Τα στοιχεία του Άρη

Ξεκινώ το παρόν κείμενο με μια απλούστατη διαπίστωση. Δεν είναι φρόνιμο να κρίνεις παίχτες και ομάδες από ένα παιχνίδι. Ούτε από δύο. Ούτε από τρία. Χρειάζεται χρόνος. Ουσιαστικός χρόνος. Πώς αλλιώς θα αποκτήσεις μια ολοκληρωμένη εικόνα; Μπας και φάμε (αυθεντικό) τιραμισού. Ο Κώστας Δράμπης, παλαιά δόξα του Άρη και νυν γενικός αρχηγός της ομάδας, δήλωσε: «Σε ένα άθλημα υψηλής περιοδικότητας, δηλαδή όταν δίνεις εξετάσεις κάθε εβδομάδα, δεν επιτρέπονται ούτε γρήγορα συμπεράσματα ούτε γρήγοροι έπαινοι. Θα πρέπει να βγάζουμε συμπεράσματα ανά οκτώ ή ανά έξι παιχνίδια». Εμείς βγάζουμε συμπεράσματα μετά από ένα παιχνίδι, ακόμα και φιλικό (!), για να μην πω ότι πολλές φορές αρκεί και ένα μισάωρο. Κι αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες. Τουλάχιστον για εκείνες που έχουν κάποια δυναμική και λειτουργούν σε ένα οριοθετημένο πλαίσιο πίεσης. Μισό λεπτό, όμως. Στην προσωπική μας ζωή έτσι λειτουργούμε; Αν κρίνεις κάποιον βιαστικά, είναι γκαραντί ότι θα τον κρίνεις άστοχα, σκληρά και άδικα. Μήπως θα θέλαμε να μας κρίνουν όπως κρίνουμε εμείς τις ομάδες μας;  Δεν το νομίζω. Επ' αυτού, θυμηθείτε το κέικ της υπομονής.

Αυτά προς την εισαγωγή. Η οποία, εν μέρει, έχει να κάνει με την ήττα του Άρη από τον Απόλλωνα και τα ατομικά λάθη των παιχτών. Το να ελπίζεις ότι οι τωρινοί παίχτες του Άρη δεν θα κάνουν ατομικά λάθη είναι σαν να σβήνεις τη φωτιά με πετρέλαιο. Θα γίνουν ατομικά λάθη, είναι βέβαιο, τα οποία θα επηρεάσουν αναμφισβήτητα την ομαδική λειτουργία. Δεν το συζητώ αυτό. Η τακτική παιδεία, εξάλλου, κυμαίνεται σε μάλλον μέτρια επίπεδα, ενώ η τεχνική ανεπάρκεια είναι, πιστεύω, προφανής. Αλλά προσωπικά με ενδιαφέρει να βλέπω τους παίχτες να ιδρώνουν την φανέλα και να λερώνουν το σορτσάκι. Να μην είναι αδιάφοροι. Και είμαι σίγουρος ότι ουδείς εξ ημών μπορεί να τους προσάψει τέτοιες κατηγορίες. Αυτά ως προς τα ατομικά λάθη, τα οποία θα πρέπει να περιορίσουμε αισθητά. Πώς τα περιορίζεις; Ενδεχομένως μέσω μιας καλής τακτικής. Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνει ο Άρης; Ορισμένα βασικά πραγματάκια. Πρέπει να επιστρατεύσουμε συγκεκριμένα στοιχεία, τακτικά και μη, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της φετινής σεζόν. Πάμε να τα δούμε:

Επιθετική άμυνα
Η επιθετική άμυνα μπορεί να εφαρμοστεί, τουλάχιστον σε θεωρητική βάση, από οποιαδήποτε ομάδα. Αλλά ταιριάζει ιδανικά σε εκείνες τις ομάδες που θέλουν να πιέσουν στα 2/4 του γηπέδου, όντας συχνά πίσω από σέντρα, προκειμένου να κλέψουν μπάλα και να βγουν στην κόντρα -εμείς θέλουμε/μπορούμε να βγούμε στην κόντρα; Πάντως, χρειαζόμαστε και γρήγορους παίχτες για να βγει η αντεπίθεση. Έναν κεντρικό μέσο με ταχύτητα στο μυαλό και δυο εξτρέμ με ταχύτητα στα πόδια. Προς το παρόν υπάρχει μόνον ο Τάτος. Εκτός αν τα μικρά Αρειανάκια που αγωνίζονται στον ασβέστη αρπάξουν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Δεν πρόκειται, λοιπόν, περί ελαστικής άμυνας και δεν εμπεριέχει την αναμονή λάθους εκ μέρους του αντιπάλου -ακριβώς το αντίθετο. Η επιθετική άμυνα προϋποθέτει παίχτες με χαρακτηριστικά ''σκύλου'', κυρίως στη νευραλγική θέση του αμυντικού χαφ, οι οποίοι δεν αφήνουν τον αντίπαλο παίχτη να πάρει ανάσα. Εννοώ μαρκάρισμα στο μισό μέτρο και δύναμη στις προσωπικές μονομαχίες. Κάτι σαν μαν του μαν. Ταιριάζει και με το ποδόσφαιρο αναμονής. Τα μειονεκτήματα είναι δυο: πρώτον, απαιτείται καλή φυσική κατάσταση και, δεύτερον, η χρήση της επιθετικής άμυνας αναπόφευκτα τσιτώνει το τέμπο, κάτι το οποίο μάλλον δεν το επιθυμούμε. Επίσης, αν και ο σκοπός της επιθετικής άμυνας είναι το κλέψιμο της μπάλας, δεν νομίζω ότι θα μας κατηγορήσει κάποιος αν (θα) μετατρέπουμε την μπάλα σε ρουκέτα όταν γνωρίζουμε ανυπόφορη πίεση στο τερέν μας.

Ποδόσφαιρο αναμονής
Αυτός ο Άρης δεν μπορεί να παίξει επ' ουδενί ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Προφανώς δεν μπορεί να παίξει και ποδόσφαιρο κατοχής -εκτός αν προσδιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε οριζόντιο passing game. Τι απομένει; Το υποτιμημένο ποδόσφαιρο αναμονής. Επιβάλλεται να υλοποιήσουμε το συγκεκριμένο στυλ ποδοσφαίρου ακόμα και μέσα στο Χαριλάου, έστω κι αν ορισμένοι θα κατεβάσουν μούτρα. Πρέπει να καταπνίξουμε τις περηφάνιες και λοιπές χαζομάρες, και να προσθέσουμε άφθονη σκοπιμότητα στο παιχνίδι μας. Το ποδόσφαιρο αναμονής απαιτεί αμυντικό βάθος, σχετικά μικρό πλάτος, γρήγορες επιστροφές, τακτικό ρεαλισμό και συνάδει άκρως ικανοποιητικά με την επιθετική άμυνα. Οφείλουμε να δίνουμε χώρο και κατοχή στον αντίπαλο, ώστε να κερδίζουμε μέτρα για αντεπίθεση, μόλις κλέβουμε την μπάλα. Θα μπορούσαμε να πάρουμε μαθήματα από την περσινή Α.Ε.Κ., η οποία είχε την αφέλεια να παίζει επίθεση, επιζητώντας διακαώς την κατοχή, πριν παίξει άμυνα. Τα λάθη στην άμυνά της δεν ήταν πολλά, αλλά ήταν σίγουρα σημαντικά. Ποδόσφαιρο αναμονής, λοιπόν, και τα μυαλά στα κάγκελα. Εκτός, βέβαια, αν συναντήσουμε τον Αναστόπουλο, στον οποίο όσα τετραγωνικά και να του δώσεις, δεν καταλαβαίνει τίποτα και ακολουθεί το πλάνο του. Το καλό με το ποδόσφαιρο αναμονής είναι ότι οι περισσότεροι αντίπαλοί μας δεν έχουν σφυρηλατηθεί στο να διασπούν κλειστές άμυνες. Το κακό είναι ότι ανέκαθεν ο Άρης όσες φορές έπαιζε ποδόσφαιρο αναμονής το έκανε ασυνείδητα, δηλαδή με τακτικές αστοχίες (εξαιρείται ο υπέροχος Άρης του Κούπερ στην Ευρώπη), καθώς έδειχνε πρωταρχική τάση να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, ειδικά στο Χαριλάου, με επιεικώς μέτρια επιτυχία.

Διαγώνιες αλληλοκαλύψεις
Ποδόσφαιρο χωρίς αλληλοκαλύψεις δεν υπάρχει. Ποδόσφαιρο χωρίς διαγώνιες αλληλοκαλύψεις υπάρχει και παραϋπάρχει. Για παράδειγμα, σπάνια θα δεις τον Μπούσκετς να καλύπτει τις επελάσεις του Ντάνι Άλβες: την κάλυψη την παρέχει ο δεξιός κεντρικός οπισθοφύλακας και η αμυντική τακτική της ομάδας. Αλλά εδώ μιλάμε για Άρη και ελληνικό πρωτάθλημα. Έναν Άρη που διαθέτει ανεπαρκή ακραία μπακ και πρέπει να προσέχει σαν κόρη οφθαλμού την άμυνά του. Ως εκ τούτου, οι διαγώνιες αλληλοκαλύψεις κρίνονται επιβεβλημένες. Αν περιμένουμε το σέντερ μπακ να καλύπτει (και) το άκρο της άμυνας θα βαρεθούμε να μαζεύουμε την μπάλα από τα δίχτυα. Εκτός αν οι δυο Αφρικανοί που έχουμε στα ακραία χαφ επιστρέφουν για να βοηθούν το ακραίο μπακ. Να το δω και να μην το πιστέψω. Επομένως, όλο το βάρος πέφτει στον άξονα και δη (και) στα κεντρικά χαφ.

Άξονας
Ο άξονας αποτελεί το μεγαλύτερο ρίσκο. Ή, αν προτιμάτε, το μεγαλύτερο στοίχημα. Τα κεντρικά χαφ πρέπει να καλύπτουν, όπως αναλύσαμε παραπάνω, διαγώνια. Πώς θα γίνει αυτό όταν ο παρτενέρ του Παπαδόπουλου, αυτός ο Σλοβένος, αποτελεί αίνιγμα ολκής; Πώς θα γίνει αυτό όταν τα δυο αμυντικά χαφ πρέπει να κόβουν κιόλας; Πώς θα γίνει αυτό όταν πρέπει να μαρκάρουν και να τρέχουν για τον Τάτο; Ένας Τάτος που έχει ποιότητα, αλλά στην αμυντική τακτική και στο αμυντικό transition game είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτος. Κι αν τον κλείσει/ντουμπλάρει ο αντίπαλος προπονητής, όπως είχε πράξει ο Καλαϊτζίδης στην Βέροια, παίζουμε με δέκα κι ο αντίπαλος με δώδεκα. Και τότε αρχίζουν τα ωραία. Τα σέντερ μπακ, ο Πουλίδο δηλαδή, δεν μπορούν να παίξουν ικανοποιητικά με την μπάλα κάτω, ενώ τα αμυντικά χαφ, που θα πάρουν τη δεύτερη πάσα, αδυνατούν να την προωθήσουν ορθολογικά και να παίξουν κάθετα. Όλη η επιθετική λειτουργία, λοιπόν, εξαρτάται από τον Τάτο. Εκτός αν οι δυο Αφρικανοί έχουν άλλη γνώμη ή ο Μανιάς μετατραπεί σε Πίπο Ιντζάγκι. Διότι αυτός ο Αγκάνθο, ο οποίος μπορεί να παίξει ως target man, ακόμα και να δημιουργήσει, δεν τον βλέπω να παίζει σε παραπάνω από δέκα παιχνίδια. Το πιο σημαντικό πλεονέκτημα που προσδίδει ο άξονας του Άρη είναι ότι αποτελείται από παίχτες που θέλουν να αποδείξουν, ο καθένας για τους δικούς τους λόγους, ότι το λέει η καρδούλα τους. Για παράδειγμα, ο Μανιάς, ο Τάτος, ο Κύργιας κι ο Παπαδόπουλος. Ας ελπίσουμε ότι θα βγουν μπροστά όταν το επιβάλλουν οι περιστάσεις.

Επίλογος
Όλα αυτά που έγραψα αποτελούν τα σημεία στα οποία οφείλει να επικεντρωθεί ο Χατζηνικολάου. Δεν το παίζω ο προπονητής -και δεν θέλω να το παίξω. Η θεωρία απέχει παρασάγγες από την πράξη. Μπορεί, για παράδειγμα, η διαγώνια αλληλοκάλυψη να φαίνεται πολύ απλή στην εφαρμογή της, αλλά σας πληροφορώ ότι δεν είναι. Απλά καταγράφω την γνώμη μου, η οποία τις περισσότερες φορές δεν είναι αρεστή από τους Αρειανούς, δείγμα της συμβατικής σοφίας που διέπει τους περισσότερους οπαδούς.

Υ.Γ.1 Στην Αμφίπολη Σερρών έχει ανακαλυφθεί ένας τάφος, ο οποίος φημολογείται ότι ενδέχεται να ανήκει στον Μεγάλο Αλέξανδρο. Είναι προφανές, πιστεύω, ότι η είδηση πέρασε ντούκου. Ο Έλληνας δεν ενδιαφέρεται για τέτοια πράγματα. Δώσε του κουτσομπολιό, ίντριγκα και γκρίνια, και παρ' του την ψυχή και το iPhone. Τέλος πάντων. Άλλη μια είδηση -διότι περί είδησης πρόκειται- που με συγκλόνισε είναι ότι μάθαμε επιτέλους πόσοι είμαστε. Η Ελληνική Στατιστική Αρχή φιλοτιμήθηκε να ανακοινώσει τα αποτελέσματα της απογραφής που έγινε πριν 2,5 χρόνια (!). Αλλά γιατί μου κάνει εντύπωση; Εδώ αν σκοτώσω κάποιον θα δικαστώ μετά από δέκα χρόνια. Τέλος πάντων. Τι δείχνουν τα αποτελέσματα; Κυρίως ότι οι μετανάστες προσδιορίζονται σε κάτι λιγότερο από ένα μύριο. Σκεφτείτε, δηλαδή, πόσοι είναι πραγματικά.

Υ.Γ.2 Όταν δεν υπάρχουν θέματα στην επικαιρότητα πρέπει να το παίξουμε κλώνοι του Αρχιμήδη και του Δαιδάλου. Βαρέθηκα να διαβάζω για τον Μπέιλ, διασκεδάζω με τη μεταγραφή του Φέισα και απορώ με τις αναφορές για την αγωνιστική πτώση του Μέσι. Ένα μόνο ζήτημα πρέπει να ενδιαφέρει την ελληνική κοινή γνώμη. Το αποτέλεσμα του Π.Α.Ο.Κ. με την Σάλκε και το ενδεχόμενο να τρουπώσει στους ομίλους του τσου λου. Λογικά το επόμενο άρθρο σε αυτό το θέμα θα αναφέρεται.

Υ.Γ.3 Έχω αναφέρει αρκετές φορές τις παρανοϊκές τάσεις των γυναικών. Πολύ πρόσφατα είχα ακόμα ένα δείγμα ανυπέρβλητης ομορφιάς. Ευτυχώς δεν ήταν προσωπικό μου. Δυστυχώς ήταν ενός φίλου μου. Οφείλω, όμως, να σχολιάσω αρνητικά, καθώς έχουν προηγηθεί οι αναφορές μου για λακαμάδες και μουνοείλωτες, και όλους εκείνους τους κάφρους που κάνουν ό,τι μπορούν για να χαλάσουν την πιάτσα. Την ήδη χαλασμένη πιάτσα. Λες και είναι μαγκιά να ξενοπηδάς, να κοροϊδεύεις, να λες ψέμματα και να επαίρεσαι από πάνω. Περηφάνια του κώλου. Απίστευτα πράγματα.