένειά του, τους συναδέλφους του και τους φίλους του. Ούτε στο Χόλιγουντ δεν γίνεται αυτό. Μόνο στην Ελλάδα. Με δράστες τους Έλληνες πολίτες.

Υ.Γ.1 Δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση να αναφερθώ στο Π.Α.Ο.Κ. - Άρης. Τι να γράψω, εξάλλου; Αν θέλετε, γράψτε εσείς. Θα χαρώ να το συζητήσουμε.

Υ.Γ.2 Το πήρα απόφαση. Είναι, θεωρώ, τελεσίδικο. Η γυναίκα δεν μπορεί να διαχειριστεί τον άντρα εκείνον που (τής) πετάει πιασάρικες, έξυπνες ατάκες, (τής) κάνει κοπλιμέντα και είναι ετοιμόλογος. Αυτά.

Υ.Γ.3 Ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς μάς χαρίζει ακόμα μια ατάκα μεγάλου βεληνεκούς: «Κατά πάσα πιθανότητα αυτή ήταν η τελευταία μου προσπάθεια να αγωνιστώ σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ένα Mundial χωρίς εμένα είναι κάτι που δεν αξίζει να το παρακολουθήσει κανείς. Αρα, δεν έχει νόημα να περιμένει κανείς το Παγκόσμιο Κύπελλο». Μου φαίνεται ότι πρέπει να αφιερώσουμε μια ανάρτηση στις ατάκες του Σουηδού μυτόγκα. Το ίδιο ισχύει (και) για την (ποδοσφαιρική) ωρίμανση του Κριστιάνο Ρονάλντο. Μιλάμε για ένα τέρας φυσικών προσόντων που τα τελευταία δύο χρόνια γίνεται συνεχώς καλύτερος σε τακτικό κομμάτι. Αν συνεχίσει έτσι, θα φτάσει σε διαστημικά επίπεδα.

Υ.Γ.4 Το να βλέπεις τον Γκούντγιονσεν, 35 ετών, κοτζάμ άντρα δηλαδή, να κλαίει κατά την ανακοίνωση της αποχώρησής του από την Εθνική ομάδα της Ισλανδίας, είναι κάτι που σου προξενεί θετικά, ευχάριστα συναισθήματα. Το να βλέπεις τον Καραγκούνη να μιλάει μπροστά στην κάμερα για την πρόκριση στην Βραζιλία, αμέσως μετά το ματς στο Βουκουρέστι, και να τον πιάνουν τα κλάματα μόλις λέει ότι αφιερώνει την πρόκριση στον γιο του, ε, όπως και να το κάνουμε, είναι κάτι που αποδεικνύει περίτρανα τρία πράγματα. Τουλάχιστον σε μένα. Πρώτον, ο Καραγκούνης έχει κερδίσει, εδώ και καιρό, το σεβασμό μου. Μεγάλη μορφή του ελληνικού ποδοσφαίρου και, πιθανολογώ, καλός άνθρωπος. Δεύτερον, το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο χορηγοί, ποζεριά, αποτέλεσμα και θέαμα. Το ποδόσφαιρο βρίθει συναισθημάτων. Και τέτοιες στιγμές, έντονης έντασης, το φανερώνουν με πάσα μεγαλοπρέπεια. Και, τρίτον, ναι, οι άντρες κλαίνε, έστω δακρύζουν. Αντιγράφω από ένα site: «Ας ξεκαθαρίσουμε τα βασικά. Οι άνδρες κλαίνε. Όχι τόσο συχνά όσο οι γυναίκες, όχι με μεγάλη άνεση και σχεδόν πάντα με μια αίσθηση ενοχής όταν τους συμβαίνει σε δημόσιο χώρο. Επίσης, κλαίνε όχι για να κερδίσουν κάτι (αφότου κλείσουν τα πέντε εν πάση περιπτώσει...) και συνήθως όχι για τους ίδιους λόγους (με τις γυναίκες). Πάντως κλαίνε».

Υ.Γ.5 Την πρώτη φορά που άκουσα Jethro Tull, πρέπει να ήμουν 14 ετών. Μπορεί και μικρότερος. Ήμουν Σαλονίκη, κάπου στην πλατεία Αριστοτέλους, και μπαίνω μαζί με τον θείο μου σε ένα δισκάδικο. Ξέρετε, από αυτά τα παλαιάς κοπής. Ξαφνικά, τα αυτιά μου γεύονται ένα μελωδικό νέκταρ. Ρωτάω τον καταστηματάρχη ποιο συγκρότημα είναι. Στη φάτσα του σχηματίζεται ένα μικρό χαμόγελο ικανοποίησης και μου απαντάει:  «Μικρέ, η μπάντα λέγεται Jethro Tull και το τραγούδι Aqualung». Αυτό ήταν. Δεν χρειαζόμουν τίποτα άλλο. Εμείς, όμως, θα πάμε λίγο παραπέρα. Στο 1972. Ένα χρόνο μετά το υπέροχο Aqualung, η μπάντα κυκλοφορεί το θρυλικό Thick as a Brick. Το πρώτο μέρος του ομώνυμου τραγουδιού, απλά δεν περιγράφεται με λόγια.