Το άγχος του πρωταγωνιστή

Πριν περάσουμε στο κυρίως πιάτο, να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Όταν αγωνίζεσαι απέναντι σε μια ομάδα υψηλού επιπέδου, όπως είναι η Παρί, και μάλιστα εκτός έδρας, δεν τίθεται θέμα άγχους. Θέλω να πω ότι ο προπονητής, δηλαδή ο κατεξοχήν αρμόδιος άνθρωπος για τα των αποδυτηρίων, δεν χρειάζεται να επιβαρύνει την ομάδα ψυχολογικά, περιμένοντας ή επιβάλλοντας πράγματα, καθώς το ρίσκο και οι επιπτώσεις από ενδεχόμενη ήττα είναι σχετικά μικρά. Τουναντίον, από τέτοια παιχνίδια έχεις μόνο οφέλη και ιδιαίτερο κίνητρο. Το ματς, αντίθετα, που εμπεριέχει άγχος είναι το εντός έδρας με την Άντερλεχτ. Σε αυτά τα ματς έχεις να χάσεις περισσότερα από αυτά που έχεις να κερδίσεις. Βέβαια, το ότι οι παίχτες δεν πρέπει να έχουν άγχος απέναντι σε ανώτερους αντιπάλους, δεν σημαίνει ότι οφείλουν να παρατήσουν το παιχνίδι. Να περπατάνε. Να είναι ανέμελοι ή χαλαροί. Να δουν, δηλαδή, ότι αγωνίζονται με την Παρί και να γυρίσουν σελίδα στο καλεντάρι. Τότε ο διασυρμός είναι βέβαιος. Και μην ακούτε τους δημοσιογράφους που λένε ότι η τάδε ομάδα προσπάθησε, πάλεψε και πολέμησε. Σαν να είναι εξαίρεση στον κανόνα. Λες και οι περισσότερες ομάδες δεν προσπαθούν, δεν παλεύουν, δεν πολεμάνε. Και τι κάνουν; Μπαίνουν στο γήπεδο, κάθονται ανάσκελα και μετράνε τα αστέρια; Τέλος πάντων.

Πάμε, λοιπόν, στα του αγώνα. Η αποστολή του Ολυμπιακού ήταν πολύ απλή. Τα απλά, όμως, είναι τα δύσκολα. Τι έπρεπε να κάνει; Να κρατήσει μπάλα. Να μην δώσει κατοχή στον αντίπαλο. Και, συνήθως, όταν δίνεις κατοχή, δίνεις και χώρο. Πάνε μαζί αυτά. Ζευγαράκι. Αλλά, όπως έχουμε πει, ο Ολυμπιακός δεν είναι καλός σε αυτό το είδος ποδοσφαίρου. Δεν είναι εκπαιδευμένος. Επομένως, τι θα έκανε ο Μίτσελ; Νομίζω ότι ούτε ο ίδιος γνώριζε. Μάλλον σε τέτοιες περιπτώσεις κάνεις απλώς τον σταυρό σου. Διότι είναι άλλο να λες στον Σάμαρη ''μάρκαρε μαν του μαν τον Ιμπραΐμοβιτς'' και τελείως διαφορετικό να το βλέπεις να γίνεται. Ένας Ιμπραΐμοβιτς που προσπαθεί να προσαρμοστεί με τον Καβάνι. Για να συμβεί αυτό, τον βλέπουμε να γυρνάει (πιο) συχνά πίσω, να παίρνει μπάλα και να την σπάει δεξιά και αριστερά, ανοίγοντας, παράλληλα, χώρους. Το έγκλημα σε αυτή την περίπτωση είναι να ακολουθήσει το σέντερ μπακ τον Σουηδό εκτός περιοχής. Και είναι έγκλημα, διότι, εκτός του Ίμπρα, καιροφυλακτούν, τουλάχιστον άλλοι τέσσερις παίχτες που μπορούν να πατήσουν περιοχή. Με τελευταίο τρικ την μετατροπή του Ματουιντί σε κρυφό φορ. Κι όταν αυτό το μοντέλο πραγματοποιείται από μια ομάδα που ανοίγει το πλάτος (overlap, κυρίως από την πλευρά του Φαν ντερ Βιλ) και υψώνει το τέμπο (transition game), τότε τα πράγματα γίνονται ιδιαίτερα δύσκολα για τον αντίπαλο. Όμως, ακόμα κι αν δεν ακολουθήσει το σέντερ μπακ, αλλά κολλήσει πάνω στον Σουηδό το αμυντικό χαφ, πάλι ανοίγονται χώροι, καθώς η μεσαία γραμμή κυριαρχείται αποκλειστικά από την ικανότητα των Παριζιάνων στη διαχείριση πίεσης και τετραγωνικών. Η κατάσταση, βέβαια, άλλαξε άρδην με την αποβολή του Βεράτι. Η Παρί δεν γουστάρει να παίζει ποδόσφαιρο αναμονής, ειδικά εντός έδρας, αν και υποτίθεται ότι είναι ιταλικοποιημένη σε μεγάλο βαθμό, και ο Ολυμπιακός μάλλον αποδίδει καλύτερα με την μπάλα στα πόδια. Οι γηπεδούχοι, λοιπόν, βραχυκύκλωσαν όταν έπρεπε να παίξουν με παίχτη λιγότερο. Τι έκανε ο Μίτσελ για αυτό; Σωστές κινήσεις. Και μπράβο του. Έδειξε να καταλαβαίνει τη ροή του αγώνα και προσπάθησε να επέμβει με τακτικές ενέσεις. Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να φύγει με το Χ. Δεν έφυγε, όμως, παρά την φιλότιμη, ελέω Μίτσελ, αντίδραση του δευτέρου ημιχρόνου. Αντίθετα, τώρα έρχεται το άγχος με την Άντερλεχτ.

Αρκετά, ωστόσο, με τα ποδοσφαιρικά. Την παράσταση, εξάλλου, δεν την έκλεψε κάποιος ποδοσφαιριστής. Ούτε καν ο διαιτητής, προς απογοήτευση πολλών. Ο πρωταγωνιστής του αγώνα ήταν ο σπίκερ. Ονόματι, αν δεν κάνω λάθος, Βασίλης Μπακόπουλος. Ο άνθρωπος αυτός είναι λάτρης των φανταχτερών επιθέτων. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Πρέπει να ζει την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Με ένταση. Υπερβολή. Ισως λόγω του άγχους του. Αν δεν ξέρεις τι να πεις, λες παπαριές. Οι αγαπημένες του λέξεις, πάντως, είναι οι ''καταπλητικό'' και ''απίστευτο''. Για παράδειγμα, στοπάρει, όντας μόνος, την μπάλα ο Μήτρογλου, έπειτα από συρτή πάσα πέντε μέτρων, και ακούς τον εκφωνητή να λέει ''καταπληκτικό κοντρόλ''. Αποκρούει ο Ρομπέρτο το σουτ που πηγαίνει πάνω του, και ο σπίκερ, σε κατάσταση έκστασης, αναφωνεί ''απίστευτη επέμβαση''. Με την αποθέωση να έρχεται στο γκολ του Μανωλά. Μόλις, λοιπόν, παίρνει πρέφα ότι ο Τσόρι Ντομίνγκεζ βρίσκεται σε θέση οφσάιντ, κατεβάζει μούτρα, ρίχνει τον τόνο της φωνής του μία σκάλα και λέει το υπέρτατο δημοσιογραφικό ευφυολόγημα: «Δεν πειράζει. Τον Μανωλά δεν πρέπει να τον απασχολούν τέτοια πράγματα». Και έχει απόλυτο δίκιο. Από πού κι ως πού πρέπει να ασχολείται ένας ποδοσφαιριστής με το οφσάιντ; Πόθεν προκύπτει τέτοια αστειότητα; Το οφσάιντ, σαν κανόνας, είναι για τους οπαδούς του διαιτητόσφαιρου και τους τηλεδιαιτητές. Όχι για τους ποδοσφαιριστές. Ειδικά όταν αυτοί ανήκουν σε ελληνική ομάδα και δη (και) στον Ολυμπιακό. Πραγματικά ξεχνάς κι αυτά που ξέρεις.

Υ.Γ.1 Βαρέθηκα να ακούω για υποψήφιους επενδυτές. Όποιος θέλει να μπει στον Άρη, και στον κάθε Άρη, πάει στην Α.Μ.Κ. και ρίχνει φράγκα. Τέλος. Όσο για το άρθρο 99, δεν γνωρίζω νομικά κι ως εκ τούτου δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο απόρριψης. Από ό,τι άκουσα, πάντως, το σκεπτικό είναι ότι για να υλοποιηθεί το πλάνο βιωσιμότητας που κατέθεσε η Π.Α.Ε. Άρης, η ομάδα πρέπει να βρίσκεται στην Α' Εθνική...

Υ.Γ.2 Στενοχωρήθηκα με τον τραυματισμό του Τριανταφυλλάκου. Να επιστρέψει γερός και δυνατός!

Υ.Γ.3 Ενδεχόμενη συμμετοχή/εμπλοκή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στην Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός δείχνει περίτρανα τον δρόμο που θα ακολουθήσει η ομάδα. Ελπίζω οι γνήσιοι φίλοι της ομάδας να μην συμφωνούν με αυτήν την είσοδο.

Υ.Γ.4 Ρε παιδιά, έρχονται Χριστούγεννα!

Υ.Γ.5 Σωστοί οι Αυστραλοί!