Το μεγαλύτερο αίνιγμα

Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για το ιταλικό πρωτάθλημα. Η αλήθεια είναι ότι έχω πάψει να το παρακολουθώ με συνέπεια -ένα ζευγάρι μάτια έχω ο καψερός και μονάχα μια οθόνη. Σίγουρα, έχει χάσει την λάμψη/αίγλη που είχε πριν 10-15 χρόνια, αλλά οι Ιταλοί, ως γνήσιοι ποδοσφαιράνθρωποι, δεν ξεχνούν τις ρίζες τους. Θεωρώ ότι οι Ιταλοί βγάζουν καλούς τερματοφύλακες, αν και παρατηρείται μία πτώση στην ποιότητα, ξέρουν να παίζουν πειθαρχημένη άμυνα, χωρίς να καταστρέφουν απαραίτητα το παιχνίδι του αντιπάλου, και, τέλος, γνωρίζουν καλά τα περί τακτικής. Επομένως, είναι δύσκολο να βρεις μια ιταλική ομάδα που να έχει στο μυαλό της περισσότερο στην επίθεση παρά στην άμυνα. Να πούμε την Ρόμα; Να την πούμε. Την Φιορεντίνα; Προφανώς. Ανάμεσα σε αυτές τις δυο βάλτε και την Νάπολι.

Όσον αφορά την ερχόμενη σεζόν, λοιπόν, ο περισσότερος κόσμος εξαντλεί τα αποθέματα αγωνίας του στην Μίλαν και στην Ίντερ. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, κακώς. Εννοώ ότι δεν (πρέπει να) υπάρχει κάποια περιέργεια στο πως θα παρουσιαστούν οι δυο ομάδες του Μιλάνου. Με δεδομένο ότι βρίσκονται σε φάση ανασυγκρότησης, καλό θα είναι να μην περιμένουμε θαύματα. Η Ίντερ δύσκολα θα τα πάει χειρότερα από πέρυσι, έχοντας και ένα ματς την βδομάδα, και η Μίλαν, ουσιαστικά χωρίς μεταγραφική ενίσχυση, δύσκολα θα τα πάει καλύτερα. Αμφότερες θα παλέψουν για έξοδο στην Ευρώπη, αλλά δεν τους βλέπω ικανούς για τετράδα. Ούτε η περίπτωση της Γιουβέντους συνιστά ένα είδος σταυρολέξου. Έχει σταθεροποιηθεί στην κορυφή του ιταλικού πρωταθλήματος και έχει φτιάξει έναν καλό κορμό: μοιραία λογίζεται ως φαβορί για το κατσαρόλι. Η Φιορεντίνα, λογικά, θα κινηθεί στο ίδιο μοτίβο και μάλλον θα ψάξει το κάτι παραπάνω. Μπορεί να έχασε τον Γιόβετιτς, παίρνοντας από την Σίτι τριάντα καυτά εκατομμύρια, αλλά ήρθαν, μεταξύ άλλων, οι Γκόμεζ, Χοακίν, Μπάκιτς και Αμπροζίνι. Η Ρόμα μπορεί να απέκτησε νέο προπονητή, τον θαυματουργό Ρούντι Γκαρσία, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι εκεί βρίσκει άριστη εφαρμογή το πανάρχαιο ρητό ''Τόττι παρόντος πάσα αρχή παυσάτω''.

Οι παραπάνω περιπτώσεις, επομένως, δεν αποτελούν κάποιο δυσεπίλυτο παζλ. Σε γενικές γραμμές ξέρεις τι να περιμένεις. Εντούτοις, το μεγαλύτερο αίνιγμα προσδιορίζεται στο τι θα κάνει η Νάπολι. Η ομάδα έχει βρει τα κουμπιά της αγοράς, έχει δυναμώσει επικοινωνιακά, έχει διψασμένο κοινό και, τέλος, βρίσκεται σε καλό momentum. Όλα καλά, δηλαδή. Έως πολύ καλά. Σχεδόν άριστα. Ή μήπως όχι; Συγγνώμη, αλλά δεν είμαι και τόσο βέβαιος: υπάρχει και το αγωνιστικό. Η λύση της συνεργασίας με τον Ματσάρι σημαίνει ότι πρέπει να αποχαιρετήσουμε τη διάταξη με τα τρία σέντερ μπακ (3-5-2). Νομίζω πως αυτή η άποψη, ή μάλλον διαπίστωση, ενισχύεται απόλυτα από τον ερχομό του Μπενίτεθ (φώτο). Ένας Μπενίτεθ που έφερε μαζί του τρεις συμπατριώτες του (με ό,τι αυτό συνεπάγεται): τον Ρέινα, τον Ραούλ Αλμπιόλ και τον Καγεχιόν. Επομένως, νομίζω ότι ένα 4-2-3-1, έστω κάτι παρόμοιο, πρέπει να θεωρείται σχεδόν βέβαιο. Και τι θα συμβεί με την επιθετικότητα της ομάδας; Πόσοι πιστεύουν ότι η Νάπολι θα παραμείνει επιθετική; Πόσοι πιστεύουν ότι η λειτουργία της θα παραμείνει τακτικά άρτια; Κι ας ζητάει ο Μπενίτεθ ακόμα έναν (περιφερειακό;) επιθετικό για να πλαισιώσει τον Ιγκουαΐν -θα αντέξει ο πρώην επιθετικός της Ρεάλ τη σύγκριση με τον Καβάνι; Ωστόσο, η κουβέντα δεν σταματά εδώ. Ήδη υπάρχουν ενστάσεις για την αναγκαιότητα του Ρέινα, αρκετοί επιμένουν ότι η τριάδα των κεντρικών αμυντικών πρέπει να αντικατασταθεί με ταχύτητα, ενώ πολλοί θεωρούν ότι η παύση της επιθετικότητας, την οποία μάλλον θεωρούν δεδομένη, λόγω της φυγής του Καβάνι και του ερχομού του Μπενίτεθ, θα συμπιέσει τις γραμμές και θα ταλανίσει την αμυντική λειτουργία. Η Νάπολι, λοιπόν, άλλαξε προπονητή, παίχτες και σύστημα. Όλα αυτά, όμως, ισχύουν στην θεωρία. Η πράξη συχνά κρύβει εκπλήξεις. Και στο ποδόσφαιρο κάποια πράγματα, κάποιες φορές, όσο και να προσπαθήσεις, δεν εξηγούνται. Μην πιστέψετε όποιον προσπαθεί να σας πείσει για το αντίθετο.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Η Μπαρτσελόνα που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε ήταν μια ομάδα-μηχανή, το αποτέλεσμα μιας λογικής ολλανδικής αλλά με πολύ μεσογειακή και λάτιν φινέτσα. Τώρα ένας Λάτιν προπονητής αναλαμβάνει το δύσκολο έργο να την αλλάξει χωρίς να την πειράξει: δεν πρόκειται για εύκολη δουλειά».

Υ.Γ.2 Το ξαναγράφω μπας και το καταλάβουμε επιτέλους: δεν θα υπήρχαν τόσες κακομαθημένες γυναίκες εκεί έξω, αν δεν υπήρχαν οι αντίστοιχοι άντρες -αλλά και στερεότυπα- που τους επιτρέπουν να κάνουν ό,τι θέλουν. Συγγνώμη, αλλά αυτό εισπράττω. Επίσης, να μας πουν οι γυναίκες τι σημαίνει για αυτές η έννοια ''καλό παιδί''. Ποιος είναι το καλό παιδί; Εκείνος που δεν τους χαλάει χατήρι και είναι είλωτας/λακαμάς ή ένας γνήσιος άντρας που ξέρει ποιος είναι και τι θέλει;

Υ.Γ.3 Πολύ χάρηκα για το φιλικό του Άρη με την Ρόμα! Κι αυτό διότι παρακολούθησα τον Τόττι (παιχταράς!)! Συν το γεγονός ότι θυμήθηκα το (Π.Α.Ο.Κ.τσίδικο) ανέκδοτο από το εντός έδρας ματς που έγινε το 2005 για το κύπελλο Ουέφα, με τελικό σκορ 0-0. Παίζει, λοιπόν, ο Άρης με την Ρόμα και αρχηγοί είναι ο Μεξές με τον Κολτσίδα. Κατά το πρωτόκολλο, ανταλλάσσουν λάβαρα. «Μεξές», του λέει ο Γάλλος και του δίνει το χέρι. «Φυσικά και σε ξέρω. Εσύ με ξες;», τον ρωτάει ο Κολτσίδας...

Υ.Γ.4 Τις προάλλες πήγα στο σπίτι ενός φίλου. Ήμαστε μια παρέα έξι ατόμων, μεταξύ των οποίων και ένας Π.Α.Ο.Κ.τσής. Αφού πείραξε ο ένας τον άλλον, είπαμε να συνετιστούμε και να μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Η κουβέντα δεν κράτησε πολύ, περίπου κανά πεντάλεπτο, και εξαντλήθηκε στα του Σαββίδη. Ο Π.Α.Ο.Κ.τσής ήταν ενθουσιασμένος με την έλευση του Ιβάν και στην αρχή νόμιζα ότι είχα να αντιμετωπίσω κάποιο κλώνο του Κόλκα. Ευτυχώς με διέψευσε πανηγυρικά, μόλις τον άκουσα να συμφωνεί 100% μαζί μου περί κάκιστης επικοινωνιακής πολιτικής και ανούσιων δηλώσεων εκ μέρους του ομογενούς επιχειρηματία (κλισέ). Κάτι το οποίο επιβεβαιώνεται, για μια ακόμη φορά, από τα μεθεόρτια της εντός έδρας ήττας στο ματς με την Μέταλιστ. Εκτός αν στην κορυφή φτάνεις με άλματα κι όχι με βήματα. Ας μην ξεχνάμε, όμως, και τον επαναληπτικό. Οι κακές γλώσσες λένε ότι μέχρι τότε θα είναι ετοιμοπόλεμοι οι Ροναλντίνιο, Ντρογκμπά και Μπερμπάτοφ. Ε, Πρόεδρε;

Υ.Γ.5 Η Σάντερλαντ μάλλον κατάλαβε ότι ο Μαυρίας δεν αξίζει ούτε τα μισά από αυτά που έδινε στον Παναθηναϊκό. Και τα ρεπορτάζ μάλλον δεν κατάλαβαν ότι το ναυάγιο της μεταγραφής επηρεάζει ολόκληρο τον μεταγραφικό σχεδιασμό της ομάδας. Αν υπάρχει τέτοιος.

Υ.Γ.6 Σβήνουμε με κάτι καλοκαιρινό!