Ψάχνει μοναστήρι

Οι φήμες έλεγαν ότι ο Άγγελος Αναστασιάδης, αμέσως μετά τη δήλωση του Πιτσούρκα ότι θα κλειστεί σε μοναστήρι για τρεις μήνες αν αποκλειστεί από την Ελλάδα, έψαξε να βρει το τηλέφωνο του Ρουμάνου προπονητή. Όχι, σάτυροι. Το κίνητρο δεν ήταν σαρκικό. Δεν επρόκειτο για ραντεβουδάκι. Ήθελε να του δώσει πληροφορίες για το Άγιο Όρος. Και να τον προτρέψει να επικοινωνήσει με τον πνευματικό του. Εκείνη τη στιγμή, θα σκέφτηκε ο τεχνικός της Εθνικής Ρουμανίας (κλισέ): «Αφού κάθε φορά που αναλαμβάνει ομάδα, την σώζει. Κάτι θα ξέρει αυτός ο πνευματικός». Αλλά κι ο Άγγελος ήταν προκλητικός. Σαν να λέει στον Πιτσούρκα: «Αφού, ρε μάγκα, δεν πρόκειται να προκριθείς, κλείσε από τώρα δωμάτιο να σου έρθει και πιο φτηνά. Τρεις μήνες είναι αυτοί, άλλωστε. Θα κάνω τα κονέ μου και θα περάσεις ζάχαρη. Και, όταν βγεις, όλοι θα έχουν ξεχάσει τον αποκλεισμό». Αρκετά, όμως, με τις φήμες.

Είχαμε και ποδόσφαιρο. Έστω κι αν οι Ρουμάνοι αφοσιώθηκαν στα παραποδοσφαιρικά. Το γιατί το γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι. Δικαίωμά τους, πάντως. Λέγαμε, λοιπόν, ότι ο Σάντος ξέρει να παίζει χωρίς την μπάλα και να διαχειρίζεται σωστά τα τετραγωνικά. Τονίσαμε, μάλιστα, ότι για να αποκλειστούμε, με δεδομένο το σκορ του πρώτου αγώνα και τα κυβικά της Ρουμανίας, θα έπρεπε να αυτοκτονήσουμε. Το στοίχημα για τους Ρουμάνους ήταν το εξής: έπρεπε να κυνηγήσουν το γκολ, χωρίς να δεχτούν τέρμα. Εύκολο; Όχι. Εφικτό; Ναι. Συνέβη; Όχι, αλλά θα μπορούσε! Και δεν συνέβη, διότι ο προπονητής της Ρουμανίας ήθελε να αποδείξει ότι η ομάδα του μπορεί να πάρει την πρόκριση παίζοντας επίθεση, κάτι σαν επίδειξη, μάλλον για να κατευνάσει τα πνεύματα, και πιέζοντας την αντίπαλη άμυνα. Αν αποκλειόταν, λίγοι θα φώναζαν ότι δεν προσπάθησε. Σε αντίθεση με το να κάτσει πίσω, δηλαδή να μην δεχτεί γκολ, να παίξει 11x11 και να ψάξει υπομονετικά το τεμάχιο, χρησιμοποιώντας μια ανώτερη τακτική και παίζοντας με τον χρόνο. Σε μια τέτοια περίπτωση, όμως, αν δεν ερχόταν η πρόκριση, ο τεχνικός της Εθνικής Ρουμανίας, τον οποίο δεν κόβω και για καμιά αλεπού των πάγκων, θα άκουγε τα εξ αμάξης. Ως συνέχεια όσων άκουσε μετά το πρώτο ματς. Με την γκρίνια να πέφτει σύννεφο. Ο Πιτσούρκα, λοιπόν, έχοντας να διαλέξει μεταξύ των δυο επιλογών, πόνταρε στην πρώτη: να πιέσει την Ελλάδα και να ανοίξει το σκορ όσο πιο νωρίς γινόταν. Έπαιξε με έναν κόφτη, ανέβασε τις γραμμές, αύξησε το πλάτος, ύψωσε το τέμπο και έδωσε εντολές για παιχνίδι από την δεξιά πτέρυγα, στοχοποιώντας τον Χολέμπας και εκμεταλλευόμενος τις μηδενικές αλληλοκαλύψεις του Σαμαρά. Καλά όλα αυτά. Ξέχασε, όμως, να παίξει άμυνα: η τακτική αφέλεια πληρώνεται. Και, κυρίως, να εφαρμόσει το τεχνητό οφσάιντ.

Εντούτοις, το ενδιαφέρον σημείο στην όλη υπόθεση έχει να κάνει με την τακτική της Ελλάδας. Ο Σάντος δεν είναι λακαμάς. Δεν είναι απατεώνας. Ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει. Όποιο αγωνιστικό πλάνο και να ακολουθούσε ο αντίπαλος, η ελληνική ομάδα θα έπαιζε αυτό που ξέρει καλύτερα: παιχνίδι χωρίς την μπάλα. Άμυνα, δηλαδή. Καιρός ήταν να επιστρατεύσουμε συνειδητά το πιο δυνατό μας όπλο -έστω κι αν φαίνεται ότι μάλλον έχει πέσει το επίπεδο της άμυνας. Το δύσκολο κομμάτι αυτής της αποστολής είναι να πείσεις τους παίχτες σου για την ορθότητα του εγχειρήματος. Σίγουρα, το να πείσεις τον Σάλπι και τον Μανιάτη είναι εύκολο. Το ίδιο και ισχύει και τον Τζιόλη ή τον Παπασταθόπουλο. Ο Σαμαράς, όμως; Κι άντε, στον Σαμαρά λες ότι οι αντίπαλος έχει πιτυρίδα, του δίνεις και ένα σαμπουάν και τον ξαμολάς να τρέχει από πίσω τους για να τους πλύνει τα μαλλιά. Ο Μήτρογλου; Που ούτε άμυνα παίζει μήτε αντοχές έχει; Ο Χολέμπας; Δεν θέλω κουταμάρες. Το αποτέλεσμα -ευτυχώς!- απέδειξε ότι όλοι οι παίχτες κατάλαβαν και αντιλήφθηκαν ποια είναι η αποστολή τους. Όχι, όμως, και η εμφάνισή τους.

Υ.Γ.1 Το καλοκαίρι θα γίνει χαμός. Όπως το γράφω. Το χαζοκούτι θα παίζει Μουντιάλ, τα κρέατα θα κάνουν ηλιοθεραπεία στην ψησταριά και εμείς θα φλερτάρουμε με εύγεστες ξανθιές! Με την  παρουσία της Ελλάδας να δίνει νέο νόημα στη διοργάνωση!

Υ.Γ.2 Ο Αντώνης Καρπετόπουλος πετυχαίνει διάνα: «Kάποτε το πρόβλημα των ταλαντούχων μικρών Ελλήνων παικτών, που δεν γίνονταν ποτέ σπουδαίοι άντρες, ήταν ότι δεν έπαιζαν όσο πρέπει όταν έφταναν τα 20-23. Σε αυτή την ηλικία οι παίκτες είναι πολύ μικροί για να τους λες μεγάλους και πολύ μεγάλοι για να τους λες μικρούς. Οι ελληνικές ομάδες μεταξύ του ταλέντου και της εμπειρίας που υπόσχονταν διάφοροι ξένοι γυρολόγοι προτιμούσαν το δεύτερο κι έτσι κάνα-δυο φουρνιές ταλαντούχων μικρών παραλίγο να πάνε άκλαυτες. Μετά ήρθε η κρίση και κάποιες αντιλήψεις άλλαξαν. [...] Τους θεωρώ φίλους μου τους μικρούς του Τσάνα που ήμασταν παρέα στα βάθη της Τουρκίας πέρυσι το καλοκαίρι κι ανησυχώ για τις καριέρες τους. Ελπίζω να μη βιαστούν. Τα συμβόλαια τα μεγάλα μπορεί να περιμένουν: η καριέρα χτίζεται μόνο μια φορά».

Υ.Γ.3 Η υπόθεση με τα στημένα αποδεικνύεται ένα ωραίο ανέκδοτο. Από αυτά που λες με την παρέα σου και γελάτε. Μετά δακρύων, μάλιστα. Πρόκειται για την αποθέωση της τσαπατσουλιάς. Εντυπωσιακοί ερασιτεχνισμοί. Μιλάμε για πρωταθλητισμό χαζομάρας. Κι όλα αυτά δεν γίνονται από τίποτα κομπογιαννίτες και άσχετους. Κοτζάμ εισαγγελείς ασχολούνται με το θέμα. Έχουν ξοδέψει χρόνο οι άνθρωποι. Μήνες. Πολλούς μήνες. Έχουν μελετήσει στοιχεία. Έχουν ανακρίνει μάρτυρες. Έχουν γράψει περίπου 1000 σελίδες βουλεύματος. Εις το όνομα της Δικαιοσύνης, υποτίθεται. Να χαρώ, λοιπόν, την Δικαιοσύνη που δικάζει χωρίς στοιχεία. Και, για να μην το ξεχάσω, να χαρώ την Δικαιοσύνη που δεν δικάζει με στοιχεία. Που καταλήγουμε; Μία οπή εν τω ύδατι, που λέει και μια ψυχή.

Υ.Γ.4 «Δεν είμαι γελωτοποιός ούτε ''βιζιτού''. Έγινα ξαφνικά ο εντεταλμένος της Χρυσής Αυγής. Δεν αξίζει η Αριστερά τέτοια μικροψυχία. Δεν χρειάζεται να σπιλώνουν τον οποιονδήποτε. Έχουμε πόλεμο με τους αντιπάλους».
Πέτρος -γαμιάς της μισής Αθήνας- Τατσόπουλος

Υ.Γ.5 Ο Jon Lord χαρίζει δωρεάν μαθήματα πλήκτρων.