Με το χέρι στο μέλι

Είθισται, όταν μπαίνει η σύζυγος στην κρεβατοκάμαρα και συλλαμβάνει επ' αυτοφώρω τον άπιστο, να ακούς τον άντρα, πάντοτε με αφέλεια, έστω κουτοπονηριά, να λέει: «Αγάπη μου, να σου εξηγήσω, δεν είναι αυτό που νομίζεις!». Πεθαίνω από περιέργεια -έμφυτο στοιχείο του ανθρώπου- να μάθω τι σκατά θα εξηγούσε στην απατημένη σύζυγο. Τι θα έλεγε, δηλαδή; Ότι έφτιαχναν κουραμπιέδες; Αλλά από αυτούς τους Έλληνες (πολίτες) όλα μπορείς να τα περιμένεις. Δεν πλήττεις ποτέ. Πάντοτε βρίσκουν τρόπους και σε εκπλήσσουν. Δεν έχει σημασία αν αυτή η έκπληξη προσδιορίζεται, σχεδόν αποκλειστικά, σε αρνητικό επίπεδο -παραμένει έκπληξη. Και ευτυχώς που βρίσκω τη δύναμη και εκπλήσσομαι από τις αρνητικές πράξεις των συμπολιτών μου: αυτό σημαίνει ότι ακόμα έχω μυαλό στο κεφάλι και δεν θεωρώ το χυδαίο, το ανήθικο και το παράνομο ως τετριμμένες καταστάσεις.

Λέγαμε, λοιπόν, ότι σε αυτή τη χώρα δεν πλήττεις ποτέ. Όρεξη να έχεις και δεν θα μείνεις ποτέ παραπονεμένος. Ποια τούρκικα σίριαλ και ποιες κουτσομπολίστικες εκπομπές; Εδώ είναι όλο το ζουμί. Μιλάμε για περιστατικά που ξεπερνάνε ακόμα και την επική γαργαρόπουτσα. Να σε πιάνουν με το χέρι στο μέλι, όπως η απατημένη σύζυγος συλλαμβάνει επ' αυτοφώρω τον άντρα της, και να μην ιδρώνει το αυτί σου. Να αρνείσαι να το παραδεχτείς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να είσαι και αλαζόνας από πάνω. Προκλητικός. Εριστικός. Γιατί, όμως; Πρόκειται για εγγενή τυχοδιωκτισμό; Για παιδική αφέλεια; Για προκλητική αναισθησία; Για απύθμενο θράσος; Για άριστη γνώση του νομικού συστήματος; Αίνιγμα ολκής. Ο Έλληνας, πάντως, είναι ικανός να εφευρίσκει περισπούδαστες δικαιολογίες. Χωρίς ψήγματα αλήθειας, αλλά πάντοτε με υπερηφάνεια, να σου εξιστορεί ολόκληρα περιστατικά. Από το τίποτα. Σαν τον Μαγκάιβερ (φώτο) που κατασκεύαζε πυρηνικό αντιδραστήρα με έναν ελβετικό σουγιά, κρέμα γάλακτος, μανταλάκια και ξεσκονόπανο. Ωστόσο, υπάρχει λύση. Οι Ρωμαίοι έλεγαν: «Dura lex, sed lex». Πού βρίσκεται, όμως, το μυστικό της επιτυχίας; Στην Ελλάδα, όπως έχουμε αναφέρει κατά κόρον, επικρατεί μια ακατάσχετη νομολαγνεία. Προσοχή, όμως. Ένας καλός νόμος που δεν εφαρμόζεται, διαιωνίζει την ανομία και ενθαρρύνει την παραβατική συμπεριφορά. Αντίθετα, ένας κακός νόμος που εφαρμόζεται, όσο να 'ναι, έχει ένα αποτέλεσμα. Ο νόμος, λοιπόν, πρέπει να εφαρμόζεται. Κι από τις δυο πλευρές, ήτοι το Κράτος και τους πολίτες. Κι αν ο πολίτης αρνείται να συνεργαστεί, το Κράτος πρέπει να υλοποιεί αυτά που περιγράφουν οι κανονισμοί. Ο νόμος, λοιπόν, ή μάλλον οι ποινές που ορίζει αυτός, θα πρέπει να είναι άτεγκτος και να λαμβάνει μέρος δίχως εξαιρέσεις. Κι ας ουρλιάζει ο κατηγορούμενος που τον έπιασαν με το χέρι στο μέλι για την ''προφανή'' αθωότητά του.

Αυτή η κατάσταση, όμως, δηλαδή η μη παραδοχή καταφανέστατης ενοχής, δεν εξαντλείται μόνο στα των κοινωνικών. Όχι, βέβαια. Με το χέρι στο μέλι συλλαμβάνεται κανείς και στα προσωπικά του. Είτε αυτά ονομάζονται φίλοι, είτε συγγενείς, είτε γκόμενες, είτε εαυτός. Να βλέπεις τον άλλον να πεισμώνει σαν γαϊδούρι και να μην παραδέχεται την αστοχία του. Δεν εννοώ να μην την καταλαβαίνει, αλλά, ενώ γνωρίζει τα πεπραγμένα του, να μην την παραδέχεται συνειδητά. Κι αν έχεις απέναντι σου και άτομα που δεν είναι και οι πιο φωτεινές λάμπες στο δωμάτιο, διακρίνεις και μια έπαρση από πάνω. Είμαστε, βλέπετε, εγκλωβισμένοι στην υπερβολική φιλαυτία μας. Αχ, αυτός ο καταραμένος εγωισμός! Επομένως, σε αυτήν την κατάσταση, της μη παραδοχής, βρισκόμαστε όλοι μπλεγμένοι. Από τον καταστηματάρχη που δεν κόβει αποδείξεις και τον πιάνει επ' αυτοφώρω το Σ.Δ.Ο.Ε. ή τον τάδε Διευθυντή που κατέχει τη θέση με πλαστά πτυχία, μέχρι το φίλο μας που ισχυρίζεται ότι άργησε στο προκαθορισμένο ραντεβού επειδή έπεσε, για πολλοστή φορά, από τις σκάλες ή την γκόμενά μας που αρνείται να παραδεχτεί ότι υπάρχουν στιγμές που αυτοδηλητηριάζεται με αρνητικές σκέψεις και κακόβουλα σενάρια. Με λίγα λόγια, όλοι βαράμε υπερωρίες στο να διατυμπανίζουμε με πάθος και πυγμή την αθωότητά μας. Ο Έλληνας, λοιπόν, δεν φταίει ποτέ. Δεν ευθύνεται ποτέ. Ο καταστηματάρχης δεν φταίει, διότι το Σ.Δ.Ο.Ε. φέρθηκε, λέει, ύπουλα (!) και έκανε έφοδο σε ημέρα που είχε πανηγύρι (!). Και η γκόμενα δεν φταίει, διότι, όπως θεωρεί, οι εν λόγω σκέψεις και σενάρια προκύπτουν από τη δική σου συμπεριφορά. Μετάθεση ευθυνών και αποφυγή της ατομικής ευθύνης, λοιπόν.

Για το τέλος άφησα τον μοναδικό μας εαυτό. Και γράφω μοναδικό, διότι στον κοινωνικό μας περίγυρο παρουσιάζουμε πολλές μορφές του εαυτού μας -σας έχω υποσχεθεί εδώ και πολύ καιρό ένα άρθρο πάνω σε αυτό το ζήτημα. Εδώ, όμως, αναφέρομαι αποκλειστικά στο πρόσωπο που βλέπουμε στον καθρέφτη, το οποίο, ενώ ξεχωρίζει, υποτίθεται, το καλό από το κακό, δεν προβληματίζεται, δεν δρα, δεν αντιδρά. Ο κάθε άνθρωπος, βαυκαλιζόμενος ότι όλα βαίνουν καλώς, καθώς τα like στο Facebook ρέουν σαν νερό σε αυλάκι, δεν επιθυμεί να κινητοποιηθεί νοητικά και να κουραστεί με περιττές ενέργειες. Η μηδενική τάση που δείχνουμε για αυτοκριτική μάς φέρνει αναμφίβολα σε σκοτεινά αδιέξοδα. Κι αν συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο, οι ζημιές θα είναι οριστικές, έστω συντριπτικές, και τα κέρδη επιεικώς αβέβαια. Εκτός αν δεν θέλουμε να είμαστε χαρούμενοι και να περνάμε ξένοιαστα. Εσείς τι λέτε; Θέλουμε; Κρίνοντας από αυτά που βλέπω, και όντας ανάξιοι να αντιληφθούμε ότι οι πράξεις μας επηρεάζουν κι άλλους ανθρώπους, δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Διότι θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι αν εσύ ο ίδιος δεν είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου, κανείς δεν πρόκειται να σε κάνει. Η μιζέρια, η γκρίνια, η κουτοπονηριά και η παρανομία κάθε μορφής δεν πάνε διακοπές.

Υ.Γ.1 Επέστρεψα! Το Λεωνίδιο γραφικό και άκρως συμπαθητικό. Εμείς, βέβαια, μέναμε ελάχιστα πιο έξω, στα Πούλιθρα. Ανεβήκαμε και στον Πάρνωνα και επισκεφτήκαμε δυο χωριουδάκια. Τον Κοσμά, μια τοποθεσία που μου άρεσε πάρα πολύ και θα την έχω στα υπόψη μου για χειμερινές εξορμήσεις, και το Πηγάδι. Ειδικά στον Κοσμά έφαγα το τέλειο κοκορέτσι. Το λουκούμι είναι πιο πικρό. Και η πιτσαρία στο Λεωνίδιο άπαιχτη. Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, πέρασα όμορφα και τολμώ να πω ξένοιαστα. Και έλιωσα και στις ρακέτες (χωρίς να ενοχλώ τους λουόμενους)!

Υ.Γ.2 Κατά τη διάρκεια των διακοπών ουδόλως ασχολήθηκα με ποδόσφαιρα, πολιτικά και λοιπές χαζομάρες. Αυτά τα πράγματα δεν έχουν θέση στις διακοπές. Το ίδιο ισχύει για το κινητό, την τηλεόραση και το ίντερνετ. Εντούτοις, έχουμε εξηγήσει πως προσδιορίζεται η πεμπτουσία των διακοπών.

Υ.Γ.3 Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που ποστάρω ένα τέτοιο τραγούδι. Ναι, είμαι φαν! Italo disco και τα μυαλά στα μίξερ!